Αυταπόδεικτα

 

Ο Δυτικός κόσμος καυχιέται για την «Δημοκρατία» του και υμνεί την καταγωγή της Δημοκρατίας από την Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα την Πόλη της Αθηνάς όπου η πρώτη συνεδρίαση των Αθηναίων Πολιτών έγινε το 508 Προ Κοινής Εποχής. Βέβαια, οι Δημοκρατίες σήμερα είναι αντιπροσωπευόμενες μέσω Βουλευτών σε Κοινοβούλιο, η οποία αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία κατάγεται από την Αρχαία Ρώμη, την Σύγκλητο, η πρώτη συνεδρίαση της οποίας έγινε το 509 ΠΚΕ, ένα χρόνο πριν την Αθηναϊκή. Το μόνο μέρος στον πλανήτη όπου ασκείται Αθηναϊκή απ’ ευθείας δημοκρατία είναι τα 270 ανεξάρτητα Εβραϊκά Κιμπούτς στο Ισραήλ συνολικού πληθυσμού 120.000 πολιτών, περίπου 300-600 πολίτες ανά Κιμπούτς. 

Από τις αρχές του Εικοστού αιώνα η σημερινή εντύπωση του τι είναι δημοκρατία άρχισε να ταυτίζεται και να βασίζεται σε φιλελεύθερες ιδέες ισότητας και πρόνοιας, ιδέες που ταυτίζονται με την λεγόμενη «Αριστερά». Έτσι, εμμέσως ή αμέσως, συνειδητά ή υποσυνείδητα, η εντύπωση του τι είναι «δημοκρατικό» φέρνει προς γεύση αριστερή. 

Εν τω μεταξύ, σε κάθε κουλτούρα και γλώσσα την σήμερον ημέρα οι λέξεις φιλελεύθερος, νεοφιλελεύθερος, κλπ., έχουν αποκτήσει αντιδιαμετρικά διαφορετικές έννοιες από ελευθερία έως καπιταλιστική εκμετάλευση. Περί ορέξεως του καθενός, κολοκυθόπιτα ανάλογα με το τι μισεί.

Δημοκρατία, και δημοκρατία, και δημοκρατία...

Στην πραγματικότητα όμως, δημοκρατία είναι όταν γίνεται αυτό που θέλει το 50,01% των πολιτών. Δηλαδή, είναι εξ’ ίσου έγκυρο να πούμε ότι δημοκρατία είναι όταν μέχρι και 49,99% των πολιτών είναι δυσαρεστημένοι. Το ποσοστό πολιτών που μπορεί να είναι δυσαρεστημένο σε μια δημοκρατία είναι όμως λιγότερο από το πολύ μεγαλύτερο ποσοστό που μπορεί να είναι δυσαρεστημένο σε μια ολιγαρχία, δικτατορία ή μοναρχία. Οπότε, εκείνο που δεν είναι χειρότερο μπορεί να θεωρηθεί καλύτερο. 

Η πρόοδος της «αριστερής» δημοκρατίας ανέβηκε σταθερά επί 100 χρόνια, ιδίως μετά από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929 το οποίο οφειλόταν σε τρεις απανωτές Ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής. Τελικά, από το 1954 (το τέλος του Μακαρθισμού στην Αμερική) και μετά, οι έννοιες «φιλελεύθερος», «δημοκράτης», «ελεήμων», και άλλες παρόμοιες, ταυτίστηκαν με την Αριστερά. 

Ο κόσμος ξέχασε ότι δημοκρατία είναι απλά όταν το 49,99% είναι δυσαρεστημένοι. 

Η δημοκρατία όμως, η πραγματική δημοκρατία, συμπεριλαμβάνει τον μηχανισμό να αυτοκαταργηθεί. Ο Μπουσολίνι ήταν δημοκρατικά εκλεγμένος. Ο Χίτλερ ήταν δημοκρατικά εκλεγμένος. Ο Τραμπ εκλέχτηκε δημοκρατικά. Ο Φασισμός, ο Ναζισμός, ο Τραμπισμός, παράγωγα όλα του Εθνικισμού και της απομόνωσης των «ημετέρων» από τους «άλλους», ξεπήδησαν από ακριβώς το ίδιο βάθρο της πλειοψηφίας, όταν η πλειοψηφία δυσφόρησε με την ανικανότητα της οικονομίας του κράτους να προσφέρει την ευημερία την οποία πίστευαν ότι τους είχαν υποσχεθεί. Την ευημερία που πουλούσαν σαν ιδέα τα τηλεοπτικά σήριαλ από την Αμερική και οι ταινίες του Χόλυγουντ. Μια αυταπάτη που αγόρασαν εκείνοι οι δυσαρεστημένοι από την καθημερινή ζωή τους που πήγαιναν σινεμά ή έβλεπαν τηλεόραση για να ονειρευτούν.

