Τρόμος

Οι λεγόμενοι "τρομοκράτες" δεν επιτίθενται σε στρατούς, στρατιωτικές εγκαταστάσεις και στρατιώτες αλλά σε άμαχο πληθυσμό. Ένας πόλεμος κατά των "τρομοκρατών" δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί: κι' αν ακόμα υπήρχε ένα κουμπί που να σκότωνε αυτόματα κάθε τρομοκράτη στην Γη, αύριο το πρωί θα ξυπνούσαν κάποιοι με την ιδέα να ανατινάξουν μερικά κτήρια και να σκοτώσουν ανθρώπους, και όλα θα άρχιζαν από την αρχή. Άλλωστε, εκείνους που οι μεν αποκαλούν "τρομοκράτες", υπάρχουν και οι δε οι οποίοι τους αποκαλούν ήρωες και μάρτυρες.

Ανέκαθεν ένας πόλεμος γινόταν από κυβερνήσεις, ή από επαναστάτες, με στρατούς. Οι πόλεμοι του εικοστού πρώτου αιώνα δεν έχουν πια οργανωμένους στρατούς, αλλά μεμονωμένες ομάδες και ανθρώπους έτοιμους να αυτοκτονήσουν με την προϋπόθεση να πάρουν μαζί τους και τους "εχθρούς" τους.

Η μόνη μας άμυνα, ο μόνος τρόπος να αμυνθούμε, προϋποθέτει την εθελοντική στέρηση όλο και περισσότερων ελευθεριών.

Ότι και να κάνουμε, όσους "τρομοκράτες" και να σκοτώσουμε, οι "τρομοκράτες" νικούν πάντα στο τέλος γιατί μας επιβάλουν την οδό της εθελοντικής στέρησης ελευθεριών για να προστατευτούμε.

Δεν υπάρχει όμως προστασία εναντίων της "τρομοκρατίας". Από τον ορισμό της λέξης, η τρομοκρατία αφορά αυτό που δεν περιμένουμε. Όσο και να προετοιμαστούμε για να μην επαναληφθεί κάτι, δεν μπορούμε ποτέ να προετοιμαστούμε για εκείνα που δεν φανταζόμαστε ότι πρέπει να τα περιμένουμε. 

Άλλωστε, πως προετοιμάζει και πως οχυρώνει κανείς μια μεγαλούπολη όταν σε οποιοδήποτε σημείο, οποιαδήποτε στιγμή, για οποιοδήποτε λόγο, ένας, τέσσερεις, οχτώ, δεκαεννέα άνθρωποι μπορεί να αποφασίσουν να αδειάσουν τα πολυβόλα τους πάνω στους γύρω τους και να ανατινάξουν την δυναμίτιδα που κουβαλούν στο σακάκι τους;

Όλοι πιστεύαμε ότι ο επόμενος πόλεμος θα γινόταν για το πετρέλαιο. Όμως, η χειραγώγηση της Μέσης Ανατολής από την Δύση για το πετρέλαιό "μας" που βρέθηκε κάτω από την άμμο τους, ένας δρόμος στον οποίον μας έβαλε η Βρετανική Αυτοκρατορία από το 1918 με τον Λώρενς της Αραβίας, είναι παραπειστική αιτιολογία για το τι συμβαίνει. Όλη η ρητορική της Αλ-Κάηντα και σήμερα του Χαλιφάτου δείχνει καθαρά σε αίτια θρησκευτικά. Το Ισλάμ βρίσκεται ιστορικά κάπου 500 χρόνια πίσω από τον Χριστιανισμό. Θυμάστε τι έκαναν οι "Χριστιανοί" πριν 500 χρόνια;

Αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε είναι πως είτε μιλάμε για τα αίσχη των "Χριστιανών" πριν 500 χρόνια, ή των "Μουσουλμάνων" σήμερα, μιλάμε για πολύ μικρές ομάδες, ένα 5% ή λιγότερο, και ποτέ δεν πρέπει να γενικεύουμε συμπεριλαμβάνοντας όλους. Τότε, αν το κάνουμε αυτό και εχθροποιήσουμε μιά ολόκληρη θρησκεία, οι λίγοι φανατικοί θα έχουν σίγουρα νικήσει. Η απάντηση είναι όσο περισσότερα τέτοια γίνονται τόσο πιο σφιχτά πρέπει να κρατάμε το χέρι, ενωμένοι, με αγάπη, με το 95% των Μουσουλμάνων. Και πρέπει να συνεχίζουμε την ζωή μας, πολεμώντας για τις ελευθερίες μας με το να μην τις παραδίδουμε. Μιά και, εκείνοι που είναι προετοιμασμένοι να παραδώσουν ελευθερίες σαν αντάλλαγμα για αίσθημα ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια...