Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Τα Παιδιά του Πειραιά





Όταν ακούω για απεργία η πρώτη ερώτηση στο μυαλό μου είναι "γιατί απεργούν οι άνθρωποι, τι χρειάζονται, πια είναι τα αιτήματά τους;"

Όλη την περασμένη βδομάδα διάβαζα στις ιστοσελίδες για την απεργία στον Πειραιά και έψαχνα απελπισμένα να βρω ένα δημοσιογράφο που να σκεφτεί να με πληροφορήσει τον λόγο, τα αιτήματα της απεργίας.

Μπορεί να είμαι τυφλός και να μην το είδα αλλά δεν την βρήκα αυτή την συγκεκριμένη πληροφορία. Ακόμα δεν ξέρω γιατί απέργησαν οι εργαζόμενοι.

Πως είναι δυνατόν να μην είναι το πρώτο που βλέπει κανείς σε οποιοδήποτε ρεπορτάζ, ο λόγος και τα αιτήματα της απεργίας. Η ιστορία πίσω από την ιστορία. Τι αισθάνονται, τι σκέπτονται οι εργαζόμενοι. Ποιοί αποφασίζουν; οι εργαζόμενοι οι ίδιοι, ή τα αφεντικά των εργαζόμενων στα κομματικά και συνδικαλιστικά γραφεία -διότι, ελπίζω να το καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ότι υπάρχει πάντα ο μεγάλος κίνδυνος, όταν οργανώνεται κανείς, και οργανώνεται επιπόλαια, το μόνο που  πετυχαίνει  είναι να εισάγει ένα νέο στρώμα "αφεντικών" ανάμεσα στον εργαζόμενο και την διοίκηση ή το κράτος: Τα αφεντικά του συνδικαλισμού που είναι χειρότερα από τα αφεντικά της διοίκησης, γιατί η διοίκηση εκμεταλλεύεται του εργαζόμενου τον ιδρώτα, ενώ αυτά τα άλλα αφεντικά εκμεταλλεύονται του εργαζόμενου την καρδιά και το μυαλό.


Και αυτή η δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Ψάχνεις παραγράφους να βρεις το νόημα, ανάμεσα στο μόνιμο φρασεολογικό οικοδομικό σχέδιο του "υπογράμμισε ο τάδε", "τόνισε ο δείνα", και όλη αυτή τη γελοία φρασεολογική δομή που ακολουθούν σαν μέγα τροπάριο οι Έλληνες δημοσιογράφοι μέσα στην ανικανότητα τους... αλλά αυτό είναι από άλλο άσμα...



Τώρα, θυμήθηκα ένα τραγούδι που λέω με την κιθάρα συχνά...





Ο Τζόελ Εμάνουελ Χάαγκλουντ, επίσης γνωστός ως Τζόζεφ Χίλστρομ (7 Οκτωβρίου 1879 - 19 Νοεμβρίου 1915) ήταν ένας Σουηδός-Αμερικανός ακτιβιστής και στιχουργός, μέλος της IWW (Εργάτες Βιομηχανιών της Υφηλίου). Εκτελέστηκε καταδικασμένος για φόνο στις 19 Νοεμβρίου του 1915 μετά από μια δίκη της οποίας η νομιμότητα αμφισβητείται μέχρι τις μέρες μας. Μετά από την εκτέλεσή του, που το λαϊκό φολκλόρ θεωρεί δολοφονία, γνωστός πια ως Τζο Χιλ αποθανατίστηκε σε πολλά τραγούδια και μπαλάντες.

Ο Τζο Χιλ ήταν ένας πλανόδιος εργαζόμενος, ο οποίος κινήθηκε στις δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας εμπορικά τραίνα, πηγαίνοντας από δουλειά σε δουλειά. Το 1914 βρήκε τον Χιλ να εργάζεται ως εργάτης στο Silver King Mine στην Παρκ Σίτι της Γιούτα, κοντά στο Σωλτ Λέηκ Σίτυ, όπου τα αφεντικά των ορυχείων, λέγεται, χρησιμοποίησαν την "δικαιοσύνη" για να τον σωπάσουν.

