Η παγκόσμια κοινωνική κακοφωνία άρχισε να μεταβάλλεται στην σιωπή πριν την καταιγίδα. Καμία ηλικιακή ομάδα από νέους μέχρι γέρους δεν αισθάνεται ότι έχει τίποτα στο οποίο να ελπίζει. Η αμάθεια, η άγνοια, η υποβάθμιση του πνεύματος και η έλλειψη οποιουδήποτε φίλτρου επεξεργασίας πληροφοριών έχουν ξεπεράσει την τιμή κρίσιμης μάζας πάνω από την οποία ο έλεγχος έχει πια χαθεί και ο κόσμος τείνει στην ξερολίαση και τον απομονωτισμό.
Ο κόσμος είναι θυμωμένος και φοβισμένος σε όλες τις χώρες. Ιδιαίτερα οι νέοι, που δεν έχουν τίποτα, μηδέν.
Πως τα καταφέραμε έτσι; Είχαμε το παν, και το πετάξαμε στα σκουπίδια με τις επιλογές μας σαν κοινωνίες, παντού.
Η αριστερά απέτυχε και έστειλε τους ψηφοφόρους της πίσω στην δεξιά. Ο καπιταλισμός απέτυχε. Ο σοσιαλισμός ποτέ δεν ξεπέρασε τις επιτροπές και τις υποεπιτροπές του για να χτίσει μια συμπαγή πορεία. Ο υπερπληθυσμός κατέστησε την συνεννόηση και την συμβίωση ανεπίτευκτους στόχους. Οι τράπεζες θα γκρεμιστούν, τα χρήματα θα χάσουν κάθε αξία. Η περιουσία θα περιέλθει στην εφορία και τους δανειστές... Τα καύσιμα τελειώνουν σε μερικές δεκαετίες.
Ιστορικά, οι ανθρώπινες κοινωνίες έσβησαν τον πίνακα για να ξαναρχίσουν απ’ την αρχή χρησιμοποιώντας μία μόνο μέθοδο: τον πόλεμο.
Αποτύχαμε σαν είδος ζωής.
Η επόμενη Αναγέννηση μπορεί να κάνει αιώνες να έρθει. Αν έρθει.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί ούτε οι τραπεζίτες ούτε οι βιομήχανοι. Φταίνε οι γονείς και οι δάσκαλοι. Γενεές τώρα.
Κάνω το μόνο που μπορώ να κάνω, με την Μαργαρίτα και την οικογένειά μας, Ζούμε με γνώμονα και νόμο τις αξίες μας, εδώ στο μικρό χωριό μας στο βουνό.
Λυπάμαι περισσότερο για τα μουσεία τέχνης και πνεύματος. Τώρα που η πορεία είναι καθοδική και οδηγεί στην διάλυση, η ύπαρξή τους δεν εμπνέει για το μέλλον αλλά δημιουργεί μόνο τα ερωτηματικά του γιατί δεν κατάφεραν να κρατήσουν τον άνθρωπο στην πορεία που υπόσχονταν και έδειχναν οι αίθουσές τους και τα εκθέματά τους.
Καλησπέρα Δημήτρη και καλή επιστροφή
ΑπάντησηΔιαγραφήδε νομίζω πως εχεις δικιο οταν λες πως δεν φταινε τραπεζιτες, βιομηχανοι και πολιτικοι μια που αυτοί ειτε μεμονωμενα ειτε ως πολυεθνικες δημιουργουν και διαμορφωνουν το συστημα που υπηρετουμε όλοι εμεις τα (απαραιτητα γι'αυτους ) πιονια μην εχοντας άλλη επιλογη, εκτος ισως από αυτην της αποσυρσης σε ενα ερημονησι ή σε ενα μακρινο ορεινο χωριο.
Καλησπέρα σου αγαπητή μου Scarlett και σ’ ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΤο σκεπτικό μου είναι ότι πριν γίνουν τραπεζίτες, βιομήχανοι και πολιτικοί, οι άνθρωποι αυτοί ήταν μικρά παιδάκια, μετά παιδιά, μετά έφηβοι, και όλοι τους, μα όλοι τους μεγάλωσαν με τις αξίες και διδαχές των γονιών τους και των δασκάλων τους.
Δηλαδή… το ίδιο άτομο που στα σαράντα του και τα εξήντα του μεμονωμένα ή σαν πολυεθνικές δημιουργούν και διαμορφώνουν το σύστημα που υπηρετούμε όλοι εμείς τα (απαραίτητα γι’ αυτούς ) πιόνια, θα σκεφτόντουσαν, άρα θα έπρατταν τελείως διαφορετικά αν είχαν διαφορετική ανατροφή και διδαχή μεγαλώνοντας.
