Χήθροου

Ο Κώστας, έξω και στο πιλοτήριο, με το αεροπλάνο του, ένα Μπόινγκ 767-300,

στο Χήθροου του Λονδίνου, 27 Αυγούστου, 2015
Άρχισε να πετάει για την Γιουνάιτεντ 25 χρονών,
κατά τρία χρόνια νεότερος των άλλων 12.000 πιλότων της εταιρείας,
αφού πρώτα είχε φθάσει Κυβερνήτης στην Αμέρικαν Αιρλάινς για πτήσεις εσωτερικού.

Όποτε πέταγε στο Λονδίνο, και πέταξε πάμπολλες φορές, με είχε συχνά στο μέσεντζερ συνέχεια καθώς επισκεπτόταν και αγαπούσε τα μέρη που είχα αγαπήσει εγώ όταν ζούσα εκεί πριν 40 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του Νάσιοναλ Φίλμ Θήεατερ, του Μπρίτις Φιλμ Ίνστιτιουτ κάτω από την γέφυρα Γουωτερλού πάνω στον Τάμεση. Καμιά φορά όταν είχε πολύ τράφικ, και ο οδηγός της Λιμουζίνας τους επέστρεφε στο Χήθροου από το ξενοδοχείο τους στην Τραφάλγκαρ σκουαίαρ μέσω περίεργων κατευθύνσεων του έλεγα εγώ ποιούς δρόμους έπρεπε να πάρουν για να αποφύγουν το φρακάρισμα.

Σημείωση: Πιθανόν εκ πρώτης όψεως να μοιάζει η παρακάτω ανάρτηση σαν να εξιστορεί πράγματα που έχουν να κάνουν με εμένα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο άνθρωπος του οποίου η σημασία και υπόσταση τα έκανε όλα αυτά να συμβούν είναι ο Κώστας, όχι εγώ.

Καθώς η Γιουνάιτεντ Αιρλάινς πήγαινε την Μαργαρίτα και εμένα από την Ευρώπη στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, λόγω του θανάτου του γιού μας, που εργαζόταν σαν πιλότος διεθνών πτήσεων σε Μπόινγκ 757 και 767 πριν σκοτωθεί με το ιδιωτικό του αεροπλάνο στις 5 Οκτωβρίου, όπως εξιστόρησα στην ανάρτηση της 8ης Νοεμβρίου, μπορούσε να μας παραλάβει από την Φρανκφούρτη ή από το Λονδίνο. 

Διάλεξα το Λονδίνο. Ήθελα να πάω και να γυρίσω στην, και από, την επιλεγμένη πατρίδα μου, την χώρα όπου έχτισα την ζωή μου και τον τόπο όπου μεγάλωσα τον γιό μου, ξεκινώντας από την χώρα όπου μεγάλωσα εγώ ο ίδιος και η οποία με βοήθησε πριν 45 χρόνια να γδυθώ από την Μεσογειακή θλιβερότητα και να γίνω οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που έγινα. Ήθελα να πατήσω στο έδαφος της Αγγλίας και από εκεί να επιστρέψω στην Αμερική.

Ο «αδελφός» μου στην Αγγλία, με τον οποίον γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα του Κολεγίου το 1976 (οικογένεια επίσης επιλέγεις, δεν μένεις μια ολόκληρη ζωή σώνει και καλά μόνο με οικογένεια που κληρονόμησες!), είχε πει ότι θα μας περίμενε στο Χήθροου να μας δει. Όταν όμως βγήκαμε από την πτήση που μας έφερε από την Μπολόνια, δεν μας περίμενε μόνο ο Νικ αλλά είχαν έρθει από την φάρμα τους στο Σάφολκ και η σύζυγός του η Έμμα και η κόρη τους η Ίζαμπελ. Είχαν κλείσει δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο που θα μέναμε κι’ εμείς και φάγαμε μαζί, και έμειναν συνέχεια μαζί μας. Τελευταία φορά που είχαν δει τον Κώστα ήταν πριν δυό-τρία χρόνια όταν είχε πετάξει Νεα Υόρκη-Λονδίνο και είχε πάει στο σπίτι του να τους δει και να φάνε μαζί. Ο Νικ ήξερε τον Κώστα από τότε που γεννήθηκε και είχαμε περάσει την πρωτοχρονιά 1999-2000 στο σπίτι τους, δυό μήνες πριν γεννηθεί η Ίζαμπελ.

