Αμόρφωτοι

Έβγαλα καλό Ελληνικό Δημοτικό-Γυμνάσιο (νυν και Λύκειο) στην Αθήνα πριν ξεκουμπιστώ να φτιάξω την ζωή μου εκεί που αισθανόμουνα ότι ανήκω. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, έφυγα από την Αθήνα με καλές γνώσεις: το σχολείο με είχε εκπαιδεύσει και διδάξει σωστά. Στα σαράντα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε, όμως, είδα την παιδεία στον δυτικό κόσμο να κάνει βουτιά. Η παιδεία από την οποία πέρασα εγώ, και στην Αθήνα και μετά στο Λονδίνο, ανήκει πλέον σε άλλο πλανήτη.

Γνώρισα την παιδεία στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Μασαχουσέτη των ΗΠΑ όπου μεγάλωσε ο γιός μου, και τώρα στην Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας όπου μεγαλώνουν τα ανίψια μου.

Πριν κάμποσα χρόνια, σε μια εκδήλωση εδώ στο χωριό, στο Αββαείο, μια κυρία που είχε ανέβει από την πόλη για την εκδήλωση, μου έπιασε κουβέντα προσπαθώντας να μιλήσει Αγγλικά. Προσπαθήσαμε επί δέκα πέντε περίπου λεπτά, και προσπαθούσα με υπομονή να την βοηθήσω να αρθρώσει λέξεις στα Αγγλικά «δίνοντάς» της το λεξιλόγιο που της έλειπε και διορθώνοντας τα γραμματικά και συντακτικά λάθη της, επαναλαμβάνοντας σιγά-σιγά και λέξη-λέξη τι της έλεγα εγώ για να με καταλάβει.

Όταν έφυγε, ρώτησα ποια ήταν η κυρία αυτή. Έμαθα ότι ήταν δασκάλα Αγγλικών στο σχολείο, κάτω στην πόλη.

Βοηθάω (χωρίς αμοιβή βέβαια) δύο παιδιά του χωριού με τα Αγγλικά τους μαθήματα και εργασίες --έχουν άλλους δασκάλους, όχι την κυρία του παραπάνω παραδείγματος. Το ένα από τα δύο παιδιά, που είναι στον έκτο χρόνο Αγγλικών, δυσκολεύεται να καταλάβει τι σημαίνει το «Χέλόου, χάου άρ γιού;» που τον ρωτάω όταν έρχεται. Και δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις να απαντήσει αφού του εξηγώ (κάθε φορά) ότι αυτό που τον ρώτησα σημαίνει «τσάο, κόμε στάη;»

Στο σχολείο τους έδωσαν δύο βιβλία, ένα για γραμματική και συντακτικό και ένα για ανάγνωση και κατανόηση. Τα δύο αυτά βιβλία ανήκουν το καθένα σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα μάθησης –δεν σχετίζονται καν μεταξύ τους για την ίδια χρονιά. Και οι δάσκαλοι διαλέγουν κεφάλαια να κάνουν στην τύχη, όχι στην σειρά που τα παρουσιάζουν τα βιβλία, πηδώντας κεφάλαια. Και από τις έξι συναρτώμενες ασκήσεις μετά από κάθε κεφάλαιο, λένε στους μαθητές να κάνουν τρεις ή τέσσερεις («κάντε τις ασκήσεις νο. 1, 3, 4 και 6» ας πούμε) πηδώντας ενδιάμεσες.

Δίνουν στα παιδιά, για όλα τα μαθήματα της ημέρας (όχι μόνο Αγγλικά) κάπου 3 ώρες εργασίας για το σπίτι. Το καλοκαίρι στις διακοπές, τα παιδιά έχουν αρκετή δουλειά για τις διακοπές, αν θέλουν να παν στην επόμενη τάξη, για να εργάζονται 1-5 ώρες την ημέρα, τις καλοκαιρινές ημέρες διακοπών.

Αμόρφωτοι διδάσκουν αμόρφωτους. Παίρνουν τον μισθό τους, πάνε σπίτι, και αφήνουν τα παιδιά στην τύχη τους, σε ένα σύστημα ηλίθιο, οργανωμένο για να κάνει τα παιδιά να μισήσουν το σχολείο και να αισθάνονται συνεχώς ανίκανα.

Είναι άραγε σε όλη τη Μεσόγειο έτσι; Φυσικά κάθε απάντηση που θα δινόταν σε αυτή την ερώτηση θα συνεπάγετο ότι στην όποια περιοχή από την οποία έρχεται η απάντηση, όλα είναι τέλεια!

Στην φωτογραφία, ο ανιψιός μου ο Ρικάρντο κάνει την δουλειά που του δώσανε για το σπίτι αφού επέστρεψε από το σχολείο προχτές. Ο Ρικάρντο ξέρει καλύτερα Αγγλικά από όλους και του αρέσει να μαθαίνει.