Ίσως να μην βλέπουμε το πλέον οφθαλμοφανές, το πλέον αυταπόδεικτο: Είναι σειρά των «άλλων» να αισθανθούν ότι περνάει το δικό τους. Τόσο απλό. Τι είναι το «δικό τους»; Το αντίθετο του «δικού μας». Είναι σειρά τους! Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας συνεχώς, ας μην πιστεύουμε ότι είμαστε οι μόνοι που έχουμε δίκιο. Το δίκιο του ενός είναι το άδικο του άλλου.

Ασε και τους άλλους να κυβερνήσουνε λίγο πριν μας εκλέξουνε να έρθουμε να φτιάξουμε το χάος που δημιούργησαν, όπως πάντα.

Ιστορικά, στην Αμερική, οι Ρεπουμπλικάνοι καταστρέφουν την οικονομία και μετά καλούνται οι Δημοκρατικοί να την ξαναχτίσουν. Τι είναι «οικονομία»; Οικονομία είναι η αυταπάτη, η ψευδαίσθηση ότι ανθρώπινα όντα μπορούν να λειτουργήσουν μαζί για την κοινή ευημερία (αντί για να τσεπόσουν όποιοι μπορούν όσα μπορούν, απ' τ' αριστερά ως τα δεξιά). 

Πως λειτουργεί η οικονομία; Άγνωστο. Ιδέα δεν έχει κανείς. Την παραμικρή. Είναι σαν τον καιρό. Μπορούμε βέβαια να προβλέψουμε, ως ένα σημείο, τον καιρό. Και έτσι προσπαθούμε να προβλέψουμε κατά πούθε θα πάει η οικονομία. Αυτό το επιχειρούν οι λεγόμενοι «οικονομολόγοι» που ειναι κάτι σαν ιερείς μαντείου με μια κρυστάλλινη σφαίρα. Κάτι σαν την Πυθεία στους Δελφούς για τον 21ο αιώνα.

Στην πρακτική όμως της καθημερινότητας τα κοινά μπορούν να πάνε να κάνουνε μπλουμ. Το δικό του θέλει ο καθένας, και κομουνιστής να το παίζει. Απλά ο κόσμος ψάχνει όχημα να τον πάει εκεί που θέλει, και αλλάζει οχήματα κάθε κάποιο καιρό μια και κανένα δεν τον πάει εκεί που θέλει. 

Στην οργάνωση του πως θα φάνε κάποιο φαγητό κάτω από κάποια στέγη τα οχτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, δύο είναι οι απειλές:
- η φτώχια,
και
- ο πόλεμος.
Όπου, το ένα φέρνει το άλλο.
- Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο, είναι το οικονομικό συμφέρον των πολυεθνικών, όπου ο πόλεμος θα τους χαλούσε την συνταγή του κέρδους που χρειάζεται αλυσίδες παραγωγής, μεταφορών, και διάθεσης σε διεθνείς αγορές.
- Χωρίς το αδερφάκι της τον πόλεμο, η φτώχεια θα έμενε μόνη της και αργά ή γρήγορα τα συγκοινωνούντα δοχεία των οικονομιών θα έσβηναν σιγά-σιγά την φτώχεια. 

Αλλά για να γίνει κατανοητό αυτό, θα περάσει κανένας αιώνας και καναδυό πόλεμοι ακόμα.

Για την ώρα, περιμένουμε καθώς μισούμε τις πολυεθνικές και μισούμε εκείνους που θα έδιναν σεβασμό και ελευθερία σ' εκείνους τους άλλους τους οποίους δεν σεβόμαστε και που θέλουμε να είναι δουλοπρεπείς και να κρύβονται στις σκιές. Δημοκρατικά.

~~~