Υπάρχειν

Η λέξη «σκοτάδι» δεν έχει έννοια χωρίς κάτι το αντίθετο που να προσδιορίζει την φύση του. Πρέπει να σκεφτούμε «φως» για να κατανοήσουμε τι εννοεί η λέξη «σκοτάδι».

Και πάλι, όπως πότε-πότε, αραιά και που, μια ανάρτηση για θέματα που με ενδιαφέρουν και σκέπτομαι συνέχεια από παιδί. Θα μου δώσετε μεγάλη χαρά αν καταφέρετε να την διαβάσετε όλη :-)

Όλα τα δεδομένα και στοιχεία και μετρήσεις που αναφέρονται παρακάτω είναι ακριβέστατα η τελευταία λέξη και πλειοψηφική γνώμη της επιστήμης, σήμερα.

Σημείωση: Ο όρος «γραμμικός χρόνος» εννοεί το πέρασμα του χρόνου όπως το κατανοούμε, μια ευθεία γραμμή, ένας δρόμος μιας κατεύθυνσης, από το παρελθόν στο παρόν στο μέλλον. Ο «μη-γραμμικός χρόνος» εννοεί όλα όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν, να συμβαίνουν ταυτόχρονα χωρίς μήκος γραμμής ή «δρόμου».

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι οικείοι με την έννοια του να αναγνωρίζουμε και να ξεχωρίζουμε τα δέντρα και το δάσος. Η έννοια σημαίνει το να κατανοούμε την διαφορά μεταξύ ενός συνόλου και των στοιχείων που το αποτελούν, δίνοντας ίδιου βάρους αλλά διαφορετικής φύσης σημασία και στις δύο οπτικές, του συνόλου, και του κάθε στοιχείου που το αποτελεί. «Δάσος» και «δέντρα» είναι μεταφορικές έννοιες, για να εικονογραφήσουν το πλαίσιο της κριτικής και αναλυτικής σκέψης πάνω σε οποιοδήποτε θέμα.

Διατηρώντας την μεταφορική αυτή εικονογράφηση, ας μπούμε σε περισσότερη λεπτομέρεια: Η έννοια «Δέντρα» συμπεριλαμβάνει πολλών ειδών και μεγεθών δέντρα, αλλά και θάμνους, χόρτα, λουλούδια. Έπειτα είναι και οι ζώντες οργανισμοί από μυρμήγκια έως πιθήκους, αλλά και μικρόβια, που ζουν μέσα στο «Δάσος». Και, φυσικά, η εικονογράφηση του δάσους δεν θα ήταν πλήρης αν δεν συμπεριληφθεί στην εικόνα και ο άνθρωπος που κοιτάει το δάσος, και εμείς που κοιτάμε τον άνθρωπο που κοιτάει το δάσος.

Έπειτα, τι συμπεριλαμβάνει η έννοια «Δάσος»; Ένα μεμονωμένο δάσος, ας πούμε διαμέτρου ενός χιλιομέτρου, στο Τατόι, ή ένα δασάκι σαν τον Κήπο δίπλα στην Βουλή στην Αθήνα, ή ένα δάσος σαν τον Αμαζόνιο, διαμέτρου πάνω από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα;

Και, στο πλαίσιο της εικονογράφησης αυτού του σκεπτικού, γιατί το «Δάσος» να είναι μόνο ο Αμαζόνιος. Γιατί όχι όλα τα δάση του πλανήτη; Και αν σκεφτούμε ότι αντικειμενικά η έννοια, μεταφορικά, θα περιλάμβανε όλη τη βλάστηση του πλανήτη, και χλωρίδα αλλά και πανίδα, γιατί μόνο του πλανήτη μας και όχι όλη την χλωρίδα και πανίδα που υπάρχει σε όλους τους πλανήτες του Γαλαξία μας; Γιατί μόνο του Γαλαξία μας και όχι όλου του Σύμπαντος.

Εμείς, με τα πολύ στενά βιολογικά, οργανικά όριά μας και δομή, αντιλαμβανόμαστε το Σύμπαν σε τρεις διαστάσεις μέσα στα πλαίσια των οποίων γεγονότα συμβαίνουν και εξελίσσονται αλληλένδετα σε γραμμικό χρόνο: πριν-τώρα-μετά: η συνειδητοποίηση της ροής του γραμμικού χρόνου είναι η βάση της αντίληψης της «ύπαρξης»: σκέπτομαι, άρα υπάρχω. Για εμάς, το Σύμπαν είναι το παν που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει. Ενώ είμαστε ομοούσια μέρη του σύμπαντος θεωρούμε εαυτόν ξεχωριστό από το σύμπαν. Ξεχωριστό σαν τον άνθρωπο που κοιτάει το δάσος.

Στο τέλος της ικανότητας διανόησης που είναι εφικτή από τον βιολογικό μας οργανικό εγκέφαλο, όσον αφορά την μεταφορική έννοια «Δάσος και Δέντρα», βρίσκεται η ερώτηση: Πόσο μεγάλο είναι το «Δάσος», Σύμπαν. Στην ερώτηση αυτή, συνήθως ξεχνάμε, ή αποφεύγουμε, ή δεν κατανοούμε, το ότι η έκφραση «Σύμπαν» είναι αφηρημένη αν δεν προσδιορίσουμε την διαφορά στην αντίληψή μας μεταξύ των διαστάσεων του σύμπαντος και τον χρόνο ύπαρξης του σύμπαντος. Στον Ορίζοντα αυτής της σκέψης βρίσκεται μια πολύ απλή ερώτηση: Είναι άραγε το μέγεθος του Σύμπαντος άπειρο, ή έχει συγκεκριμένο μέγεθος που κάπου να σταματά; Πιο αναλυτικά, αυτή δεν είναι μια ερώτηση αλλά δύο: 1) Έχει το σύμπαν άπειρο μέγεθος; Και, 2) Υπάρχει το σύμπαν σε άπειρο χρόνο.

Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε χρόνο και χρόνο σαν δύο διαφορετικές εκφράσεις εμπειρίας. Αυτό είναι το πρώτο μας πρόβλημα. Είναι πρόβλημα επειδή στην δομή του σύμπαντος ο χρόνος δεν είναι κάτι που εξελίσσεται στον χώρο, αλλά είναι συνεχές και μη-γραμμικό μέρος του χώρου. Χωροχρόνος. Το σύμπαν είναι ο χωροχρόνος. Είναι άραγε άπειρο ή έχει τέλος;

Η λέξη «Άπειρο» αναφέρεται στην έννοια του να μην υπάρχει τέλος. Απόσταση χωρίς τέλος. Χρόνος χωρίς τέλος. Μάζα (βάρος) χωρίς τέλος. Σύμπαν χωρίς τέλος.

Κάτι που είναι «Άπειρο» δεν μπορεί εκ προσδιορισμού, μόνο να μην έχει τέλος αλλά πρέπει να μην έχει και αρχή. Μιλάμε για ένα όριο, ένα σύνορο, ένα φυσικό σημείο. Αν κάτι έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος, έχει ένα όριο, ένα σημείο, την αρχή του. Το πραγματικό άπειρο δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να εξηγήσει, θεωρητικά, το άπειρο, αλλά δεν έχει την ικανότητα διανόησης να το συλλάβει, το άπειρο, σαν έννοια πραγματικότητας.

Ένας τρόπος να σκεφτούμε το άπειρο είναι να κατανοήσουμε ότι αν αφαιρέσουμε ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια μονάδες από το άπειρο, μας μένει το άπειρο. Ότι και να αφαιρέσουμε ή  να προσθέσουμε στο άπειρο, ξεκινάμε με άπειρο, πριν την αφαίρεση ή πρόσθεση, και καταλήγουμε σε άπειρο μετά την αφαίρεση ή πρόσθεση. Σκεφτείτε τούτο: Αν αφαιρέσουμε το άπειρο από το άπειρο, μας μένει άπειρο. Αν προσθέσουμε άπειρο στο άπειρο, έχουμε άπειρο. Μια καλή ερώτηση είναι σε τι διαφέρει το Άπειρο από το Μηδέν; 

Είναι, το Άπειρο και το Μηδέν δύο αντίθετα όπως το Μαύρο και το Άσπρο; Ή μήπως η διαφορά του Άπειρου από το Μηδέν μοιάζει περισσότερο με την διαφορά μεταξύ της ώρας 00:00:01 και 11:59:59 στον κύκλο ενός ρολογιού; Τα δύο αυτά σημεία του ρολογιού έχουνε χρονική απόσταση μεταξύ τους, ταυτόχρονα, και έντεκα ώρες, πενήντα εννέα λεπτά και πενήντα εννέα δευτερόλεπτα, αλλά και ένα μόνο δευτερόλεπτο.  Ή μήπως η διαφορά δεν είναι ούτε καν το δευτερόλεπτο, αλλά είναι το αν κοιτάς το 12:00 στην κορφή του κύκλου του ρολογιού από τα αριστερά, ερχόμενος από τις 11:00 ή το αν το κοιτάς από τα δεξιά, ερχόμενος από τις 01:00;

Ρωτάμε αν το σύμπαν είναι άπειρο ή αν έχει τέλος σε διάσταση και χρόνο. Σκεπτόμενοι το σύμπαν, σκεπτόμαστε την έκτασή του, δηλαδή πόσο μακριά φτάνει, και, ξεχωριστά σκεφτόμαστε και το πόσο χρόνο θα διαρκέσει. Στο βιολογικά/οργανικά θεμελιωμένο σκεπτικό μας, βλέπουμε σαν πιθανό να είναι άπειρο το μέγεθος του σύμπαντος, και, ξεχωριστά να είναι άπειρη η χρονική διάρκεια του σύμπαντος. Κατά τα όρια της ικανότητάς μας για διανόηση, μπορεί το σύμπαν να είναι άπειρο σε μέγεθος αλλά να έχει κάποτε τέλος στον χρόνο ύπαρξής του. Ή μπορεί το σύμπαν να έχει συγκεκριμένο μέγεθος αλλά να υπάρχει επ’ άπειρο. Ή να έχει συγκεκριμένο μέγεθος και συγκεκριμένη διάρκεια ύπαρξης. Ή, και πάλι, να έχει άπειρο μέγεθος και άπειρη διάρκεια ύπαρξης.

Όμως το να υποθέτουμε την πιθανότητα ορίου στον χώρο ή στον χρόνο είναι μια παγίδα διανόησης. Επειδή, αν το σύμπαν έχει συγκεκριμένο χώρο που κάπου σταματά, τότε, που βρίσκεται αυτό το σύμπαν; Τι υπάρχει πέρα από τα όριά του; Και, αν το σύμπαν υπάρχει για συγκεκριμένο χρόνο, με αρχή και τέλος, τι συνέβη πριν; Και τι θα συμβεί μετά την χρονική ύπαρξη του σύμπαντος. Άρα, και αν ακόμη αποδώσουμε την πιθανότητα ορίων στον χώρο ή, και στον χρόνο, και πάλι οδηγούμαστε, από την επόμενη ερώτηση, στο άπειρο.

Το πρώτο μας λάθος είναι ότι ξεχωρίζουμε το μέγεθος από τον χρόνο ύπαρξης. Είναι σαν να ξεχωρίζουμε, ας πούμε, την χλωρίδα και την πανίδα του «δάσους» χωρίς να κατανοούμε ότι και τα φυτά (χλωρίδα) είναι ζωντανά, άρα η διαχώριση χλωρίδας και πανίδας είναι αυθαίρετη και άνευ νοήματος. Και ξεχνάμε ότι όλο το «δάσος» βρίσκεται πάνω σε έδαφος, χώμα και βράχια, και ότι, συνεπώς, στην έννοια «Δάσος και Δέντρα» εννοούμε όλα, φυτά, ζώα, οργανισμούς, μικρόβια, δέντρα, θάμνους, λουλούδια… και το έδαφος στο οποίο βρίσκεται. Το Παν.

Το δεύτερο λάθος μας είναι η αίσθηση που δίνουμε στην υφή του χρόνου, και πόσο «γρήγορα» κυλά.

Έχουμε αποδείξει (για την ώρα) ότι το σύμπαν έχει ηλικία 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή, 13.800.000.000 χρόνια. Πιστεύουμε ότι έχει αρχή στον χρόνο, την στιγμή του Μεγάλου Μπαμ, και δεν γνωρίζουμε αν θα έχει χρονικό τέλος ή αν θα συνεχίσει επ’ άπειρο, και λέμε ότι από την αρχή του σύμπαντος μέχρι σήμερα έχουν περάσει 13.800.000.000 χρόνια.

Τι εννοούμε με την λέξη «χρόνια»; Ένας χρόνος είναι μια περιστροφή του πλανήτη Γη γύρω από το άστρο Ήλιος. Δηλαδή, το σύμπαν υπάρχει για χρόνο που αντιπροσωπεύεται από 13.800.000.000 περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο (κι’ ας έχει υπάρξει το ηλιακό μας σύστημα για μόνο 4,5 από τα τελευταία 13,8 δισεκατομμύρια «χρόνια»).

Και πόσο «μακρύς» είναι ένας χρόνος; Όλη μας η ύπαρξη του καθενός είναι, ας πούμε, περίπου 80 ή 90, ή 100 περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο. Για μας, μια ολόκληρη ζωή. Τόσο πολύς χρόνος, 80, 90, 100 χρόνια, από μωράκια μέχρι βαθιά ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες… Στην «ηλικία» του σύμπαντος χωράνε οι ολόκληρες ζωές 172 εκατομμυρίων ανθρώπων, η μία μετά την άλλη. Τα 13.800.000.000 χρόνια είναι πολύς, πολύς καιρός, κατά την δική μας αίσθηση του περάσματος του χρόνου. 172 εκατομμύρια ζωές.

Τώρα, κοιτάξτε έναν ανεμιστήρα. Τα φτερά του γυρνάνε με ταχύτητα περίπου 250 περιστροφές το λεπτό. Φανταστείτε ότι το κέντρο του ανεμιστήρα είναι ο ήλιος και στην άκρη ενός από τα φτερά είναι η Γη. Ο ανεμιστήρας γύρισε 13.800.000.000 φορές από την γέννηση του σύμπαντος, όμως, σε ανθρώπινη αίσθηση του περάσματος του χρόνου, κοιτάζοντας τον ανεμιστήρα να γυρνά τόσο γρήγορα που δεν ξεχωρίζουμε καν τα φτερά του ανεμιστήρα, η αίσθηση της ηλικίας του σύμπαντος, αν η Γη γυρνά σαν ανεμιστήρας γύρω από τον ήλιο, είναι 105 χρόνια εμπειρίας μας, όχι 13,800,000,000.

Η αίσθηση του χρόνου όπως την συλλαμβάνουμε εμείς έχει έννοια μόνο για εμάς και τον οργανικό μας εγκέφαλο και το βιολογικά εξελισσόμενο κορμί μας. Όσον αφορά την αίσθηση του πόσο «μακρύς» είναι ο «χρόνος», το πόσο γρήγορα ή αργά κυλά η εμπειρία του χρόνου. Δεν υπάρχει στο σύμπαν τίποτα που να το προσδιορίζει. Το σύμπαν δεν «αισθάνεται» αν ο χρόνος είναι μια ολόκληρη ζωή ή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Για εμάς, μια ολόκληρη ζωή είναι περίπου 80 χρόνια. Για μια μύγα, μια ολόκληρη ζωή είναι περίπου 24 ανθρώπινες ώρες.

Αν ένας άνθρωπος επιβιβαστεί σε ένα υπερωκεάνιο στο Σάουθάμπτον να ταξιδέψει στην Νέα Υόρκη, θα φτάσει σε πέντε μέρες και αυτές οι πέντε μέρες αντιπροσωπεύουν το 1/5.840 της ζωής του των περίπου 29.200 ημερών. Αν μαζί με τον άνθρωπο, στο Σάουθάμπτον, επιβιβαστεί και μία μύγα, στην Νέα Υόρκη θα φτάσουν τα δισέγγονά της.

Στην αρχή της διαδικασίας κατανόησης του τι είναι χρόνος βρίσκεται η απόπειρα να κατανοήσουμε ότι η αίσθησή μας του μήκους του χρόνου είναι αυθαίρετη και άνευ νοήματος, πέρα του τι σημαίνει για εμάς. Ένας άλλος τρόπος να το επεξεργαστούμε αυτό είναι να αισθανθούμε πως περνάει ο χρόνος για μας κατά την διάρκεια της ημέρας και μετά να συλλογιστούμε ότι ένα όνειρο που είδαμε όταν κοιμόμασταν εχτές φάνηκε σαν να διήρκεσε πολλές ώρες ενώ στην πραγματικότητα ένας ηλεκτρονικός μετρητής θα είχε μετρήσει ότι ο εγκέφαλός μας ονειρεύτηκε για ενάμισι ή δύο λεπτά μόνο. Η περίοδος του ύπνου και των ονείρων, συγκρινόμενη με την περίοδο όταν είμαστε ξύπνιοι, αποδεικνύει ότι ακόμα και για μας, η αίσθηση του πόσο γρήγορα, ή σιγά, περνά ο χρόνος είναι μια εντελώς προσωπική και υποκειμενική αξιολόγηση. Μια αίσθηση που γεννιέται από την οργανική μας βιολογία, η οποία γεννά την αυτοσυνείδηση ταυτότητας. Όχι μια αντικειμενική πραγματικότητα της δομής του σύμπαντος.

Όταν περπατάμε στον δρόμο σκεφτόμαστε τον προορισμό μας, σκεφτόμαστε την ημέρα μας, το χτες, το αύριο, προσέχουμε για αυτοκίνητα, κοιτάμε άλλους ανθρώπους. Δεν πηγαίνει το μυαλό μας να σκεφτούμε πως αισθάνεται για την ύπαρξή του ένα μυρμήγκι που σπρώχνει ένα σουσάμι στην άκρη του πεζοδρομίου 100 μέτρα πίσω μας. Το σύμπαν Είναι. Δεν είπα «το σύμπαν υπάρχει», είπα το σύμπαν Είναι. Για το σύμπαν δεν έχει καμία σημασία του πως ένα ανθρώπινο ον αισθάνεται το πέρασμα του χρόνου. Για το σύμπαν, ο συνολικός χρόνος για τον οποίον Είναι, μπορεί να είναι τρισεκατομμύρια χρόνια ή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Για το σύμπαν, δεν έχει έννοια η αίσθηση του χρόνου. Για το σύμπαν το μόνο που έχει έννοια είναι το παν του συνόλου των συμβάντων, στον χωροχρόνο.

Αυτά, για την ώρα, όσον αφορά την χρονική διάρκεια του σύμπαντος. Πόσο μεγάλο όμως, σε αποστάσεις είναι το σύμπαν; Γνωρίζουμε ένα μέρος της απάντησης.

