Υπάρχειν

Μου άρεσε να σουλατσάρω στην επιφάνεια της λίμνης της Βουλιαγμένης με το μικρό μου ατομικό θαλάσσιο ποδήλατο, με τις δύο φουσκωτές πλάβες και τον μύλο που γύρναγαν τα πόδια μου μπροστά από το καθισματάκι μου. Μου το είχε φέρει ο θείος μου που δούλευε στα κρουαζιερόπλοια. Είχα μάθει να κολυμπάω χωρίς σωσίβιο αλλά μόνο με βατραχοπέδιλα. Πρέπει να ήμουν 8-9 ετών. Μια μέρα, με μια άγαρμπη κίνηση κατάφερα να το αναποδογυρίσω. Δεν είχα τα βατραχοπέδιλά μου, και στο νερό με το θειάφι της Βουλιαγμένης δεν έχεις καν την πλευστότητα που έχεις στην θάλασσα. Με μιας βρέθηκα κανένα δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Πενήντα χρόνια αργότερα το θυμάμαι πεντακάθαρα σαν νά ΄ταν μόλις τώρα.

Θυμάμαι να κοιτάζω την επιφάνεια από κάτω, και θυμάμαι να βλέπω το ποδηλατάκι μου να επιπλέει από πάνω μου.

Και τότε κάτι αξιοπερίεργο συνέβη. Σκέφτηκα ότι εφ’ όσον δεν μπορώ να κολυμπήσω πρόκειται σύντομα να πνιγώ. Όμως την ίδια στιγμή με συνεπήρε η ομορφιά της φύσης από εκείνο το πρωτόγνωρο σημείο βλέψης. Η επιφάνεια της λίμνης, οι παραμορφωμένες από το νερό και κινούμενες λεπτομέρειες στην επιφάνεια των βράχων του τοίχου της Βουλιαγμένης, ο γαλάζιος ουρανός και κάτι συννεφάκια, όλα μέσα από το νερό, κοιτώντας προς τα πάνω. Ήταν πραγματικά περίεργο γιατί θυμάμαι την συνειδητή απόφαση του να μην προσπαθήσω να κάνω τίποτα παρά να κοιτάζω το περίεργο και υπέροχο αυτό θέαμα για όσο θα μπορώ.

Ήρεμος και ακίνητος όπως ήμουν, το κορμί μου, ελαφρότερο από το νερό, άρχισε να πλησιάζει την επιφάνεια σιγά-σιγά, και πήρα την πρώτη μου αναπνοή όταν το κεφάλι μου είχε βγει έξω από το νερό.

Αν είχα πανικοβληθεί και είχα αρχίσει να φωνάζω και να βγάζω μπουρμπουλήθρες,  θα είχα εξαντλήσει το πολύτιμο οξυγόνο μου. Αν είχα αρχίσει ξέφρενα να κουνάω σπασμωδικά τα χέρια μου και τα πόδια μου θα είχα μείνει στο βάθος που είχα φτάσει με την πτώση, ή και θα είχα πάει βαθύτερα. Όμως η γαλήνη των σκέψεων ηρέμησε το κορμί μου και οι νόμοι της φυσικής ενέργησαν ανεπηρέαστοι, χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω, φέρνοντάς με στην επιφάνεια.

Μιλώντας ποιητικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ομορφιά της φύσης με έσωσε. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι εγώ έσωσα τον εαυτό μου επειδή αφ’ ενός πρόσεξα την ομορφιά (ή, το θέαμα το οποίο εγώ θεώρησα ως "ομορφιά"), και αφ’ εταίρου αποφάσισα να συνεχίσω να εξερευνώ με τα μάτια μου και να θαυμάζω.

Τα πενήντα επόμενα χρόνια αρκετές φορές συνέβη το ίδιο πράγμα. Εκεί που η στιγμή ήταν έτοιμη να μου αφαιρέσει το παν, επενέβη η γαλήνη μέσα μου, και πάντα ανέβηκα στην επιφάνεια. Και ανέπνευσα. Στις πιο δύσκολες στιγμές, κοινωνικές, οικονομικές, σε κάθε είδους περιστάσεις και καταστάσεις. Βρίσκω μέσα μου την δύναμη της γαλήνης –του να μην πανικοβληθώ.

