Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Μετριότητα









Γράφει εδώ αριστερά ότι στη συζήτηση είναι το ζουμί. Η ανάρτηση απλά η αφορμή, και, πράγματι, η ζωτικότητα σκέψης που μου έχει προσφέρει το μπλογκ αυτό δεν είναι το ό’τι έγραψα αλλά τα σχόλιά σας κάτω από αυτές τις μέχρι τώρα 1.187 αναρτήσεις τα τελευταία εξίμιση χρόνια –ιδιαίτερα τα πρώτα τέσσερα χρόνια πριν η Ελληνική μπλογκόσφαιρα πέσει σε κατατονικό κώμα λόγω κομμάτων…

Και χρησιμεύει για μένα και σαν το μόνο μέρος της ζωής στο οποίο ακόμα χρησιμοποιώ την γλώσσα στην οποία έμαθα πρώτα να εκφράζομαι, πριν το νιονιό μου και το είναι μου επιλέξουν την Αγγλοσαξονική ηθική και δομή έκφρασης. Οπωσδήποτε, είτε ρομαντικά ή συναισθηματικά, είτε καταναγκαστικά, κάτι με κινεί συνεχώς κάτι να προσπαθώ να εκφράσω στα Ελληνικά, εδώ.

Και ευχαριστώ τον φίλο Πάνο γιατί σε δική του ανάρτηση, και από δικό του σημείο εκκίνησης σκεπτικού, γράφτηκαν σχόλια τα οποία με οδήγησαν στην συζήτηση να φτάσω να διατυπώσω μια σκέψη με τρόπο που τώρα, δώδεκα ώρες και ένα ύπνο αφού την έγραψα, την νοιώθω να διαχέεται στον οργανισμό της ψυχής μου σαν ασπιρίνη που απαλύνει έναν πονοκέφαλο.

Μού ‘ρθε σε μια στιγμή κι έγραψα στα σχόλια της ανάρτησης του Πάνου:

Πάνο, θυμάμαι τον γέρο Σαλιέρι στην τελευταία σκηνή του Αμαντέους του Μίλος Φόρμαν που, στο τρελοκομείο, καθώς τον πηγαίνουν με το καροτσάκι στον καμπινέ, σηκώνει τα χέρια του προς το ακροατήριο και λέει, «μετριότητες όλου του κόσμου, είμαι ο προστάτης σας Άγιος». Η διαφορά του γέρου Σαλιέρι και του στερεότυπου Έλληνα είναι ότι ο Σαλιέρι αναγνώριζε ότι ήταν μετριότητα…

Η ανάρτηση του Πάνου είχε αφορμή την ιστοσελίδα της Ελληνικής Εφορίας, αλλά σε δεύτερο, βαθύτερο επίπεδο, διαπραγματευόταν την έννοια της μετριότητας. Πράγματι δεν θα φαινόταν στην ζωή κάτι που είναι «σωστό» αν δεν υπήρχε η σύγκριση με κάτι το οποίο προσπαθεί να είναι σωστό αλλά δεν το καταφέρνει. Και δεν θα υπήρχε η τάση να παραμένουμε στο «μέτριο» αν δεν υπήρχαν εκείνοι που το αναγνωρίζουν ως ότι έτσι είναι και αρκεί γιατί δεν γίνεται αλλιώς ή δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε περισσότερα (ή, ακόμα χειρότερα, ότι το μέτριο δεν είναι μέτριο αλλά καταπληκτικό).

Και δεν θα ήταν η Ελλάδα η ψυχοστρεβλωτική απογοήτευση που είναι, αν κατανοούσαν περισσότεροι, αν εύρισκαν λόγους κίνητρου, να καλυτερεύσουν την θέση τους στην παγκόσμια κοινωνία ξεκινώντας από το άτομό τους, αντί να ψάχνουν φαντασιακά σκεπτικά που να τους επιτρέπουν την δικαιολογία του θύματος.










10 σχόλια:

  1. Αν μιλάς για μετριότητα στην Ελλάδα, Δημήτρη, βάζεις πολύ ψηλά τον πήχη.
    Είμαστε πολύ πιο κάτω του μετρίου και το ενδιαφέρον (όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις) είναι ότι νομίζουμε πως είμαστε στην κορυφή.
    Ο καημένος ο Σαλιέρι δεν έχει καμία σχέση μαζί μας. Εκείνος από την ώρα που άκουσε τον Μότσαρτ, αναγνώρισε την δική του έλλειψη φυσικού ταλέντου και αναγκάστηκε να ζήσει μέσα στην απόλυτη δυστυχία γνωρίζοντας πως δεν θα μπορούσε να τον φτάσει ποτέ.
    Ο Σαλιέρι ήταν μια τραγική φιγούρα.
    Εμείς είμαστε ένας νάρκισσος λαός που όλα τα κάνει καλύτερα από τους άλλους και για την όποια δυστυχία μας φταίνε οι ξένοι που μας ζηλεύουν και μας επιβουλεύονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Scarlett, τα λες όπως ακριβώς πρέπει να λεχθούν.
      Και είναι όπως τα λες.
      Ο Σαλίέρι είχε την ικανότητα να αναγνωρίσει το μεγαλείο το οποίο ο ίδιος ποτέ δεν θα έφτανε παρά το ότι ήταν ο σκοπός του στη ζωή.
      Εκείνοι για τους οποίους μιλάμε θεωρούν μεγαλειώδες αυτό που είναι οι ίδιοι, το οποίο οι ξένοι δεν το κατανοούν, ή το ζηλεύουν.
      Μπρρρρρ!

      Διαγραφή
  2. Χρόνια πολλά, Δημήτρη!
    Να περνάς πάντα όμορφα με υγεία και να σε χαίρονται όσοι αγαπάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Scarlett μου σ' ευχαριστώ και σ' ευχαριστούμε :-)
      Νά 'σαι καλά, πάντα!

      Διαγραφή
  3. Χρόνια πολλά Δημήτρη να είσαι καλά με υγεία και να χαιρεσαι την όμορφη οικογένειά σου !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Νικόλα σ' ευχαριστώ από την καρδιά και νά 'σει και 'εσυ πάντα καλά!

      Διαγραφή
  4. Χρόνια πολλά Δημήτρη μου! Ότι καλύτερο για όλους μας, υγεία!

    Υγ αυτό ταιριάζει με το ύφος των τελευταίων σου αναρτήσεων...: https://twitter.com/StephenKing/status/789505900604260352

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Roadartist, σ' ευχαριστώ! Νά 'σαι καλά :-)
      Το Τουήτ του Στήβεν ήταν καταπληκτικό: Η "ιστορία τρόμου" στην οποία αναφέρεται, δεν είναι (όπως το διατύπωσε) ότι ο Τραμπ είναι υποψήφιος, αλλά το ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βγει! Η ποιο σωστή ρήση αυτού του προεκλογικού αγώνα!

      Διαγραφή
  5. Χρόνια πολλά Δημήτρη να είσαι καλά με υγεία και να χαιρεσαι την όμορφη οικογένειά σου !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Νικόλα σ' ευχαριστώ από την καρδιά και νά 'σει και 'εσυ πάντα καλά!

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.