Υπάρχουν περισσότερα άστρα στο γνωστό σε εμάς σύμπαν από όλους τους κόκκους άμμου σε όλες της παραλίες της Γης. Ένας παράλογος αριθμός πέρα από ανθρώπινη κατανόηση. Και όμως, πέρα από αυτή την αφθονία ύλης, η ύλη βρίσκεται συγκεντρωμένη σποραδικά μέσα στο κενό. Αν ένα άστρο είναι ένας κόκκος άμμου, το πλησιέστερο άστρο, ο πλησιέστερος κόκκος άμμου, απέχει 10 χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλο.

Κοιτώντας από την Γη, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση στην σφαίρα του ουρανού, μπορούμε να δούμε αντικείμενα που βρίσκονται σε απόσταση 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός από την Γη. Έχουμε ήδη φωτογραφήσει ένα πρωτο-γαλαξία καθώς σχηματιζόταν πριν 13,4 δισεκατομμύρια χρόνια, του οποίου το φως έκανε 13,4 δισεκατομμύρια χρόνια να φτάσει σε εμάς. Ένα έτος φωτός είναι απόσταση 9.460.800.000.000 χιλιομέτρα (εννιάμισι τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα). Τα 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός είναι απόσταση 130.559.040.000.000.000.000.000 χιλιομέτρων (εκατόν τριάντα και μισό εκατομμύρια τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα).

Η μεγαλύτερη απόσταση στην οποία μπορούμε να δούμε κάτι, είναι αυτή: εκατόν τριάντα και μισό εκατομμύρια τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα ή 13,8 έτη φωτός, επειδή η ηλικία του σύμπαντος είναι 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια και το φως ταξίδεψε επί 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει σε εμάς, να το δούμε.

Άρα το μέγεθος του σύμπαντος που μπορούμε να δούμε είναι μια σφαίρα γύρω μας, ακτίνας 13,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, ή διαμέτρου 27,6 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Αυτό είναι το γνωστό, σε εμάς, σύμπαν. Όμως, 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός είναι το πόσο πίσω στον χρόνο βρίσκεται το απώτερο σημείο που βλέπουμε σήμερα. Το γνωστό σε εμάς σύμπαν είναι μεγαλύτερο σε σημερινή απόσταση, επειδή το αντικείμενο που ήταν πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια εκεί που το βλέπουμε σήμερα, άλλαξε θέση καθώς επεκτεινόταν το σύμπαν, και ενώ σήμερα το βλέπουμε εκεί που ήταν τότε, σήμερα στην πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πιο μακριά.

Η επιστήμη πιστεύει ότι το γνωστό σύμπαν σήμερα έχει ακτίνα 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός, ή διάμετρο 92 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Επειδή, αυτό που απείχε 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός από εμάς πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, σήμερα βρίσκεται 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός από εμάς. Ναι, το σύμπαν επεκτείνεται με αύξοντα ρυθμό με ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός.

Άρα, πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε πως το γνωστό σε εμάς σύμπαν όπως το βλέπουμε από την Γη, είναι μια σφαίρα γύρω μας διαμέτρου 92 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και εμείς είμαστε στο κέντρο της ορατής, σε εμάς, σφαίρας.

Αυτό που δεν γνωρίζουμε και δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε είναι τι υπάρχει πέρα από 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός από την Γη. Και αν ακόμα είχαμε διαστημόπλοια ή μεθόδους μετακίνησης στην ταχύτητα του φωτός, μέχρι να φτάσουμε στην άκρη του σύμπαντος που βλέπουμε από την Γη, το όριο αυτό θα είχε μετακινηθεί με την επέκταση του σύμπαντος πολύ πιο μακριά. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ, με οποιαδήποτε τεχνολογία, να φτάσουμε στο «ορατό» όριο του σύμπαντος για να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι υπάρχει πέρα από αυτό.

Όχι μόνο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε στην ερώτηση του αν το σύμπαν μας είναι άπειρο σε χώρο, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα αν οι τρεις διαστάσεις του χώρου είναι ευθείες ή όχι –σαν να ρωτάμε αν η Γη είναι επίπεδη, ή αν είναι σφαίρα.

Αν σταθούμε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα με μια πυξίδα και κοιτάξουμε σε κατεύθυνση 307,53 μοιρών, μπροστά μας βρίσκεται η Νέα Υόρκη σε απόσταση 7.947 χιλιομέτρων.  Αν γυρίσουμε στην αντίθετη κατεύθυνση και κοιτάξουμε σε κατεύθυνση 127,53 μοιρών, μπροστά μας είναι και πάλι η Νέα Υόρκη, σε απόσταση περίπου 32.000 χιλιομέτρων.

Η επιστήμη σήμερα πιστεύει ότι είναι πιθανόν το ίδιο να συμβαίνει και με το σύμπαν, δηλαδή αν κοιτάξουμε προς μια κατεύθυνση κάποτε θα φτάσουμε σε κάποιο μακρινό αντικείμενο, και αν κοιτάξουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση κάποτε θα φτάσουμε σε ένα μακρινό αντικείμενο που δεν είναι διαφορετικό αλλά το ίδιο ακριβώς και στις δύο κατευθύνσεις. Ότι δηλαδή, όπως η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά σφαιρική, και κοιτάμε την Νέα Υόρκη από δύο αντίθετες κατευθύνσεις σε διαφορετική απόσταση από εμάς, έτσι και το σύμπαν δεν αποτελείται από ευθείες αλλά από χώρο που καμπυλώνει στον εαυτό του. Ή έννοια του Άπειρου παίρνει στο πλαίσιο αυτής της υπόθεσης μια εντελώς διαφορετική υφή την οποία ο οργανικός μας εγκέφαλος δεν μπορεί να συλλάβει. Όπως και δεν μπορούμε να συλλάβουμε τι σημαίνει το ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι Ένα: χωροχρόνος.

Ότι, δηλαδή, είτε κοιτάξουμε στο σύμπαν προς μια κατεύθυνση είτε προς την αντίθετη, κάπου μπροστά μας πιθανόν να βρίσκεται η Γη και από την μια κατεύθυνση και από την άλλη. Ο εαυτός μας κοιτάει προς την ίδια κατεύθυνση που κοιτάμε εμείς και εμείς θεωρητικά βλέπουμε το πίσω μέρος του κεφαλιού μας, και από τις δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Είναι σαν να λέμε ότι καθώς στεκόμαστε στο Σύνταγμα κοιτώντας ανατολικά, θα δούμε το πίσω μέρος του κεφαλιού μας κοιτώντας γύρω από την σφαιρική Γη. Η επιστήμη κάνει αυτή την υπόθεση, σήμερα, ως πιθανόν να ισχύει, αλλά δεν μπορεί να υποθέσει αν η απόσταση είναι δύο, δέκα, ή χίλιες φορές μεγαλύτερη από την ηλικία του σύμπαντος και το ορατό σε εμάς σύμπαν.

Μπορεί να πει κανείς ότι αν το σύμπαν είναι άπειρο, τότε κοιτάμε πάντα μπροστά και δεν θα δούμε ποτέ το πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Όμως το να έχει το σύμπαν δομή η οποία να στριφογυρνά εις εαυτόν δεν αποκλείει το να είναι και άπειρο. Ιδίως όταν το άπειρο είναι η ίδια η δομή του.

Μιλώντας για απόσταση και χρόνο πρέπει να συλλογιστούμε την φύση ενός ταξιδιού. Πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε σε πόσο χρόνο. Γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε με ταχύτητα μεγαλύτερη από την σταθερή τιμή διάδοσης ενέργειας (αυτό που λανθασμένα αποκαλούμε ταχύτητα του φωτός). Και ότι η ταχύτητα αυτή είναι 299.792.452 μέτρα το δευτερόλεπτο, που για συντομία το λέμε 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Δηλαδή, όταν κοιτάμε το φεγγάρι το βλέπουμε όπως ήταν πριν ένα δευτερόλεπτο και όταν κοιτάμε τον ήλιο τον βλέπουμε όπως ήταν πριν οκτώ λεπτά. Και όταν κοιτάμε τον γειτονικό μας γαλαξία της Ανδρομέδας τον βλέπουμε όπως και εκεί που ήταν πριν δύο εκατομμύρια χρόνια.

Δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε την δεδομένη τιμή διάδοσης ενέργειας (να ταξιδέψουμε γρηγορότερα από το φως), ούτε καν 100% σε αυτή την ταχύτητα. Μπορούμε με την κατάλληλη τεχνολογία να φτάσουμε 99,999999% της ταχύτητας του φωτός, αλλά ποτέ 100%. Δηλαδή, αν αποφασίσουμε να ταξιδέψουμε στο κοντινότερό μας άστρο, το Άλφα Κένταυρος, που βρίσκεται σε απόσταση 4,4 ετών φωτός από την Γη, και έχουμε ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει με 99%  της ταχύτητας του φωτός θα φτάσουμε εκεί σε κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια και πέντε μήνες.

Όμως κάτι περίεργο συμβαίνει όταν πλησιάζεις την ταχύτητα του φωτός, όπως αποδεικνύει η Θεωρία της Σχετικότητας. Ενώ κοιτάς το ρολόι σου και λειτουργεί κανονικά, και εσύ αισθάνεσαι τα πάντα απόλυτα σωστά και στην θέση τους, ο χρόνος στην Γη περνάει πολύ πιο γρήγορα από όσο περνάει για σένα που ταξιδεύεις με 99% της ταχύτητας του φωτός. Από την στιγμή που θα φύγεις με το διαστημόπλοιό σου από την Γη, οι άνθρωποι στην Γη θα περιμένουν τέσσερα χρόνια και πέντε μήνες να φτάσεις στον Άλφα Κένταυρο. Για σένα όμως το ταξίδι θα έχει διαρκέσει λίγα λεπτά. Άλλα λίγα λεπτά για να επιστρέψεις στην Γη, και για σένα ήταν μια πολύ γρήγορη εκδρομή, αλλά, όταν επιστρέψεις στην Γη θα έχουν περάσει σχεδόν εννέα χρόνια, για την Γη και εκείνους που σε περίμεναν. Αυτό, αν ταξιδεύεις με 99,9 της ταχύτητας του φωτός συνεχώς από την Γη στον Άλφα Κένταυρο. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε παρακάτω, χρειάζεται χρόνος επιτάχυνσης από το 0 στο 99,9% και επιβράδυνσης από το 99,9% στο 0.

Όταν σκεπτόμαστε ταξίδια από την Γη σε προορισμούς πέρα από το ηλιακό μας σύστημα πρέπει να κατανοήσουμε τις αποστάσεις και το γεγονός ότι σήμερα τέτοια ταξίδια δεν είναι εφικτά: το γρηγορότερο διαστημόπλοιο που έχουμε κατασκευάσει χρειάζεται 80.000 χρόνια για να φτάσει στο κοντινότερό μας αστέρι, τον Άλφα Κένταυρο, που απέχει μόνο 4,4 έτη φωτός από εμάς.

Στην θεωρητικά εφικτή επιστήμη υπάρχουν δύο ήδη διαστημοπλοίων:

1) Διαστημόπλοιο επιτάχυνσης, όπου το σκάφος επιταχύνεται σταθερά με 1 g το δευτερόλεπτο (1 g είναι η μονάδα βαρύτητας στην επιφάνεια της Γης), δηλαδή αυξάνει την ταχύτητά του κατά 10 μέτρα το δευτερόλεπτο για κάθε δευτερόλεπτο του ταξιδιού. Ενώ ξεκινά σιγά, σύντομα η ταχύτητά του αυξάνεται γεωμετρικά και τελικά αρχίζει να πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Η ταχύτητα του φωτός δεν είναι ταχύτητα, ούτε το φως είναι φως. Μιλάμε για την τιμή διάδοσης κυμάτων ενεργείας η οποία είναι και σταθερή παντού, και σχετική με δύο διαφορετικά σημεία συν τον παρατηρητή. Τίποτα δεν μπορεί να μετακινηθεί με τιμή κίνησης ανώτερη της τιμής διάδοσης κυμάτων ενεργείας. Με διαστημόπλοιο επιτάχυνσης 1 g μπορούμε να πλησιάσουμε και το 9,99998% της ταχύτητας διάδοσης ενεργείας αλλά ποτέ δεν θα φτάσουμε στο 100%.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός τόσο ο χρόνος κυλά για εμάς πολύ πιο σιγά σχετικά με το «γύρω μας» που δεν κινείται μαζί μας, όπως και την Γη που αφήσαμε πίσω μας. Το πραγματικό αυτό φαινόμενο λέγεται Χρονική Διαστολή, όπου, ταξιδεύοντας με 99,9% την ταχύτητα διάδοσης ενεργείας ο χρόνος περνά κανονικά για εμάς μέσα στο διαστημόπλοιο και τα ρολόγια μας λειτουργούν κανονικά, αλλά μπορούμε να έχουμε διανύσει απόσταση, ας πούμε, 50,000 έτη φωτός σε 20 δικά μας χρόνια ενώ στην Γη που αφήσαμε πίσω θα έχουν περάσει 50,000 χρόνια --και θα χρειαστούν άλλα 50,000 χρόνια για να φτάσει στην Γη η πληροφορία του ότι αφιχθήκαμε σε απόσταση 50,000 ετών φωτός από την Γη.

Άρα, ενώ τέτοιο ταξίδι είναι θεωρητικά εφικτό με την κατάλληλη τεχνολογία, οι άνθρωποι και ο πολιτισμός που αφήσαμε πίσω στην Γη δεν θα μάθουν ποτέ τι απέγινε με εμάς.

2) Διαστημόπλοιο με μηχανισμό στρέβλωσης του χώρου (warp drive) όπου ένας μηχανισμός βασισμένος σε κύματα βαρύτητας δημιουργεί μια «φούσκα» γύρω από το διαστημόπλοιό μας και το θέτει κυριολεκτικά εκτός χώρου του σύμπαντος, και έτσι το διαστημόπλοιό μας μέσα στην φούσκα αποκλεισμού από τους νόμους της φυσικής του σύμπαντος γλιστρά με ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες του φωτός. Ένα τέτοιο διαστημόπλοιο θα μπορούσε να ταξιδέψει 50.000 έτη φωτός σε 32 χρόνια. Όμως σε αυτή την τεχνολογία δεν εισέρχεται η αρχή της Χρονικής Αναστολής, και για το ταξίδι μας των 50.000 ετών φωτός πέρασαν 32 χρόνια και για εμάς και για την Γη. Και αν στείλουμε την αναγγελία της άφιξής μας πίσω στην Γη, θα φτάσει εκεί σε άλλα 32 χρόνια, δηλαδή η Γη θα μάθει ότι φτάσαμε 50.000 έτη φωτός μακριά, 64 χρόνια αφού φύγουμε, 32 χρόνια αφού φτάσουμε.

Ο μηχανισμός στρέβλωσης χώρου, όμως, μπορεί να λειτουργήσει μόνο για ταξίδια σχετικά τοπικά μέσα στον Γαλαξία μας. Για να φτάσουμε με τέτοιο διαστημόπλοιο στον κοντινότερό μας άλλο γαλαξία, της Ανδρομέδας, δύο εκατομμύρια έτη φωτός από τον δικό μας γαλαξία, το πλήρωμα του διαστημοπλοίου θα χρειαζόταν 1.318 χρόνια.

Στην εξέλιξη της τεχνολογίας είναι πολύ περισσότερο εφικτό να χτίσουμε διαστημόπλοιο επιτάχυνσης παρά διαστημόπλοιο με μηχανισμό στρέβλωσης του χώρου. Επίσης ενώ με το διαστημόπλοιο επιτάχυνσης το πλήρωμα μπορεί αν ταξιδέψει απέραντες αποστάσεις σε γαλαξίες στην ζωή του, στο διαστημόπλοιο με μηχανισμό στρέβλωσης χώρου δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό σε μια ζωή. Απλά, ενώ το πλήρωμα μπορεί με  διαστημόπλοιο επιτάχυνσης να ζήσει απίθανα μεγάλα ταξίδια σε μια ζωή, στην Γη θα έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια και κανείς δεν θα είχε μάθει τι καταφέραμε και τι ανακαλύψαμε.

Για να το βάλουμε αυτό σε περισσότερο επιστημονική βάση, ένα διαστημόπλοιο δεν είναι δυνατόν να πάει από το μηδέν ξαφνικά στο 99% της ταχύτητας του φωτός. Διαστημόπλοιο με σταθερή επιτάχυνση που αυξάνει την ταχύτητά του κατά 10 μέτρα το δευτερόλεπτο για κάθε δευτερόλεπτο του ταξιδιού, μετά από δυόμισι ώρες θα έχει περάσει το φεγγάρι. Μετά από 36 ώρες θα έχουμε περάσει τον Άρη. Μετά από τρεις εβδομάδες θα έχουμε βγει από το ηλιακό μας σύστημα. Μετά από δέκα πέντε μήνες θα έχουμε διανύσει ένα έτος φωτός. Στα δύο έτη φωτός, την μισή απόσταση από την Γη στον Άλφα Κένταυρο, πρέπει να αρχίσουμε να μειώνουμε την ταχύτητα κατά 1 g το δευτερόλεπτο ώστε να μπορέσουμε να σταματήσουμε όταν φτάσουμε. Στα δύο έτη φωτός η ταχύτητά μας είχε φτάσει 87% της ταχύτητας του φωτός. Η ακριβής απόσταση από την Γη στον Άλφα Κένταυρο είναι 4,4 έτη φωτός. Αλλά, όταν φτάσουμε στον Άλφα Κένταυρο για μας το ταξίδι θα έχει διαρκέσει μόνο 3,5 χρόνια αντί 4,4 και για τους παρατηρητές στην Γη το ταξίδι των αστροναυτών θα έχει διαρκέσει 6 χρόνια. Οπότε στην πραγματικότητα αυτού του παραδείγματος ταξιδιού με τέτοιο διαστημόπλοιο που επιταχύνει την ταχύτητά του κατά 1 g το δευτερόλεπτο, το να πας στον Άλφα Κένταυρο και να γυρίσεις θα πάρει κάπου εφτά χρόνια για εμάς το πλήρωμα, αλλά περίπου 12 χρόνια για εκείνους που μας περιμένουν στην Γη. Αν όταν η αστροναύτης φύγει για το ταξίδι της είναι, και εκείνη και ο σύζυγός της 25 χρονών, όταν επιστρέψει εκείνη θα είναι 32 χρονών αλλά ο σύζυγός της θα είναι 37 χρονών. Αυτό, για ένα ταξίδι στο κοντινότερο αστέρι.

