Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς!

Τα ξύλα δεν σπάνε ποτέ

σαν είναι όλα σε μια δέσμη ενωμένα
(προσκοπικό τραγούδι που μου έμαθαν οι γονείς μου παιδί)

 

 

 

 

Το Μπρόκτον της Μασαχουσέτης, μισή ώρα νότια της Βοστώνης, είναι περιοχή όχι και πολύ πλούσια. Μάλιστα, τα παλιά χρόνια είχε τη φήμη ότι δεν ήταν και πολύ ασφαλές να περπατάς εκεί, και υπήρχαν περιοχές πραγματικά υποβαθμισμένες. Το βορειοδυτικό μέρος της πόλης ήταν κάπως καλύτερο, με οικισμούς χαμηλο-μεσαίας τάξεως. Στο κέντρο κοντά του Μπρόκτον ήταν η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία για τους αρκετούς Έλληνες που ζούσαν σε ακτίνα κυριακάτικου πρωινού οδηγήματος.

Να σημειώσουμε, όπως έχω ξαναπεί, ότι σε μια χώρα σαν την Αμερική, με τους Προτεστάντες, τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Ορθόδοξους τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους, την Εκκλησία του Χριστού, τους Κινέζους και Γιαπωνέζους και Ινδούς, μια εκκλησία ή μια συναγωγή, ή ένα τζαμί, δεν αντιπροσωπεύει αποκλειστικά θρησκοληψία όπως στην Ελλάδα. Εκεί, το κοινωνικό αυτό κέντρο είναι ο καθρέπτης των παραδόσεων και της ταυτότητας και της μητρικής γλώσσας του καθενός.

 

Η ορθόδοξη εκκλησία του Μπρόκτον ήταν μικρή και παλιά. Κατά το 1965, οι Έλληνες ενορίτες μαζευτήκαν μαζί, προσλάβανε πολιτικό μηχανικό και αρχιτέκτονα, πήγαν στην τράπεζα, πήραν δάνειο, και χτίσαν την καινούργια Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Ευαγγελισμού του Μπρόκτον.

Στα βόρεια-δυτικά της πόλης, μέσα στα δέντρα, στο καλό προάστιο, παρκινγκ για 155 αυτοκίνητα, μοντέρνο σχέδιο και αρχιτεκτονική. Κάτω από την εκκλησία το σχολείο, που τις Κυριακές είναι Κατηχητικό με 12 τάξεις για 12 ηλικίες και τις καθημερινές το βράδυ οκτατάξιο Ελληνικό σχολείο. Κλειστό γήπεδο μπάσκετ που χρησιμοποιείται και σαν θέατρο με σκηνή και σαν εστιατόριο για τις γιορτές και εκδηλώσεις. Γραφεία για τον πάτερ Ιωάννη από την Καστοριά και για το συμβούλιο της Εκκλησίας, και δύο αίθουσες συνεδριάσεων.

Κάθε Πάσχα δυό περιπολικά του Μπρόκτον κλείνουν τον δρόμο μπροστά από την Εκκλησία το βράδυ για να βγάλουμε τον Επιτάφιο και την επόμενη νύχτα να βγούμε να κάνουμε Ανάσταση. Το Συμβούλιο της εκκλησίας οργανώνει ταξίδια για τα παιδιά στην Ελλάδα και κατασκηνώσεις, δίνει υποτροφίες για Κολέγια και Πανεπιστήμια στους αριστούχους και στις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Ο Φιλόπτωχος πάντα κάνει δωρεές, επισκέψεις σε νοσοκομεία και γηροκομεία... Η GOYA (Greek Orthodox Youth Organization) κρατάει τα παιδειά μαζί σε ένα κοινό σκοπό...

Και θυμάμαι κάθε χρόνο, την Κυριακή που έπεφτε κοντύτερα στην 25η Μαρτίου τα παιδιά του σχολείου και η ΑΧΕΠΑ του Ευαγγελισμού του Μπρόκτον παίρναμε μέρος στην Ελληνική παρέλαση που έκλεινε 2 χιλιόμετρα στο κέντρο της Βοστώνης επί 4 ώρες, μιά που αν στεκόταν κανείς σε μια γωνία ο χρόνος μεταξύ αρχής και τέλους της παρέλασης των Ελλήνων από όλη τη Μασαχουσέτη ήταν κάπου 2 ώρες. Παρέλαση μεγαλύτερη από την Ιρλανδική παρέλαση του Αγίου Πατρικίου.

Το δάνειο για το χτίσιμο της Εκκλησίας πληρώθηκε πριν περίπου 10 χρόνια και η εκκλησία είναι δική μας. Ο Πάτερ Ιωάννης πήρε σύνταξη μετά από 35 χρόνια στην ενορία και τα πρόσωπα αυτές τις μέρες είναι καινούργια -αλλά οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι Έλληνες που έφεραν μαζί τους τον Ελληνισμό τους και τη Ρωμιοσύνη τους από την άλλη μεριά του Ωκεανού πριν μόνο 2-3 γενιές.