Μια γαλήνη την οποία είναι τόσο εύκολο και απλό να επικαλεστεί κανείς. Η συνειδητοποίηση του πόσο υπέροχη είναι η εμπειρία του υπάρχειν ως αυτόνομος αλλά συνάμα αλληλένδετος με το παν γαλαξίας ατόμων που όλα μαζί αποτελούν την συνείδησή μου –την αυτοσυνείδηση του σύμπαντος μέσα από τα μάτια μου και λόγω του νιονιού μου, αυτό που είναι, ότι και να είναι,

Η δύναμις όπως και η ελπίδα ξεκινάν από μέσα μας, αν μπορούμε να τις βρούμε. Κανείς δεν μπορεί να μας τις δώσει. Υπάρχουν μόνο μέσα μας και κανείς άλλος παρά εμείς οι ίδιοι έχουμε την ευθύνη να τις βρούμε και να τις καλλιεργήσουμε –κανείς άλλος, κανείς πολιτικός, ποιητής, παπάς ή επιστήμονας δεν μπορεί να μας δώσει πραγματική δύναμη και ελπίδα παρά μόνο αυταπάτη –μόνο μέσα μας μπορούμε να βρούμε την αλήθεια.

Ιδίως όταν σταματήσουμε να ανησυχούμε. Τι είναι η ανησυχία; Τι είναι ένα «πρόβλημα»; Όπως λέει και ο Δαλάι Λάμα, αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Αν ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, δεν ωφελεί σε τίποτα το να ανησυχούμε.

Το υπάρχειν, η θέση από την οποία να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη, την δική μας και του κόσμου του οποίου είμαστε ομοούσιο και αναπόσπαστο μέρος, είναι το ακριβότερο δώρο της φύσης. Πρέπει βέβαια να ανακαλύψει κανείς την ομορφιά στο υπάρχειν ώστε να φτάσει να μην τον ενδιαφέρει το μήκος του χρόνου αλλά η κάθε στιγμή.

Όπως έγραψε και ο Alan Price στο τραγούδι "O Lucky Man"…

Αν έχεις ένα φίλο στον οποίον να μπορείς να βασίζεσαι είσαι τυχερός άνθρωπος.

Αν βρήκες τον λόγο για να συνεχίσεις να ζεις και να μην πεθάνεις είσαι τυχερός άνθρωπος.

Παπάδες και ποιητές και ακαδημαϊκοί δεν το ξέρουν

Ναοί και αγάλματα και καμπαναριά δεν το δείχνουν

Αν ξέρεις εσύ το μυστικό, προσπάθησε να μην τα κάνεις θάλασσα

Και μείνε τυχερός

Αν βρήκες το νόημα της αλήθειας σ’ αυτόν τον κόσμο είσαι τυχερός άνθρωπος.

Αν η γνώση κρέμεται από τον λαιμό σου σαν μαργαριτάρια αντί αλυσίδες είσαι τυχερός άνθρωπος.

Αυτοί που τα παίρνουν από άλλους και αυτοί που απατούν τους άλλους δεν θα στο πουν.

Δάσκαλοι και κήρυκες θα σε πουλήσουν και θα σε αγοράσουν

Όταν κανείς δεν θα μπορεί να σε δελεάσει με παράδεισο ή με κόλαση θα είσαι τυχερός άνθρωπος.

Θα είναι πολύ καλύτερα να είσαι αυτό που είσαι

Μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις, αν είσαι αυτό που είσαι

Και αυτός είναι ένας τυχερός άνθρωπος

Οφθαλμαπάτη

Το κράτος της Ελλάδας χρεοκόπησε με κάθε έννοια εκτός της επίσημης παραδοχής την Παρασκευή 23 Απριλίου του 2010, με ανακοίνωση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε τηλεοπτική μετάδοση από το Καστελόριζο. Τα τελευταία εφτά χρόνια η Ελλάδα, χωρίς να έχει επισήμως δηλώσει χρεοκοπία, έχει τεθεί υπό την διαχείριση των δανειστών. Μετά από εφτά χρόνια, και με την οικονομική κατάσταση της χώρας και των πολιτών να χειροτερεύει σταθερά, χωρίς η εκάστοτε κυβέρνηση και εκάστοτε κυβερνόν κόμμα να επιφέρει την παραμικρή διαφορά στην καθοδική πορεία, εμπεδώνεται πλέον η ερώτηση του αν σήμερα το 2017 η καθημερινή ζωή των Ελλήνων θα ήταν καλύτερη αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε κηρύξει χρεοκοπία αντί να καλέσει τους δανειστές να διατηρήσουν την οφθαλμαπάτη της προσπάθειας διάσωσης της χώρας.

