Meanwhile...
Γυρίσαμε στο χωριουδάκι μας προχτές από την Αθήνα και θα μου πάρει λιγουλάκι να γράψω εντυπώσεις από αυτή την επίσκεψη. Τα προσωπικά ήταν υπέροχα. Αλλά η μόνιμη εργασία μου κατά τις επισκέψεις μας, εφορία, τράπεζα, κλπ., κλπ., πάνε κατά διαόλου μαζί με την χώρα και τα μυαλά της. Μπορεί να χρειαστώ δικηγόρο. Διαβάζει κάποιος ή κάποια δικηγόρος; Αναμείνατε στο ακουστικό σας να τα γράψω...
Εν τω μεταξύ, meanwhile που λένε, ορίστε μερικές φωτογραφίες από τον Κώστα. Η πρώτη είναι ξημέρωμα πάνω από τον Ατλαντικό προς το Χήθροου του Λονδίνου σήμερα το πρωί, καθώς το αεροπλάνο στρίβει δεξιά. Η δεύτερη είναι τα όργανα, και σε αυτήν φαίνεται ο αριθμός του αεροπλάνου. Η τρίτη είναι το συγκεκριμένο αεροπλάνο από φωτογραφία αρχείου από το αιρπλέην πίκς.
Το παραπάνω αεροπλάνο είναι Μπόινγκ 767-300. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από Μπόινγκ 757-200 την περασμένη βδομάδα, Νέα Υόρκη-Εδιμβούργο-Νέα Υόρκη. Πρώτα η ανατολή στον πηγαιμό, και η επιστροφή πάνω από την Γροιλανδία. Είχε πολύ αέρα και κενά νότια, και πήγανε πολύ βόρεια για να τα αποφύγουνε.
Και οι παρακάτω, από ένα τετραθέσιο Σέσνα 172 που πήρε από το σπίτι του στην Φλώριδα με την φίλη του να πάνε για χάμπουργκερ 100 χιλιόμετρα βόρεια. Το βέλος δείχνει το σπίτι που αγόρασε ο Κώστας τον Ιούνιο. Είναι μια ιδιωτική κλειστή κοινότητα (με πύλες και φρουρούς) περίπου χιλίων κατοίκων, με ιδιωτικό αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται επάνω δεξιά στην φωτογραφία. Το μεγάλο κτήριο με την άσπρη σκεπή, στο βάθος στην άκρη της φωτογραφίας πάνω δεξιά είναι ένα από τα υπόστεγα δίπλα στον διάδρομο. Η παραλία της τελεταίας φωτογραφίας είναι προς την Ντεητόνα Μπήτς.
Την πτήση για χάμπουργκερ θα την κάνουμε και με την Μαργαρίτα τον Νοέμβριο, πιλοτάροντας εγώ με τον εκπαιδευτή μου τον Κώστα δίπλα μου, όταν πάμε να ψηφίσω τον Νοέμβριο. Θα ψηφίσω στην Μασαχουσέτη και θα πάμε να δούμε τα αποτελέσματα με πίτσα και μπίρα από το σπίτι του Κώστα στην Φλώριδα :-)
Υπέροχες φωτογραφίες! Όταν κοιτας από ψηλά...., όλα φαίνονται αρκετά διαφορετικά. Ίσως και τα προβλήματα μας, τα οποία θέλουν τρελές αντοχές, γιατί έχεις να κάνεις με τρέλα όχι αστεία. Ευτυχώς που τα προσωπικά πάνε καλά, δε το λες λίγο μέσα σε αυτό το πλάνο ε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι είναι έτσι αγαπητή μου Roadartist... Από ψηλά, δεν είναι φυγή αλλά καλύτερη προοπτική, με γαλήνη και κλίμακα για όλα. Το πρωί που πέθανε η μητέρα μου και μου τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο είμασταν στον δρόμο για την Πάχη για να πετάξει ο Κώστας αεροπλάνο σε Ελληνικό εναέριο χώρο για πρώτη φορά όταν ήταν σχεδόν 17 χρονών. Αντί να γυρίσουμε προς το νοσοκομείο συνεχίσαμε και κάναμε την πτήση. Ο Κώστας μας πέταξε μέχρι την Ύδρα, από όπου ήταν η γιαγιά της μητέρας μου, έκανε στροφή πάνω από την χώρα και επιστρέψαμε. Αισθανθήκαμε ότι την είχαμε μαζί μας, βλέποντας τα και όλα από εκεί ψηλά... Και τώρα, το γραφείο του έχει πάντα υπέροχη θέα από το μπροστινό παράθυρο για όλη του τη ζωή :-)
ΔιαγραφήΤα προσωπικά εξαρτώνται από το πως αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη :-)
Χάρη στο μπλογκ σου Δημήτρη, μπορούμε κι εμεις να χαιρόμαστε αυτές τις καταπληκτικες φωτογραφιες από ψηλα. Τυχερος ο γιος σου, τυχερος κι εσυ, διχως αυτο να σημαινει πως η τυχη χωρις τις ικανοτητες ειναι αρκετη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνατε παντα καλα και να χαιρεστε την καθε μερα, οπως μαλλον κανετε.
Νά 'σαι καλά Scarlett μου, σ' ευχαριστούμε. Και πράγματι χαιρόμαστε την κάθε μέρα, και εγώ και από μόνος μου πάντα την χαιρόμουνα, ότι και να έφερνε... Τα προβλήματα δεν έχουν ούτε όγκο ούτε μάζα ούτε βάρος ούτε διαστάσεις παρά μόνο στο κατά πόσο τους επιτρέπουμε να μας ενοχλήσουν στην ψυχή --όπως λέει και ο Δαλάι Λάμα, αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, και, αν ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να ανησυχούμε :-)
Διαγραφή