Το ερημονήσι ή ένα μακρινό ορεινό χωριό μπορεί να είναι επιλογές απόσυρσης, ή μπορεί να είναι καινούργιες αφετηρίες, ή μπορεί να είναι απλά κιβωτοί όπου να σωθεί κάτι από την πλημύρα της άγνοιας.
Οι περισσοτεροι απο τους προαναφερομοενους ήταν ήδη γονοι τραπεζιτων πολιτικων κλπ και πηραν την αναλογη παιδεια για να διαιωνισουν το συστημα και να εξασφαλισουν την δική τους επιβιωση με τον τροπο που ειχαν συνηθισει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι εξαιρέσεις ελαχιστες και οι περισσοτερες αφομοιωθηκαν απο το ιδιο το συστημα υπηρετωντας το.
Μελετωντας λίγη κοινωνιολογια Δημητρη, διαπιστωνεις οτι ενα κοινωνικο - πολιτικο συστημα έχει κυριο στοχο την συνεχιση και την διατηρηση του. Γι'αυτο και τα σχολεια ειναι όπως ειναι και τα γραφεια των υπαλληλων ειναι επισης οπως ειναι, όλα κουτια ομοια με φυλακες.
Σε μια διαφορετική κοινωνια η εκπαιδευση θα μπορουσε να εχει άλλη στοχοποιηση, να γινει οπουδηποτε και τα αντικειμενα της να ηταν ποικιλα και αναλογα με τις κλισεις και τα ενδιαφεροντα των παιδιων. Ετσι ομως θα υπηρχε ο κινδυνος να δημιουργησουμε ελευθερα κι ανεξαρτητα πνευματα που μπορει να μην ειχαν σκοπο την αποκτηση πλουτου και τον καταναλωτισμο, αρα θα ηταν απειλη για το υπαρχον συστημα.
Κοντολογις το υπαρχον συστημα αναπαραγεται και η μονη δυναμη που εχουμε ως πολιτες ειναι ειτε να γινουμε κομματι του ειτε να ζησουμε οσο γινεται πιο απομονωμενοι για να μην επηρεαζομαστε πολυ απο αυτο.
Φυσικα υπαρχουν και οι επαναστασεις, αλλα δεν νομιζω η εποχη του ακρατου καταναλωτισμου να τις ευνοει. Οι πολυεθνικες μας εχουν πεισει οτι δεν μπορουμε να ζησουμε χωρις αυτες
Φυσικά είναι όπως τα λες, όμως το ότι το «σύστημα» προετοιμάζει τις επόμενες γενεές του να το συνεχίσουν δεν απορρίπτει, μάλιστα αποδεικνύει, ότι είναι οι γονείς και οι όποιοι δάσκαλοι» που είναι υπεύθυνοι για το πως «βγαίνει» κάθε επόμενη γενεά. Το ότι υπάρχουν συστημικοί λόγοι για να το κάνουν δεν αναιρεί ούτε αλλάζει το γεγονός ότι το κάνουν.
ΔιαγραφήΘα πρότεινα και την άποψη ότι το να πούμε ότι φταίνε οι τραπεζίτες κλπ., οι ίδιοι, ή ότι φταίει το σύστημα που τους διαιωνίζει, στο οποίο φυσικά συμφωνούμε, αφήνει το πραγματικό πρόβλημα στο απυροβόλητο και δεν γίνεται η συζήτηση που κάνουμε τώρα. Ειδικεύοντας την κριτική, όμως, στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι άνθρωποι διαμορφώνονται από τους γονείς τους και τους δασκάλους τους δείχνει όχι μόνο την πρακτική αιτία αλλά προβάλει και την ελπίδα του ότι σε κάθε γενεά κάποιοι γονείς μπορεί να βελτιώσουν το αποτέλεσμα. Παραδείγματος χάριν, ο Φράνκλιν Ρούζεβελτ ήταν γόνος βαθύπλουτης οικογένειας και μέρος του κατεστημένου συστήματος.
Μια επανάσταση δεν γίνεται μόνο σε πλατείες με αίμα. Η ίδια η επιλογή για έξοδο από το σύστημα με στόχο την διατήρηση προσωπικών αξιών σε ένα ασφαλές μέρος μπορεί να είναι μια επανάσταση –εξαρτάται από το τι κάνει κανείς αφού βρεθεί εκεί. Άλλωστε ο Pete Seeger (1919-2014) είναι πει «Think globally and act locally».
Καλημερα Δημητρη
ΑπάντησηΔιαγραφήδλδ ενα παιδι που μεγαλωνει με ας πουμε "σωστες αξιες απο γονεις και δασκαλους" πιστευεις ότι έχει πολλες πιθανοτητες επιτυχιας ή ακομη πιο απλα επιβιωσης εκτος συστηματος.
