Μόλις λίγες εβδομάδες πρωτύτερα είχα πάει από το γραφείο μου νότια της Βοστώνης στην Νέα Υόρκη για δουλειά, για έξι μέρες. Έμενα στο σπίτι φίλου μου στο Μπρούκλυν και κάθε πρωί οδηγούσα στο γραφείο των πελατών μου στο νότιο Μανχάταν από το τούνελ που περνούσε κάτω από το στόμα του Ηστ Ρίβερ και έβγαινε ακριβώς κάτω από τους δίδυμους πύργους. Τους έβλεπα από την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου μου. Έκανα δύο χρόνια να ξαναπάω στην αγαπημένη μου πόλη γιατί δεν ήθελα να δω την πληγωμένη κορυφογραμμή της.
Τώρα που είχα πάει στην Νέα Υόρκη να είμαι με τα ξαδέλφια μου στο νοσοκoμείο για την επέμβαση, ήρθε και ο Κώστας για τον ίδιο λόγο, να είναι μαζί μας. Αλλά πήραμε μιά μέρα οι δυό μας να βρεθούμε στο έδαφος μηδέν, να μοιραστούμε την εμπειρία του μνημείου μαζί, και να ανέβουμε στον καινούργιο Freedom Tower. Αυτές οι 150 φωτογραφίες ξεκινάνε περνώντας την γέφυρα του Τζωρτζ Ουάσινγκτον και κατεβαίνοντας την Ρίβερσάιντ μέχρι τον προορισμό μας. Στο υπόγειο τμήμα του μνημείου δεν πήρα πολλές φωτογραφίες, από σεβασμό για τα εκθέματα. Είναι πολλές φορές μεγαλύτερο από όσο φαίνεται στις φωτογραφίες. Δακρύσαμε αρκετές φορές.
Πάντα ξαναχτίζουμε. Δεν ξεχνάμε. Αλλά δεν ζούμε στο παρελθόν.
Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη με πραγματική συμπόνια και ειλικρινή στοργή στα ανθρωπάκια. Εκείνα που έχουν την ψυχολογική ανάγκη να καλύπτουν την ανεπάρκειά τους με το να πείθονται ότι οι πύργοι έπεσαν από κατεδάφιση. Από την κυβέρνηση. Όπως δεν πήγαμε ποτέ στο φεγγάρι. Όπως μας ψεκάζουνε. Δεν υπάρχει τρόπος να ανοίξουν τα μάτια τους γιατί κρατώντας τα έτσι ερμητικά κλειστά δικαιολογούν την πικρή τους ζωή αποδίδοντάς την αποτυχία τους σε συνωμοσίες. Δεν υπάρχει λόγος ούτε να τους συζητήσει κανείς. Θα ήταν σαν να προσπαθούμε να πάρουμε το δεκανίκι από έναν κουτσό. Άλλωστε, τα ανθρωπάκια αυτά πιστεύουν ότι εμείς είμαστε οι κουτσοί. Και εκείνα κατέχουν την σοφία την ορθή.