Το πρωί ο Νικ μας έβαλε στο αυτοκίνητο και μας οδήγησε στο Τέρμιναλ 2 του Χήθροου όπου τόσες φορές, πριν 40 χρόνια είχα οδηγήσει το δικό μου αυτοκίνητο όταν ζούσα στο Λονδίνο, να πάω στις αφίξεις ή αναχωρήσεις για οικογένεια και φίλους.

Δεν είχαμε εισιτήρια. Οι εργαζόμενοι σε αεροπορικές εταιρείες στην Αμερική, και οι οικογένειές τους, έχουν δωρεάν πρόσβαση σε ότι πτήσεις θέλουν. Η πρόσβαση λέγεται «νον-ρεβ» (νον-ρέβενιου) που σημαίνει «χωρίς είσπραξη χρημάτων». Αυτό σημαίνει ότι πας στην πύλη, σταντ-μπάη και αφού οι πληρώνοντες επιβάτες με κανονικό εισιτήριο ανέβουν, όσες θέσεις παραμένουν άδειες μπορούν να τις πάρουν με σειρά αρχαιότητας στην εταιρεία όσοι περιμένουν στην λίστα «νον-ρεβ». Σε σπάνιες περιπτώσεις ένα κλείσιμο θέσης «νον-ρεβ» μπορεί να χαρακτηριστεί από την εταιρεία ως «πόζιτιβ-σπέης», όταν εκείνοι που ταξιδεύουν «νον-ρεβ» θεορούνται από την εταιρεία ότι πρέπει να φτάσουν πάση-θυσία στον προορισμό τους με αυτή την πτήση --που σημαίνει ότι θα πετάξεις κι’ αν ακόμα πρέπει να μείνει έξω επιβάτης που πληρώνει. Εμείς είμασταν «ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ». Το μόνο που είχα πάνω μου πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο ήταν ένα εκτυπωμένο email από τον Αρχιπιλότο της Γιουνάιτεντ με δύο κωδικούς κρατήσεων.

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Λόγω του κόβιντ, Ιταλοί (και Ευρωπαίοι γενικότερα) απαγορευόταν να εισέλθουν στα Ενωμένα Κράτη. Το πρόβλημα δεν ήταν για μένα, που δεν βγάζω από πολλά χρόνια πια Ελληνικό διαβατήριο και ταξιδεύω με το Αμερικανικό, αλλά για την Μαργαρίτα, που έχει Ιταλικό διαβατήριο.

Έτσι λοιπόν, πριν πάμε στα γκισέ να πάρουμε τις μπόαρντινγκ πάσες για να περάσουμε διαβατήρια, ασφάλεια και να πάμε στο αεροπλάνο, είδα πρώτα τον εκπρόσωπο του Αμερικανικού Στέητ Ντηπάρτμεντ και Αμερικανικού Ιμιγκρέησιον στο Χήθροου. Του έδειξα το email του αρχιπιλότου και το Αμερικανικό μου διαβατήριο, το μεταφρασμένο στα Αγγλικά πιστοποιητικό του γάμου μας και το Ιταλικό διαβατήριο της Μαργαρίτας, και ζήτησα το κράτος μου να επιτρέψει την είσοδο στην σύζυγό μου κατά τον νόμο. Ο κύριος, ευγενέστατος και με συλλυπητήρια έκανε πέντε λεπτά να βάλει στο διεθνές σύστημα του ιμιγκρέησιον την άδεια για την είσοδο της Μαργαρίτας στα Ενωμένα Κράτη και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Μετά έπρεπε να πάρουμε τις μπόαρντινγκ πάσες από υπάλληλο της Γιουνάιτεντ στα γκισέ. Η υπάλληλος ήταν προφανώς Βρετανίδα και δεν φορούσε στολή της Γιουνάιτεντ, ήταν μάλλον γενική υπάλληλος του αεροδρομίου στα γκισέ της Γιουνάιτεντ. Αυτό το πρόσεξα αλλά δεν το σκέφτηκα παρά-πέρα εκείνη την στιγμή. Εκτός του ότι… η έκφρασή της φαινόταν σαν να είχε ξυπνήσει πέφτοντας κατά λάθος από το κρεβάτι.