Δλδ δε θα γίνει πιτσαδορος ή υπαλληλος τραπεζας, ασφαλιστικης εταιριας, λογιστης,δημοσιος υπαλληλος με απλα λογια δε θα δουλευει με ωραρια και απαιτησεις που δεν μπορει να επηρεασει και δεν θα υπηρετει με τον τροπο ζωης του τις πολυεθνικες. Προσεξε Δημητρη δεν μιλαμε για τις εξαιρεσεις , μιλαμε για τον κανονα, μια που ο κανονας ειναι αυτο που σε ενοχλει στην κοινωνια
Δε λεω οτι καποιοι δεν το εχουν πετυχει αυτο, αλλα ειναι αυτοι που όπως ανεφερα και πιο πανω ζουν μαλλον απομονωμενα απο επιλογη,ειτε εχουν εσοδα συνηθως απο προηγουμενες γενιες, αρα δεν αντιμετωπιζουν προβλημα επιβιωσης.
Επισης καθως καθε κοινωνικο-πολιτικο συστημα αυτοαναπαραγεται για να διατηρει την καθεστηκυία ταξη, τα εκπαιδευτικα συστηματα ειναι τα πρωτα που την υπηρετουν . Που σημαινει πως οι εκπαιδευτικοι ειναι αναγκασμενοι να διδασκουν αυτα που ζηταει η πολιτεια απο αυτους. Υλη, στοχοι, προγραμματα σπουδων δεν ειναι επιλογες δικες σου ή δικες μου και φυσικα ουτε δικες τους. Για τους αντιφρονουντες υπαρχει και η πορτα εξοδου και όλα τα υπολοιπα ειναι χολιγουντ.
Με την τελευταια σου παραγραφο φα συμφωνησω, αλλα οπως ειπα και παραπανω δεν αλλαζει ουτε την κοινωνια ουτε τον ρου της ιστοριας, αλλα μονο την προσωπικη σου πορεια στη ζωη. Αλλωστε κι εσυ που ασχοληθηκες με τα κοινα για ενα διαστημα, εστω σε μικρο τοπικο επιπεδο, τελικα εγκατελειψες.
Μας αρεσει δεν μας αρεσει η τελευταια φραση απο τον Κεμαλ του Χατζιδακι, ισχυει.
Καλημέρα σου Scarlett :-)
ΔιαγραφήΝαι, πιστεύω ότι ο συνδυασμός ανατροφής, μεγαλώματος, σπιτιού, γονέων, δασκάλων, διδαχών, κοινωνικού κύκλου και ψυχοσύνθεσης ενός ατόμου είναι απόλυτα καθοριστικά για το πως θα πράξει ο μετέπειτα ενήλικας στην κοινωνία –και το πιστεύω επειδή αυτό έχω δει να αποδεικνύεται παντού.
Τους κανόνες τους γράφει η κοινωνία, και, οι κανόνες και οι κοινωνίες εξελίσσονται, θετικά ή αρνητικά, επηρεαζόμενες και κατευθυνόμενες από τις εξαιρέσεις –αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα: είναι οι εξαιρέσεις εκείνες οι οποίες σταγόνα-σταγόνα φέρνουν αλλαγές, είτε σε ένα σπίτι, γειτονιά, πόλη ή πλανήτη, από έναν άνθρωπο για τον οποίον ποτέ κανείς δεν άκουσε τίποτα μέχρι τον Χίτλερ και τον Γκάντι.
Κάθε βήμα που κάνουμε με το ένα πόδι, μετά με το άλλο, προσδιορίζει την πορεία του καθενός μας, άρα της κοινωνίας, και αλλοίμονο όταν πιστέψουμε ότι δεν έχουμε επιλογή παρά προκαθορισμένο δρόμο. Ακόμα και η φύση μας αλλάζει, αργά, αλλά αλλάζει. Γι’ αυτό λέω ότι ο κάθε γονιός και ο κάθε «δάσκαλος» μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο –και αραιά και που τον αλλάζουν είτε επί τούτου είτε και αθέμιτα.
Το σκεπτικό σου εστιάζει στον κλίμα αλλά δεν μιλά για την πεταλούδα στον Αμαζόνιο (The butterfly effect), όμως, μας αρέσει δε μας αρέσει όλα είναι αλληλένδετα και αλληλοεπηρεαζόμενα ξεκινώντας από το μικρότερο και πλέον ασήμαντο.
(Για την δική μου περίπτωση που αναφέρεις, η απουσία πληροφορίας δεν συνεπάγεται απουσία πράξης. Το ότι δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω ακόμα για το τι έκανα και τι κάνω δεν σημαίνει ότι δεν κάνω τίποτα, ή ότι εγκατέλειψα τίποτα, ίσως μάλιστα το αντίθετο)
Ο κόσμος αλλάζει συνέχεια. Το τέλος του «Κεμάλ», για μένα, είναι μοιρολατρικό και καλεί στην παράδοση των όπλων και στην λευκή σημαία, που για μένα ισοδυναμεί με ζωντανό θάνατο.