Αν αντί να πάμε στον Άλφα Κένταυρο αποφασίσουμε να πάμε κάπου αλλού, 20 έτη φωτός από την Γη αντί για 4,4, τότε το ταξίδι μας, μαζί με την επιστροφή θα διαρκέσει 13,4 χρόνια για μας αλλά 54 χρόνια για εκείνους που μας περιμένουν. Αν αντί για 20 έτη φωτός πάμε 150 έτη φωτός από την Γη, όταν επιστρέψουμε στην Γη θα έχουν περάσει 22 χρόνια για μας, αλλά για εκείνους που κάποτε σε περίμεναν στην Γη θα έχουν περάσει 600 χρόνια. Αν ταξιδέψουμε 50.000 έτη φωτός στην άκρη του Γαλαξία μας, και άλλα 50.000 έτη φωτός να επιστρέψουμε στην Γη, για μας θα έχουν περάσει 41 χρόνια. Στην Γη θα έχουνε περάσει 100.000 χρόνια. Αν τα νούμερα αυτά φαίνονται σαν να ταξιδεύουμε γρηγορότερα είναι επειδή χρειάζεται και επιτάχυνση και επιβράδυνση οπότε, φυσικά, όσο πιο μακριά φτάσουμε τόσο κοντύτερα και για περισσότερο από την απόσταση του ταξιδιού, θα φτάσουμε κοντυνότερα στην ταχύτητα του φωτός.

Αν ταξιδέψουμε στον κοντινότερό μας άλλο γαλαξία, την Ανδρομέδα, που απέχει 2.000.000 έτη φωτός από την Γη, το ταξίδι μας, με επιστροφή στην Γη θα έχει διαρκέσει 56 χρόνια για μας αλλά θα έχουν περάσει 5.000.000 χρόνια στην Γη. 

Μπορούμε αν θέλουμε να αποφασίσουμε για ένα πιο μακρινό ταξίδι, για την υπόλοιπη ζωή μας μέσα στο σχετιστικό πλέον, επιταχυνόμενο διαστημόπλοιό μας. Και κάποτε θα φτάσουμε στο σημείο από το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην Γη επειδή η απόστασή μας σε συνδυασμό με την εξάπλωση του σύμπαντος, εξάπλωση με ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός, δεν μας δίνει πλέον την πιθανότητα, την ταχύτητα να επιστρέψουμε ποτέ στην Γη, η οποία θα απομακρύνεται από εμάς γρηγορότερα από όσο θα μπορούσαμε να προσπαθούμε να την πλησιάσουμε.

Το σύμπαν επεκτείνεται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός επειδή η ταχύτητα του φωτός, η τιμή διάδοσης ενέργειας, αν και απόλυτη, υφίσταται όταν υπάρχει ύλη με την οποία να σχετιστεί. Όταν οι γαλαξίες απέχουν τόσο ο ένας από τον άλλο ώστε να μην αλληλοεπιδρούν με βαρύτητα, τότε δεν τίθεται θέμα σχετικής ταχύτητας. Γι’ αυτό και όπως είπαμε παραπάνω, ένα αντικείμενο που βρισκόταν εκεί που βρισκόταν πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, τώρα δεν έχει μετατοπιστεί με την εξάπλωση του σύμπαντος κατά 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός αλλά κατά 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός.

Καθώς θα περνάνε εκατομμύρια χρόνια, για το σύμπαν γύρω μας, θα είμαστε ακόμα ζωντανοί, μέσα στο σχετιστικό διαστημόπλοιό μας να δούμε τους γαλαξίες να εξαφανίζονται στον μακρινό ορίζοντα, καθώς το σύμπαν επεκτείνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που οι γαλαξίες θα είναι πέρα από το οπτικό μας πεδίο και θα είμαστε μόνοι, στο κενό... Άστρα θα εξαντλήσουν την καύσιμη ύλη τους και θα σβήσουν. Μαύρες Τρύπες άπειρης βαρύτητας θα σμίξουν και αργότερα θα χάσουν όλη την μάζα τους όπως προείδε ο Στήβεν Χώκινγ. Άτομα θα χάσουν τη συνέχεια των νετρονίων τους τα οποία με τον καιρό θα εξαϋλωθούν. Η ύλη θα σταματήσει να είναι σχετική και να υπάρχει. Γύρω από το διαστημόπλοιο μας θα είναι ένα κενό. Παντού. Τρισεκατομμύρια χρόνια έχουν περάσει που δεν μπορούμε καν να τα μετρήσουμε εφ’ όσον δεν υπάρχει πλέον ύλη για να δώσει τον ρυθμό του χρόνου. Το σύμπαν έφτασε στο απώτερο, απώτερο μέλλον και δεν έχει πλέον την ύλη για να «μετρήσει» τίποτα. Ούτε αποστάσεις ούτε χρόνο. Το σύμπαν έχει πλέον «ξεχάσει πως να σκέφτεται», σαν από γεροντική άνοια. Φτάσαμε στο άπειρο το οποίο δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ούτε να μετρήσουμε. Το σύμπαν δεν έχει πλέον τα συστατικά του χώρου και του χρόνου. Βρισκόμαστε σε ένα τέλος χωρίς χώρο και χρόνο, το πραγματικό άπειρο, ή το μηδέν.

Πόσος χρόνος πέρασε από το Μεγάλο Μπαμ μέχρι να εξαϋλωθούν τα πάντα λόγω επέκτασης και λόγω φθοράς; Τρισεκατομμύρια χρόνια, ή μηδέν χρόνος; Για την ενέργεια, το σύμπαν αυτό καθαυτό, χρόνος μηδέν εφ’ όσον τα ρολόγια σταματάν στην ταχύτητα του φωτός. Για το σχετιστικό διαστημόπλοιό μας, αμέτρητα τρισεκατομμύρια χρόνια έξω, μια ανθρώπινη ζωή για μας, μέσα –και φτάσαμε σε μια κατάσταση όμοια σε συνθήκες με εκείνες πριν του Μεγάλου Μπαμ. Χρόνος μηδέν, χρόνος Άπειρος.

 

Η αρχή και το τέλος του σύμπαντος μια κατάσταση χωρίς ύλη, ενέργεια, χώρο ή χρόνο. Ένα τίποτα και, ανάμεσα στο τίποτα, η εξέλιξη του σύμπαντος, μια εξέλιξη που ξεκίνησε και κατέληξε από και στην ίδια ακριβώς κατάσταση, σε γραμμικό χρόνο μηδέν για το ίδιο το σύμπαν, όπου η συνεχής επανάληψη όλης της διαδικασίας δεν είναι γραμμική αλλά ταυτόσημη, με το σύμπαν να δημιουργείται, να εξελίσεται και, στο τέλος, να φτάνει ξανά στην αρχή του –σε μηδέν γραμμικό χρόνο.

 

Τότε πλέον κοιτάμε όλο το δάσος, το άπειρο, το μηδέν και συνειδητοποιούμε κάτι σχετικά με την Ύπαρξη: Η Ύπαρξη υφίσταται μόνο στην λογική μας, βασισμένη στην απόδειξη που προσφέρει ο γραμμικός χρόνος. Όταν όμως σκεφτεί κανείς ότι στην πραγματικότητα της ενέργειας δεν υπάρχει γραμμικός χρόνος, πως μπορεί να γίνει ο συλλογισμός «σκέπτομαι άρα υπάρχω», όπου στο παρόν σκεπτόμαστε το παρελθόν και υποθέτουμε την ύπαρξη μέλλοντος; Στην πραγματικότητα του σύμπαντος υπάρχει μόνο χωροχρόνος, όχι χώρος και γραμμικός χρόνος. Εμείς συνειδητοποιούμε την ύπαρξη αλλά αυτό, η ύπαρξη όπως την κατανοούμε, είναι μια αυταπάτη. Μια ψευδαίσθηση, για εμάς που υπάρχουμε σε γραμμικό χρόνο.

Ο γραμμικός χρόνος υπάρχει μόνο όταν υπάρχει μάζα (ύλη). Η μάζα (ύλη) δημιουργείται όταν η αγνή και καθαρή άυλη ενέργεια μέσω του σωματιδίου Χιγκς Μπόσον δημιουργεί ύλη με μάζα. Σε μια πολύ πραγματική και πρακτική έννοια, η ύλη και ο γραμμικός χρόνος και η «Ύπαρξη» είναι τα απόβλητα της κατάστασης του Σύμπαντος το οποίο όμως υπάρχει σαν ενέργεια εκτός γραμμικού χρόνου. Σε μια πολύ πραγματική και πρακτική έννοια, συλλογιστείτε ένα καράβι που κινείται πάνω στον ωκεανό. Για το καράβι, ο εαυτός του δεν κινείται, αλλά κινείται ο ωκεανός γύρω του. Και η ύλη, ο γραμμικός χρόνος, η «Ύπαρξη» είναι οι κυματισμοί που αφήνει πίσω του το πλοίο από την πλώρη του…

Τι ακριβώς σημαίνει χωροχρόνος και πως είναι δυνατόν ο χρόνος να μην είναι γραμμικός με πριν-τώρα-μετά, παρελθόν-παρόν-μέλλον; Χρόνος που δεν είναι γραμμικός συμπεριλαμβάνει σε μια ενότητα όλα τα συμβάντα, συγχρόνως. Ο χρόνος είναι η διάσταση όπου ότι είναι πιθανόν να συμβεί, συμβαίνει ταυτόχρονα χωρίς μήκος γραμμικού χρόνου. 

Σκεφτείτε μια κινηματογραφική ταινία που παίζει σε γρήγορη κίνηση. Σκεφτείτε την κινηματογραφική ταινία της ζωής σας, αντί να διαρκέσει 100 χρόνια (να τα εκατοστίσετε), την βάζουμε σε γρήγορη κίνηση και τα 100 χρόνια τα βλέπουμε να περνάνε σε ένα δευτερόλεπτο. Το διανοείστε; Τώρα σκεφτείτε ότι τα 100 χρόνια σας, τα βλέπουμε, σε γρήγορη κίνηση, όχι σε ένα δευτερόλεπτο αλλά σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου. Ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Τώρα φανταστείτε ότι τα 100 χρόνια σας, και όλα τα συμβάντα των 100 ετών τα βλέπουμε σε …μηδέν χρόνο. Τώρα φανταστείτε ότι δεν μιλάμε για 100 χρόνια αλλά για τρισεκατομμύρια χρόνια. Χωροχρόνος. Άπειρο και, συνάμα, Μηδέν. Όπου το παν που είναι πιθανόν να συμβεί, άπειρες πιθανότητες συμβάντων, συνεχειών και εξέλιξης, όλες οι άπειρες πιθανότητες, συμβαίνουν σε γραμμικό χρόνο μηδέν. Σε ένα χώρο άπειρου μεγέθους.

Φανταστείτε την κινηματογραφική ταινία της συνολικής ύπαρξης του σύμπαντος να την κόψουμε καρέ-καρέ με ένα ψαλίδι και να συμπιέσουμε όλα τα ξεχωριστά καρέ σε μια μάζα. Μη-γραμμικός χρόνος γιατί όλα τα καρέ της ταινίας συνυπάρχουν. Χωροχρόνος.

Βεβαίως θα μου πείτε, υπάρχετε, επειδή διαβάζετε αυτά που γράφω και τα συλλογίζεστε. Πως είναι δυνατόν η ύπαρξη να είναι μια αυταπάτη εφ’ όσον υπάρχουμε για να κάνουμε την ερώτηση και να σκεφτούμε την απάντηση; Ο καθένας μας υπάρχει μέσα στον εαυτό του και την συνειδητοποίησή του. Ο καθένας μας βλέπει και σκέπτεται το σύμπαν γύρω του. Όμως ο καθένας δεν γνωρίζει πως βλέπει κάποιος άλλος το δικό του σύμπαν. Το σύμπαν το οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι το δικό του σύμπαν. Ο κάθε οργανισμός που σκέπτεται, είναι ο ίδιος και μόνος του, ένα ολόκληρο σύμπαν.

Ένα άπειρο Δάσος όπου η ανάλυση του τι είναι τα δέντρα είναι μια μεγαλειώδης και εκπληκτική παραδοξολογία υποκειμενικής λογικής και τοπικών, μεμονωμένων πειραμάτων. Αν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν ήταν κανείς εκεί να το ακούσει, έκανε θόρυβο ή όχι; Η απάντηση είναι ότι, ναι, έκανε θόρυβο, επειδή ο «θόρυβος» δεν είναι θόρυβος αλλά κύματα ενέργειας στον αέρα. Και το δάσος δεν ενδιαφέρεται για το αν βρισκόταν το τύμπανο του αυτιού σας εκεί για να μεταφράσει στον εγκέφαλό σας τα κύματα ενέργειας σε αυτό που το συνειδητό σας αποδίδει σε «Κρακ-Μπουμ!»

Το ίδιο με το φως. Δεν υπάρχει «φως» περισσότερο από όσο υπάρχει «θόρυβος». Υπάρχουν κύματα ενέργειας σε όλα τα φάσματα από πολύ μακρές αποστάσεις μήκους κύματος μεταξύ των κυμάτων μέχρι ελάχιστα μικρές αποστάσεις. Τα κύματα μακρών αποστάσεων τα χρησιμοποιούμε για σήματα ραδιοφώνου. Τα κύματα ενέργειας πολύ μικρών αποστάσεων ανάμεσα στα κύματα είναι ραδιενέργεια. Κάπου στην μέση του φάσματος υπάρχουν ορισμένα μήκη κυμάτων στα οποία αντιδρά ένα βιολογικό όργανο που λέγεται αμφιβληστροειδής χιτώνας του ανθρώπινου ματιού. Και μέσω του νευρικού μας συστήματος ο οργανικός μας εγκέφαλος αποδίδει τα κύματα αυτά ενεργείας σαν την αυταπάτη «φως» (φωτεινότητα). Από αυτό το πολύ μικρό κομμάτι του φάσματος κυμάτων ενεργείας στο σύμπαν, τα μακρύτερα κύματα τα «βλέπουμε» σαν κόκκινα και τα κοντύτερα σαν μπλε, με το ουράνιο τόξο αναμεταξύ.

Η έννοια «φώς» και «χρώματα» είναι άλλη μια ανθρώπινη αυταπάτη. Το σύμπαν δεν ενδιαφέρεται για το τι «βλέπετε» ή τι «ακούτε». Ενδιαφέρεται μόνο για τα κύματα ενεργείας και την μάζα που το αποτελούν, των οποίων ο καθένας από εμάς είναι ομοούσιο και αδιαίρετο μέρος. 

