Χαμόγελο

 

Δεν θα γίνω ποτέ ιδιοκτήτης σκύλου. Όλα τα σκυλιά έρχονται σ’ εμένα, και πέφτω στα γόνατα και τα χαϊδεύω κάτω από τον λαιμό τους και στο κεφάλι και με γλύφουν στο πρόσωπο αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου «ιδιοκτήτη». Δεν υπάρχει θέαμα πιο οδυνηρό για μένα, από ένα σκυλί στην άκρη ενός λουριού, να προσπαθεί να τρέξει αλλά το τεντωμένο λουρί από το χέρι του «ιδιοκτήτη» να του το απαγορεύει καθώς το λουρί βυθίζεται στον λαιμό του.

Και ποτέ δεν θα αφήσω πουλάκι σε κλουβί. Τα πουλιά χρειάζονται να πετάνε, όχι να είναι σε κλουβιά.

Μεγάλωσα με καμιά δωδεκαριά γάτες, αδέσποτες που ζούσαν ελεύθερες στην αυλή μας και η μητέρα μου τις τάιζε μετά από εμένα το μεσημέρι. Καμιά δωδεκαριά ουρές στον αέρα να τρέχουν γύρω-γύρω από την μητέρα μου καθώς τους έριχνε στην αυλή το φαγητό τους σε μια εφημερίδα στο χώμα. Στην Αγγλία περπάτησα σκύλους φίλων καμιά-δυό φορές αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα κάνοντάς το, κρατώντας το λουρί. Ο Κώστας είχε ένα κουνέλι σε κλουβί στο υπόγειο, και ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα με αυτό αλλά ποτέ δεν του το είπα. Και όταν ο Κώστας το έβγαζε ελεύθερο στην αυλή που και που, ποτέ δεν με άκουσε να ψιθυρίζω «Τρέχα! Φύγε! Στο δάσος! Τρέξε να γλυτώσεις!»

Ζητώ συγγνώμη από όποιον ή όποια έχει γάτες ή σκύλους και δεν τα μεταχειρίζεται με την έννοια που αποδίδω εδώ –η οποία όμως έννοια που αποδίδω είναι περισσότερο κανόνας παρά εξαίρεση. Εσείς που είστε η εξαίρεση, δεχτείτε παρακαλώ την συγγνώμη που προσφέρω.

Και αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει όριο, διαχωριστική γραμμή, ως προς το που τελειώνει η συμπεριφορά αυτή ανάλογα με το περί τίνος ομιλούμε. Αναρωτιέμαι πόσοι κατανοούν ότι ο τρόπος με τον οποίο πολλοί γονείς φέρονται στα παιδιά τους διαφέρει ελάχιστα, αν και καθόλου, από το κολλάρο και το λουρί. Ή, το κλουβί. 

Η πιο τρομερή ευθύνη που είχα ποτέ στην ζωή μου ήταν το ότι ήμουν κάποιου ανθρώπου πατέρας. Την στιγμή που στο διαμέρισμά μας στην Μάρλμπορο Στρητ της Βοστώνης είδα το τεστ εγκυμοσύνης να γίνεται σιγά-σιγά θετικό καθώς το κρατούσαμε και περιμέναμε, ήξερα ότι τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής μου ανήκαν σε κάποιον άλλο, ή κάποια άλλη –όχι σε εμένα.

Το πρώτο πράγμα που έκανα για τον Κώστα, όταν ήταν ηλικίας περίπου 30-45 δευτερολέπτων, αφού η νοσοκόμα μου είχε δώσει το ψαλίδι να κόψω τον ομφάλιο λώρο του, ήταν το εξής: Ο Κώστας δεν είχε κλάψει καθόλου βγαίνοντας στην Ζωή, από φυσική γέννα. Φαινόταν πολύ ευτυχής και πολύ άνετος. Η νοσοκόμα τον τοποθέτησε σε μια κοιτίδα και εκείνος συνέχισε να αισθάνεται τόσο άνετος που μ’ έκανε να χαμογελάσω. Μετά η νοσοκόμα έβαλε ένα πολύ δυνατό φώς από πάνω του. Ο Κώστας άρχισε να φαίνεται ενοχλημένος από το φως και πήγε να ξεκινήσει κάτι που θα κατέληγε σε κλάμα. Τότε έβαλα το αριστερό μου χέρι ανάμεσα στην λάμπα και το προσωπάκι του και έκανα σκιά. Ο Κώστας σταμάτησε αμέσως να φαίνεται ενοχλημένος, δεν έφτασε να κλάψει και επέστρεψε στην κατάσταση τέλειας άνεσης και ικανοποίησης.

Το δεύτερο πράγμα που έκανα για τον Κώστα, εκτός από τις αλλαγές πάνας και γάλα με το μπιμπερό, το έκανα κάποιους μήνες αργότερα. Είχε ένα στρογγυλό, χνουδωτό κεφαλάκι λιονταριού χαμογελαστό με ένα λουράκι βέλκρο που το φορούσε σαν ρολόι στον αριστερό του καρπό και το αγαπούσε πολύ. Το κοιτούσε συνέχεια όταν το φορούσε. Ένα απόγευμα όταν ήμασταν μόνοι μας στο διαμέρισμα τον είχα βάλει στο τραπεζάκι αλλαγής πάνας και είχα κάνει τα δέοντα. Το λιονταράκι ήταν πιασμένο από το λουράκι στο ξύλινο καγκελάκι του τραπεζιού αλλαγής πάνας, δίπλα του καθώς εκείνος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. Το κοίταζε, στα δεξιά του, και μου έδωσε την σαφή εντύπωση ότι ήθελε να το κρατήσει.

Υποθέτω ότι η νορμάλ αντίδραση οποιουδήποτε γονιού θα ήταν να το ξεσκαλώσει και να του το δώσει να το κρατήσει, ή να του το περάσει στον καρπό του χεριού του. Αλλά εγώ δεν είμαι νορμάλ, ούτε ήμουνα ποτέ. Εγώ σκέφτηκα, αν το θέλεις, Κώστα, πάρτο μόνος σου. Σιγά-σιγά γονάτισα κάτω, σε επίπεδο που δεν με έβλεπε πια, πήρα την βιντεοκάμερα και τον άφησα μόνο του με το αντικείμενο της προσοχής του.

Έκανε 20 ολόκληρα λεπτά, με εμένα κρυμμένο να το παίρνω όλο βίντεο. Επί 20 λεπτά της ώρας παρακολουθούσα πως εξελισσόταν στο πρόσωπό του, στα μάτια του και στις κινήσεις των χεριών του το ότι ήθελε το λιονταράκι και σχηματιζόταν σιγά-σιγά μέσα του η διαδικασία του πως να το πάρει μόνος του χωρίς την βοήθεια κανενός. Και πριν περάσουν στο τέλος 25 λεπτά το είχε ξεσκαλώσει και το είχε φέρει στα χέρια του μόνος του και χαμογέλασε κοιτώντας το καθώς το κρατούσε με τα δύο του χέρια μπροστά του.

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι πλέον γραμμένα στην Ιστορία.

Ένα άλλο πράγμα που έκανα για τον Κώστα αργότερα, κοντά στα δεκάξι του, ήταν η εξής ερώτηση: Ένας πιλότος κοιτάει από το πιλοτήριο πίσω, στην πρώτη θέση, και βλέπει έναν γιατρό ή έναν δικηγόρο ή βιομήχανο να πίνει το ποτό του στην πολυθρόνα του. Ποιος από τους δύο θέλεις να είσαι; Χρόνια αργότερα μου έλεγε ότι εκείνη την στιγμή που άκουσε την ερώτηση ήταν πια σίγουρος ότι θέλει να είναι ο πιλότος. Και χρόνια μετά, πέταξε τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών πρώτη θέση, από την Νέα Υόρκη στην Γενεύη.

~

Στην έκδοση Νοεμβρίου του 2020 του περιοδικού «Πιλότος Αερογραμμών» της Διεθνούς Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών, σε άρθρο με τίτλο «Η Ένωση Θυμάται Εξαιρετικό, Προικισμένο Πιλότο, Εθελοντή», ο Κυβερνήτης Τζο Ντεπήτ. Πρόεδρος της Ένωσης (η οποία «Ένωση» είναι το μεγαλύτερο συνδικάτο πιλότων) έγραψε:

«Το 2009–2010 ως φοιτητής στο Αεροναυτικό Πανεπιστήμιο Έμπρι Ριντλ στην Ντεητόνα Μπητς της Φλόριντα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της πρώτης Λέσχης Κολεγιακής Μόρφωσης Αεροπορίας της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών. Αυτές παρέχουν ευκαιρίες καθοδήγησης και ηγεσίας στον κλάδο σε επίδοξους αεροπόρους.»

