του Γουίλιαμ του Κατακτητή,
μέσω της σύνδεσής του με τον Χέρν τον Κυνηγό.
Ο Χέρν εργάστηκε για τον Ριχάρδο Β' στο δάσος του Ουίνδσορ, αλλά τραυματίστηκε θανάσιμα
ενώ υπερασπιζόταν τον βασιλιά από ένα λευκό ελάφι που το είχανε στριμώξει.
Όταν μάθαινα Αγγλικά, 13-14 ετών σε φροντιστήριο στο Παλιό Φάληρο, ο αείμνηστος κύριος Π., που ήταν ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου και ο ίδιος προικισμένος δάσκαλος, μας είχε φέρει μια δασκάλα Αγγλίδα από το Σάουθάμπτον της Αγγλίας. Και, η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου από το 1972 ως το 1973.
Όταν οι γονείς μου με έβαλαν σ’ ένα αεροπλάνο με μια βαλίτσα μόνο μου, τον Ιούλιο του 1975, δεκαεξίμιση χρονών, να πάω να δω αν μ’ αρέσει πράγματι η Αγγλία, για να πάω του χρόνου αφού τελειώσω το Γυμνάσιο, πέντε μέρες αφού έφτασα στο Λονδίνο, πήρα το τραίνο και πήγα στο Σάουθάμπτον όπου με φιλοξένησε για ένα Σαββατοκύριακο η Νταϊάνα στο σπίτι των γονέων της, τότε που ζούσαν ακόμα και οι δύο.
Μετά, επέστρεψα στο Λονδίνο και, αντί να κάνω τον τουρίστα, θέλησα να δω αν αξίζω τίποτα μόνος μου. Πήρα σβάρνα όλα τα εστιατόρια του Πάντιγκτον και του Μπέησγουώτερ και ζήταγα δουλειά. Την πρώτη κιόλας μέρα με προσέλαβε ένας Κύπριος κύριος που είχε ένα μικρό εστιατοριάκι Γαλλικής κουζίνας, να πλένω πιάτα για 50 πέννες (μισή λίρα) την ώρα.
Μισή λίρα την ώρα είναι χίλιες λίρες τον χρόνο, άρα, έμαθα ότι δεκαεξίμιση χρονών μόνος μου σε ξένη χώρα άξιζα χίλιες λίρες. Σε λίρες του 2025, 10.000 λίρες.
Όταν πλησίαζε η μέρα να γυρίσω στην Αθήνα για την 6η Γυμνασίου, παραιτήθηκα, πήρα τα μετρητά που είχα βγάλει πλένοντας πιάτα, κάπου 60 λίρες, πήγα στην Κάρναμπι Στρήτ και αγόρασα ένα δερμάτινο ζακέτο πιλότου, το οποίο 25 χρόνια αργότερα το έδωσα στον γιό μου τον Κώστα που μάθαινε να γίνει πιλότος.
Εν τω μεταξύ, στο Σάουθάμπτον, η Νταϊάνα είχε παντρευτεί τον Ίαν αρχές Αυγούστου του 1975 και, πριν γυρίσω στην Ελλάδα, πήρα πάλι το τραίνο και πήγα πάλι στο Σάουθάμπτον όπου με πήρε από τον σταθμό ο Ίαν με το άσπρο Τράιωμφ Σπίτφάιαρ και με πήγε στο καινούργιο τους σπίτι, κοντά στο Καινούργιο Δάσος (New Forest).
To Καινούργιο Δάσος το λένε «Καινούργιο» επειδή είχε διατάξει να το φυτέψουν ο Γουίλιαμ ο Κατακτητής το 1079 για το βασιλικό κυνήγι. Είναι καινούργιο, το δάσος, γι’ αυτό, 946 χρόνια τώρα, το λένε New Forest. Κάπου 15 επί 15 χιλιόμετρα.
Από τότε, στο σπίτι τους, για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα να υπάρχει κρεβατοκάμαρα για καλεσμένους και τσάι με γάλα-και-χαμόγελο με καλημέρα στο κρεβάτι το πρωί. Ξεκίνησα το τέλος των 16 μου χρόνων ξέροντας πια τι άνθρωπος ήλπιζα να γίνω μια μέρα, και που.
