Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Χοιρινό και Ρύζι











Όσοι θυμούνται το τραγούδι Warewolves of London ίσως να θυμούνται μια στροφή που λέει:

I saw a werewolf with a Chinese menu in his hand
walkin' through the streets of Soho in the rain.
He was lookin' for α place called Lee Ho Fook's,
gonna get a big dish of beef chow mein.

...και ίσως μερικοί να κατάλαβαν ότι το Lee Ho Fook  ήταν ένα κινέζικο εστιατόριο στο Soho του Λονδίνου.

Αυτό όμως δεν είναι όλο: Το Lee Ho Fook, μεγάλο, σε δύο ορόφους, με πλούσιο μενού, θεωρείτο επί δεκαετίες το καλύτερο Κινέζικο εστιατόριο του Λονδίνου. Μετά άλλαξε ιδιοκτησία και πήρε την κατηφόρα, μέχρι που πρόσφατα έκλεισε.

Αλλά ούτε και αυτό είναι όλη η ιστορία. Λίγοι ξένοι το ξέρουν αυτό, αλλά, εμείς οι μια-φορά-κι ένα-καιρό ντόπιοι ξέραμε ότι, περπατώντας ανατολικά και στρίβοντας την γωνία βόρεια προς την Shaftesbury Avenue έπεφτες σε μια μικρή τρύπα με 5 τραπέζια που λεγόταν επίσης Lee Ho Fook. Και εκεί, στο μικρό Lee Ho Fook μπορούσες να παραγγέλλεις μόνο τρία πράγματα: Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, Ψητή Πάπια και Ρύζι, ή Ψητό Χοιρινό, Ψητή Πάπια και ρύζι.

Την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο φαγητό ήταν Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, σε αλουμινένιο κεσέ take away (πού το έπαιρνες και έφευγες). Είχαμε στείλει έναν της ομάδας να φέρει να φάμε, καθώς εμείς στο σχολειό στο Covent Garden συνεχίζαμε τα γυρίσματα, στο τέλεια χτισμένο σκηνικό μας μέσα στην πρώην αποθήκη χονδρικής πώλησης μπανάνας, με μια μηχανή Mitchell BNC, την μηχανή με την οποία γυρίστηκαν τόσα από τα '30 ως τα '60... και ο Πολίτης Κέην... και η οποία έδωσε τον μηχανισμό της στην κορούλα της, την Panaflex Panavision.

Όταν επέστρεψε είχε φέρει μαζί του μπόλικα ψητά με ρύζι για όλους και μόνο ξυλάκια. Και έτσι, την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο, στα όρθια μέσα στο στούντιο μεσάνυκτα, έμαθα από ανάγκη να χρησιμοποιώ ξυλάκια. Καθοριστική στιγμή της ζωής.

Από τότε τακτικότατα έμπαινα στην τρύπα με τα 5 τραπέζια, τα οποία τα μοιραζόσουνα με άλλους, και παράγγελνα το Ψητό Χοιρινό μου με Ρύζι, και έβαζα και λίγη Κινέζικη σάλτσα τσίλι στην άκρη του πιάτου να βρέχω τα ξυλάκια. Και τσάι, φυσικά.

Το μικρό Lee Ho Fook είναι μια από τις αγαπητές, ζεστές αναμνήσεις της ζωής μου, όπως είναι και η ανάμνηση του Κινέζικου take away στο studio. Το βράδυ που τελειώναμε τα γυρίσματα μιας ταινίας προσθέταμε και Γαλλική σαμπάνια που συνόδευε το Κινέζικο από χάρτινα ποτηράκια...

Όταν πήγα στην παλιά γειτονιά από την Αμερική το 1999 για το Millennium, το μικρό Lee Ho Fook είχε μεγαλώσει παίρνοντας και την διπλανή τρύπα και προσθέτοντας άλλα 6 τραπέζια. Το μενού και η ποιότητα ήταν η ίδια. Όταν ξαναπήγα να φάω τον Απρίλιο του 2008, δεν υπήρχε πια.





4 σχόλια:

  1. Τακτικός θαμώνας του Soho και εγώ, αλλά όχι τόσο για τα Κινέζικα εστιατόρια, αλλά για το sushi. Ανοίγουν όλο και περισσότερα Γιαπωνέζικα εστιατόρια στην περιοχή που ωστόσο παραμένει Κινεζοκρατούμενη.

    Ομολογω ότι δε το είχα προσέξει το μαγαζί. Κατάλαβα ποιο ήταν όταν είδα τη διεύθυνση του και φωτογραφίες στο google images, αλλά δε νομίζω να έχω κάτσει ποτέ.

    Εγώ Κινέζικο πρώτη φορά έφαγα με δύο πρώην συμφοιτητές που με πήγαν σε ένα παράξενο μέρος στο Angel. Φυσικά με ξυλάκια, δυσκολεύτηκα, αλλά πλέον είμαι καλός. Εχω κάνει προπόνηση. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. NdN, μπορεί να έχω φάει στο ίδιο Κινέζικο στο Angel αν υπήρχε το '79. Στην Αμερική τα Κινέζικα ήταν διαφορετικά απ' ότι είχα μάθει στην Αγγλία, άλλη γεύση γενικά, και έτσι σύντομα μυήθηκα στα Γιαπωνέζικα και το Sushi για το οποίο τρελαίνομαι. Βέβαια αποφεύγω πάντα να αναφέρω το Pearl Harbor όταν παραγγέλνω...

    Ώστε στο Soho άρχισαν να εισβάλουν τα ωμά ψάρια! Θυμάμαι ότι ήμουνα στο Λονδίνο για να γίνω μάρτυρας στην Αμερικανοποίηση της Αγγλίας... βλέπω συνεχίζεται! Και ούτε λέξη τώρα για τον ποταμό Kwai όταν παραγγέλνεις Sushi!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γενικά δε μου αρέσει η απω-ανατολιτίκη κουζίνα. Αφήνω όμως μια χαρούμενη κατάλευκη σαλονικιώτικη καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δήμο, καλή σου μέρα κι απ' τα κατάλευκα βουνά μας! ότι και να γίνεται, η φύση γύρω μας και η φύση μέσα μας δεν νικιέται ποτέ!

    Εγώ το μόνο που δεν έχω μπορέσει ποτέ να φάω είναι πατσά :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.