Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Αμόρφωτοι









Έβγαλα καλό Ελληνικό Δημοτικό-Γυμνάσιο (νυν και Λύκειο) στην Αθήνα πριν ξεκουμπιστώ να φτιάξω την ζωή μου εκεί που αισθανόμουνα ότι ανήκω. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, έφυγα από την Αθήνα με καλές γνώσεις: το σχολείο με είχε εκπαιδεύσει και διδάξει σωστά. Στα σαράντα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε, όμως, είδα την παιδεία στον δυτικό κόσμο να κάνει βουτιά. Η παιδεία από την οποία πέρασα εγώ, και στην Αθήνα και μετά στο Λονδίνο, ανήκει πλέον σε άλλο πλανήτη.

Γνώρισα την παιδεία στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Μασαχουσέτη των ΗΠΑ όπου μεγάλωσε ο γιός μου, και τώρα στην Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας όπου μεγαλώνουν τα ανίψια μου.

Πριν κάμποσα χρόνια, σε μια εκδήλωση εδώ στο χωριό, στο Αββαείο, μια κυρία που είχε ανέβει από την πόλη για την εκδήλωση, μου έπιασε κουβέντα προσπαθώντας να μιλήσει Αγγλικά. Προσπαθήσαμε επί δέκα πέντε περίπου λεπτά, και προσπαθούσα με υπομονή να την βοηθήσω να αρθρώσει λέξεις στα Αγγλικά «δίνοντάς» της το λεξιλόγιο που της έλειπε και διορθώνοντας τα γραμματικά και συντακτικά λάθη της, επαναλαμβάνοντας σιγά-σιγά και λέξη-λέξη τι της έλεγα εγώ για να με καταλάβει.

Όταν έφυγε, ρώτησα ποια ήταν η κυρία αυτή. Έμαθα ότι ήταν δασκάλα Αγγλικών στο σχολείο, κάτω στην πόλη.

Βοηθάω (χωρίς αμοιβή βέβαια) δύο παιδιά του χωριού με τα Αγγλικά τους μαθήματα και εργασίες --έχουν άλλους δασκάλους, όχι την κυρία του παραπάνω παραδείγματος. Το ένα από τα δύο παιδιά, που είναι στον έκτο χρόνο Αγγλικών, δυσκολεύεται να καταλάβει τι σημαίνει το «Χέλόου, χάου άρ γιού;» που τον ρωτάω όταν έρχεται. Και δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις να απαντήσει αφού του εξηγώ (κάθε φορά) ότι αυτό που τον ρώτησα σημαίνει «τσάο, κόμε στάη;»

Στο σχολείο τους έδωσαν δύο βιβλία, ένα για γραμματική και συντακτικό και ένα για ανάγνωση και κατανόηση. Τα δύο αυτά βιβλία ανήκουν το καθένα σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα μάθησης –δεν σχετίζονται καν μεταξύ τους για την ίδια χρονιά. Και οι δάσκαλοι διαλέγουν κεφάλαια να κάνουν στην τύχη, όχι στην σειρά που τα παρουσιάζουν τα βιβλία, πηδώντας κεφάλαια. Και από τις έξι συναρτώμενες ασκήσεις μετά από κάθε κεφάλαιο, λένε στους μαθητές να κάνουν τρεις ή τέσσερεις («κάντε τις ασκήσεις νο. 1, 3, 4 και 6» ας πούμε) πηδώντας ενδιάμεσες.

Δίνουν στα παιδιά, για όλα τα μαθήματα της ημέρας (όχι μόνο Αγγλικά) κάπου 3 ώρες εργασίας για το σπίτι. Το καλοκαίρι στις διακοπές, τα παιδιά έχουν αρκετή δουλειά για τις διακοπές, αν θέλουν να παν στην επόμενη τάξη, για να εργάζονται 1-5 ώρες την ημέρα, τις καλοκαιρινές ημέρες διακοπών.

Αμόρφωτοι διδάσκουν αμόρφωτους. Παίρνουν τον μισθό τους, πάνε σπίτι, και αφήνουν τα παιδιά στην τύχη τους, σε ένα σύστημα ηλίθιο, οργανωμένο για να κάνει τα παιδιά να μισήσουν το σχολείο και να αισθάνονται συνεχώς ανίκανα.

Είναι άραγε σε όλη τη Μεσόγειο έτσι; Φυσικά κάθε απάντηση που θα δινόταν σε αυτή την ερώτηση θα συνεπάγετο ότι στην όποια περιοχή από την οποία έρχεται η απάντηση, όλα είναι τέλεια!

Στην φωτογραφία, ο ανιψιός μου ο Ρικάρντο κάνει την δουλειά που του δώσανε για το σπίτι αφού επέστρεψε από το σχολείο προχτές. Ο Ρικάρντο ξέρει καλύτερα Αγγλικά από όλους και του αρέσει να μαθαίνει.










3 σχόλια:

  1. Καλημέρα Δημήτρη !
    Διαβάζοντας το κείμενό σου , θυμήθηκα, "... ένα περίεργο δάσκαλο , το μακρινό 1971, που δημιούργησε δανειστική βιβλιοθήκη στο σχολείο, και με έκανε να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα. Με αρχή τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, μέσα σε δυο χρονιές διάβαζα Ντίκενς, Τουέην, Βέρν, Ουέλς, Γκόγκολ και άλλους, σαν μανιακός... το σαράκι της ανάγνωσης είχε μπει για τα καλά στο είναι μου. Έκτοτε διαβάζω τα πάντα. Από ετικέτες απορρυπαντικών ως Μαθηματική Ανάλυση έως και Ζεράρ ντε Βιλιέ . Πολλές φορές λέω ότι έχω μετατρέψει το μυαλό μου σ' έναν κουβά άχρηστων γνώσεων αλλά, το εξομολογούμαι, πολλές φορές έχει παραστεί η ανάγκη να χρησιμοποιήσω τις πιο απίθανες από αυτές.
    Στις φτωχές οικογένειες η απομόνωση για μελέτη είναι, και ήταν πολυτέλεια. Έτσι έμαθα να διαβάζω με φασαρία. Την απομόνωση που αναζητούσα την έβρισκα αγκαλιάζοντας το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό ή στο αγαπημένο μου τραγούδι. Από τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς μουσική."

    Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που το παιδί μου είναι δεινός αναγνώστης και με έχει ξεπεράσει.

    Να είσαι καλά φίλε μου , η γιαγιά μου έλεγε <>.

    Να είστε καλά όλη η Οικογένεια !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η γιαγιά << κανε το καλό και ρίξτο στο γιαλό >>

      Διαγραφή
    2. Καλή σου μέρα Νικόλα.
      Άξιοι οι δ΄λασκαλοι και οι γονείς που εμπνέουν τα παιδιά να διαβάζουν. Στον καιρό μας βέβαια η επιλογή ήταν βιβλία, ενώ σήμερα, επικίνδυνα και χωρίς φίλτρα, το διάβασμα γίνεται στο ίντερνετ και στα φέησμπουκ και τουίτερ που προοθούν την άγνοια...
      Τα βιβλία και η μουσική με μεγάλωσαν κι εμένα...
      Νά 'σαι καλά.
      Και η γιαγιά είχε δίκιο!

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.