Με όσο χαμόγελο και ευγένεια μπορούσα να προβάλω εκείνο το πρωί, της έδωσα τους αριθμούς κρατήσεων που είχαμε. Προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα εργαζόταν ή αν θα γύρναγε σπίτι της να συνεχίσει τον ύπνο, κοίταξε τις κρατήσεις και μου απάντησε ότι η Μαργαρίτα δεν μπορεί να πετάξει επειδή δεν έχει πτήση επιστροφής, και ότι η Αμερική ζητά να έχουν πτήση επιστροφής.
- Μα… της απαντώ, αυτά δεν είναι εισιτήρια. Είναι «ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ» που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει εισιτήριο επιστροφής στην ίδια κράτηση. Εσείς πρέπει να κάνετε μια άλλη ξεχωριστή σημείωση «νον-ρεβ» για όποια πτήση θέλετε, τώρα, και την αλλάζει η εταιρεία αργότερα όταν αποφασίσουμε πότε θα επιστρέψουμε. Θα σας πάρει ένα λεπτό. Άλλωστε η σύζυγος μου είναι σύζυγος Αμερικανού πολίτη και δεν ισχύει για εκείνη ο νόμος περί εισιτήριου επιστροφής ούτως ή άλλως.
- Πρέπει να έχετε επιστροφή. Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.
- Ναι… το ξέρω. Γι’ αυτό σας εξηγώ ότι είμαστε νον-ρεβ και πρέπει εσείς να βγάλετε ένα άλλο εικονικό νον-ρεβ επιστροφής όπως γίνεται πάντα, και ότι για την σύζυγό μου δεν χρειάζεται ούτως ή άλλως.
- Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.

Έβγαλα το χαρτί του email από την τσέπη μου και το κράτησα ξεδιπλωμένο με το δεξί μου χέρι στο ύψος του ώμου μου. Το αριστερό μου χέρι το γύρισα  με το δάχτυλο να δείχνει προς το χαρτί, προς τα εμένα, το όνομα του Αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ πάνω στο χαρτί και της είπα:
- Κοιτάξτε: αυτή είναι η υπογραφή του αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ και αυτή την πτήση νον-ρεβ μας την δίνει η Γιουνάιτεντ για να πάμε στην κηδεία του γιού μας, συναδέλφου σας.
- Κύριε, εγώ δεν βάζω το δάκτυλό μου να σας δείχνει, γι’ αυτό μην με δείχνετε και εσείς με το δικό σας δάχτυλο.
- Το δάχτυλό μου είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από εσάς και δείχνει το όνομα του αρχιπιλότου της Γιουνάιτεντ σε αυτό το email.
- Μην με ακουμπήσετε με το δάχτυλό σας!
- Μου δίνετε παρακαλώ την άδεια να χρησιμοποιήσω το δάχτυλό μου για να σας δείξω σε αυτό το χαρτί το όνομα και την θέση εκείνου που μας παραχωρεί αυτές τις κρατήσεις;
- Ναι, μπορείτε.
- Ευχαριστώ. Κοιτάξτε παρακαλώ. Οι κρατήσεις μας είναι δοσμένες από την εταιρεία, πόζιτιβ σπέης, για να πάμε στην κηδεία του γιού μας, συναδέλφου σας.
- Χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να πετάξει η σύζυγός σας.
Και έφυγε και μας άφησε εκεί.