Τότε το 1975 ήταν που η Νταϊάνα και ο Ίαν, με το άσπρο Σπίτφάιαρ με πήγαν να δω και τον Καθεδρικό Ναό του Γουίντσεστερ, που είναι από τότε ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία στην Γη, στην καρδιά μου.
Για να χτιστεί ο Καθεδρικός του Γουίντσεστερ, που ξεκίνησε το 1079, έκοψαν όλες τις βελανιδιές της περιοχής –γι’ αυτό και ο Γουίλιαμ διέταξε να φυτευτεί το Καινούργιο Δάσος, 30 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, για να έχει δάσος να κυνηγάει!
Από τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1975, μια-δυό φορές τον χρόνο έπαιρνα το τραίνο από το Λονδίνο και πήγαινα στο Σάουθάμπτον για ένα Σαββατοκύριακο με την Νταϊάνα και τον Ίαν.
Πάντα κάπου με πηγαίνανε... Στον Καθεδρικό του Σώλσμπερυ, στο Στόουνχέντζ, στο κάστρο του Κορφ, στο Σουάνατζ...
Μάλιστα είμαστε από τους τελευταίους που μπήκαμε στο Στόουνχέντζ δυό μέρες πριν το κλείσουν στο κοινό το 1977.
Αφού έφυγα από την Αγγλία τον Δεκέμβριο του 1983, κάθε κάτι χρόνια επέστρεφα πάντα στο σπίτι δίπλα στο Καινούργιο Δάσος.
Πήγαμε από την Βοστόνη και με τον Κώστα και την Κριστίν στις 29 Δεκεμβρίου 1999, και στις 31 Δεκεμβρίου είδαμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του Εικοστού αιώνα από το Stonehenge.
Πήγα στην Νταϊάνα και τον Ίαν με το κόκκινο τσεροκή μου τον Απρίλιο του 2008 από την Στοκχόμη, και όταν έφυγα γνώρισα την Μαργαρίτα 4 μέρες μετά, στα βουνά ανατολικά από την Φλορεντία.
Η Νταϊάνα ήρθε και στον γάμο μας τον Σεπτέμβριο του 2008.
Πήγαμε πάλι τον Φεβρουάριο του 2013 όταν η Μαργαρίτα κι’ εγώ φέραμε στην Αγγλία την μικρή Μαρία, από το χωριό μας στην Ιταλία στο κολλέγιο του Μπρίστολ που της είχα βρει να πάει, για το όνειρό της να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στην Αγγλία (μετά από το Μπρίστολ συνέχισε στην Οξφόρδη και τώρα είναι Βρετανίδα υπήκοος). Τότε καθώς μπαίναμε στο σπίτι δίπλα στο Καινούργιο Δάσος είχα πει στην Νταϊάνα ότι η Μαρία είναι η κληρονομιά μου για την Αγγλία (my legacy), και εκείνη είχε πει στην Μαρία ότι το σπίτι τους είναι δικό της όποτε θέλει να έρχεται να τους βλέπει.
Από το 1980, η Νταϊάνα και ο Ίαν μεγάλωσαν τρία αγόρια που έχουν τώρα οικογένειες και τους έχουν δώσει εγγόνια.
Επί τέλους, καταφέραμε να έρθουν εκείνοι σε εμάς αντί να πηγαίνω πάντα εγώ σε εκείνους. Στις 4 Ιουνίου 2025 πήγα στο αεροδρόμιο της Μπολόνια με το κόκκινο τσεροκή, και τους έφερα σπίτι μας στο χωριό. Για πρώτη φορά σε πενήντα χρόνια τους οδήγησα σπίτι εγώ.
Όπου τους περίμενε και ένα δώρο επετείου για τα 50 χρόνια του γάμου τους, που είναι φέτος τον Αύγουστο.
Περάσαμε δυό υπέροχες, μαγεμένες μέρες οι τέσσερείς μας…
Το 1985-86
είχα διδάξει αγγλικά σε δωδεκάχρονα παιδιά σε φροντιστήριο στο Παλιό Φάληρο όπως
η Νταϊάνα είχε διδάξει εμένα 12 χρόνια νωρίτερα.
Και τώρα στα 67 ξεκίνησα να μαθαίνω Αγγλικά στο δεκάχρονο γιό των γειτόνων μας,
ένα προικισμένο παιδί που κατά σύμπτωση το γνώρισε και η Νταϊάνα όταν ήταν εδώ τις
προάλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου