Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Υπάρχειν










Μου άρεσε να σουλατσάρω στην επιφάνεια της λίμνης της Βουλιαγμένης με το μικρό μου ατομικό θαλάσσιο ποδήλατο, με τις δύο φουσκωτές πλάβες και τον μύλο που γύρναγαν τα πόδια μου μπροστά από το καθισματάκι μου. Μου το είχε φέρει ο θείος μου που δούλευε στα κρουαζιερόπλοια. Είχα μάθει να κολυμπάω χωρίς σωσίβιο αλλά μόνο με βατραχοπέδιλα. Πρέπει να ήμουν 8-9 ετών. Μια μέρα, με μια άγαρμπη κίνηση κατάφερα να το αναποδογυρίσω. Δεν είχα τα βατραχοπέδιλά μου, και στο νερό με το θειάφι της Βουλιαγμένης δεν έχεις καν την πλευστότητα που έχεις στην θάλασσα. Με μιας βρέθηκα κανένα δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Πενήντα χρόνια αργότερα το θυμάμαι πεντακάθαρα σαν νά ΄ταν μόλις τώρα.

Θυμάμαι να κοιτάζω την επιφάνεια από κάτω, και θυμάμαι να βλέπω το ποδηλατάκι μου να επιπλέει από πάνω μου.

Και τότε κάτι αξιοπερίεργο συνέβη. Σκέφτηκα ότι εφ’ όσον δεν μπορώ να κολυμπήσω πρόκειται σύντομα να πνιγώ. Όμως την ίδια στιγμή με συνεπήρε η ομορφιά της φύσης από εκείνο το πρωτόγνωρο σημείο βλέψης. Η επιφάνεια της λίμνης, οι παραμορφωμένες από το νερό και κινούμενες λεπτομέρειες στην επιφάνεια των βράχων του τοίχου της Βουλιαγμένης, ο γαλάζιος ουρανός και κάτι συννεφάκια, όλα μέσα από το νερό, κοιτώντας προς τα πάνω. Ήταν πραγματικά περίεργο γιατί θυμάμαι την συνειδητή απόφαση του να μην προσπαθήσω να κάνω τίποτα παρά να κοιτάζω το περίεργο και υπέροχο αυτό θέαμα για όσο θα μπορώ.

Ήρεμος και ακίνητος όπως ήμουν, το κορμί μου, ελαφρότερο από το νερό, άρχισε να πλησιάζει την επιφάνεια σιγά-σιγά, και πήρα την πρώτη μου αναπνοή όταν το κεφάλι μου είχε βγει έξω από το νερό.

Αν είχα πανικοβληθεί και είχα αρχίσει να φωνάζω και να βγάζω μπουρμπουλήθρες,  θα είχα εξαντλήσει το πολύτιμο οξυγόνο μου. Αν είχα αρχίσει ξέφρενα να κουνάω σπασμωδικά τα χέρια μου και τα πόδια μου θα είχα μείνει στο βάθος που είχα φτάσει με την πτώση, ή και θα είχα πάει βαθύτερα. Όμως η γαλήνη των σκέψεων ηρέμησε το κορμί μου και οι νόμοι της φυσικής ενέργησαν ανεπηρέαστοι, χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω, φέρνοντάς με στην επιφάνεια.

Μιλώντας ποιητικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ομορφιά της φύσης με έσωσε. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι εγώ έσωσα τον εαυτό μου επειδή αφ’ ενός πρόσεξα την ομορφιά (ή, το θέαμα το οποίο εγώ θεώρησα ως "ομορφιά"), και αφ’ εταίρου αποφάσισα να συνεχίσω να εξερευνώ με τα μάτια μου και να θαυμάζω.

Τα πενήντα επόμενα χρόνια αρκετές φορές συνέβη το ίδιο πράγμα. Εκεί που η στιγμή ήταν έτοιμη να μου αφαιρέσει το παν, επενέβη η γαλήνη μέσα μου, και πάντα ανέβηκα στην επιφάνεια. Και ανέπνευσα. Στις πιο δύσκολες στιγμές, κοινωνικές, οικονομικές, σε κάθε είδους περιστάσεις και καταστάσεις. Βρίσκω μέσα μου την δύναμη της γαλήνης –του να μην πανικοβληθώ.

Μια γαλήνη την οποία είναι τόσο εύκολο και απλό να επικαλεστεί κανείς. Η συνειδητοποίηση του πόσο υπέροχη είναι η εμπειρία του υπάρχειν ως αυτόνομος αλλά συνάμα αλληλένδετος με το παν γαλαξίας ατόμων που όλα μαζί αποτελούν την συνείδησή μου –την αυτοσυνείδηση του σύμπαντος μέσα από τα μάτια μου και λόγω του νιονιού μου, αυτό που είναι, ότι και να είναι,

Η δύναμις όπως και η ελπίδα ξεκινάν από μέσα μας, αν μπορούμε να τις βρούμε. Κανείς δεν μπορεί να μας τις δώσει. Υπάρχουν μόνο μέσα μας και κανείς άλλος παρά εμείς οι ίδιοι έχουμε την ευθύνη να τις βρούμε και να τις καλλιεργήσουμε –κανείς άλλος, κανείς πολιτικός, ποιητής, παπάς ή επιστήμονας δεν μπορεί να μας δώσει πραγματική δύναμη και ελπίδα παρά μόνο αυταπάτη –μόνο μέσα μας μπορούμε να βρούμε την αλήθεια.

Ιδίως όταν σταματήσουμε να ανησυχούμε. Τι είναι η ανησυχία; Τι είναι ένα «πρόβλημα»; Όπως λέει και ο Δαλάι Λάμα, αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Αν ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, δεν ωφελεί σε τίποτα το να ανησυχούμε.

Το υπάρχειν, η θέση από την οποία να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη, την δική μας και του κόσμου του οποίου είμαστε ομοούσιο και αναπόσπαστο μέρος, είναι το ακριβότερο δώρο της φύσης. Πρέπει βέβαια να ανακαλύψει κανείς την ομορφιά στο υπάρχειν ώστε να φτάσει να μην τον ενδιαφέρει το μήκος του χρόνου αλλά η κάθε στιγμή.

Όπως έγραψε και ο Alan Price στο τραγούδι "O Lucky Man"…
Αν έχεις ένα φίλο στον οποίον να μπορείς να βασίζεσαι είσαι τυχερός άνθρωπος.
Αν βρήκες τον λόγο για να συνεχίσεις να ζεις και να μην πεθάνεις είσαι τυχερός άνθρωπος.
Παπάδες και ποιητές και ακαδημαϊκοί δεν το ξέρουν
Ναοί και αγάλματα και καμπαναριά δεν το δείχνουν
Αν ξέρεις εσύ το μυστικό, προσπάθησε να μην τα κάνεις θάλασσα
Και μείνε τυχερός
Αν βρήκες το νόημα της αλήθειας σ’ αυτόν τον κόσμο είσαι τυχερός άνθρωπος.
Αν η γνώση κρέμεται από τον λαιμό σου σαν μαργαριτάρια αντί αλυσίδες είσαι τυχερός άνθρωπος.
Αυτοί που τα παίρνουν από άλλους και αυτοί που απατούν τους άλλους δεν θα στο πουν.
Δάσκαλοι και κήρυκες θα σε πουλήσουν και θα σε αγοράσουν
Όταν κανείς δεν θα μπορεί να σε δελεάσει με παράδεισο ή με κόλαση θα είσαι τυχερός άνθρωπος.
Θα είναι πολύ καλύτερα να είσαι αυτό που είσαι
Μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις, αν είσαι αυτό που είσαι
Και αυτός είναι ένας τυχερός άνθρωπος










8 σχόλια:

  1. Όμορφες εικόνες και σκέψεις. Σε ευχαριστώ που τις μοιράστηκες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μου θύμησες τώρα ,να είσαι καλά Δημήτρη μου να πλουτίζεις την ζωή μας με εικόνες !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτη η υπέροχη ανάρτηση ήρθε ως αντίδοτο μετά απο οσα άκουσα να λέει πριν απο λίγο ο Τραμπ, ο άνθρωπος είναι ψυχασθενης.

    Υγ δεν εχω παει ποτε στη λιμνη της βουλιαγμένης...κι ομως!

    Καληνυχτα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νά 'σαι καλά Roadartist μου :-)
      Όσο για τον Τραμπ... Αυτός, και οι Τραμπέτες που τον ακολουθούν με το βήμα της πάπιας τόσα χρόνια, έχουν ένα και μόνο σκοπό στα σφιγμένα χίλια τους: Να σβήσουν από την ιστορία την ύπαρξη του μαύρου προέδρου --ότι και να κοστίσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες και μπαρούφες. Ο σκοπός τους είναι αυτός ο ένας και μόνο. Φυσικά δεν θα το πετύχουν, αλλά μέχρι να εξατμιστούν σε κίτρινους καπνούς θειαφιού, θα τραβήξουμε πολλά. Είναι η ψυχασθένεια του απύθμενου μίσους.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.