Το πιο γνώστό τραγούδι, "Τζο Χιλ", το τραγούδησε η Τζόαν Μπαέζ.







Τζο Χιλ




I dreamed I saw Joe Hill last night,
alive as you and me.
Says I "But Joe, you're ten years dead"
"I never died" said he,
"I never died" said he.
"The Copper Bosses killed you Joe,
they shot you Joe" says I.
"Takes more than guns to kill a man"
Says Joe "I didn't die"
Says Joe "I didn't die"
"In Salt Lake City, Joe," says I,
Him standing by my bed,
"They framed you on a murder charge,"
Says Joe, "But I ain't dead,"
Says Joe, "But I ain't dead."
And standing there as big as life
and smiling with his eyes.
Says Joe "What they can never kill
went on to organize,
went on to organize"
From San Diego up to Maine,
in every mine and mill,
Where working men defend their rights,
it's there you'll find Joe Hill,
it's there you'll find Joe Hill!
I dreamed I saw Joe Hill last night,
alive as you and me.
Says I "But Joe, you're ten years dead"
"I never died" said he,
"I never died" said he.
Ονειρεύτηκα πως είδα τον Τζο Χιλ το βράδυ εχτές,
ζωντανό σαν εμένα κι εσάς.
Λέω, "μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός"
"ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος,
"ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος.
"Τα αφεντικά σε σκότωσαν Τζο,
σε τουφέκισαν Τζο", λέω εγώ.
"Χρειάζονται περισσότερα από όπλα για να σκοτώσεις ένα άνθρωπο"
λέει ο Τζο "δεν πέθανα,"
λέει ο Τζο "δεν πέθανα."
"Στην Σωλτ Λέηκ Σίτυ Τζο", λέω εγώ,
Εκείνος να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι μου,
"Σου φορτώσανε ενοχή για ένα φόνο,"
Λέει ο Τζο "μα δεν είμαι νεκρός,"
Λέει ο Τζο "μα δεν είμαι νεκρός."
Και να στέκεται εκεί ολοζώντανος,
χαμογελώντας με τα μάτια του.
Λέει ο Τζο "Αυτό που δεν μπορούν ποτέ να σκοτώσουνε
προχώρησε και οργανώνει,
προχώρησε και οργανώνει." (τους εργαζόμενους)
Από το Σαν Ντιέγκο μέχρι την Μέην
σε κάθε ορυχείο και εργοστάσιο,
Όπου οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους,
εκεί θα βρειτε τον Τζο Χιλ,
εκεί θα βρειτε τον Τζο Χιλ,
Ονειρεύτηκα πως είδα τον Τζο Χιλ το βράδυ εχτές,
ζωντανό σαν εμένα κι εσάς.
Λέω, "μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός"
"ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος,
"ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος.









Επί 60-80 χρόνια, τα περισσότερα στον εικοστό αιώνα, οι εργαζόμενοι άνθρωποι όχι μόνο στην Αμερική, αλλά σε όλο τον κόσμο, όπου βρισκόντουσαν παχύσαρκα αφεντικά που θρεφόντουσαν από τις ισχνές σάρκες αυτών που καταδυνάστευαν, οι καθημερινοί άνθρωποι σαν εσάς και εμένα πολέμησαν θυσίασαν τα πάντα, έχασαν την ζωή τους και έγιναν πρόσωπα με μάτια που μας κοιτάζουν με αξιοπρέπεια μέσα από μαυρόασπρες φωτογραφίες.

Από τα εργοστάσια της βιομηχανικής επανάστασης στην Βρετανία μέχρι τους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον νότο των ΗΠΑ τη δεκαετία του '60, οι άνθρωποι δίκαια κατέκτησαν τον μισθό των σημερινών τους δικαιωμάτων.