Η Μαργαρίτα, που λόγω επαγγέλματος έχει αποκτήσει πείρα στην ζωή από πολλούς μα πολλούς ηλίθιους και κακεντρεχείς ανθρώπους, πήγε και την βρήκε και την παρακάλεσε να μας φέρει σε επαφή με τον προϊστάμενό της. 

Σε λίγα λεπτά η προϊστάμενος ήρθε και μας βρήκε. Ήταν η Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων της Γιουνάιτεντ για το Χήθροου. Πριν προλάβω εγώ να πω τίποτα, και χωρίς να ζητήσει να δει το email με τις κρατήσεις, μου είπε:
- Σας ζητώ συγγνώμη για αυτή την εμπειρία που είχατε μόλις τώρα. Μάθαμε και εμείς για τον γιό σας. Τα θερμότερα συλλυπητήριά μας. Παρακαλώ δώστε μου λίγα λεπτά να εκδώσω τις μπόαρντινγκ πάσες σας.

Και λίγα λεπτά αργότερα:
- Θα πετάξετε Πρώτη Θέση. Αυτές στην οθόνη είναι οι άδειες θέσεις. Ποιες θα θέλατε;

Η Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων μας συνόδεψε μέχρι τον έλεγχο ασφαλείας καθώς συζητούσαμε. Εκεί σταματήσαμε και κοιταχτήκαμε. Αυθόρμητα πέσαμε και οι τρεις σε μια αγκαλιά και κλαίγαμε, καθώς εκείνη έκλαιγε στον ώμο μου.

Μείναμε σε επαφή με email. Θα έρθουν με τον φίλο της να μας δουν στο χωριό μας του χρόνου ίσως. Στο πρώτο email που ανταλλάξαμε αργότερα, ζήτησε πάλι συγγνώμη για την πρώτη μας εμπειρία την οποία χαρακτήρισε «απάνθρωπη και αδιάφορη».

Στην πόρτα του αεροπλάνου μας περίμεναν ο Κυβρνήτης, ο Συγκυβερνήτης, ο Λογιστής της πτήσης και δύο αεροσυνοδοί με συλλυπητήρια. Κατά την πτήση μας κέρναγαν δωρεάν ποτά, ότι θέλαμε. Μια αεροσυνοδός μου έφερε και δύο μπουκάλια εμφυαλωμένο νερό και μου είπε "Ορίστε τα νερά που παραγείλατε", χωρίς εγώ να τα έχω παραγείλει, ούτε η Μαργαρίτα. (Λίγες μέρες αργότερα η Μαργαρίτα ανοιξε ένα βράδυ ένα από αυτά τα μπουκάλια να πιεί νερό και ανακάλυψε ότι ήτανε βότκα). Στην φυσούνα στην έξοδο από το αεροπλάνο στην Νέα Υόρκη μας περίμενε ο Αρχιπιλότος της Γιουνάιτεντ, με προσωπικό από το ιμιγκρέισιον και δύο αυτοκινητάκια και μας πήγαν μέχρι την πύλη του αεροπλάνου για το Ορλάντο της Φλώριδας, χωρίς να σταματήσουν στο ιμιγκρέισιον κάνοντας όλες τις διαδικασίες πάνω στα αυτοκινητάκια. Την πτήση της Φλώριδας την είχαν κρατήσει με τους επιβάτες μέσα να μας περιμένουν επειδή είχαμε καθυστέρηση από το Λονδίνο. Μας έβαλαν στην πρώτη σειρά και κάθισε καζί μας Κυβερνήτης της Γιουνάιτεντ, φίλος και γείτονας του Κώστα που κατά σύμπτωση επέστρεφε σπίτι μετά από πτήσεις που είχε κάνει. Τον ξέραμε μάλιστα και πριν δύο χρόνια με είχε πάρει μισή ώρα στο ακροβατικό του αεροπλάνο και είχαμε παίξει στον ουρανό πάνω από την Φλώριδα, και μετά από εμένα, είχε πετάξει τον Κώστα. Όταν φτάσαμε στο Ορλάντο κάναν ανακοίνωση να περιμένουν οι επιβάτες για να βγούμε πρώτοι.