«Ο Κώστας ήταν εξαιρετικά ενεργός με την Επιτροπή Εκπαίδευσης από τότε που εντάχθηκε στην Ένωση το 2012 ως πιλότος για την ΠΣΑ Αερογραμμές. Πράγματι - πήγε από την ίδρυση της Λέσχης ενώ ήταν φοιτητής και στη συνέχεια επέλεξε έναν μεταφορέα της Ένωσης ως εργοδότη του, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να καθοδηγεί την επόμενη γενιά πιλότων.»

«Το χαμόγελό του ήταν μεταδοτικό, ο ενθουσιασμός του μεταδοτικός, η αισιοδοξία του εκτιμήθηκε, η αφοσίωσή του ήταν προφανής.»

«Τον είδαμε ως το μέλλον της αεροπορίας. Τον είδαμε ως μέρος του μέλλοντος της Ένωσης.»

«Οι σκέψεις μου είναι με την οικογένεια και τους συναδέλφους του. Πολλοί από αυτούς είναι μαζί μας σήμερα»

https://www.alpa.org/news-and-events/air-line-pilot-magazine/the-landing-costas-sivyllis

~

Στις 18 Οκτωβρίου 2020, στο Μνημόσυνο για τον Κώστα στο Αεροναυτικό Πανεπιστήμιο Έμπρι Ριντλ στην Ντεητόνα Μπητς, ο Διευθύνων Σύμβουλος εκπαίδευσης πιλότων της Γιουνάιτεντ Αιρλάινς, Μαρκ Τσάμπιον, είπε, μεταξύ άλλων: «…το γεγονός είναι ότι ο Κώστας Σιβύλλης είναι κάτι σαν το καλούπι με το οποίο θα θέλαμε να χτίσουμε άλλους πιλότους της Γιουνάιτεντ Αίρλάινς, και, αν και δεν έχουμε πια τον πρωταρχικό, έχουμε ακόμα το καλούπι, και έτσι, κάθε πιλότος που έχει προσληφθεί και που θα προσληφθεί, θα έχει με κάποιο τρόπο, από κάποια οπτική, κάποιο χαρακτηριστικό που έρχεται σε εμάς από τον Κώστα Σιβύλλη, και ξέρω ότι αυτό θα εξυπηρετήσει την εταιρεία μας για πολλά, πολλά χρόνια που θα έρθουν».

Λεπτό: 1:12:20

Λινκ:

https://youtu.be/F7VD8dKPSpE

~

Πέρα από το τι γίνεται στην Αμερική με το ποιος ήταν ο Κώστας, ένα άλλο ίσως ακόμα πιο αξιοσημείωτο γεγονός που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι ότι σ’ ένα μικρό χωριουδάκι 190 ανθρώπων στα βουνά της Ιταλίας, το οποίο ο Κώστας είχε επισκεφθεί ίσως 10 φορές επί 12 χρόνια, όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι εδώ, πενθούν, και εννοώ πραγματικά και από τα βάθη τους πενθούν, έναν άνθρωπο που οπουδήποτε στην Μεσόγειο λογικά θα θεωρούνταν «ξένος».

~

Και τώρα, τριάντα χρόνια και οκτώ μήνες αφού έγινε θετικό το τεστ εγκυμοσύνης δυόμιση μήνες μετά την σύλληψη, έχω τώρα την σπάνια ευκαιρία να μπορώ να δω στο σύνολό της την πλήρη και υπέροχη σφαίρα της ολοκληρωμένης Ζωής ενός ανθρώπου και να έχω την τιμή και την χαρά να πιστεύω ότι ήμουνα ένα μικρό μέρος της φωτεινής αυτής σφαίρας. 

Αυτό το πρόσωπο πετούσε και κατεύθυνε αεροπλάνο Cessna 172 σε ηλικία 12 χρονών.

Όποτε πετούσε ο Κώστας ήξερε, γιατί του το είχα πει, ότι εγώ πάντα πετάω δίπλα στη άκρη του δεξιού του φτερού, σε σχηματισμό, σαν πάπια, και να πηγαίνει ήρεμα όταν έχει πολύ αέρα γιατί κουράζονται οι αγκώνες μου, φλαπ-φλαπ-φλαπ πάνω-κάτω. Στις 5 Οκτωβρίου ντρεπόμουνα να τους ακολουθώ στον μήνα του μέλιτος και δεν πετούσα δίπλα τους… άλλωστε από τότε και μπρος είχε την Λίντσι να πετάει δίπλα του και η δική μου παρουσία ως dad είχε αλλάξει υφή. Είχε έρθει η ώρα να παραχωρήσω την θέση μου στην Λίντσι… γι’ αυτό και δεν ξέρω τι και πως έγινε… δεν ήμουνα εκεί να το δω και να πιάσω να σηκώσω το δεξί του φτερό.