Τώρα καλούμαστε να υπερασπίσουμε τις απεργίες και αγώνες στην Ελλάδα του σήμερα, που διακόπτουν την κίνηση τροφίμων, σοδιάς, και ανθρώπων -και ακόμα δεν ξέρω με πια επίσημη δικαιολογία.

Θα αντιγράψω εδώ κάτι που έγραψε ο Locus Publicus στην ανάρτησή του στις 22 Νοεμβρίου: "Ατέλειωτο το πλιάτσικο" : "Το ελληνικό piggy έσκασε απο φαί. Έφαγε, έφαγε και έσκασε στην ανηφόρα το καυμενούλι, προσπαθώντας να καταβροχθήσει και τη τετραόροφη τούρτα με το κερασάκι... "

Μετά από 30 χρόνια φαγοπότι από τα λεφτά που έξυπνα έδιναν οι τραπεζίτες της Ευρώπης, η Ελλάς ψήφισε έναν άνθρωπο που μόνο μια αμοιβάδα δεν θα είχε καταλάβει  τον Σεπτέμβριο του 2009 ή ότι έλεγε ψέματα ή ότι είναι ηλίθιος. Επί 30 χρόνια  η πλειοψηφία φοροδιέφυγε. Πήραν ότι μπορούσαν και αγνόησαν ότι δεν είχε σχέση με τον ατομικισμό τους, οι περισσότεροι, σε όλα τα επίπεδα. Τώρα έχουμε νέους αγώνες...

Ζητώ συγγνώμη αν, θέλω δε θέλω, δεν έχω άλλη εκλογή από το να ρωτήσω μήπως οι οργανωτές αυτών των κινητοποιήσεων μαγαρίζουν τη μνήμη των εργαζόμενων που ήρθαν και αγωνίστηκαν πριν από αυτούς. Aleka Go Home! (and stay there!)





8 σχόλια:

  1. Άψογος... Θέτεις το σύνολο του προβλήματος: και τις δικές μας ευθύνες και εκείνους τους αγώνες που συχνά με τις στάσεις μας απεμπολούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Τζο Χιλ ήταν απο αυτούς που γύριζαν στην Αμερική και με την κιθάρα τους και τραγουδώντας προσπαθούσαν να οργανώσουν τους εργάτες στα Unions όπως η IWW.
    Η πορεία της ζωής του μοιάζει με του
    Woody" Guthrie πλήν της εκτέλεσης του.
    Η ταινία με την ζωή του νομίζω είχε πάρει βραβείο στις Κάννες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πόσους τζον χιλ, ξέρεις σήμερα;;;

    έχουμε βρωμίσει, τα νησιά δεν έχουν ούτε γάλα για τα παιδιά τους, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ετοιμάζονται και αυτοί, νομίζω ότι μόνο ένα κανό μας σώζει έτσι και θελήσουμε να πάμε σε νησί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δήμο, έχω ένα βαθύ σεβασμό και για την ιστορία και για τον εργαζόμενο άνθρωπο. Τό 'γραψα αυθόρμητα αυτό το κείμενο με την ενστικτώδη σκέψη ότι απαιτήσεις χωρίς ευθύνες δεν σημαίνουν και πολλά...



    Αθεόφοβε, δεν το ήξερα ότι είχε γυριστεί ταινία η ζωή του Τζο Χιλ! Το 1971, Σουηδική-Αμερικανική παραγωγή, Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες, και επίσης είχε προταθεί για Χρυσό Φοίνικα αλλά τον πήρε το The Go-Between με Τζούλι Κρίστι και Αλαν Μπέητς. Η ταινία δεν υπάρχει στο Amazon... αλλά την βρήκα στο SealVideo! Μόνο 60 λίρες Αγγλίας! (Να πάρω δυό τρία νά 'χουμε...)



    ria, ακριβώς γι' αυτό τό 'γραψα: Κανένας δεν μου έρχεται στο μυαλό! Όπως έγραψα και στον Δήμο παραπάνω, έχω σεβασμό στον εργαζόμενο, και συμπληρώνω: αρκεί και ο εργαζόμενος να μην υποτιμά την νοημοσύνη της κοινωνίας στην οποία ανήκει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη άργησα κάμποσο,

    ωραία η ανάρτηση και ωραίο και το τραγουδάκι που δεν το ήξερα.