Και έτσι, την Τρίτη και δεκατρείς Οκτωβρίου του 2020, αυτό το παιδάκι, που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα το 1958, όταν ήταν ακόμα χώρα του τρίτου κόσμου, και έβλεπε στο Φάληρο τα Αμερικανικά αεροπλανοφόρα καθώς μεγάλωνε, την μέρα εκείνη στεκόμενος στην δική του την Αγγλία, ζήτησε και πήρε άδεια από την Αμερικανική κυβέρνηση να δεχτεί την Ιταλίδα σύζυγό του για την κηδεία του Αμερικανού γιού του, ο οποίος ήταν πάντα τόσο περήφανος για την προγωνική καταγωγή του.

~

Σχεδόν τρεις βδομάδες αργότερα, οκτώ το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου, στο αεροδρόμιο Νούαρκ της Νέας Υόρκης, πήγα στην πύλη της πτήσης που θα μας επέστρεφε στο Λονδίνο. Είπα στον υπάλληλο της Γιουνάιτεντ στην πύλη:
- Καλησπέρα. Αυτές οι μπόαρντινγκ πάσες είναι ποζιτιβ σπέης νον-ρεβ αλλά όπως γίνεται συνήθως είναι για τουριστική, ενώ η κράτηση είναι για πρώτη. Παρακαλώ, τις αλλάζετε;
- Τώρα είμαι απασχολημένος, ελάτε αργότερα.
- Σε 15 λεπτά;
- Όποτε να ‘ναι.
Σε δεκαπέντε λεπτά ήμουν πάλι εκεί και του έκανα την ίδια ερώτηση.
- Καλά. Θα δω τι μπορώ να κάνω.
- Σας παρακαλώ κοιτάξτε την οθόνη σας για τις κρατήσεις μας.
- Δεν μπορώ τώρα.
- Επιμένω, σας παρακαλώ, κοιτάξτε την οθόνη σας για τις κρατήσεις μας.

Μια Αεροσυνοδός εν στολή, κοντά στην ηλικία μου, που κατά σύμπτωση περνούσε από εκεί εκείνη την στιγμή, άκουσε και πλησίασε.
- Μα, αν είχατε πρόσβαση στην πρώτη θέση θα ήταν γραμμένο στο κομπιούτερ… μου είπε η αεροσυνοδός που φαινόταν από την στολή της και την έκφρασή της σαν παραπάνω από αεροσυνοδός.
- Ναι, φυσικά, γι’ αυτό ζητώ ο υπάλληλος πύλης να κοιτάξει… αχμ… Συγγνώμη! Δεν ήθελα εν’ ουδεμία περίπτωση να δημιουργήσω επεισόδιο σ’ αυτή την τελευταία μας νον-ρεβ στο όνομα του γιού μας. Θα πετάξουμε τουριστική.

Και έφυγα και γύρισα και κάθισα με την Μαργαρίτα να περιμένουμε να ανεβούμε στο Μπόινγκ 787 για την επιστροφή στο Λονδίνο και στο χωριουδάκι μας.

Σε δέκα λεπτά ήρθε και στάθηκε μπροστά μας ένας νέος, υπάλληλος της Γιουνάιτεντ, εν στολή, και πιστέψτε με δεν αστειεύομαι, φαινόνταν σαν άγγελος κυρίου από πίνακα της αναγέννησης. Με ένα γλυκό χαμόγελο μου είπε:
- Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι οι θέσεις σας έχουν τυπωθεί λάθος. Θα μπορούσα να έχω για λίγο τις μπόαρντινγκ πάσες σας;

Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε με καινούργιες μπόαρντινγκ πάσες, για τις θέσεις #1 και #2 της Πρώτης Θέσης. Καθώς μου τις έδινε, χαμογέλασε πάλι και μου είπε:
- Ο γιός σας ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Όταν περάσαμε από την πύλη να μπούμε στο αεροπλάνο, ο τύπος στην πύλη είδε τις καινούργιες θέσεις και με ένα συνδυασμό έκπληξης και θυμού ρώτησε:
- Α! Πρώτη Θέση! Πως το κατάφερες αυτό; Που τηλεφώνησες;

Η Μαργαρίτα μου ψιθύρισε να τον αφήσω και να μην του απαντήσω. Του έδωσα το φημισμένο μου βλέμμα του ενός χιλιομέτρου, περπατήσαμε, μπήκαμε στο αεροπλάνο και καθήσαμε στις θέσεις μας.

Με κάλεσαν στον χώρο μεταξύ του πιλοτηρίου και της Πρώτης Θέσης. Εκεί με περίμενε η Κυβερνήτης του αεροπλάνου, η Βρετανίδα Αρχιαεροσυνοδός που είχε δει το επεισόδιο στην πύλη, και η υπεύθυνη Αεροσυνοδός της Πρώτης Θέσης. Η Κυβερνήτης μου είπε ότι είχε πετάξει με τον Κώστα Συγκυβερνήτη της σε πτήσεις Λονδίνου και τον γνώριζε. Περάσαμε λίγα λεπτά μιλώντας καθώς εγώ προσπαθούσα να μην κλάψω.

Στο τέλος, αφού η Κυβερνήτης και η Αρχιαεροσυνοδός έφυγαν, η υπεύθυνη πρώτης θέσης μου έδειξε την οθόνη του άιπαντ της και μου είπε:
- Βλέπετε, αυτές είναι οι δύο θέσεις σας, #1 και #2, κρατημένες εκ προοιμίου από την εταιρεία. Αν ο υπάλληλος στην πύλη είχε κοιτάξει το κομπιούτερ του θα το είχε δει. Γι’ αυτό όταν ακούσαμε από την Αρχιαεροσυνοδό τι λέγατε στην πύλη, τηλεφωνήσαμε εμείς στην εταιρεία να στείλουν τον Επόπτη να σας βρει στον χώρο αναμονής για να σας εκδώσει τις σωστές θέσεις.
Στο ξενοδοχείο μας έξω από το Χήθροου την επόμενη μέρα, μας έδωσαν ένα δισέλιδο χειρόγραφο γράμμα, προσωπικό, πάρα πολύ γλυκό και όμορφο, που είχε γράψει η υπεύθυνη Πρώτης Θέσης και το είχε αφήσει στο ξενοδοχείο μας να μας το δώσουν...

~

Την ημέρα της 2ας Νοεμβρίου, από το πρωί της άφιξης στο Λονδίνο μέχρι το βράδυ που πετάξαμε για την Μπολόνια και το χωριουδάκι μας, την περάσαμε στο ξενοδοχείο έξω από το Χήθροου όπου είχαμε μείνει και στον πηγαιμό. Όλο το απογευματάκι, με τον ήλιο χαμηλά στον θόλο του ουρανού λόγω της γεωγραφικής θέσης της Αγγλίας στον πλανήτη, με την Νοεμβριανή ατμόσφαιρα, την θερμοκρασία, το αεράκι, τις μυρωδιές, τα δέντρα, τα σκιουράκια, τα δυόροφα κόκκινα λεωφορεία… αισθανόμουν τόσο οικεία, τόσο «σπίτι μου», έχοντας ζήσει εκεί από δεκαεφτά χρονών ως τα είκοσιπέντε. Τελευταία φορά που ζούσα εκεί μόνιμα ήταν πριν τριανταοκτώ χρόνια και ξεκινούσα την ζωή μου. Τώρα ήμουν εκεί σήμερα και αισθανόταν το κορμί μου τις γνώριμες αυτές συνθήκες, και ο γιός μου και καλύτερός μου φίλος είχε ήδη κλείσει τον τέλειο και υπέροχο κύκλο της δικής του ζωής των τριάντα ετών και τεσσάρων εβδομάδων. 