Πρόκειται περί οφθαλμαπάτης την οποία προσπαθούν επί εφτά χρόνια να διατηρήσουν τα κόμματα δια μέσου κυβερνήσεων κουκλοθέατρου καθώς οι δανειστές επιβάλλουν οικονομικές στρατηγικές στραγγαλισμού των πολιτών ώστε να διατηρείται η εικόνα επιβίωσης του κράτους.

Όσο η Ελλάδα δεν κηρύττει επισήμως χρεοκοπία, τόσο προεκτείνεται η αργά αλλά σταθερά επιδεινούμενη κατάσταση οικονομικού στραγγαλισμού των πολιτών σε επίπεδο ατόμου, οικογένειας και κάθε σπιτιού.

Μία χρεοκοπία το 2017 θα έχει πολύ χειρότερες επιπτώσεις από όσο θα είχε η επίσημη χρεοκοπία το 2010. Επίσης λόγω της διεθνούς συγκυρίας.

Η ερώτηση πλέον είναι το πόσο χειρότερη θα είναι για τον κάθε πολίτη η χρεοκοπία του κράτους στο μέλλον αντί σήμερα. Άλλωστε, μετά από κάθε ορόσημο της σχέσης Ελληνικού κράτους και δανειστών γίνεται όλο και περισσότερο οφθαλμοφανές το γεγονός ότι η Ελλάδα κυβερνάται από τους δανειστές και ότι οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμεύουν απλά για την νομιμοποίηση των αποφάσεων των δανειστών.

Δεν είναι ότι τα λεφτά τελείωσαν. Είναι ότι δεν υπήρχαν ποτέ και γίνεται τώρα όλο και περισσότερο δύσκολο να καλυφτεί η πραγματικότητα.

Δεν αμφιβάλλω ότι ο Τσίπρας, στην Ελλάδα του 2014, πράγματι πίστευε πως υπήρχαν λύσεις, ακριβώς όπως πίστευε και ο Τραμπ στις ΗΠΑ το 2016 --ότι μπορούσε να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του. Όμως η πραγματικότητα έχει τον τρόπο να αποκαλύπτεται σε κάθε άσχετο και κάθε άπειρο. Στην τελική, η Ιστορία καταγράφει πως αντέδρασε ο κάθε άπειρος όταν έμαθε ότι οι θεωρίες που πούλαγε ήταν παραμύθια.

Όπως και στην περίπτωση του Τραμπ, ο μόνος τρόπος να επιβιώσει και ο Τσίπρας είναι μέσω κάποιου είδους κεκαλυμμένης δικτατορίας.

Το ότι από το 1974 μέχρι που ο Τσοβόλας τά ‘δωσε όλα την δεκαετία του 1980 πολλοί Έλληνες λέγανε μέσα στα ταξί ότι «καλύτερα είμασταν με την δικτατορία», σημαίνει ότι ο Έλληνας δεν ενδιαφέρεται από πού έρχονται τα λεφτά, εφ’ όσον έρχονται. Απλά δεν έρχονται πλέον από πουθενά. Πως θα αντιδράσει η Ελλάδα; Ελπίζει ίσως ότι η επόμενη κυβέρνηση θα βρει κάπου κάτι τις να δώσει;

Ζούμε πλέον σε ένα σύννεφο οφθαλμαπάτης. Η οικονομία μας, και συνεπώς η κοινωνία μας, έχουν ήδη ξεψυχήσει.

Τραμπγκέητ

Η Ουάσιγκτον καίγεται αλλά δεν βλέπω τίποτα σχετικό στον Ελληνικό τύπο και ειδήσεις.