Πιστεύαμε ότι ένας ζων οργανισμός σαν και εμάς, και το παν, αποτελούμαστε από κύτταρα, που αποτελούνται από μόρια που αποτελούνται από άτομα, που αποτελούνται από πρωτόνια και νετρόνια στον πυρήνα και ηλεκτρόνια σαν πλανήτες γύρω από τον πυρήνα. Τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχει και πιο μικρός κόσμος ακόμα, ο κόσμος της Κβαντικής Μηχανικής, τα υποσωματίδια που χτίζουν τα πρωτόνια τα νετρόνια και τα ηλεκτρόνια του ατόμου. Έχουμε αποδεδειγμένους νόμους που καθορίζουν την φυσική από άτομο και πάνω αλλά αυτοί δεν συμφωνούν με τους νόμους της Κβαντικής Μηχανικής από άτομο και κάτω. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ανακαλύψει, δεν έχουμε κατανοήσει τους νόμους που καθορίζουν το παν. Δεν γνωρίζουμε καν αν υπάρχει κάτι ακόμα μικρότερο από την Κβαντικό Κόσμο ή κάτι μεγαλύτερο από τον κόσμο μας, του ατόμου.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι το σύμπαν είναι ενέργεια και ότι η ενέργεια μέσω του σωματιδίου Χιγκς Μπόσον μετατρέπεται σε μάζα η οποία επιτρέπει βαρύτητα, σχετικότητα και γραμμικό χρόνο.

~~~

Και αν ακόμα μπορούν όλα τα παραπάνω να γίνουν έστω και θεωρητικά κατανοητά, θα μου πείτε ότι απέχουν τόσο πολύ από την δική μας καθημερινή πραγματικότητα που φτάνουν να είναι άσχετα για εμάς, χωρίς λόγο να τα συλλογιζόμαστε –εφ’ όσον, πιθανόν να μου πείτε, όχι μόνο δεν προσθέτουν τίποτα το εποικοδομητικό στην καθημερινή μας ζωή, αλλά οδηγούν στο να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχουμε καν με την έννοια που, εγω-κεντρικά, δίνουμε στην ύπαρξη.

Πιστεύω ότι, τουναντίον, θα χαραμίζαμε την ζωή μας αν δεν τα σκεπτόμασταν και δεν τα κατανοούσαμε αυτά, επειδή, κατά την γνώμη μου, έχουν άμεση επίδραση στο πως αισθανόμαστε την υπέροχη και θαυματουργή ζωή μας και σχέση με όλους τους άλλους γύρω μας και με το περιβάλλον μας.

Το βιολογικό και οργανικό κορμί μας, και ο καταπληκτικός βιολογικός, οργανικός υπολογιστής που είναι ο εγκέφαλός μας, ικανός για τόσο υπέροχα όνειρα και τόσους απαίσιους εφιάλτες, όπως είπε ποιητικά ο Κάρλ Σέηγκαν, αποτελείται από κύτταρα που αποτελούνται από μόρια που αποτελούνται από άτομα. Άτομα το καθένα με διαφορετικό αριθμό πρωτονίων, νετρονίων και ηλεκτρονίων, άτομα τα οποία δημιουργήθηκαν στην απαρχή του σύμπαντος και εξελίχθηκαν, ζυμώθηκαν μέσα σε τεράστια αστέρια πριν δισεκατομμύρια χρόνια, πριν τα αστέρια εκραγούν και σκορπίσουν στο σύμπαν γύρω τους τα άτομα τα οποία μας αποτελούν σήμερα.

Πως είναι δυνατόν, γνωρίζοντας περισσότερα για την φύση του σύμπαντος και κατανοώντας ότι τα άτομά μας ξεκίνησαν δισεκατομμύρια χρόνια πριν αποτελέσουν τον καθένα μας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν τρισεκατομμύρια χρόνια αφότου σταματήσει να είναι οντότητα ο καθένας μας… να μην έχει αυτή η οπτική άμεση επίδραση στο πως βλέπουμε τους γύρω μας και τον κόσμο μας;

Πως είναι δυνατόν γνωρίζοντας, κατανοώντας και αισθανόμενοι όλα αυτά να συνεχίσουμε να βλέπουμε τους γύρω μας σαν τον Αλβανό, τον Βούλγαρο, τον Βλάχο, τον Πόντιο, τον χαζό, τον έξυπνο, τον δυνατό, τον αδύνατο, τον αριστερό, τον δεξιό, τον διαφορετικό. Να βλέπουμε τις διαφορές αντί τις ομοιότητες και να κρίνουμε τους άλλους αποδίδοντας το σωστό στον εαυτό μας. Να συμπληρώνουμε το κενό που αφήνει μέσα μας η γελοιότητα και άγνοια της σημερινής κοινωνίας μας με το να λέμε ότι είμαστε οι απόγονοι του Περικλή, του Σωκράτη και του Πυθαγόρα, πιστεύοντας ότι η δική μας γλώσσα είναι ανώτερης αξίας από την γλώσσα του Σαίξπηρ ή την γλώσσα εκείνων που έγραψαν το Έπος Γκιλγκαμές χίλια πεντακόσια χρόνια πριν γραφτούν τα Ομηρικά Έπη. Να βλέπουμε την δική μας στενή επικράτεια σαν το ομορφότερο μέρος της Γης και να απαιτούμε από τους άλλους να δοξάσουνε τον Ζόρμπα δε Γκρηκ που τον έπαιξε και Μεξικανός ηθοποιός μάλιστα –και βάλε συρτάκι στο γιαλό…

Πως είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ανησυχούμε για την εφήμερη ύπαρξή μας, τις επιλογές μας, τα δικαιώματά μας και τις ευθύνες μας όταν κοιτάμε στον ουρανό την νύχτα και βρίσκουμε τους εαυτούς μας μάρτυρες του Απείρου, κοιτάμε τους ανθρώπους, ζώα, φυτά και έδαφος γύρω μας και βλέπουμε άτομα, ύλη που ζυμώθηκε μέσα σε τεράστια αστέρια πριν δισεκατομμύρια χρόνια;

Πως είναι δυνατόν να τα γνωρίζουμε και να τα κατανοούμε και να τα αισθανόμαστε όλα αυτά και να μην ζούμε την ζωή μας με ένα συνεχές χαμόγελο ικανοποίησης μέσα σε δέος και χαρά; Και γαλήνη.

Πιστεύω ότι είναι ο προορισμός της «Ύπαρξης» να τα γνωρίσει αυτά, να είμαστε η αυτο-συνειδητοποίηση του Ενός σύμπαντος. Όμως δεν ξεκινάνε όλοι προς τον προορισμό, και ακόμα χειρότερα, πολλοί πιστεύουν πως έφτασαν ενώ στην πραγματικότητα ο προορισμός αυτός, της γνώσης, δεν είναι εφικτό ποτέ να επιτευχθεί. Το δώρο δεν είναι ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Οι εξι αναρτήσεις αυτής της ενότητας:

> Υπάρχειν<

 Ζωή

Παν

Τεχνολογία;

Γνώση;

Γιατί;

Art?

 

I remember how, one day in 1982 when I was living permanently in London studying Filmmaking, I sat at a table in the British Film Institute after a meeting with a Film Producer who had a look at an idea of mine for a screenplay. I remember how the world around me stopped for a minute while I offered a humble prayer to Life: I prayed that one day I would become a true Professional. I did not pray to become good because I knew how many people were far more gifted than me. I just prayed for Life to help me become a professional; a competent technician earning my living in what I loved... I also loved photography and it was far cheaper than making films, so, when it came to become self-employed in order to keep renewing my British resident’s visa I started working as a commercial photographer, for the Theater: stage, actors... The prayer was the same: to become a professional.

To be sure, people view some photographers, and some filmmakers, as “artists”. Truth be told, the term “artist” is a misleading appellation assigned by the viewing public to those whom they think do a real nice job with a personal touch and consistent contribution and style. Yet, no true artist will ever tell you they are an “artist”. They know better. If someone comes and tells you they are an artist, well, they are not; they just buy into their own myth, or try to sell it for money, or glory, or both.

Forty years later I look back to a happy career, successful enough to give me the resources I needed to live and to bring up a family and my son. I only did what I loved and I honestly don’t feel like I worked a day in my life. Whether I did become a Professional in the true sense of the word is not up to me to say but it is up to others to assign the term to me. Enough folks in my life, in the marketplace and in society have opined that Life did, in fact, answer my prayer and granted me my wish.

But it was short-lived. “Professionalism” in photography and in filmmaking no longer holds the true meaning it held when I prayed for it, when I studied it, when I apprenticed, and when I worked.

These days, if you buy a “smart” cellphone, Presto! you are a photographer. And a filmmaker! Voilà! You can publish your work instantly, free of any cost on the internet and get dozens, hundreds, or however many “followers” you have to leave emojis “Like”, “Heart”, “Wow!”

You can be a Photographer, a Filmmaker, a journalist, a writer, and my favorite treatise in bullshit: An Influencer. All you need to do is buy a cell phone with a little camera and buy an internet connection.

Henri Cartier-Bresson? Margaret Bourke-White? Federico Fellini? Agnès Varda? Bob Woodward? Andrea Mitchell? Ernest Hemingway? Virginia Woolf? Robert Frost? Emily Dickinson? Who are these guys? Are they on Instagram? Facebook? Blogspot?

These days I go up to a young professional photographer or self-anointed “artist” and I try to have an interesting conversation with them about how the choice of size of back-of-the-lens registration area, combined with the choice of focal length for the lens, influences the dimensionality of the structure in the composition and the dynamics involved. They look at me as if I were speaking Chinese. They have no clue what I am talking about.

I put myself through the 40-year process of becoming a true Professional only to arrive at the years of repose and witness that my Profession no longer exists. Nobody gives a shit. Because they have smartphones that take pictures, take videos, and publish the shit at no cost to an avalanche of “Like!”, “Heart!” and “Wow”.

My Skill-Set and the knowledge I was told I was professional at, is gone, forever. My son, who loved the stuff I created now looks at it from above but we won’t ever be able to talk about it again. The $1,500 per day I used to get for my work I can still get if I wanted to, but I just don’t want to get it by giving my clients what they want today, so they can consider it “Like!”, “Heart!”, “Wow” while I, myself, will consider it shit.

Film Photography, 35 mm and 6x6 cm film: 1925-2010, Rest in Peace.

The Cinema, 35 mm and 70 mm film: 1916-early 21st Century, Rest in Peace.

My body of Work is what I can look at now, forty years after I offered my prayer to Life at the British Film Institute. I can see the epochs and eras and days of my Work as in a museum. And I can remember what decision I made in each composition. The choice of lens, and focal length and depth of field, the choice of angle and the choice of lighting.

But today people have been liberated from the shackles and chains of knowledge. Freedom of expression. No need to learn anything. Just put a few bricks one on top of the other, call yourself an architect and your friends will exclaim “Like!”, “Heart!”, “Wow!”.

Today’s people look at the large and oblong, horizontal frame TV screens. A horizontal panorama. They spend their lives looking at a horizontal oblong screen at their TV or their laptops or computers.

But when it comes to making a video themselves, they hold their smartphone vertically. The synaptic functions in their brains, the neurons firing to get them to “think” do not carry the thought process far enough to order their wrist to turn 90 degrees so they can hold their phone horizontally, instead of vertically, and make horizontal frame movies to fit their Horizontal TV screen. That is the level of total dumb-stupidity that is the norm among new generations. Ignorance due to indifference... Dumb-fuck, I think is the sociological definition older psychiatrists would offer.

Me? I am just on pension now, witnessing the complete and utter demise, around me, of everything I had prayed to become. Even if I am it, there’s nobody around who can recognize it anymore. I feel like I, myself am but a relic in the Museum of Human Pointlessness.

The mob is burning the Library. Again. Hypatia is laying on the marble floor, dying. Again. Darkness is descending around us; a darkness that stops minds from evolving anything which might resemble Thought. 

I once was a good, they say, professional. Now, in my twilight, who the hell cares.

Yes, my dears, the phone is smart. You are not.

PS. I did make five feature films, almost 2 hours, 45 minutes each. I am told by those who matter that they are good. I made them with my son for him between his ages of 14 and 17. I made them as time capsules, that they may continue to reveal to him all their hidden messages as he would grow older, and older. But now that Costas and Lindsey flew west on their very, very long, infinitely long flight, it turns out that our Movies, our Cinema, will not serve as his memories, but mine.

Summerwinds (2006) 2hrs, 27 mins, screen ratio: 1:2.2 (Panavision format)

~~~

Ρωμιοί

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Τελευταία εποχή των πάγων κράτησε περίπου 105.000 χρόνια. Οι πάγοι έλειωσαν και τραβήχτηκαν βόρεια περίπου 11.700 χρόνια πριν το σήμερα. Η τρέχουσα γεωλογική εποχή, το Ολόκαινο, ξεκίνησε πριν 11.500 χρόνια. Από τότε, το κλίμα του πλανήτη παρέμεινε ασυνήθιστα σταθερό και διευκόλυνε (αν όχι, οδήγησε) το είδος ζωής Χόμο Σάπιενς να αναπτύξει κοινωνική συμπεριφορά και πολιτισμούς, τέχνη, φιλοσοφία, και επιστήμη.

Το είδος μας, Χόμο Σάπιενς [«σοφός άνθρωπος»] εμφανίστηκε πριν περίπου 250.000 χρόνια). Δεν είμασταν μόνοι μας. Είχαμε και ξαδέλφια, τους Νεαντέρθαλ στην Ευρώπη, τους Ντενίσοβαν στην σημερινή ανατολική Ρωσία, και τους Φλορενσιένσις, ή Χόμπιτ, στον Ινδικό Ωκεανό. Ξεχωριστά είδη χόμινόιντ που χωρίστηκαν από το ίδιο «κλαδί» του οικογενειακού μας δέντρου το τελευταίο εκατομμύριο, περίπου, χρόνια. Ένα πέμπτο είδος ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια στο βάθος μιας σπηλιάς στην Νότιο Αφρική. Περισσότερα είδη ανθρώπινων συγγενών, κατά πάσα πιθανότητα, περιμένουν υπομονετικά να ανακαλυφθούν, στο μέλλον. 

Οι άλλοι εξαφανίστηκαν πρώτοι, και τελευταίοι εξαφανίστηκαν οι Νεαντέρθαλ πριν μόλις 40-45,000 χρόνια, όχι όμως πριν αναμιχθεί το DNA τους με το δικό μας. Περίπου 20% του DNA των Νεαντέρθαλ επιζεί στον Χόμο Σάπιενς. Ο καθε ένας από εμάς έχει περίπου 1,5% έως 2,1% συγκεκριμένο κώδικα DNA Νεαντερθάλ. Ο διαβήτης (ζάχαρο) παραδείγματος χάριν, είναι ασθένεια που κληρονομήσαμε από την μίξη με DNA  των Νεαντερθάλ. DNA των Ντενίσοβαν και των Φλορενσιένσις επίσης επιζούν στο δικό μας DNA. Και, καθώς η επιστήμη εξελίσεται, η ταυτότητα όλων των προγονικών ανθρωπίνων ειδών που γνωρίζουμε, ή που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα, βρίσκονται μέσα στο δικό μας, σημερινό DNA.

Οι Χόμο Σάπιενς πέρασαν τα τελευταία 30.000 χρόνια παγετώνων, και τα 11.500 χρόνια μετά τους παγετωνες, μόνοι τους. Είχαν επιβληθεί των τεσσάρων ή πέντε, η περισσότερων ειδών που αναμετριόντουσαν για υπεροχή διανόησης και επιβίωσης τα τελευταία δύο περίπου εκατομμύρια χρόνια. 

Η γενέτειρα όλων των ειδών, όλων μας, ήταν η Αφρική (και, πριν προσαρμοστεί το δέρμα μας στα διάφορα κλίματα του πλανήτη, είμασταν όλοι μαύροι). Τα πρώτα κόκκαλα προγόνων των ανθρώπινων φυλών βρέθηκαν στην Νότιο Αφρική και έχουν ηλικία περίπου τρία εκατομμύρια χρόνια, 63 εκατομμύρια χρόνια μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων (οι δεινόσαυροι ήταν το κυρίαρχο είδος ζωής στην Γη επί περίπου 160 εκατομμύρια χρόνια πριν εξαφανιστούν). Τα θηλαστικά, μετά από τους δεινόσαυρους, εξελίχτηκαν επί 63 εκατομμύρια χρόνια πριν φτάσουν στους μεγάλους πίθηκους και στους προγόνους των ανθρωπίνων φυλών εδώ και τρία περίπου εκατομμύρια χρόνια.

Η πρώτη έξοδος από την Αφρική προς της Ευρασία θεωρείται ότι έγινε πριν περίπου 1.750.000 χρόνια. Το μέλλον μας, βρισκόταν παντού στον πλανήτη. Το είδος Χόμο Σάπιενς τελικά επέζησε και προσαρμόστηκε σε όλες τις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες στην Γη, από τους παγωμένους πόλους στις καυτές ερήμους και από τις υγρές και ζεστές ζούγκλες στις σαβάνες και τις ήπιου κλίματος εκτάσεις, βουνά, δάση και νησιά, σαν μεμονωμένες ομάδες αποτελούμενες από Κυνηγούς/Συλλέκτες.

Αν τα 250.000 χρόνια της ύπαρξης του είδους μας, του Χόμο Σάπιενς, τα αναπαραστήσουμε σαν ένα χρόνο, από 1η Ιανουαρίου έως 31 Δεκεμβρίου, αναπτύξαμε τον πρώτο πολιτισμό στις 23 Δεκεμβρίου. Η εποχή των «απογόνων του Έλληνα, γιού του Δευκαλίωνα», ξεκίνησε στις 26 Δεκεμβρίου.

Τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία Τέχνης, η οποία προϋποθέτει, φαντασία, νόηση, μεταφορική σκέψη εικονογράφησης και χρήση εργαλείων, και η οποία αποτελεί σπέρμα για την μετέπειτα δημιουργία πολιτισμού, βρέθηκαν στην Ευρώπη και χρονολογήθηκαν στα 45.000 χρόνια, περίπου, πριν σήμερα. Πρόσφατα, το 2018, επιστήμονες μετατόπισαν την ηλικία τέχνης που βρέθηκε στους τοίχους σπηλαίων της Ιβηρικής χερσονήσου στα 64.000 χρόνια. Αποδεικτικά στοιχεία τέχνης αποδίδονται όχι μόνο σε Χόμο Σάπιενς αλλά και σε Νεαντερθάλ. Μάλιστα, τα πιο πρόσφατα ευρήματα είναι κατά ίσως 20.000 χρόνια παλαιότερα της παρουσίας Χόμο Σάπιενς στην περιοχή, και αποδίδονται στους Νεαντερθάλ.

Ποια ήταν η κύρια αιτιολογία για την οποία οι Νεαντέρθαλ εξαφανίστηκαν από το αρχείο της Ζωής πριν σαράντα πέντε περίπου χιλιάδες χρόνια και οι Χόμο Σάπιενς παρέμειναν; Το γεγονός ότι 20% του DNA των Νεαντέρθαλ συνεχίζει να υπάρχει σήμερα στους Χόμο Σάπιενς αποδεικνύει ικανή μίξη μεταξύ των δύο ειδών επί χιλιάδες χρόνια συνύπαρξης. Επίσης το αρχαιολογικό αρχείο αποδεικνύει πολιτιστικές τάσεις των Νεαντέρθαλ πριν από εκείνες που έχουμε από τους Χόμο Σάπιενς. Η απάντηση, ως προς την επιβίωση των Χομο Σάπιενς αντί των Νεαντέρθαλ πιθανόν να βρίσκεται όχι στην εγκεφαλική ικανότητα διανόησης αλλά στην ελάχιστα διαφορετική, μεταξύ των δύο ειδών, βιολογική ικανότητα προσαρμογής σε κλίματα και γεωγραφικά πλάτη του πλανήτη. Βιολογική αντί πνευματική ευελιξία.

Ένα είδος, τελικά, συνέχισε την πορεία, κουβαλώντας μέσα στο DNA του και όλα τα προηγούμενα. 

Και... 6.000 χρόνια μετά τους τελευταίους παγετώνες, εδώ και 5.500 χρόνια... Πολιτισμοί.

Ένα γεγονός το οποίο είναι σημαντικό να συλλογιστούμε, είναι ότι όσον αφορά το κορμί μας, την βιολογία μας, τον εγκέφαλό μας και την νόησή μας, δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά, καμία απολύτως, μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν πριν 6.000 χρόνια και των ανθρώπων που ζουν σήμερα. Η νόησή μας, η ευφυία μας, οι σκέψεις μας, η λογική μας, η φαντασία μας είναι ακριβώς η ίδια σήμερα όπως ήταν τότε. Η μοναδική διαφορά είναι ότι σιγά-σιγά αναπτύξαμε, από την φαντασία μας, τεχνολογία, η οποία τώρα μας επιτρέπει να αποδεικνύουμε όσες είναι σωστές από τις θεωρίες που σκαρφίζεται η φαντασία μας. Όμως η τεχνολογία μας εξελίχθηκε πολύ πιο γρήγορα από όσο εξελίσσεται η νόησή μας, και χάνουμε συνεχώς όλο και περισσότερο την ικανότητα να διαχειριστούμε ασφαλώς και σωστά την τεχνολογία που η φαντασία μας εφευρίσκει. 

Ας συλλογιστούμε τους εαυτούς μας με την νόηση και γνώση που έχουμε, και ας συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς όπως είμαστε σήμερα είμαστε ακριβώς το ίδιο, χωρίς καμία διαφορά βιολογίας ή ικανοτήτων διανόησης, από τους ανθρώπους που βγήκαν από τους παγετώνες, ή που έξι χιλιάδες χρόνια αργότερα ζούσαν στην Μεσοποταμία. Η μόνη διαφορά είναι υλική, όχι βιολογική ή διανοητική, και έχει να κάνει με την τεχνολογία και την συνεπή γνώση, μέσω τεχνολογικής ικανότητας, να αποδείξουμε και να γνωρίσουμε. Ας κατανοήσουμε δηλαδή ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι, για να το παραθέσουμε με διαφορετική οπτική, το ίδιο με το να έχουν οι κάτοικοι της Μεσοποταμίας πριν 5.500 χρόνια την τεχνολογία του εικοστού πρώτου αιώνα.

Τα πεπραγμένα μας ανά τις χιλιετηρίδες αποδεικνύουν ότι, αφ’ ενός, έχουμε μια μοναδική ικανότητα νοηματικής μεταφορικής σκέψης, και ότι αφ’ εταίρου είμαστε είδος ζωής που το βρίσκει εξ’ ίσου εύκολο να καταστρέψει όσο και να δημιουργήσει –και η ιστορία μας είναι γραμμένη με πολέμους. Ένα είδος ζωής ικανό για τόσο υπέροχα όνειρα και τόσο τρομερούς εφιάλτες -οδηγούμενο περισσότερο από ενστικτώδη βούληση παρά σκεπτικό και λογική.