    Σχετικά με το τι κάνουνε οι σημερινοί εργάτες, είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα από τότε. Τότε δεν είχανε δικαιώματα και τα διεκδικούσανε, τώρα έχουνε και τα χάνουνε. Ενδιαφέρον θα ήτανε επι παραδείγματι (σχετικά με την κοινωνία) αν αντί να κλείνουνε την Ακρόπολη να την ανοίγουνε δωρεάν για όσο απεργούνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κωστή, χαίρομαι που σε βλέπω, ιντερνετικά τουλάχιστον! Ωραίο και σωστό αυτό, δεν το είχα σκεφτεί, ότι "Τότε δεν είχανε δικαιώματα και τα διεκδικούσανε, τώρα έχουνε και τα χάνουνε." Μα όπως όλα στην εποχή μας δεν είναι τόσο απλό ή μαυρόασπρο. Γιατί τα χάνουνε τα δικαιώματα: Γιατί κάποιος τους τα αφαιρεί αυθαίρετα; τα χάνουν όλοι, όχι μόνο αυτοί, για να επιζήσει το σύνολο; είναι η κατάσταση κάτι που επιβλήθηκε επάνω σε αθώους, ή έχουν (οι εργαζόμενοι - πολίτες) κάποια ευθύνη για το πως φτάσανε να αρχίσουν να χάνουν τα δικαιώματα που οι παππούδες τους αγωνίστηκαν και πέθαναν για να τα έχουν τα εγγόνια τους;

    Τελικά κάποιος γνωστός μου είπε ότι οι συγκεκριμένοι απεργοί "ζητάν 2% αύξηση" αλλά δεν ήξερε λεπτομέριες ή τίποτ' άλλο.

    Ας το πάρουμε με αξία όψεως, ακαδημαϊκά: Την σήμερον ημέρα και κατάσταση θέλανε 2% αύξηση.
    Μιά που όλοι οι Έλληνες χάνουν πάνω από 20%, τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
    - θέλουνε να μην χάσουνε 20% ΚΑΙ να πάρουνε 2% (22% αύξηση)
    - θέλουνε να χάσουνε 18% αντί για 20% (18% μείωση)
    Τι ακριβώς; με ποιά δικαιολογία ή επιχείρημα; Αυτό ρωτάω μόνο: Μέσα στα νέα της ημέρας ενδιαφέρει κανέναν να μάθει λεπτομέρειες, να τις αναλύσει... οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αν τους πάρεις συνέντευξη στο πεζοδρόμιο έχουν ιδέα για τις πραγματικές λεπτομέριες ή την λογική του τι κάνουν;

    Μ' αρέσει η ιδέα σου για την ακρόπολη. Το επόμενο βήμα θα είναι να γίνει το σκεπτικό σου κατανοητό από τους άμεσα ενδιαφερομένους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προσγειωμένες σκέψεις, κοινή λογική, δυστυχώς απρόσιτη στα κομματικά στελέχη που κινούν τα νήματα του "συνδικαλισμού" και ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο. Ακόμη και λέξεις όπως "αγώνας" έχουν χάσει προ πολλού το νόημα τους. Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δυστυχώς απρόσιτη, κύριε Παπαγιάννη, και μάλιστα όχι από αδυναμία συνειδητοποίησης, αλλά απλά από έλλειψη ανάγκης προσέγγισης μια που είναι ανεξέλεγκτοι από ένα σύστημα, και κοινωνικό και νομοθετικό, θεσμικό, που αδυνατεί να τοποθετήσει οδικά σήματα και πινακίδες στον δρόμο που έχει επιλέξει η κοινωνία μας. Πράγματι, καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.