Υποθέτω ότι αν δεν έχει να κάνει με το μνημόνιο δεν μας ενδιαφέρει;

Αυτόματη αντίδραση του Άντερσον Κούπερ κατά την διάρκεια συνέντευξης με την Κελλυάνν Κόνγουαιη σχετικά με την ξαφνική απόλυση του Διευθυντή του FBI από τον Τραμπ.

Σαράντα οχτώ ώρες τώρα η Ουάσιγκτον "καίγεται".

Ξαφνικά ο Τραμπ απέλυσε τον διευθυντή του FBI καθώς το FBI συνέχιζε την έρευνα για πιθανή συνομωσία μεταξύ της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ και της Ρωσικής κυβέρνησης.

Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ο καινούργιος υφυπουργός δικαιοσύνης πρότεινε στον λευκό Οίκο ότι ο διευθυντής του FBI δεν έκανε την δουλειά του σωστά σχετικά με τον …άσχημο τρόπο με τον οποίον φέρθηκε στην Χίλαρυ Κλίντον πέρσι. Ο Διευθυντής του FBI έμαθε ότι απολύθηκε από μια τηλεόραση σε μία αίθουσα όπου συνομιλούσε με νεοσύλλεκτους πράκτορες στο Λος Άντζελες.

Αμέσως όλοι οι Δημοκρατικοί και πολλοί Ρεπουμπλικάνοι, διαιρώντας το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, εξίσωσαν τα απίστευτα νέα με το «Μακελειό του Σαββατόβραδου» όταν το βράδυ του Σαββάτου 20 Οκτωβρίου 1973 ο Νίξον διέταξε τον υπουργό δικαιοσύνης να απολύσει τον ειδικό ερευνητή που ερευνούσε την συμμετοχή του Νίξον στο σκάνδαλο του Γουώτεργκέητ. Ο υπουργός, αντί να απολύσει τον ειδικό ερευνητή παραιτήθηκε, και ο Νίξον έδωσε την ίδια διαταγή στον υφυπουργό ο οποίος επίσης παραιτήθηκε αντί να εκτελέσει την διαταγή. Τον  ειδικό ερευνητή τον απέλυσε τελικά ο καινούργιος υπουργός δικαιοσύνης τον οποίον ο Νίξον όρκισε το ίδιο Σαββατόβραδο στον Λευκό Οίκο. Ο Νίξον παραιτήθηκε από την προεδρία 9 Αυγούστου 1974, δέκα μήνες μετά το «Μακελειό του Σαββατόβραδου».

Η έρευνα που γίνεται επί μήνες από το FBI και όλες τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ αφορά το κατά πόσον άνθρωποι στην κορυφή της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, και πιθανώς ο ίδιος ο Τραμπ, ήταν αναμεμιγμένοι στην αποδεδειγμένη Ρωσική παρέμβαση στις Αμερικανικές Εκλογές για την οποία η Ρωσία χρησιμοποίησε ηλεκτρονικές υποκλοπές, διαρρεύσεις και παραπληροφόρηση με πλαστές ειδήσεις για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα εύνοιας του κοινού προς τον Τραμπ και δυσπιστίας προς την Κλίντον.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο διευθυντής του FBI, τον οποίον ο Τραμπ απέλυσε ξαφνικά προχτές, είχε ζητήσει από το Κογκρέσο περισσότερα χρήματα για την με γεωμετρική ταχύτητα επεκτεινόμενη έρευνα.

Η πιθανή σύμπραξη του Τραμπ και του Πούτιν είναι το Γουώτεργκέητ του Τραμπ.

Αμόρφωτοι

Έβγαλα καλό Ελληνικό Δημοτικό-Γυμνάσιο (νυν και Λύκειο) στην Αθήνα πριν ξεκουμπιστώ να φτιάξω την ζωή μου εκεί που αισθανόμουνα ότι ανήκω. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, έφυγα από την Αθήνα με καλές γνώσεις: το σχολείο με είχε εκπαιδεύσει και διδάξει σωστά. Στα σαράντα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε, όμως, είδα την παιδεία στον δυτικό κόσμο να κάνει βουτιά. Η παιδεία από την οποία πέρασα εγώ, και στην Αθήνα και μετά στο Λονδίνο, ανήκει πλέον σε άλλο πλανήτη.