• Ο πρώτος πολιτισμός Χόμο Σάπιενς αναπτύχθηκε στην Μεσοποταμία 6.000 χρόνια αφού έλειωσαν οι πάγοι. Πέρασαν 6.000 χρόνια ήπιου και σταθερού κλίματος για να εξελιχτούν οι περιπλανώμενοι αυτόνομοι και απομονωμένοι κυνηγοί/συλλέκτες σε οργανομένες μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες με σταθερή γεωγραφική βάση και να χτίσουν τον πρώτο μόνιμο οικισμό που εξελίχθηκε σε πόλη. Στην Μεσοποταμία, 5.000 χρόνια πριν σήμερα αναπτύχθηκαν οικισμοί, γεωργία, κτηνοτροφία, εμπόριο, χρήματα και οικονομία και πολιτισμός. Συγγραφή του Έπους του Γκιλγκαμές. Η απαρχή πρωτο-πολιτισμών χρονολογείται από το περίπου 7500 Προ Κοινής Εποχής, πριν 9.500 χρόνια.
• Εκείνη την εποχή, ξεκίνησε στα νησιά που σήμερα τα γνωρίζουμε σαν Βρετανικά, η κατασκευή κύκλων από τεράστιες πέτρες που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να να παρακολουθούν τις εποχές χρησιμοποιώντας την παρατήρηση της θέσης του ήλιου και των άστρων, ο πλέον γνωστός κύκλος των οποίων είναι το Στόουνχέντζ στην πεδιάδα του Σώλσμπερυ στην σημερινή Νότια Αγγλία.
• Αμέσως μετά, περίπου 5.300 χρόνια πριν σήμερα, αναπτύχθηκε ο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός της κοιλάδας του ποταμού Ινδού.
• Πριν 5.150 χρόνια ξεκίνησε ο Αιγυπτιακός πολιτισμός. Πυραμίδες χτίζονταν από πριν 4,800 χρόνια έως πριν 4.200 χρόνια. Η κατασκευή της «Μεγάλης Πυραμίδας» στην Γκίζα τελείωσε πριν 4.580 χρόνια. Αντίθετα με την λανθασμένη κοινή αντίληψη, τις πυραμίδες δεν τις έχτισαν σκλάβοι αλλά εργαζόμενοι Αιγύπτιοι και η πολύπλοκη αυτή οργάνωση ήταν θεμελιώδης για την δομή της Αιγυπτιακής οικονομίας με κέντρο τον ποταμό Νείλο. Έχει λεχθεί ότι «δεν έχτισε η Αίγυπτος τις πυραμίδες αλλά οι πυραμίδες έχτισαν την Αίγυπτο».
• Πριν 5.000 χρόνια αναπτύχθηκε ο Μινωικός πολιτισμός στην Κρήτη (και το εμπόριο στην Μεσόγειο) ο οποίος διήρκεσε μέχρι πριν 3.500 χρόνια (μέχρι την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας κάποτε μεταξύ 1650 και 1500 Προ Κοινής Εποχής). Η επιστήμη και η αρχαιολογία δεν έχουν μπορέσει ακόμα να προσδιορίσουν ακριβή ημερομηνία για την έκρηξη του ηφαιστείου μεταξύ 1650-1500 ΠΚΕ. Η σεισμική και ηφαιστειακή δραστηριότητα πιθανόν να παρήγε σειρά γεγονότων επί δεκαετίες, αντί μια μόνο κοσμογονική καταστροφή. Οπωσδήποτε ήταν γεγονός ή γεγονότα που άλλαξαν την πορεία των πολιτισμών της εποχής στην Μεσόγειο και εμπεδώθηκαν στις μυθολογίες και θρησκείες. Έχουν προταθεί υποθέσεις, σχετικά με την ηφαιστειακή και σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή, που συμπεριλαμβάνουν το τέλος του Μινωικού Πολιτισμού, γεγονότα στην Αίγυπτο όπως οι «πληγές του Φαραώ» και η Έξοδος των Ισραηλιτών, μέχρι και σύνδεσμο με τον Πλατωνικό μύθο της Ατλαντίδας.
• Πριν 4.600 χρόνια ξεκίνησε στην μέση Αμερική ο πολιτισμός των Μάυα (που στα Ελληνικά αντικαθιστούμε το "Υ" με "Γ" και τους ονομάζουμε "Μάγια"). Η Αρχαϊκή εποχή του Πολιτισμού των Μάυα χρονολογείται από πριν 10.000 χρόνια μέχρι την Προκλασική εποχή τους, η οποία ξεκίνησε πριν περίπου 4,600 χρόνια και διήρκεσε μέχρι το 1511 της Κοινής Εποχής όταν ο πολιτισμός τους, των τριών χιλιάδων ετών, ήρθε σε επαφή με Ευρωπαίους τυχοδιώκτες που, ακολουθώντας τον Κριστόφορο Κολόμπο, έψαχναν για χρυσό. Περίπου 60.000.000 άνθρωποι στην Κεντρική Αμερική (πάνω από το 90%-95% του πληθυσμού) πέθαναν μέσα σε λιγότερο από 50 χρόνια λόγω επαφής με Ευρωπαϊκές ασθένειες για τις οποίες δεν είχαν φυσική άμυνα στο ανοσοποιητικό τους σύστημα.
• Πριν 3.600 χρόνια ξεκίνησε ο Κινεζικός πολιτισμός, η απαρχή του οποίου χρονολογείται πριν περίπου 5.000 χρόνια. Ο Κινεζικός πολιτισμός παρέμεινε σε απόσταση από την Ευρώπη μέχρι τον δέκατο τρίτο αιώνα όταν οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αποκτούν γνώση της ύπαρξής του.
• Πριν 2.800 χρόνια, ξεκίνησε η περίοδος ανάπτυξης επιστήμης, τεχνών, λογοτεχνίας και φιλοσοφίας για την Ευρώπη στην ακτή της Μικράς Ασίας (ακτή της Ιωνίας) και τα νησιά, μετέπειτα επεκτεινόμενη και στα νότια Βαλκάνια, ιδιέταιρα στην Αθήνα και την σφαίρα επιρροής της που έγινε γνωστή σαν Ελληνική Εποχή, πριν αφομοιωθεί με τον Ρωμαϊκό πολιτισμό και αποκαλεστεί Ελληνιστική εποχή (Ελληνιστική εποχή θεωρείται η περίοδος από τον θάνατο του Αλέξανδρου το 323 Προ Κοινής Εποχής ως την απαρχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 22 ΠΚΕ).

Σήμερα, 2.042 χρόνια μετά το τέλος της Ελληνιστικής εποχής, οι άνθρωποι που ζουν τώρα στα νότια Βαλκάνια λένε στους άλλους λαούς... «εμείς ρε, γράφαμε την Οδύσσεια όταν εσείς κρεμόσασταν από τα δέντρα!» (και μετά παραγγέλνουν ένα γύρο-πίτα και μια μπύρα, να παρακολουθήσουν την εκπομπή σορβάιβορ). Και εκείνοι που ζουν στην γεωγραφική περιοχή που ονομάζουμε Ιταλία καυχούνται για το ότι έδωσαν στην Ευρώπη οργάνωση και νόμους, και μονοθεϊστική οργανωμένη θρησκεία. Έτσι, οι σημερινοί κάτοικοι της Μεσογείου, ο καθένας από την άποψή του, βρίσκει την αξία του σε εκείνους που θεωρεί προγόνους του οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή πριν 2.000 με 3.000 χρόνια.

Η ζωή είναι υπέροχη αλλά σύντομη. Είναι κρίμα να την σπαταλά κανείς ζώντας σε αυταπάτες. Η κάθε κοινωνία καθ’ όλη την Ιστορία έπλεξε τις αυταπάτες της αλλά το βραβείο το παίρνει η νεοελληνική κοινωνία, που, αντί να βρίσκει την θέση της στον σημερινό κόσμο ονειρεύεται ότι είναι απόγονοι κάποιων για τους οποίους ο υπόλοιπος κόσμος τους χρωστάει.

Εν τω μεταξύ, δεν είμαστε καν απόλυτα σίγουροι ότι οι πρώτοι πολιτισμοί για τους οποίους γνωρίζουμε, στην Μεσοποταμία, την Κίνα, την Μέση Αμερική, τον Ινδό Ποταμό, ήταν οι μόνοι πολιτισμοί, ή οι αρχαιότεροι. Ήδη τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτονται αρχαιολογικά ευρήματα ηλικίας  πάνω από πέντε χιλιάδων ετών, στην Σαρδηνία, την Ισπανία, και τις Αζόρες στον Ατλαντικό, όπου αποδυκνύεται ικανότατη ναυσιπλοΐα στον ωκεανό. Επίσης επιδεικνύεται πολιτιστική και αρχιτεκτονική συνοχή και συνέχεια μεταξύ τους, από την Σαρδηνία ως την Ισπανία και τις Αζόρες, και παρατηρούνται ακριβέστατες παράλληλοι με τις αρχιτεκτονικές και τεχνολιγικές περιγραφές που έδωσε ο Πλάτωνας αναφερόμενος σε ένα παλαιότερο πολιτισμό τον οποίον ονόμασε Ατλαντίδα.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Δώσαμε, λέμε, την Δημοκρατία στον κόσμο. Εννοούμε το πολίτευμα της Πόλης της Αθηνάς, της Πολιτείας-Κράτους των Αθηνών, όπου κάθε απόφαση για τις υποθέσεις και νομοθεσία του κράτους την έπαιρναν οι πολίτες σε συνέλευση του Δήμου, ψηφίζοντας δια βοής ή δια ανάτασης χεριού, ή με άσπρα και μαύρα βότσαλα. Όμως αυτή η απ’ ευθείας διοίκηση των κοινών θεμάτων δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο σήμερα και δεν υπήρξε από τον καιρό της αρχαίας Αθήνας. Η Δημοκρατία που υπάρχει παντού σήμερα, ακόμα και στην νεότερη Ελλάδα, είναι παραλλαγές του συστήματος της αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας όπου οι πολίτες ψηφίζουν αντιπροσώπους, κάθε μερικά χρόνια, και οι αντιπρόσωποί τους ψηφίζουν για την κάθε καθημερινή υπόθεση και νόμους του κράτους, αναγκασμένοι να ακολουθήσουν την γραμμή του κόμματος στο οποίο ανήκουν.

Λέμε ότι, εντάξει, η Δημοκρατίες είναι αντιπροσωπευόμενες αλλά εμείς οι Έλληνες δώσαμε την πρώτη ιδέα μέσω της αρχαίας Αθηναϊκής απ’ ευθείας Δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως δεν είναι ακριβώς έτσι… 

Η οργάνωση της αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας που υπάρχει παντού στις μέρες μας, γεννήθηκε και εξασκήθηκε στην αρχαία Ρώμη, πριν την Αθηναϊκή, και εξασκήθηκε στην Ρώμη επί 487 χρόνια, από το 509 ΠΚΕ ως το 22 ΠΚΕ (πριν γίνει αυτοκρατορία). Με την διαφορά ότι η αντιπροσώπευση στην Ρώμη προερχόταν από αρχές αριστοκρατίας και ολιγαρχίας, αντί από τον κάθε πολίτη. 

Οι σημερινές «Δημοκρατίες» ανά τον κόσμο είναι μεν χτισμένες με πρότυπο την Ρωμαϊκή αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία όσον αφορά την οργάνωση και δομή, αλλά οφείλουν την έμπνευση συμβολής του κάθε πολίτη, αντί μέσω αριστοκρατίας ή ολιγαρχίας, στην Αθηναϊκή ιδέα. 

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία στην μορφή που εννοούμε, υπήρξε μόνο για 185 χρόνια, από το 508 Προ Κοινής Εποχής (ένα χρόνο μετά την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία της Συγκλήτου της Ρώμης), όπως την εδραίωσε στην Αθήνα ο Κλεισθένης, έως ότου την αποδυνάμωσαν και την κατέλυσαν οι Μακεδόνες το 322 ΠΚΕ. Και κατά την διάρκεια των χρόνων αυτών είχανε και δυό τυράννους, και μην ξεχνάμε τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Ενώ όλα τα «Δημοκρατικά» κράτη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της νεότερης Ελλάδας, είναι οργανωτικά βασισμένα στην Ρωμαϊκή αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία, με αντιπροσώπους των πολιτών σε Κοινοβούλιο, συχνά με τον ανώτερο οίκο μιας Γερουσίας, όλοι μιλάν για την Αθηναϊκή Δημοκρατία, λέγοντας ότι η Αθήνα έδωσε στον κόσμο την Δημοκρατία. Κατά πόσον όμως είναι ακριβές, άραγε, το να εξασκούμε Ρωμαϊκή αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία και να την αποδίδουμε στην αρχαία Αθήνα;

Η απάντηση βρίσκεται ανάμεσα στα δύο. Είναι αδύνατο για ένα σώμα πολιτών μεγαλύτερο από μια μικρή πόλη, όπως ένα σημερινό κράτος πολλών εκατομμυρίων, να ψηφίζει για κάθε θέμα του κράτους, κάθε εβδομάδα ή δυο φορές τον μήνα, όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα. Είναι αναγκαστικό η βούληση των πολιτών να μεταφέρεται δια αντιπροσώπων κατά το Ρωμαϊκό σύστημα. 

Σημειωτέο επίσης ότι υπάρχει μια λέξη για την Ρωμαϊκή αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία, η λέξη Ρεπούμπλικα, η οποία δεν υπάρχει στην Ελληνική γλώσσα, παρά μόνο με την επεξηγητική έκφραση «αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία». Η λέξη Ρεπούμπλικα μας έρχεται από τις Λατινικές λέξεις Res publica Romana που σημαίνουν «Τα θέματα/υποθέσεις του Λαού/Κράτους της Ρώμης». Republica, Republic, Republique, κλπ. Στα Ελληνικά όμως δεν υπάρχει αυτή η λέξη παρά μόνο σαν μια επεξηγητική έκφραση.

Ενώ η Ευρώπη και ο πλανήτης οφείλουν στην Ρώμη την οργάνωση (της αντιπροσώπευσης), η Ρώμη οφείλει την Φιλοσοφία και Αξίες στην Ελληνική εποχή. Όσον αφορά όμως το σημερινό Δημοκρατικό πολίτευμα ανά τον πλανήτη, αν και ιδεολογικά εμπλουτισμένο με τις αξίες της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας (Αθήνας και Ιωνίας, όχι τόσο Σπάρτης και Μακεδόνων), η οργάνωση είναι Ρωμαϊκή, όχι Αθηναϊκή (με την αφαίρεση του βάρους της επιρροής που εξασκούσε η αριστοκρατία της Ρώμης στην αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία της). 

Στην πραγματικότητα, οι σημερινές Δημοκρατίες που υπάρχουν από το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα μέχρι σήμερα, και άνθισαν τον εικοστό αιώνα, οφείλουν την έμπνευση και οργάνωσή τους και στην Ρώμη και στην Αθήνα.

Και οφείλουν την δομή της νομοθεσίας τους στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-548 KE) και στον βασιλιά της Αγγλίας Ιωάννη (1166-1216 ΚΕ) και την Μάγκνα Κάρτα (1215 ΚΕ) που απαίτησαν από τον Ιωάννη οι ευγενείς.

Αυτό το οποίο η Ευρώπη οφείλει αποκλειστικά στην αρχαία Αθήνα και συγκεκριμένα στον Θεμιστοκλή, είναι το ότι οι Αθηναίοι, στην Σαλαμίνα το 480 ΠΚΕ, σταμάτησαν οριστικά τους Πέρσες από το να επεκταθούν στην Ευρώπη και να αλλάξουν την Ιστορία της.

Εκείνες τις δύο μέρες, ο Θεμιστοκλής και οι διακόσιες Αθηναϊκές τριήρεις, στο στενό ανάμεσα στην Σαλαμίνα και το Πέραμα, καθόρισαν, απόλυτα και οριστικά, την μετέπειτα Ευρωπαϊκή και κατ' επέκταση παγκόσμια Ιστορία. Την δε ευκαιρία να το επιτύχουν αυτό τους την έδωσαν οι πολύτιμες μέρες που κέρδισαν γι' αυτούς στις Θερμοπύλες τριακόσιοι Σπαρτιάτες υπό τον Λεωνίδα.

Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. 

Αυτό, η Ευρώπη το οφείλει αποκλειστικά στους απόγονους των τριών γιών του Έλληνα και της Ορσηίδας.

Βέβαια, αν οι Πέρσες είχαν νικήσει στην Σαλαμίνα και αργότερα είχαν επεκταθεί στην Ρώμη και την Ευρώπη, ίσως να μην είχε υπάρξει ποτέ εκείνη η αίρεση του Ιουδαϊσμού που μετάλλαξε και πλάσαρε στην Μεσόγειο ο Σαούλ από την Ταρσό (Παύλος), την οποία αργότερα χρησιμοποίησε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Constantinus για να ενώσει την αυτοκρατορία, και έτσι ίσως να είχαμε γλυτώσει από τα 1.100 χρόνια σκοταδισμού… και τις σαδιστικές σωματικές και πνευματικές ακρότητες της πολιτικά, οικονομικά και ολιγαρχικά-οργανωμένης εκκλησίας του Επίσκοπου της Ρώμης… και τώρα να ταξιδεύαμε ήδη προς τα άστρα σε διαστημόπλοια που θα έφεραν ονόματα Ελληνικά, ή Λατινικά, ή, μάλλον, Περσικά --όμως ίσως τότε να μην είχαμε κανένα είδος Δημοκρατίας... Αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 

Λέμε ότι «δώσαμε» στον κόσμο τον Πολιτισμό. Όχι «εμείς», δηλαδή, οπως φρασεολογικά καυχόμαστε, αλλά οι αρχαίοι Έλληνες δώσανε στον κόσμο τον πολιτισμό. Ποιόν «κόσμο»; Πρέπει να διευκρινίσουμε την Ευρώπη, τον σημερινό Δυτικό κόσμο, γιατί θα ήταν αμόρφωτο από μέρους μας να μην αναγνωρίζουμε τους διαφορετικούς, και μερικούς κατά πολύ αρχαιότερους, πολιτισμούς ανά τον πλανήτη --οι οποίοι αν μη τι άλλο οδήγησαν αδιάσπαστα και εξελικτικά, ο ένας με τον άλλον και στην Ελληνική και στην Ελληνιστική Εποχή. Ο πολιτισμός της λεγόμενης Ελληνικής Εποχής καλύπτει την Ιστορία της Μεσογείου και αναφέρεται περίπου στα 478 χρόνια από 800 ΠΚΕ ως το 322 ΠΚΕ. Μετά από τον Θάνατο του Αλέξανδρου, μεταλλάσσεται σε Ελληνιστική Εποχή που κράτησε για 300 χρόνια μέχρι την δημιουργία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 22 ΠΚΕ.

Και, τι είναι ακριβώς ο «πολιτισμός»;  Η λέξη αποδόθηκε και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Αδαμάντιο Κοραή ο οποίος ξεκίνησε μεταφράζοντας την Αγγλική λέξη: Civilisation (Αμερικανικά Αγγλικά: Civilization). Πολιτισμός, στα Αγγλικά, σημαίνει την διαδικασία δια της οποίας μια κοινωνία καλλιεργεί κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη και οργάνωση. Ο πολιτισμός εκφράζεται και διαδίδεται μέσω κρατικής οργάνωσης και κοινωνικής συγκυρίας, αλλά γεννιέται αποκλειστικά από την Φιλοσοφία, τις Τέχνες και την Επιστήμη που επηρεάζουν την πορεία και εξέλιξη μιας κοινωνίας. 