~

Αργότερα έγραψα μεταξύ άλλων και την ιστορία του Νούαρκ στον αδελφικό φίλο του Κώστα που είναι και εκείνος πιλότος. Του έγραψα επίσης πως είχα πει ότι «Δεν ήθελα εν’ ουδεμία περίπτωση να δημιουργήσω επεισόδιο σ’ αυτή την τελευταία μας νον-ρεβ πτήση». Και εκείνος μου απάντησε:
- Μα δεν ήταν η τελευταία σας νον-ρεβ. Όποτε θέλετε να πετάτε θα μου λες και θα σας βάζω και τους δύο στο δικό μου νον-ρεβ σαν οικογένειά μου.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι στην ζωή,
αν και θα συναντήσεις μερικούς ανθρώπους κακεντρεχείς και περισσότερους ακόμα ηλίθιους,
το Καλό, στο τέλος, πάντα λάμπει και νικά.

Σχεδόν πάντα

και βέβαια, εξαρτάται και από το τι ο καθένας θεωρεί ...«Καλό».

.

 

.

Με τον Νικ και την Έμμα στο ξενοδοχείο έξω από το Χήθροου, 12 Οκτωβρίου.

Η θέση της Μαργαρίτας Χήθροου-Νέα Υόρκη, που γίνεται οριζόντιο κρεβάτι.

Το πρώτο βράδυ της άφιξης στην Ντεητόνα, ο Μάικλ και η Λορήν μας είχαν δώσει ένα δωμάτιο στο Χάιατ Πλέης πριν πάμε στις 14 Οκτωβρίου στο σπίτι του Κώστα.
Εδώ, η αυγή από το μπαλκόνι του δωματίου μας.
Οι μαύρες κουκκίδες εκεί που τελειώνει το κύμμα του Ατλαντικού είναι θαλασσοπούλια.
Ευθεία μπροστά, 062 στην πυξίδα, μετά από 6.938 χιλιόμετρα, το Γιβραλτάρ.
...ή, 065 στην πυξίδα, μετά από 6.845 χιλιόμετρα, η Καζαμπλάνκα.
Από εδώ, επί 80 χιλιόμτερα, βάθος 35-50 μέτρα. Άλλα 285 χιλιόμετρα, βάθος γύρω στα 1.000 μέτρα.
Μετά, βάθος γύρω στα 5.000 μέτρα.
Από εδώ, το σπίτι μας στο Παλιό Φάληρο απέχει 9.226,9 χιλιόμετρα, 050,27 στην πυξίδα,
και το σπίτι μας στο San Benedetto in Alpe, 8,021,6 χιλιόμετρα, 49,09 στην πυξίδα,
και το Χήθροου, 6.898,4 χιλιόμετρα, 44,14 στην πυξίδα.

1η Νοεμβρίου, έξω από το Τέρμιναλ 3 του Νούαρκ, πριν την επιστροφή στο Χήθροου,
με το δερμάτινο σακάκι πιλότου του Κώστα που του το είχε κάνει δώρο η Μαργαρίτα από ένα χωριό στα βουνά μας στην Ιταλία.

Νούαρκ.

Στην Πύλη, στο Νούαρκ.

Επιστρέφοντας στο Χήθροου.

Απογευματάκι, στην Αγγλία.

Χήθροου.

Χήθροου.

Τσάι, στο σπιτάκι μας.
Τα κύπελα αυτά, μας τα είχαν φέρει ο Νικ και η Έμμα το 2012.
το δικό μου είναι το ροζ!
εγώ βάζω και μια έξτρα τημπαγκ και λίγες σταγόνας κρέμα με το γάλα.
Το τη μας [τσάι] το φέρνουμε 12 χρόνια από την Αγγλία και είναι η μάρκα που έπινα εκεί πάντα: Τέτλη!