Ντένβερ

Αγαπητό ημερολόγιο...

Μετά από τις πιο έξοχες δέκα μέρες που θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί με τον Κώστα στο Κολοράντο, επέστρεψα στην Γηραιά και πάσχουσα από γεροντική άνοια, αρτηριοσκληρωτική Ήπειρο! Ήδη τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να συνηθίζουν πάλι, μετά από έντονη προσπάθεια προσαρμογής, στους μουρλούς οδηγούς στον δρόμο και σε όλα που είναι δύσκολα, από το να αναπνέεις έως το να ψάχνεις για οποιοδήποτε ίχνος κοινωνικής οργάνωσης υπηρεσιών και ημερήσιας ζωής...

Μετά από δεκαετίες πείρας, ο Κώστας και εγώ είχαμε συμφωνήσει με τις διάφορες έρευνες σε ταξιδιωτικά περιοδικά ότι το αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ στο Παρίσι είναι το χειρότερο αεροδρόμιο του κόσμου. Όμως, έχοντας χρησιμοποιήσει το Φιουμιτσίνο στην Ρωμη τέσσερεις κιόλας φορές πρέπει να προστεθεί ότι, μπορεί το Ντε Γκωλ να είναι το χειρότερο, αλλά το Φιουμιτσίνο της Ρώμης είναι το πιο ηλίθια χτισμένο και ανοργανωμένο. 

Κυριακή, ξύπνησα στις 4 το πρωί, οδήγησα το νοικιασμένο Ντοτζ Αβέηντζερ σε ένα Γουώλμαρτ ανοιχτό 24 ώρες νότια του Ντένβερ, αγόρασα άλλη μια βαλίτσα, ώστε τα 54 κιλά προμηθειών από την Αμερική για survival στην Ευρώπη να μοιραστούν σε δύο βαλίτσες για να μην πληρώσω έξτρα... Μετά από το Ντένβερ πήγα στο Σικάγο για μιά τελευταία μπριζόλα, και στο Σικάγο βρήκα ένα Μπόινγκ 777 με άδεια θέση για την Ρώμη όπου με περίμενε η κόκκινη αδελφούλα στο παρκινγκ διαρκείας...

Τις επόμενες μέρες θα αρχίσουν οι αναρτήσεις με ιστορίες και φωτογραφίες από τις δέκα μέρες στο Κολοράντο και στα βραχώδη όρη. 

Σήμερα, για προθέρμανση, μερικές φωτογραφίες από το Ντένβερ. Μέσα στο Σέρατον απαγορεύεται το κάπνισμα και έτσι έβγαινα έξω, στο πεζοδρόμιο, να καπνίσω. Αυτές τις φωτογραφίες τις τράβηξα σε μία από τις καπνιστικές εξόδους μου, από μία ακτίνα 15-20 μέτρων μπροστά από το ξενοδοχείο, με ένα παλιό τηλεφωνάκι που έχω και ενεργοποιώ όποτε γυρίζω σπιτάκι μου.