Η Επιστήμη και η Φιλοσοφία που σχετίζονται με τον σημερινό δυτικό πολιτισμό αναπτύχθηκαν μετά το 800 ΠΚΕ στην ακτή και τα νησιά της Ιωνίας (σημερινή Μικρά Ασία και νησιά του ανατολικού Αιγαίου), στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα και την σφαίρα επιρροής της, αλλά αφομοιώθηκαν και διαδόθηκαν στην Ευρώπη από την Ρωμαϊκή Ρεπούμπλικα και κατόπιν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Μετά, κατά την διάρκεια των περίπου χιλίων χρόνων σκοταδισμού στην Ευρώπη, η Επιστήμη, Φιλοσοφία και Λογοτεχνία των Ελληνικών και των Ελληνιστικών και των Ρωμαϊκών χρόνων διασώθηκε και επέζησε αφ’ ενός από την δίψα για γνώση κατά τον Χρυσό Αιώνα του Ισλάμ, στην Ισπανία, βόρειο Αφρική και Μέση Ανατολή, και αφ' εταίρου με την αντιγραφή και διατήρηση σε Χριστιανικά μοναστήρια στην Ευρώπη).

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ξεκίνησε το 22 ΠΚΕ με τον θετό γιό του Ιουλίου Καίσαρα, τον Οκτάβιο, ο οποίος μετονομάστηκε ως Αύγουστος Καίσαρ και, η αυτοκρατορία, διήρκεσε στην δυτική Ευρώπη ως το 476 της Κοινής Εποχής, με κέντρο την Ρώμη, και στην ανατολική Ευρώπη ως το 1453 ΚΕ, με κέντρο την Νέα Ρώμη (την Πόλη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, χτισμένη 335 ΚΕ). Μάλιστα, επειδή στην ανατολική αυτοκρατορία η επίσημη γλώσσα ήταν τα Ελληνικά μετά τον Έκτο Αιώνα, οι Ρωμαίοι πολίτες αυτοαποκαλούνταν Ρωμιοί, αντί για Romani.

Η Επιστήμη της Ελληνικής Εποχής, και της επόμενης Ελληνιστικής Εποχής, ξεκινώντας από τις ακτές και τα νησιά της Ιωνίας, φυλάχθηκε και οργανώθηκε στην Βασιλική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο (μέχρι που ένας Χριστιανικός όχλος έκαψε την Βιβλιοθήκη και δολοφόνησε την Υπατία το 415 ΚΕ όταν ξεκίνησε στην δυτική Ευρώπη η εποχή των χιλίων χρονων σκοταδισμού).  Η επιστήμη ήταν η πρακτική κατανόηση και εφαρμογή των φυσικών νόμων και η εφαρμογή τεχνολογίας. Τι ήταν όμως η Φιλοσοφία;

Ένα πολύ όμορφο ορισμό του τι είναι «Φιλοσοφία» και πως γεννήθηκε, έδωσε για τον καθημερινό σημερινό άνθρωπο ο επιστήμονας Καρλ Σέηγκαν το 1980: Είπε ότι, στο σταυροδρόμι των πολιτισμών της αρχαίας εποχής, στα Νότια Βαλκάνια, τα νησιά του Αιγαίου και τις ακτές της Ιωνίας, ήταν εύκολο για οποιονδήποτε να παρατηρήσει πως επισκέπτες από κοντινά μέρη είχαν παρεμφερείς αλλά λίγο διαφορετικές ιδέες από τον ίδιο, και καθώς οι επισκέπτες ερχόντουσαν από μέρη μακρινότερα οι ιδέες τους άλλαζαν όλο και περισσότερο. Ο άνθρωπος συνέκρινε τις δικές του ιδέες με εκείνες των άλλων που ήταν περισσότερο διαφορετικές καθώς άλλαζε η απόσταση της καταγωγής τους. Και είπε ο άνθρωπος: «Εκείνου οι ιερωμένοι λένε ότι Θεός είναι ο Ρα, και του άλλου οι ιερωμένοι μιλάνε για τον Ζωροάστρα ενώ οι δικοί μου ιερωμένοι διδάσκουν τον Δία και το δωδεκάθεο. Δύο στους τρεις ιερωμένους πρέπει να κάνουν λάθος». Τότε, πρότεινε ο Σέηγκαν, έγινε το άλμα που γέννησε την Φιλοσοφία, όταν ο άνθρωπος σκέφτηκε: «Αν δύο στους τρεις ιερωμένους κάνουν λάθος, γιατί να μην κάνουν λάθος και οι τρεις;»

Κατά τον Σέηγκαν, «Φιλοσοφία» δεν είναι η γνώση αλλά η ερώτηση (σκεπτικό το οποίο παραπέμπει στην Σωκρατική μέθοδο ερώτησης-απάντησης). Για να υπάρχει Φιλοσοφία, η ερώτηση είναι περισσότερο σημαντική από οποιαδήποτε εφήμερη απάντηση. Το να κάνει κανείς πραγματικές και ουσιώδεις ερωτήσεις χρειάζεται όχι μόνο διορατικότητα και αντικειμενικότητα, αλλά, πολύ περισσότερο, χρειάζεται κουράγιο. Χρειάζεται κουράγιο γιατί η ερώτηση μερικές φορές μπορεί να προτείνει πως ότι ξέρουμε και ότι πιστεύουμε μπορεί να είναι λανθασμένο. Και χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη για να αναγνωρίσει κανείς την πιθανότητα ότι η κοινωνία μας, μας γαλούχησε με ανακρίβειες, προχειρότητες ή ανοησίες, ή και ψέματα. Κουράγιο το οποίο πρέπει να οδηγεί στην αναγνώριση αδιάσειστων γεγονότων, και το συμπέρασμα το οποίο τα γεγονότα προτείνουν.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα νέο κράτος ηλικίας μόλις 59 ετών, που κατά το 1920 ήταν ακόμα βυθισμένο στην αμορφωσιά και την φτώχια, βουτηγμένο στην Μεσαιωνική νοοτροπία και παράδοση των πριγκιπάτων, των ευγενών και των δουλοπάροικων (νοοτροπίες από τις οποίες ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχει εντελώς δραπετεύσει). Οι Ιταλοί του 1920 ήταν ώριμοι και έτοιμοι να δεχτούν τις προτάσεις ενός εκδότη σοσιαλιστικής εφημερίδας ο οποίος δείχνοντας προς την πάλαι-ποτέ ένδοξη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τις λεγεώνες της που έφεραν πάντα μπροστά το σύμβολό τους, την «φάσια», μετέδωσε την επιθυμία και πεποίθηση ότι μπορεί να αναγεννηθεί η δόξα της Αρχαίας Ρώμης. Και έτσι ο Μπενίτο Μουσολίνι από την πόλη Πρεντάπιο της επαρχίας της Ρωμάνια, εδραίωσε τον Φασισμό.

Ο Ιταλικός Φασισμός του Μουσολίνι διαφέρει ριζικά από τον Γερμανικό Ναζισμό του Χίτλερ στο ότι ο φασίστας πιστεύει ότι είναι ανώτερος πολιτιστικά, ενώ ο ναζί πιστεύει ότι είναι ανώτερος βιολογικά. Οι Γερμανοί δεν είχαν Ιστορία στην οποία να βασίσουν την μισαλλοδοξία τους, ενώ οι Ιταλοί, είχαν (οι νεοέλληνες, εν τω μεταξύ, έρχονται από άλλο ανέκδοτο μισαλλοδοξίας, πιο θλιβερό) - (μισαλλοδοξία: το μίσος εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη, πολιτική τοποθέτηση, θρησκεία κλπ. Συνώνυμα: αδιαλλαξία, φανατισμός).

Μόνο στην νεότερη Ιταλία μπορούσε να γεννηθεί και να ανθίσει ο φασισμός. Και μόνο οι νεότεροι Έλληνες μπορούν να πιστεύουν ότι αυτοί και μόνο αυτοί έδωσαν στον κόσμο πολιτισμό και δημοκρατία, και ότι όλοι πρέπει να μας σέβονται και να μας θαυμάζουν... και να μην κατανοούμε ότι το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να καλλιεργούμε μια Ελληνική έκδοση φασισμού, ή, για την πολιτιστική ακρίβεια, καραγκιοζοφασισμού (χωρίς τις λεγεώνες --στην νεοελληνική μυθολογία του καφενείου, τις λεγεώνες του Μουσολίνι τις αντικαθιστούμε με τον Αλέξανδρο, ενώ οι Μακεδόνες δεν μπορούσαν καν να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες). 

~

Ποιοι, λοιπόν, είναι αυτοί οι περιβόητοι Έλληνες (τους οποίους κανείς εκτός Ελλάδας δεν τους λέει Έλληνες αλλά τους λένε Γραικούς [Greeks], ονομασία που μας έδωσαν οι Λατίνοι κάτοικοι της γεωγραφικής περιοχής που ονομάζουμε Ιταλία  --Ο Μέτερνιχ, σωστά είπε ότι «Ιταλία» είναι απλά μια γεωγραφική έκφραση);

Λεξικό της Οξφόρδης: Greeks (Γραικοί): Παλαιά Αγγλικά Grēcas από το Λατινικό Graeci, το όνομα που δόθηκε από τους Ρωμαίους σε εκείνους που αποκαλούσαν εαυτούς «Έλληνες», από το Ελληνικό «Γραικοί» το οποίο κατά τον Αριστοτέλη ήταν το προϊστορικό όνομα των Ελλήνων. Ο Αριστοτέλης, στα «Μετεωρολογικά» αναφέρθηκε σε περιοχή στην Ήπειρο μεταξύ Δωδώνης και Αχελώου ποταμού όπου κατοικούσαν οι Σελλοί και οι Γραικοί οι οποίοι έγιναν αργότερα γνωστοί ως Έλληνες. 

Οι Ρωμαίοι απεκάλεσαν όλους τους κάτοικους και φυλές των νοτίων Βαλκανίων Γραικούς και έτσι σήμερα όλος ο κόσμος μας ξέρει σαν Greeks.

Οι «Έλληνες» είναι οι απόγονοι του Έλληνα, του γιού του Δευκαλίωνα (ή του Δία, ανάλογα με την κάθε παράδοση) και της Πύρρας. 
Εδώ συνήθως η αφήγηση σταματάει στη καθημερινή συζήτηση, όμως έχει κι’ άλλο:
Οι γιοί του Έλληνα και της νύμφης Ορσηίδας ήταν ο Αίολος, ο Ξούθος (γιοί του Ξούθου ο Αχαιός και ο Ίωνας) και ο Δώρος, και από αυτούς κατάγονται οι φυλές (πληθυντικός) των «Ελλήνων», των απογόνων του Έλληνα μέσω των γιών του και των εγγονιών του.

Αυτό βέβαια, είναι Μυθολογία. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Για ν’ αρχίσουμε από το τέλος, στις μέρες μας, στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, το 1828 είναι η πρώτη φορά που κράτος ονομάστηκε «Ελλάδα» και όλοι οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί ονομάστηκαν Έλληνες ως μια «φυλή».

Εν τω μεταξύ, και ο Αθανάσιος Διάκος από την Φωκίδα, ο δύστυχος «Ρωμιός» [Ρωμαίος] αυτοαποκαλείτο. Για να ακριβολογούμε όμως… Σχετικά με τον Αθανάσιο Διάκο… Άλλοι λένε ότι είπε «Εγώ Γραικός εγεννήθηκα, Γραικός θε να αποθάνω!» και άλλοι λένε ότι είπε «Εγώ Ρωμιός εγεννήθηκα, Ρωμιός θε να αποθάνω!» Δεν μπορεί να αποδείξει κανείς ποτέ αν ο Διάκος χρησιμοποίησε «Γραικός» ή «Ρωμιός», αλλά γνωρίζουμε ότι εκείνοι που γράφουν την Ιστορία στην νεότερη Ελλάδα πασχίζουν επιμελώς, όσο μπορούν, να διαχωρίσουν τους Ρωμιούς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης και της ακτής της Ιωνίας από τους κατοίκους των νοτίων Βαλκανίων, ώστε να δοθεί έμφαση διαφοροποίησης στο παραμύθι που πούλησε η Φιλική Εταιρεία στην Δύση περί Ελλήνων. Η διάσωση της Αρχαίας Ελλάδας από τα χέρια των Οθομανών κόλλαγε καλύτερα στην δύση αν απελευθερώνανε Γραικούς, οπως τους έλεγε ο Αριστοτέλης, παρά Ανατολικούς Ρωμαίους, που τους είχε αφορίσει ο Πάπας το 1054.

Σκεφτείτε το: Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των Ελληνόφωνων των νοτίων Βαλκανίων και των νησιών του Αιγαίου από την μία, και των Ελληνόφωνων της Κωνσταντινούπολης και της ακτής της Ιωνίας από την άλλη. Ενώ από τον τρίτο αιώνα Προ Κοινής Εποχής ως το 1453 της Κοινής Εποχής ήταν όλοι Ρωμαίοι και από το 1453 ως το 1828-1912 όλοι κάτω από τους Οθωμανούς. Που είναι η πραγματική διαφορά εκτός από την πολιτική του παραμυθιού;

Δηλαδή, νεοέλληνές μου, έχετε και παίρνετε: Από Αριστοτέλη, είστε Γραικοί και από 1720 χρόνια μετέπειτα ιστορίας, θρησκείας και 368 χρόνια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είστε Ρωμιοί. Ότι σας κάνει να χαίρεστε, πείτε το, ελεύθερα. Τον Αθανάσιο Διάκο πάντως τον σουβλίσανε στις 24 Απριλίου του 1821 στην Λαμία χωρίς να τους πολύ-ενδιαφέρει αν θεωρούσε τον εαυτό του Ρωμιό ή Γραικό, ή αν υπάρχει πραγματική διαφορά ανάμεσα στα δύο. Όσο για τους Ρωμιούς πρόσφυγες από την Μικρασιατική καταστροφή  του 1922, οι Γραικοί (πρώην Ρωμιοί κι’ εκείνοι αλλά δεν το λένε σε κανέναν) τους δέχτηκαν στην Αθήνα σαν δεύτερης κατηγορίας Έλληνες.

Κατά τα προηγούμενα δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια οι πληθυσμοί της περιοχής θεωρούσαν εαυτούς απογόνους των γιών του Έλληνα, αλλά ποτέ δεν θεώρησαν εαυτούς ίδια φυλή καθώς το μυθολογικό «κλειδί» βρισκόταν στους γιούς του Έλληνα από τους οποίους κατάγονταν οι διαφορετικές φυλές. 

Κατόπιν, οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούσαν εαυτούς Ρωμαίους πολίτες επί περίπου 1.720 χρόνια μέχρι το 1453 και απόγονους της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων αφότου έπεσε η Πόλη. Είναι όμως αστείο να υιοθετούμε το όνομα «Βυζάντιο», για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. «Βυζάντιο» ονόμασε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (η οποία από το 467 ΚΕ ήταν η μόνη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είχε απομείνει) ο Γερμανός Ιστορικός Ιερώνυμος Γουλφ το 1557 ΚΕ, 104 χρόνια μετά την Άλλωση. Ο Γουλφ απλά επισημοποίησε επί τέλους την τακτική της Δύσης που από πριν τον Καρλομάγνο επέμεινε να διαφοροποιήσει την Ανατολική Ελληνόφωνη Αυτοκρατορία από την δυτική Ευρώπη και την αρχαία Ρώμη για πολιτικούς και πολιτιστικούς και θρησκευτικούς σκοπούς. Τακτική η οποία επίσης οδήγησε και στο Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054. Το όνομα «Βυζάντιο», της παλιάς αποικίας του Βύζα από τα Μέγαρα πάνω στην οποία έχτισε ο Κωνσταντίνος την Νέα Ρώμη, ενώ το πρωτοχρησιμοποίησε ο Γουλφ τον δέκατο έκτο αιώνα, δεν άρχισε να χρησιμοποιείται από τους Ευρωπαίους παρά μόνο από τον δέκατο ένατο αιώνα. Αυτό, επειδή η δύση είχε φτιάξει κατάσταση διώχνοντας τους Οθωμανούς για να γλυτώσει τους ...Έλληνες, και ήταν πολύ πιο βολικό η αυτοκρατορία των 1100 ετών να λέγεται Βυζαντινή, για το χωριό του Βύζα από αποικεία της Αθήνας, παρά να λέγετα Ρωμαϊκή. Και οι νεοέλληνες μάθανε κι’ αυτοί να το λένε Βυζάντιο ενώ ακόμα αυτοαποκαλούνται «Ρωμιοί» (Ρωμαίοι).

Εν τω μεταξύ, οι πληθυσμοί που έχτισαν τον πρώτο πολιτισμό της Ευρώπης στο νησί της Κρήτης, τον Μινωικό πολιτισμό, περίπου 2500 ως 1500 Προ Κοινής Εποχής, έφτασαν στην Κρήτη από την Μέση Ανατολή και την Ανατολία. Ομως, οι πληθυσμοί που κατέβηκαν στην Στερεά Ελλάδα, την Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Ακτή της Μικράς Ασίας, χίλια χρόνια αργότερα από εκείνους της Κρήτης, ήρθαν από τα βορειοανατολικά της Ευρώπης και ήταν Ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί. Εκείνοι κατέβηκαν, επί χίλια χρόνια, σε τρία κύματα: Αιολείς, Ίωνες και Δωριείς. Επίσης αναφέρονται οι Πελασγοί («πρόγονοι όλων των απογόνων του Έλληνα»), Δαναοί («απόγονοι του Δαναού, γιού του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου, απογόνου της Ιούς, και της Αγχινόης ή Αγχιρρόης, κόρης του Νείλου, και δίδυμος αδελφός του Αιγύπτου») και Αχαιοί (ένα τέταρτο φύλο, κατά την Μυκηναϊκή εποχή, καταγόμενο από Αιολείς της Μακεδονίας).

Είναι ενδιαφέρον το πως, ενώ η λεπτομερής Ιστορία της πόλης της Αθήνας ξεκινά πριν περίπου 3.400 χρόνια, ένα ή περισσότερο αιώνα μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, κατά την παρακμή και τέλος του Μινωικού Πολιτισμού, η περιοχή της Αθήνας κατοικείτο ως οικισμός, ή πόλη, συνεχώς από τουλάχιστον πριν περίπου 5.000 χρόνια. Τα πρώτα κτίσματα πάνω στην Ακρόπολη της Αθήνας ήταν ένα Μινωικό παλάτι. Ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου διαδραματίζεται όταν ο Μινωικός πολιτισμός άκμαζε ακόμα, δηλαδή, πέρασαν περίπου χίλια χρόνια από την εποχή του μύθου του Θησέα ως τον χρυσό αιώνα της Αθήνας –μια χρονολογική, πολιτιστική και φυλετική διαφορά η έκταση της οποίας δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή σήμερα όταν Έλληνες μιλάν για την Αθήνα, τον Μινώταυρο (μέσα δεύτερης χιλιετηρίδας Προ Κοινής Εποχής) τον Θησέα, γιό του Αιγέα (ισως ένατος ή όγδοος αιώνας Προ Κοινής Εποχής αν ήταν πράγματι ιστορικό πρόσωπο), τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο (χτισμένος 444-440 ΠΚΕ) και τον σχετικό μύθο.