Γνώρισα την παιδεία στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Μασαχουσέτη των ΗΠΑ όπου μεγάλωσε ο γιός μου, και τώρα στην Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας όπου μεγαλώνουν τα ανίψια μου.

Πριν κάμποσα χρόνια, σε μια εκδήλωση εδώ στο χωριό, στο Αββαείο, μια κυρία που είχε ανέβει από την πόλη για την εκδήλωση, μου έπιασε κουβέντα προσπαθώντας να μιλήσει Αγγλικά. Προσπαθήσαμε επί δέκα πέντε περίπου λεπτά, και προσπαθούσα με υπομονή να την βοηθήσω να αρθρώσει λέξεις στα Αγγλικά «δίνοντάς» της το λεξιλόγιο που της έλειπε και διορθώνοντας τα γραμματικά και συντακτικά λάθη της, επαναλαμβάνοντας σιγά-σιγά και λέξη-λέξη τι της έλεγα εγώ για να με καταλάβει.

Όταν έφυγε, ρώτησα ποια ήταν η κυρία αυτή. Έμαθα ότι ήταν δασκάλα Αγγλικών στο σχολείο, κάτω στην πόλη.

Βοηθάω (χωρίς αμοιβή βέβαια) δύο παιδιά του χωριού με τα Αγγλικά τους μαθήματα και εργασίες --έχουν άλλους δασκάλους, όχι την κυρία του παραπάνω παραδείγματος. Το ένα από τα δύο παιδιά, που είναι στον έκτο χρόνο Αγγλικών, δυσκολεύεται να καταλάβει τι σημαίνει το «Χέλόου, χάου άρ γιού;» που τον ρωτάω όταν έρχεται. Και δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις να απαντήσει αφού του εξηγώ (κάθε φορά) ότι αυτό που τον ρώτησα σημαίνει «τσάο, κόμε στάη;»

Στο σχολείο τους έδωσαν δύο βιβλία, ένα για γραμματική και συντακτικό και ένα για ανάγνωση και κατανόηση. Τα δύο αυτά βιβλία ανήκουν το καθένα σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα μάθησης –δεν σχετίζονται καν μεταξύ τους για την ίδια χρονιά. Και οι δάσκαλοι διαλέγουν κεφάλαια να κάνουν στην τύχη, όχι στην σειρά που τα παρουσιάζουν τα βιβλία, πηδώντας κεφάλαια. Και από τις έξι συναρτώμενες ασκήσεις μετά από κάθε κεφάλαιο, λένε στους μαθητές να κάνουν τρεις ή τέσσερεις («κάντε τις ασκήσεις νο. 1, 3, 4 και 6» ας πούμε) πηδώντας ενδιάμεσες.

Δίνουν στα παιδιά, για όλα τα μαθήματα της ημέρας (όχι μόνο Αγγλικά) κάπου 3 ώρες εργασίας για το σπίτι. Το καλοκαίρι στις διακοπές, τα παιδιά έχουν αρκετή δουλειά για τις διακοπές, αν θέλουν να παν στην επόμενη τάξη, για να εργάζονται 1-5 ώρες την ημέρα, τις καλοκαιρινές ημέρες διακοπών.

Αμόρφωτοι διδάσκουν αμόρφωτους. Παίρνουν τον μισθό τους, πάνε σπίτι, και αφήνουν τα παιδιά στην τύχη τους, σε ένα σύστημα ηλίθιο, οργανωμένο για να κάνει τα παιδιά να μισήσουν το σχολείο και να αισθάνονται συνεχώς ανίκανα.

Είναι άραγε σε όλη τη Μεσόγειο έτσι; Φυσικά κάθε απάντηση που θα δινόταν σε αυτή την ερώτηση θα συνεπάγετο ότι στην όποια περιοχή από την οποία έρχεται η απάντηση, όλα είναι τέλεια!

Στην φωτογραφία, ο ανιψιός μου ο Ρικάρντο κάνει την δουλειά που του δώσανε για το σπίτι αφού επέστρεψε από το σχολείο προχτές. Ο Ρικάρντο ξέρει καλύτερα Αγγλικά από όλους και του αρέσει να μαθαίνει.