Και εγώ είχα την τιμή να υπηρετήσω την ενορία σαν δάσκαλος Κατηχητικού, όπου δίδασκα ανάλυση του Πιστεύω σε δεκαπεντάχρονα παιδιά κάπως έτσι, και ήμουν στην ΑΧΕΠΑ, και ο γιός μου μεγάλωσε Έλληνας μέσα στην εκκλησία, παπαδάκι όπως το ήθελε, όπου έμαθε και Ελληνικά στο σχολείο τα βράδια -ήταν πρώτα μισή ώρα μακριά, και από το επόμενο σπίτι μια ώρα μακριά μας, το Μπρόκτον...

Οι Έλληνες το κατάφεραν αυτό που περιέγραψα γιατί ήταν ενωμένοι σε ένα σκοπό, με μια παράδοση, στεκόμενοι άξια ανάμεσα στους επίσης ενωμένους ανθρώπους των άλλων εθνών, παραδόσεων και φυλών.

~

 

Μεταξύ 1985 και 1989 εργαζόμουνα για μια εταιρεία τουρισμού στο Λονδίνο σαν συντονιστής του τμήματος φωτογραφίας για τις μπροσούρες, και πέρναγα τα καλοκαίρια μου πηγαίνοντας σε όλους τους πιθανούς ταξιδιωτικούς προορισμούς της Ελλάδας, τρείς και τέσσερεις φορές στο κάθε νησί και κάθε μέρος κάθε καλοκαίρι να παίρνω φωτογραφίες. Αεροπλάνα, ελικόπτερα. τζιπάκια, κρις κραφτ, αλεξίπτωτα, γαϊδουράκια, ψαροκάικα, και κοπελίτσες αντιπρόσωποι της εταιρίας σε κάθε μέρος εν στολή. Έτρεχα σαν τον Βέγγο! Στην Κέρκυρα μου κολλήσανε το παρατσούκλι "Μαραντόνα". Σκληρή δουλειά :-)

Στα '80 λοιπόν είδα πρώτο χέρι το μπουμ και το πλαφ του Ελληνικού τουρισμού ("μπουμ" όπως μια έκρηξη, "πλαφ" όπως ο ήχος που ακούμε καμιά φορά όταν έχουμε ευκοιλιότητα)

Είχα ήδη δει τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα στο Μαϊάμι, ακόμα και στο Ελάτ του Ισραήλ. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει η Φλώριδα της Ευρώπης. Η Καραϊβική της Μεσογείου... Μα οι Θεοί είχαν άλλα σχέδια... κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει:

Οι χωριανοί στα νησιά και τους τουριστικούς προορισμούς δεν ενώθηκαν μαζί να κάνουν εταιρείες, συνεταιρισμούς, συνεργιακά, και να χτίσουν πολυτελή ξενοδοχεία και βαρβάτη υποδομή. Όχι κύριε! Ο κάθε ένας για τον εαυτούλη του. Χτίζανε δυό δωμάτια, τα ονομάζανε Βίλλα Κατίνα, γράφανε τη λέξη ROOMS με μαρκαδόρο σε χαρτόνι και τρέχαν στο λιμάνι να περιμένουν το καράβι να βγάλει τους ξυπόλητους με τα σακίδια για να τους κυνηγάνε και να φωνάζουνε "ρουμ! ρουμ! κάμαρα!"

Η Ρόδος στο Φαληράκι, η Κρήτη στα Μαλια και η Κέρκυρα στον Κάβο και τις Μπενίτσες ήταν τα καλύτερα παραδείγματα συνεχώς μεθυσμένων, άφραγκων τουριστών (μεθυσμένους από τις μπόμπες του ποτού στο οποίο ο μαγαζάτορας προσέθετε και λίγη κηροζίνη για να βγεί παραπάνω από το μπουκάλι).

Το 1989 η κατάντια είχε φτάσει στο ότι ένας Άγγλος μπορούσε να πάει στην Κέρκυρα μια βδομάδα, αεροπορικά εισιτήρια, μεταφορές στο νησί και δωμάτιο με πρωινό για 65 λίρες. Ένα καλό δείπνο στο Λονδίνο για δύο άτομα κόστιζε πάνω από 70-80 λίρες.

Αλλά οι Έλληνες στην Ελλάδα δεν ενώθηκαν, δεν δημιούργησαν, δεν εκμεταλλεύτηκαν την ευλογία του τουρισμού των '80... και οι τουρίστες με τα λεφτά πήγαν αλλού και μας άφησαν εμάς να φωνάζουμε ρούμ! ρούμ! στους ξυπόλητους του λιμανιού. Και την Κυριακή!

Και το χρησιμοποιώ αυτό σαν ένα τεράστιας σημασίας παράδειγμα του ότι μέσα στην Ελλάδα δεν δημιουργούμε, δεν ενωνόμαστε... δουλεύουμε τρείς δουλειές ο καθένας μα δεν εργαζόμαστε...

Και μόλις βγει ο Έλληνας και πάρει το δρόμο για την Αμερική ή την Αυστραλία, εκεί ηρεμεί. Γίνεται άνθρωπος, με τους συμπολίτες του και τους συνέλληνες... και μεγαλουργεί.

Γιατί όχι μέσα στην Ελλάδα; Τι μπαγκάζια κουβαλάμε;

Boston City Hall
η μικρή σημαιούλα δίπλα στην Αμερικανική είναι η Ελληνική.

 Η Ρωμιοσύνη ζεί... μα όχι πια στην Ελλάδα... γιατί; τόσο ντεμοντέ είναι;