Ακρόπολη Αθηνών, Μινωικό Παλάτι, Μυκηναϊκή Εποχή, 1500-1300 ΠΚΕ

Ακρόπολη Αθηνών, Εποχή Περικλή, Παρθενώνας, 438 ΠΚΕ

Η Αρχαία Ελλάδα της Ιωνίας, της Αθήνας και της Σπάρτης, μετά το 800 ΠΚΕ «συνδέεται» με τον Μινωικό πολιτισμό της Κρήτης πιο άμεσα μέσω του Μυκηναϊκού πολιτισμού της Πελοποννήσου, και υπάρχει ανάμεσά τους και η περίοδος 400 σκοτεινών χρόνων μεταξύ του 1200-800 ΠΚΕ. Σημειωτέο ότι οι κάτοικοι της Τροίας (Ίλιον, του Ομηρικού Έπους) θεωρούνταν και εκείνοι απόγονοι του Έλληνα. Με την νίκη των Δαναών οι κάτοικοι της Τροίας πήγαν στην Ιταλική χερσόνησο όπου και σήμερα στα σχολεία της Ιταλίας διδάσκεται στα Δημοτικά ότι οι Ιταλοί της Ρώμης ήταν απόγονοι και του Αινεία, ανιψιού του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου, ο οποίος έφτασε στην Ιταλική χερσόνησο από την Τροία μετά τον Τρωικό πόλεμο.

Οι λεγόμενοι «Αρχαίοι Έλληνες» οι οποίοι ανήκαν σε διαφορετικά φύλα μετατόπισης επί δύο χιλιάδες χρόνια πριν τα χρόνια του Ομήρου,  ταυτίζονταν περισσότερο με την εκάστοτε Πολιτεία τους και την μυθολογική καταγωγή τους  παρά ως Έλληνες με την σημερινή έννοια. Ταυτίζονταν ως διαφορετικές φυλές κοινής μυθολογικής καταγωγής και όχι σαν μία φυλή. Και, ανάμεσα στους «Αρχαίους Έλληνες» και τους Έλληνες της μετα-1828 νεότερης Ελλάδας, από το 268 Προ Κοινής Εποχής έως το 1821 της Κοινής Εποχής, επί 2,100 χρόνια περίπου, οι πληθυσμοί των νοτίων Βαλκανίων, των νησιών του Αιγαίου και της ακτής της Ιωνίας, ταυτίζονταν ως Ρωμαίοι πολίτες (Ελληνιστί «Ρωμιοί» μετά τον Ιουστινιανό), ιδιέταιρα και λόγω της Χριστιανικής θρησκείας που μετά το Σχίσμα έγινε ιδιέταιρα «Ελληνική» ταυτοποίηση θρησκείας της «Ρωμιωσύνης». 

Οι Ρωμιοί των Νοτίων Βαλκανίων πέρασαν από την Ρωμαϊκή Ρεπούμπλικα (268-22 ΠΚΕ), την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (22 ΠΚΕ – 335 ΚΕ), την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (335-1453 ΚΕ, με τον λόξιγκα της 4ης Σταυροφορίας 1204-1261 και την μετέπειτα παρακμή), και την Οθωμανική Αυτοκρατορία (1453-1828) με επήρεια και από την Βενετία, στα νησιά. Αυτοί οι Ρωμιοί, τον δέκατο ένατο αιώνα ξαφνικά γίνανε «Έλληνες» (φαεινή ιδέα της Φιλικής Εταιρείας) και απ ‘ευθείας κληρονόμοι της δόξας της Αρχαίας Ελλάδας και της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (ώστε να βρουν πολιτιστική δικαιολογία στην δυτική Ευρώπη να βοηθήσουν να σπρωχτούν οι Οθωμανοί ανατολικά).

Χρειάζεται κουράγιο το να ρωτήσει κανείς ποιοι ακριβώς είναι οι Έλληνες από τον δέκατο ένατο αιώνα και μετά, και τι πρόσφεραν, από τον δέκατο ένατο αιώνα, στον δυτικό πολιτισμό. Και ποια είναι η πραγματική τους σχέση με τον Μινωικό πολιτισμό, τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, τον πολιτισμό των Ελληνικών χρόνων και των Ελληνιστικών χρόνων. Και γιατί αυτοαποκαλούνταν «Ρωμαίοι» από το 268 ΠΚΕ ως σήμερα, πριν όλως εξάφνως γίνουν "Έλληνες" στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Χρειάζεται κουράγιο να αξιολογήσει κανείς τι σημασία μπορεί να έχει η Φιλοσοφία όταν λείπει από αυτήν η αμφισβήτηση την οποία εκ φύσεως προτείνουν οι ερωτήσεις και τα γεγονότα, σε αντίθεση με τον μύθο και τα παραμύθια.

Χρειάζεται κουράγιο να πετάξει κανείς θυμωμένα ένα γύρο-πίτα και μια μπύρα στην οθόνη της Τηλεόρασης όποτε οι εκφωνητές αναμιγνύουν Αγγλικές λέξεις στα Ελληνικά που μιλάνε.

Ποιοι είμαστε, πραγματικά, εμείς οι λεγόμενοι Έλληνες;  Γιατί  αυτοαποκαλούμαστε «Ρωμιοί» και εκλαμβάνουμε ως έκφραση «Ελληνικότητας» το να λέμε ότι είμαστε Ρωμαίοι; Σε ποια λογική, βασισμένη σε ποιά γεγονότα, εδραιώνεται η ονομασία «Ρωμαίοι» («Ρωμιοί») και εννοεί «Έλληνες»; 

Σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε: οι σημερινοί κάτοικοι της χερσονήσου όπου βρίσκεται η Ρώμη αποκαλούν τους εαυτούς τους Ιταλούς και οι κάτοικοι των νοτίων Βαλκανίων πιστεύουν ότι Έλληνες και Ρωμιοί (Ρωμαίοι) σημαίνει το ίδιο πράγμα.

Τι έχουμε να επιδείξουμε για το υποτιθέμενο έθνος μας και την κουλτούρα μας σήμερα; τι έχουμε δώσει εμείς στον σημερινό κόσμο, εκτός του να κοροϊδεύουμε όλους τους άλλους σαν υποδεέστερους χαζούς μπροστά στην δική μας καταπληκτική ευφυία, καθώς αυνανίζονται τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης κάθε φορά που ανακαλύπτουν άνθρωπο Ελληνικής καταγωγής που έκανε κάτι στο εξωτερικό; και διατυμπανίζουν οποιανού την θεωρία που λέει ότι τα είπαν όλα πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες;

Γιατί υφίσταται αυτός ο νευρωτικός ψυχοκαταναγκασμός να φωνάζουμε συνέχεια σώνει και καλά ότι οι «αρχαίοι Έλληνες» τα είπαν όλα και τα έκαναν όλα και ότι εμείς (οι αυτοαποκαλούμενοι Ρωμαίοι) είμαστε οι απ’ ευθείας κληρονόμοι τους; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ένα μέρος της ανθρωπότητας και της Ιστορίας και πρέπει να είμαστε όλα μαζί, και το παγωτό και το καϊμάκι και το κερασάκι από πάνω;

Οι λεγόμενοι αρχαίοι Έλληνες ήταν τρεις διαφορετικές φυλές που επί 600 χρόνια ανακάλυψαν τον θησαυρό που ήταν κρυμμένος στο σταυροδρόμι των πολιτισμών: την φιλοσοφία που οδήγησε στην δυτική επιστήμη και την τέχνη. Δώρα τα οποία συνδέθηκαν με την οργανωτική ικανότητα και πολιτική-στρατιωτική δύναμη της Ρώμης για να μπουν στην μήτρα της ιστορίας και μετά από κύηση χιλίων σκοτεινών χρόνων να γεννήσουν την Ευρώπη της Αναγέννησης, και μετά τον Νέο Κόσμο πέρα από τον ωκεανό…

...και το Χόλυγουντ –την πιο επιτυχημένη και διαδεδομένη ανθρώπινη βιομηχανία κατασκευής και παραγωγής ονείρων που είναι προσιτά σε όλους, απομακρύνοντας τις σημερινές κοινωνίες από τα γεγονότα, την πραγματική Ιστορία και την μόρφωση... Τον εικοστό αιώνα, το Χόλυγουντ αντικατέστησε την Μυθολογία. Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ μιας ζωγραφιάς σε σπήλαιο και μιας υπερπαραγωγής του Χόλυγουντ; Η διαφορά είναι... Τεχνολογία!

Μην σκέφτεστε μικρά (στενά), σκεφτείτε μεγάλα (πλατιά): Απόγονοι του Έλληνα, του Δευκαλίωνα και της Πύρρας ήταν όλοι, και οι Ρωμαίοι μαζί (από την Τροία)! Είχαμε δίκιο δύο χιλιάδες χρόνια να αυτοαποκαλούμαστε Ρωμιοί γιατί πράγματι είμαστε εμείς οι Ρωμαίοι. Οι Ρωμαίοι της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Και μέσα μας κουβαλάμε την Ιωνία, την Αλεξάνδρεια, την Αθήνα, την Ρώμη και την Νέα Ρώμη.

Δεν το βλέπουμε όμως γιατί προτιμάμε το κοντόφθαλμο, το μικρό παραμύθι. Προτιμάμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες και όλοι οι άλλοι είναι χαζοί και μας χρωστάνε.

Και πάλι, η απάντηση, όπως πάντα και για όλα, δεν πρέπει να είναι αφαιρετική ή αρνητική, αλλά προσθετική, βρίσκοντας την μεσαία οδό. Το τι συνέβη και το τι επιτεύχθηκε, στην Μεσόγειο και στην Ευρώπη (ξεχωριστά από τους πολιτισμούς της υπόλοιπης Γης) από το 800 Προ Κοινής Εποχής και τον Όμηρο ως το 335 της Κοινής Εποχής με την ίδρυση της Πόλης του Κωνσταντίνου και της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όλα όσα επιτελέστηκαν σε αυτά τα 1.135 χρόνια, από την ακτή της Ιωνίας μέχρι την Αθήνα, την Αλεξάνδρεια και την Ρώμη, έχτισαν το οικοδόμημα το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν το θεμέλιο της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου.

Δεν είναι παράλογο να πει κανείς, σήμερα τον εικοστό πρώτο αιώνα, με την στιγμιαία επικοινωνία και απόλυτη σμίκρυνση των αποστάσεων ταξιδιού ανά την Γη, και τα οικονομικά και κυβερνητικά συστήματα που προέρχονται από την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, και την άμεση ή έμμεση διείσδυση δια αποικιοκρατικού τύπου επιρροής, ότι ο δυτικός πολιτισμός και επιστήμη υπερίσχυσαν όλων των άλλων, όπως οι Χόμο Σάπιενς υπερίσχυσαν των Νεαντέρθαλ, όμως, ακριβώς όπως 20% των Νεαντέρθαλ επιζεί σήμερα μέσα μας, στο DNA μας, και ακριβώς όπως έχουμε αρχαιολογικά ευρήματα τέχνης των Νεαντέρθαλ πριν από τους Χόμο Σάπιενς, έτσι ακριβώς όλοι οι πολιτισμοί, φιλοσοφίες, κοινωνική ηθική πολλών κοινωνιών, φυλών, ρατσών, χρωμάτων δέρματος, των τελευταίων έξι χιλιάδων χρόνων σε όλο τον πλανήτη, επιζούν και επηρεάζουν το ποιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα, κι’ ας θεωρούνται τα πάντα, φαινομενικά, σαν να υπερισχύουν από την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική προς τον υπόλοιπο πλανήτη.

Η πραγματικότητα είναι ότι το σήμερα δεν προέρχεται από μια μόνο πηγή ή μια οδό αλλά από την σύζευξη και εξέλιξη του συνόλου, αδιαίρετα...

… και, είτε λεγόμαστε Γραικοί (Αριστοτέλης), είτε λεγόμαστε Έλληνες (Μυθολογία που ενώνει τρεις διαφορετικές φυλές), είτε λεγόμαστε Ρωμιοί, είμαστε ένα μέρος του συνόλου που κατά την εξέλιξη της ανθρωπότητας έφτασε με αλληλοεπιδράσεις στις μέρες μας. Μέρες όταν η παγκοσμιοποίηση λόγω πλανητικής οικονομίας απαιτεί μια καινούργια αντιμετώπιση του ποιοι είμαστε όλοι. Αντιμετώπιση η οποία βρίσκει αντίδραση σε τοπικά επίπεδα που επιμένουν στην δική τους σημαντικότητα. Ίσως επειδή προτιμά, ο καθένας, να είναι φαντασιακά σημαντικός από το να είναι συλλογικά απαραίτητος. Κάτι το πολύ ανθρώπινο, μια και, ακριβώς όπως λέμε ότι εμείς οι Έλληνες τα κάναμε όλα και όλοι μας χρωστάνε, έτσι οι άνθρωποι όλοι σαν είδος λένε επίσης ότι όλο αυτό το υπέροχο και απέραντο Σύμπαν «δημιουργήθηκε» μόνο γι’ αυτούς. Η Γη όμως δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος περισσότερο από όσο οι «Έλληνες» είναι το κέντρο των πολιτισμών.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΑ

Ηλικία των σημερινών Αντιπροσωπευμένων Δημοκρατιών (Ρωμαϊκού τύπου με Αθηναϊκά ιδανικά) με συνεχές πολίτευμα χωρίς διακοπή ή αλλαγή μέχρι σήμερα:

1. Ενωμένα Κράτη της Αμερικής: Σύνταγμα 1787 μετά την Επανάσταση του 1776, εφαρμόζεται από το 1789
2. Ελβετία: 1848
3. Καναδάς: 1867
4. Ηνωμένο Βασίλειο: 1885
5. Λουξεμβούργο: 1890
6. Νέα Ζηλανδία: 1893
7. Βέλγιο: 1894
8. Ολλανδία: 1897
9. Νορβηγία: 1900
10. Αυστραλία: 1901
11. Δανία: 1901
12. Σουηδία: 1911
13. Φινλανδία: 1917
14. Ισλανδία: 1918
15. Ιρλανδία: 1922
16. Σαν Μαρίνο: 1945
17. Αυστρία: 1946
18. Γαλλία: 1946
19. Ιταλία: 1946
20. Ισραήλ: 1948
21. Κόστα Ρίκα: 1949
22. Ινδία: 1950
23. Ιαπωνία: 1952
24. Κολομβία: 1958
25. Τζαμάικα: 1962
26. Ελλάδα: 1974

Το μοναδικό παράδειγμα στον κόσμο όπου εξασκείται απ’ ευθείας Δημοκρατία που πλησιέστερα, σε διαφορετικούς βαθμούς, μοιάζει με το πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας είναι τα Εβραϊκά Κιμπούτζ, με το πρώτο Κιμπούτζ του Ντεγκάνια Αλεφ να οργανώνεται στην Παλαιστίνη το 1909. Σήμερα, στο κράτος του Ισραήλ υπάρχουν περίπου 230 Κιμπούτζ. Σαν μια θεωρητική επέκταση αυτού του γεγονότος, της ύπαρξης των Κιμπούτζ, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι Αθηναϊκή απ’ ευθείας Δημοκρατία θα μπορούσε να υπάρξει σε ένα σημερινό κράτος μόνο ως πολλοί «Δήμοι», κάτι σαν τα Εβραϊκά Κιμπούτζ, στον κάθε ένα των οποίων πολίτες ψηφίζουν όχι μόνο για τοπικά αλλά και για κρατικά θέματα. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν πολύ χρονοβόρο και θα κόστιζε πάρα πολύ, οικονομικά.

 ~

Σήμερα, οι πληθυσμοί των πρωτευουσών της Ευρώπης είναι οργανωμένοι ως εξής:

Αθήνα: πληθυσμός 35% του πληθυσμού της Ελλάδας
Λονδίνο: πληθυσμός 13% του πληθυσμού του Ενωμένου Βασιλείου
Μαδρίτη: πληθυσμός 7% του πληθυσμού της Ισπανίας
Ρώμη: πληθυσμός 5% του πληθυσμού της Ιταλίας
Παρίσι: πληθυσμός 3% του πληθυσμού της Γαλλίας

Ορεινές χώρες, σαν την Ελλάδα ή περισσότερο:

Βέρνη: πληθυσμός 1,6% του πληθυσμού της Ελβετίας (Ζυρίχη: 4,7%)
Οσλο: πληθυσμός 11% του πληθυσμού της Νορβηγίας
Λάσα: πληθυσμός 8% του πληθυσμού του Θιβέτ
Κατμαντού: πληθυσμός 3,6% του πληθυσμού του Νεπάλ

Σαντιάγκο: πληθυσμός 30% του πληθυσμού της Χιλής

Λίμα: πληθυσμός 35% του πληθυσμού του Περού

Φαίνεται ότι η Ελλάδα ανήκει στο κλαμπ της Χιλής και του Περού, περισσότερο από το της Ευρώπης ή των Ιμαλαΐων, όσον αφορά την συγκέντρωση πληθυσμού στην περιοχή πρωτεύουσας...

Φανταστείτε η Αθήνα να είχε, όπως ο μέσος όρος σε άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, γύρω στο 6% του πληθυσμού της χώρας, δηλαδή 650.000 νοματαίους αντί για 3.750.000. Φανταστείτε, δηλαδή, πόσο διαφορετική θα ήταν η παραγωγή μας και η οικονομία μας, αν 3.100.000 Ρωμιοί ζούσαν και εργαζόντουσαν σε μικρές πόλεις και στην ύπαιθρο, αντί να ζούνε στο πνίξιμο της Αθήνας και να κρατάνε το σπίτι της γιαγιάς ή του παππού στην ύπαιθρο σαν …«εξοχικό». 

Τώρα είναι πια πολύ αργά –την έχουμε ήδη βάψει, ανεπανόρθωτα. Και να φύγουν σήμερα 3.100.000 Ρωμιοί από την Αττική, πρώτον δεν θα έχουν που να πάνε, και δεύτερον θα μείνουν κάπου 770.000 άδεια διαμερίσματα και σπιτάκια στην Αττική. Θα μου πείτε δεν φταίνε οι καταπληκτικοί Έλληνες που άδειασαν η ύπαιθρος και οι άλλες πόλεις από την δεκαετία των 1950 ως την δεκαετία των 1970, αλλά φταίνε οι κακές κυβερνήσεις τους . Υποθέτω εννοείτε τις κακές κυβερνήσεις που εσείς εκλέξατε, ή/και ανεχθήκατε εφ’ όσον δίνανε μποναμά στους ημετέρους.

