Για τη ζωή

…και σκεφτόμουνα την ερώτηση που διάβασα πρόσφατα: «προς τα που να μεταναστεύσουμε, για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, και να αμειβόμαστε σύμφωνα με την προσφορά μας κι όχι με τους "γνωστούς" μας»

Με άλλα λόγια, πώς να φύγουμε από αυτή την κόλαση και να βρούμε τον παράδεισο…

Τον χαμένο παράδεισο.

Η μητέρα μου με είχε μάθει, όταν χάνω κάτι να θυμάμαι που το είχα δει για τελευταία φορά.

Τελευταία φορά που ήμασταν στον Παράδεισο δεν ήμασταν μόνοι μας, λέγανε οι πολύ παλιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Ήταν μαζί μας και όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… Όπως και σήμερα. Αλλά, εμείς μόνο γευτήκαμε, λέει, τον καρπό του δέντρου της γνώσης. Και μόλις κατάπιαμε την πρώτη μπουκιά γνώσης κάτι συνέβη, σαν να αποκτήσαμε ξαφνικά ένα γνώθι σαυτόν, μια πρωτόγνωρη αντίληψη. Και το πρώτο που συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι ήμασταν γυμνοί και έπρεπε να καλύψουμε την γύμνια μας. Και μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η επιβίωση είναι δύσκολη, και καταλάβαμε το παρών το παρελθόν και το μέλλον, και το ότι θα πεθάνουμε μια μέρα και πρέπει να διαιωνίσουμε την ζωή στους απογόνους μας. Και αυτό πια δεν ήταν Παράδεισος. Τότε, πριν την γνώση, όταν ήμασταν σαν όλα τα άλλα ζωντανά, ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον παράδεισο. Που χάσαμε.

Αλλά τα άλλα όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… αυτά δεν έχασαν τον παράδεισο. Βρίσκονται ακόμα εκεί.

Και εμείς δεν φύγαμε μακριά του. Απλά χάσαμε την ικανότητα του να μπορούμε να τον δούμε γύρω μας.

Τον παράδεισο.

Ίσως το μέρος που ψάχνουμε να μην είναι κάπου μακριά που να χρειάζεται μετανάστευση. Ίσως να είμαστε ήδη εκεί και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανακαλύψουμε πώς να μπορέσουμε και πάλι να το δούμε. Με τα μάτια της καρδιάς, της ψυχής και του μυαλού.

Ο Παράδεισος είναι η ζωή. Η κόλαση είναι όταν δεν μπορεί κανείς να δει τον παράδεισο.

Εγώ είχα την ευλογία πριν δύο χρόνια να οδηγήσω το τζιπ μου και να φτάσω στον παράδεισό μου –και να τον γνωρίσω όταν τον είδα.

Το εύχομαι για όλους μας ιδίως αυτή την εποχή που το κράτος μας, η κοινωνία μας και η ταυτότητά μας πεθαίνουν.

Θα χρειαστούμε μερικούς γνώμονες για να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο για να ξαναβρούμε τον παράδεισο.

Θα είμαστε στον σωστό δρόμο όταν…

-Όταν σταματάμε σε παρκινγκ ή τουριστικό ή αρχαιολογικό χώρο και δεν βλέπουμε πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, άδεια πλαστικά μπουκάλια, χαρτιά, ταμπόν, προφυλακτικά και αποτσίγαρα στο χώμα και τη βλάστηση.

-Όταν δεν καταπατούμε τον κώδικά οδικής κυκλοφορίας τρείς φορές το χιλιόμετρο ο καθένας,

-Όταν δεν ακούμε κορναρίσματα,

-Όταν χαστουκίζουμε κάθε γιατρό που ζητάει φακελάκι,

-Όταν πάρουμε άδεια από την πολεοδομία για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,

-Όταν κάνουμε έναρξη εργασιών στο ΙΚΑ, με τα ονόματα των εργατών μας, για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,

-Όταν πηγαίνουμε επισκέψεις σε φίλους και γνωστούς μεσοβδόμαδα όχι 9:30μμ με 2:30πμ, αλλά 8:00μμ με 11:30μμ,

-‘Όταν κοιμόμαστε 7-8 ώρες κάθε βράδυ,

-Όταν τα σκυλάδικα και τα ουισκάδικα αδειάσουνε και τα μισά κλείσουνε

-Όταν οι μόνες Καγιέν και Μερσεντές στους δρόμους είναι τουριστών και ξένων,

-Όταν γίνεται μια ουρά κάπου και δεν στριμώχνονται όλοι με γρήγορα βήματα ποιός θα μπει μπροστά από τον άλλο,

-Όταν πάντα μας δίνουν οι ιδιωτικές υπηρεσίες, όπως νοσοκομεία, ή γιατροί, αποδείξεις για το τι πληρώσαμε,

-Όταν δεν πιστεύουμε και ψηφίζουμε τον ηλίθιο που λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι τα λεφτά υπάρχουνε,

-Όταν έχουμε μια δουλειά δικιά μας με καναδυό υπαλλήλους ή τέσσερεις, και τους δίνουμε αυτά πού χρειάζονται για να ζήσουν με τον τιμάριθμο, και όχι μόνο τα 800 με τα οποία μπορούμε να την κάνουμε και να τους εκμεταλλευτούμε –και δεν προσλαμβάνουμε περισσότερους από όσους μπορούμε να θρέψουμε με αξιοπρέπεια,

-Όταν αρχίσουμε να βάζουμε στο τραπέζι όσα πρέπει να τρώμε και όχι αρκετά για να μας περισσέψουνε και να φάνε οι μύγες καθώς περιμένουμε τον Τούρκικο -συγγνώμη: τον Ελληνικό καφέ,

-Όταν λέμε ότι μπορούμε και εμείς να φτάσουμε εκεί που έφτασε κάποιος άλλος -αντί να φθονούμε αυτόν που έφτασε κάπου και να προσπαθούμε να τον ρίξουμε κάτω στο επίπεδό μας,

Όταν καταλάβουμε ότι υπάρχουν ανάλογα ποσοστά καλών και κακών ανθρώπων και ανάμεσα στους φτωχούς και ανάμεσα στους πλούσιους και το κύριο φταίξιμο των πλουσίων είναι ότι δεν είμαστε και εμείς.

-Όταν απεργούμε για παιδεία και για υγεία αντί για τους μισθούς που θα φάμε στο διεφθαρμένο σύστημα υγείας λόγω της κακής παιδείας,

-Όταν καταλάβουμε ότι δεν ήμαστε θύματα ούτε καταπιεσμένοι, γιατί το κράτος δεν είναι οι εξωγήινοι: εμείς τους βάλαμε εκεί από ανάμεσά μας: και τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν γιατί μας έδιναν ψίχουλα με πιστωτικές κάρτες και δάνεια καθώς την ντερλικώνανε. Το κράτος ήμαστε εμείς.

Και άλλα πολλά. Είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτείτε και εσείς μερικά...