Τώρα, Σιωπή,
καθώς o Μποτιτσέλι, ο Μικελάντζελο και ο Λεονάρντο, ο Κοπέρνικος και ο Τζιορντάνο Μπρούνο μας κοιτάζουν, ενώ η γλυκιά ελαφρότητα της άγνοιας και της αλαζονείας διαλύει όλα όσα χτίστηκαν επειδή υπήρξαν εκείνοι.
Τώρα, Σιωπή,
καθώς ο θεός των παπάδων δείχνει τα χαμογελαστά του δόντια στους αγγράμματους και ο οργασμός του εγωκεντρισμού ισοπεδώνει πέντε αιώνες συνουσίας με την απέραντη ομορφιά του σύμπαντος.
Τώρα, Σιωπή,
γιατί ότι και να πούμε το ρίχνουν στην πυρά σαν βιβλίο, σαν ζωγραφικό πίνακα, το σπάνε στα βράχια σαν άγαλμα λαξεμένο από μάρμαρο.
Τώρα Σιωπή,
γιατί οι άναρθροι αλαλαγμοί σβήνουν την σκέψη και η αδιαφορία ευνουχίζει το μεγαλείο.
Τώρα, Σιωπή,
επειδή γνωρίζουμε πότε πρέπει να χρησιμοποιούμε την φωνή μας και την γλώσσα μας και πότε να κοιτάζουμε σιωπηλά αφήνοντας τον άνεμο και την φωτιά να κάνουν την δουλειά τους ώστε η φύση να φέρει με χρόνια και καιρούς την επόμενη Αναγέννηση από τα μακρινά μας δισέγγονα.
Τώρα, Σιωπή.
~~~
Now, silence,
as Botticelli, Michelangelo and Leonardo, Copernicus and Giordano Bruno look at us, while the sweet effervescence of ignorance and arrogance dissolve everything that was built because they existed.
Now, silence,
as the god of the priests shows his grinning teeth to the ignorant and orgasmic self-centeredness levels to the ground five centuries of making love to the immense beauty of the universe.
Now, silence,
because whatever we say they throw it into the pyre like a book, like a painting, they crash it on rocks like a marble statue.
Now, silence,
because senseless yelling erases thought and indifference castrates greatness.
Now, silence,
because we know when to use our voice and our language, and when to just look-on, silently, letting the wind and fire do their job so that nature will bring forth the next Renaissance many years from now born of our distant great-grandchildren.
Now silence.