~

Οι τρεις επαναστάσεις της σύγχρονης εποχής που οδήγησαν στην σημερινή αντίληψη ελευθερίας του πολίτη και αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας:

1. Αμερικανική Επανάσταση Ανεξαρτησίας (κατά του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας με αφορμή και αίτημα την κατάλυση άδικου συστήματος φορολογίας χωρίς αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο του Λονδίνου): 1776. Συνεχές χωρίς διακοπή πολίτευμα από την υιοθέτηση του Συντάγματος των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής από το 1789 μέχρι σήμερα. Το σύστημα κυβέρνησης αποτελείται από τρεις αλληλο-ελεγχόμενους πόλους εξουσίας, το Εκτελεστικό, το Νομοθετικό και το Νομικό, συν έναν τέταρτο πόλο ελέγχου, τον τύπο και τα μέσα ενημέρωσης. Το σύστημα αυτό είναι το ίδιο για την κυβέρνηση κάθε ενός από τα πενήντα ανεξάρτητα αλλά Ενωμένα Κράτη, όπως και για την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση που τα ενώνει.
2. Γαλλική Επανάσταση (κατά της αυλής του Βασιλιά και την Βασιλεία με αφορμή οικονομική κατάσταση του λαού): 1789. Οδήγησε σε λουτρά αίματος και δικαστήρια-κουκλοθέατρα, καταλήγοντας σε αυτοκρατορία υπό τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Διαδοχικές αλλαγές και μικρο-επαναστάσεις, όπως και πόλεμοι έφτασαν στο 1946, 157 χρόνια μετά την επανάσταση, πριν υιοθετηθεί Δημοκρατικό Πολίτευμα που ισχύει μέχρι σήμερα χωρίς περεταίρω διακοπή ή αλλαγή.
3. Ελληνική Επανάσταση (κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην οποία ανήκαν τα νότια Βαλκάνια από το δεύτερο ήμισυ του δέκατου πέμπτου αιώνα μετά την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στους Οθωμανούς): 1821. Δάνειο από τις Μεγάλες Δυνάμεις του 1825 τέθηκε υπό χρεοκοπία το 1826. Η επανάσταση έχασε την αποτελεσματικότητά της και διασώθηκε με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης. Κράτος το 1828. Μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν Ευρωπαίους Βασιλείς. Μετά από περιόδους βασιλείας, πολέμους και δικτατορία, το πολίτευμα σταθεροποιήθηκε σαν αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία το 1974, 153 χρόνια μετά την επανάσταση. Το Ρωμαϊκού τύπου πολίτευμα αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας της Ελλάδας έχει έναν αχυράνθρωπο που λέγεται πρόεδρος (για να καταθέτει στεφάνια) και έναν πρωθυπουργό που λέει και όλοι κάνουν. Κάτω από τον πρωθυπουργό είναι ένα κουκλοθέατρο 300 αντιπροσώπων οι οποίοι αντιπροσωπεύουν 10.000.000 πολίτες, και ανήκουν σε ένα από καμιά εικοσπενταριά κόμματα, μόνο εφτά έως τέσσερα των οποίων καταλήγουν να αντιπροσωπεύονται στην Βουλή. Και αν κανείς ψηφίσει διαφορετικά από το τι του λέει ο κομματάρχης, διαγράφεται από το κόμμα. Και κανένα κόμμα, ποτέ, δεν ψηφίζει το ίδιο με το πλειοψηφικά κυβερνόν κόμμα. Και το πλειοψηφικά κυβερνόν κόμμα ψηφίζει ότι πει ο κομματάρχης (τι ρόλο δηλαδή παίζουν οι 300 βουλευτές αν ότι λέει ο κομματάρχης του πλειοψηφούντος κόμματος γίνεται και δεν μπορούν να ψηφίσουν κατά συνείδηση;)

 

Οι ντροπές της νεότερης Ελλάδας:

• Αποτυχία της Επανάστασης που σώθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις
• Δολοφονία του Καποδίστρια
• Φυλάκιση του Κολοκοτρώνη
• Αποδοχή Ευρωπαίων βασιλέων
• Διαμάχη Βενιζελικών και Βασιλικών, Μικρασιατική Καταστροφή
• Μεταχείριση προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες
• Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949
• Δύο Δικτατορίες 1936-1941 και 1967-1974
• Πολλαπλές χρεοκοπίες

.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Και μην ξεχνάμε: 

Ένας χρόνος = Μια περιστροφή ενός «βότσαλου» γύρω από ένα άστρο
Σύμπαν: 12.800.000.000 χρόνια
Γη: 4.500.000.000 χρόνια
Ζωή: 3.500.000.000 χρόνια
Δεινόσαυροι: 160.000.000 χρόνια
Πίθηκοι: 5.000.000 χρόνια
Ανθρωποειδή: 3.000.000 χρόνια
Χομο Σάπιενς: 250.000 χρόνια
Πολιτισμοί: 5.500 χρόνια
Βιομηχανική επανάσταση: 200 χρόνια
Πυρηνική εποχή: 75 χρόνια
Διαστημική εποχή: 60 χρόνια
Υπολογιστές (κομπιούτερ) για όλους: 30 χρόνια 

Πως μού ‘ρθαν τώρα όλα αυτά…

Να: σκέφτηκα ότι αν εμείς οι «νεοέλληνες» είμαστε τόσο έξυπνοι και καταπληκτικοί, ίσως θα έπρεπε να επιβάλουμε στην δομή του Κράτους μας να σταματήσει να μας θεωρεί όλους απατεώνες (και να απαιτεί να μπορέσουμε να αποδείξουμε εμείς μόνοι μας ότι δεν είμαστε απατεώνες, χρησιμοποιώντας εγκρίσεις με πολλαπλές σφραγίδες διαφόρων χρωμάτων), και ίσως να μπορούμε να απλοποιήσουμε τις κρατικές διαδικασίες ώστε η γραφειοκρατία μας, του βεζιρη και του Χατζηαβάτη να μην μοιάζει με τον Λαβύρινθο του Μινώταυρου που του στέλνουμε παρθένες και έφηβους να φάει.

Και τι μ’ έκανε να το σκεφτώ;

…Τέλη Ιουλίου πούλησα ένα διαμερισματάκι στην ζούγκλα τσιμέντου, αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής ασυναρτησίας και αυθαιρεσίας που την λένε Αθήνα, σήμερα. Μπήκε κιόλας το σωτήριο έτος 2021 και ακόμα οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες και νόμοι δεν έχουν επιτρέψει να φτάσει να γίνει το τελικό συμβόλαιο. Ά! Και όταν ήμουνα έξι χρονών όταν χτίστηκε το διαμέρισμα, ο πολιτικός μηχανικός που το έχτισε έβαλε μια εντειχισμένη ντουλάπα στο σχέδιο η οποία δεν χτίστηκε ποτέ, και τα ίδια τετραγωνικά του σχεδίου απλά δεν είχαν ποτέ ντουλάπα σε εκείνο το σημείο. Πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, αναγκάστηκα να πλερώσω 220 Ευρώπουλα για την αυθαιρεσία που έκανα όταν ήμουν έξι ετών, και 850 Ευρώπουλα στον μηχανικό που μου είπε να πλερώσω το πρόστιμο για να καταθέσει το πράμα το πως το λένε με τις σφραγίδες.

Επίσης, όταν μου έκλεψαν και το Αμερικανικό και το Ελληνικό διαβατήριο στα Σπάτα το 2007, η Αμερική μου εξέδωσε και μου έδωσε καινούργιο σε μια βδομάδα, ενώ το Ελλαδιστάν έκανε τρία χρόνια και με πήγε και τριμελές πλημμελειοδικείο γιατί λέει έκανα ψευδή δήλωση όταν υπέγραψα ότι δεν είχα διαβατήριο γιατί μου το είχαν κλέψει, και με στείλανε τελικά στο σπίτι μου, αθώο, μετά από δέκα πέντε λεπτά ακρόαση. Οπότε, όσο με αφορά, η Ελλάδα μπορεί να βάλει το διαβατήριό της στον κώλο της. Δεν το ανανεώνω πια.

Ναι, πράγματι, προφανώς, δυστυχώς είμαι αρνητικά διατεθειμένος ως προς το Καραγκιόζ-μπερντέ, όπως και ως προς την Αυτοκέφαλη και Ανεγκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας, αλλά ας βρει κάποιος έστω και μια ανακρίβεια στο σημερινό μου κείμενο, η κάτι σημαντικό που να λείπει το οποίο θα άλλαζε τα οφθαλμοφανή συμπεράσματα. 

Εν τω μεταξύ, αρχές Νοεμβρίου, πριν λίγο, έκανα αίτηση να πάρω την σύνταξή μου Κοινωνικής Ασφάλισης από τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, για την οποία έχω τον Ρούζβελτ να ευχαριστήσω. Έκανα 20 λεπτά στο ίντερνετ να συμπληρώσω μια φόρμα. Λίγες μέρες αφού έκανα κλικ στο ίντερνετ μου τηλεφώνησαν από την Πρεσβεία μου στην Ρώμη για μερικές ερωτήσεις και μετά από οκτώ λεπτά στο τηλέφωνο μου είπαν «συγχαρητήρια» ότι η αίτησή μου εγκρίθηκε και ήδη μπαίνει αυτόματα, όσο ζω, στον λογαριασμό μου στην τράπεζα μου κάθε μήνα.

Δεν ξέρω πως να περιγράψω το πως σε κάνει να αισθάνεσαι το να είσαι μέρος ενός έθνους και κράτους που σε σέβεται σαν άτομο, δεν προϋποθέτει ότι είσαι απατεώνας, δίνει καθημερινή προτεραιότητα στους νέους αντί στους στρογγυλοκαθούμενους γεροξεκούτηδες και λειτουργεί αποτελεσματικά και με ταχύτητα στην οργάνωσή του. Σταματάς να αισθάνεσαι τον νευρωτικό ψυχικό καταναγκασμό να παριστάνεις τον έξυπνο πιστεύοντας ότι όλοι οι άλλοι σ' όλα τα άλλα έθνη και κράτη είναι χαζοί και συνωμοτούν εναντίων σου καθώς εσύ τους έδωσες την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό --το περίφημο και φημισμένο κατ' εξοχήν νεοελληνικό δυαδικό κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας του Καραγκιόζη.

Το στερεότυπο του Έλληνα σήμερα αναπνέει με το να λέει ότι η Ελλάδα έδωσε τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία, με το να ψάχνει να βρει Ελληνικής καταγωγής ανθρώπους που έκαναν κάτι στο εξωτερικό διατυμπανίζοντάς το στα μέσα ενημέρωσης και με το να διαστρεβλώνει και να απλοποιεί έννοιες για να ισχυριστεί πως ότι ανακαλύπτεται ή προτείνεται σήμερα από επιστήμονες το πρωτοείπαν αρχαίοι Έλληνες.

Και οι περισσότεροι από όσους δραπετεύουν στο εξωτερικό και χτίζουν ζωή εκεί, παραμένουν συνεχώς συγκρίνοντας την χώρα στην οποία επέλεξαν να ζήσουν με την Ελλάδα της φαντασίας τους και να αισθάνονται και να λένε ότι ζουν «στα ξένα», στην «ξενιτιά». Δεν είναι ζωή αυτό, γι' αυτούς, γαμώτο. 

Αλλά, κι’ εγώ που ξεκουμπίστηκα όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών και δεν αισθάνθηκα ούτε μια μέρα της ζωής μου ότι ήμουνα στην «ξενιτιά», γεννήθηκε και μεγάλωσα το παιδί μου στην χώρα που επέλεξα σαν πατρίδα μας… κι’ εγώ ακόμα, που σκέφτομαι πια στα Αγγλικά και μεταφράζω στα Ελληνικά… κι’ εγώ ακόμα για κάποιο λόγο διατηρώ αυτό το μπλογκ να βγάζω τα απωθημένα μου στα Ελληνικά –το μόνο μέρος όπου χρησιμοποιώ ακόμα την Ελληνική γλώσσα. Ποιος ξέρει γιατί. Βαριά μπαγκάζια το να ‘σαι Έλληνας, υποθέτω. Δεν τα ξεφορτώνεσαι εύκολα…

 

Σημειώσεις:

Η εικόνα πάνω από το κείμενο είναι ο γνωστός πίνακας του Γερμανού ζωγράφου Φίλιπ Φολτζ (1805-1877), ο οποίος απεικονίζει τον Περικλή να απαγγέλει τον Επιτάφιο, 430 ΠΚΕ, όπου ο Περικλής απευθύνεται στους Αθηναίους σχετικά με τους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Η εικόνα κάτω από το κείμενο αναπαριστά την Ρωμαϊκή Σύγκλητο, επίσης γνωστή ως Γερουσία. Η Σύγκλητος της Ρώμης λειτουργούσε από το 753 Προ Κοινής Εποχής, την εποχή των βασιλέων στην Ρώμη, δια μέσου της Ρεπούμπλικας και μετά της Αυτοκρατορίας, μέχρι το 395 της Κοινής Εποχής, σύνολο συνεχούς λειτουργίας με διαφορές ισχύος: 1.148 χρόνια.

Ίσως να έχετε προσέξει ότι δεν λέω πια «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΗΠΑ)», αλλά: «Ενωμένα Κράτη της Αμερικής (ΕΚΑ)». Ο λόγος για αυτή την αλλαγή είναι διαφορετικός για κάθε μια από τις δύο πρώτες λέξεις. Είναι «Ενωμένα» και όχι «Ηνωμένες» επειδή δεν μιλάμε την καθαρεύουσα γλώσσα που εφηύρανε για να κάνουν τα νέα Ελληνικά κυριλέ αλλά ποτέ δεν έπιασε. Και δεν είναι Πολιτείες, ούτε ήτανε ποτέ. Κράτη είναι! (States). Εμείς τις λέμε λανθασμένα «Πολιτείες» γιατί έχουμε την πετριά της αρχαίας Ελλάδας μπαμ στο κατακούτελο. Αλλά και στην αρχαία Ελλάδα (δηλαδή στα Νότια Βαλκάνια όπου κατοικούσαν οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Ίωνες και οι Δωριείς) είχαν Πόλεις και Πολιτείες-Κράτη. Στην Βόρειο Αμερική σήμερα, πενήντα κράτη έχουνε με πενήντα κυβερνήσεις, μία για το καθένα, ενωμένα με μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Ενωμένα Κράτη είναι (United States), όχι πολιτείες, ούτε πολιτείες-κράτη, είτε μας αρέσει εμάς είτε όχι.

Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε στην UNESCO υποστηρίζοντας ότι το θέατρο σκιών «Ο Καραγκιόζης» δεν αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά των Οθωμανών, αλλά της Ελλάδας (Karagöz σημαίνει, κυριολεκτικά, μαυρομάτης και αναφέρεται σε έναν Τούρκο εργάτη που με τον φίλο του τον Χατζη-Αβά, στην Μέση Ανατολή, αστειευόντουσαν καθυστερώντας τις εργασίες του Βεζίρη υπό τον Σουλτάνο Σελίμ [1512-1520 ΚΕ]. Ο Βεζίρης καταδίκασε τα ιστορικά αυτά πρόσωπα σε θάνατο και από τότε γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν οι ιστορίες τους στο θέατρο σκιών, το οποίο επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαδόθηκε και στα νότια Βαλκάνια). Η UNESCO δεν συμφώνησε με την Ελλάδα ως προς την καταγωγή του Karagöz και της σχετικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Έφτασε 8.724 λέξεις μαζί με τις λεζάντες, 26 σελίδες κειμένου συν φωτογραφίες, αλλά άξιζε τον κόπο! το φχαριστήθηκα.

Στην σημερινή ανάρτηση, μεταξύ άλλων πρωταγωνιστούν:

Μεσοποταμία, από πριν το 3000 ΠΚΕ, ξεκινώντας γύρω στο 7500 ΠΚΕ

Stonehenge, Salisbury plain, Wiltshire, southern England, 3000-1600 ΠΚΕ

Πολιτισμός των Μάυα, Κεντρική Αμερική, 2000 ΠΚΕ - 1511 ΚΕ

Κινεζικός Πολιτισμός, από πριν το 2070 ΠΚΕ

Η Πυραμίδα του Χέωπα στην Γκύζα, 2580-2560 ΠΚΕ

Μινωικός Πολιτισμός, 3000-1450 ΠΚΕ

Έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας, κάποτε μεταξύ 1650-1500 ΠΚΕ

Μυκηναϊκός Πολιτισμός, 1600-1100 ΠΚΕ

JUSTINIANUS
Αύγουστος, αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
από την 1η Απριλίου 527 ως τον θάνατό του, 14 Νοεμβρίου 565

Η Αγία του Θεού Σοφία, στην Νέα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη
των Ισίδωρου και Ανθέμιου επί Ιουστινιανού
Χριστιανική Εκκλησία 562-1054 (492 χρόνια)
Εκκλησία της Ανατολικής Χριστιανικής Πίστης 1054-1204 (150 χρόνια)
Εκκλησία της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανικής Πίστης 1204-1261 (57 χρόνια)
Εκκλησία της Ανατολικής Χριστιανικής Πίστης 1261-1453 (192 χρόνια)
Εκκλησία της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανικής Πίστης 1453 (6 μήνες)
Τέμενος του Ισλάμ 1453-1931 (478 χρόνια)
Μουσείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας 1931-2020 (89 χρόνια)
Τέμενος του Ισλάμ 2020-…

Ο βασιλεύς της Αγγλίας Ιωάννης υπογράφει την Magna Carta
15 Ιουνίου 1215

Βόμβα του Βενετού αρχιστράτηγου Φρανσέσκο Μοροζίνι ανατινάζει τον Παρθενώνα,
22 Σεπτεμβρίου 1687, πριν 333 χρόνια, αφού στάθηκε ανέπαφος επί 2.125 χρόνια.
Στην αναφορά του, ο Φρανσέσκο Μοροζίνι το χαρακτήρισε "τυχερή βολή".

Η υπογραφή του Συντάγματος των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής
17 Σεπτεμβρίου 1787

Γαλλική Επανάσταση
1789-1792

Ελληνική Επανάσταση
1821-1828

Ιωάννης Καποδίστριας
18 Ιανουαρίου 1776 - 11 Φεβρουαρίου, 1831
Πρώτος Κυβερνήτης του Κράτους της Ελλάδας 1828-1831
Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας 1816-1822

Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, νικητής της Ελληνικής Επανάστασης,
φυλακισμένος από Ελληνικές φατριές 7 Σεπτεμβρίου 1833, καταδικασθείς εις θάνατο το 1834,
αποφυλακίσηκε από τον βασιλιά Όθωνα το 1835.
Πέθανε 73 ετών, 4 Φεβρουαρίου 1846, υπασπιστής του Βαυαρού βασιλιά της Ελλάδας. 

Η Αθήνα, το 1869

Η Αθήνα, σήμερα.

~