Forever
Μόλις λίγες εβδομάδες πρωτύτερα είχα πάει από το γραφείο μου νότια της Βοστώνης στην Νέα Υόρκη για δουλειά, για έξι μέρες. Έμενα στο σπίτι φίλου μου στο Μπρούκλυν και κάθε πρωί οδηγούσα στο γραφείο των πελατών μου στο νότιο Μανχάταν από το τούνελ που περνούσε κάτω από το στόμα του Ηστ Ρίβερ και έβγαινε ακριβώς κάτω από τους δίδυμους πύργους. Τους έβλεπα από την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου μου. Έκανα δύο χρόνια να ξαναπάω στην αγαπημένη μου πόλη γιατί δεν ήθελα να δω την πληγωμένη κορυφογραμμή της.
Τώρα που είχα πάει στην Νέα Υόρκη να είμαι με τα ξαδέλφια μου στο νοσοκoμείο για την επέμβαση, ήρθε και ο Κώστας για τον ίδιο λόγο, να είναι μαζί μας. Αλλά πήραμε μιά μέρα οι δυό μας να βρεθούμε στο έδαφος μηδέν, να μοιραστούμε την εμπειρία του μνημείου μαζί, και να ανέβουμε στον καινούργιο Freedom Tower. Αυτές οι 150 φωτογραφίες ξεκινάνε περνώντας την γέφυρα του Τζωρτζ Ουάσινγκτον και κατεβαίνοντας την Ρίβερσάιντ μέχρι τον προορισμό μας. Στο υπόγειο τμήμα του μνημείου δεν πήρα πολλές φωτογραφίες, από σεβασμό για τα εκθέματα. Είναι πολλές φορές μεγαλύτερο από όσο φαίνεται στις φωτογραφίες. Δακρύσαμε αρκετές φορές.
Πάντα ξαναχτίζουμε. Δεν ξεχνάμε. Αλλά δεν ζούμε στο παρελθόν.
Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη με πραγματική συμπόνια και ειλικρινή στοργή στα ανθρωπάκια. Εκείνα που έχουν την ψυχολογική ανάγκη να καλύπτουν την ανεπάρκειά τους με το να πείθονται ότι οι πύργοι έπεσαν από κατεδάφιση. Από την κυβέρνηση. Όπως δεν πήγαμε ποτέ στο φεγγάρι. Όπως μας ψεκάζουνε. Δεν υπάρχει τρόπος να ανοίξουν τα μάτια τους γιατί κρατώντας τα έτσι ερμητικά κλειστά δικαιολογούν την πικρή τους ζωή αποδίδοντάς την αποτυχία τους σε συνωμοσίες. Δεν υπάρχει λόγος ούτε να τους συζητήσει κανείς. Θα ήταν σαν να προσπαθούμε να πάρουμε το δεκανίκι από έναν κουτσό. Άλλωστε, τα ανθρωπάκια αυτά πιστεύουν ότι εμείς είμαστε οι κουτσοί. Και εκείνα κατέχουν την σοφία την ορθή.
Καλημερα.Τι δυνατες φωτογραφιες!Σχετικα με τα ανθρωπακια θυμηθηκα αυτο του Μαρκ Τουεην«Ποτέ δεν πρέπει να αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία». Τα ανθρωπακια εν τω μεταξυ περιμενουν να παρει την Πολη το ξανθο γενος και να μας τη χαρισει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σου Crispy. Πραγματικά!
Διαγραφή- "Never let the truth stand in the way of a good story, unless you can't think of anything better." Ο Μαρκ Τουαίην πέρασε τα τελευταία του χρόνια στην ίδια κωμόπολη όπου είχα και εγώ αγοράσει το τελευταίο μου σπίτι στην Μασαχουσέτη, την Φαίαρχέηβεν. Σχετικά με την αλήθεια, είχε πει και άλλα επίσης αξιομνημόνευτα:
- "The truth is precious. Many politicians refrain from using the truth, because that would cause a tax increase."
- "Truth is like butter. Pass the salt?"
Σ' ευχαριστώ! Είναι μερικές φωτογραφίες εδώ που πραγματικά τις αισθάνομαι σαν ζωντανές. Μου αρέσει πολύ και η πρώτη με τις σκιές των ανθρώπων στον τοίχο του παρατηρητηρίου στο ηλιοβασίλεμα. Και η δεύτερη. Αυτή ήταν η τελευταία αποστολή μιας μικρής Σόνυ-τσέπης 90 δολαρίων πριν την παροπλίσω για γηρατειά, ραγίσματα, και σκόνη στο ψηφιακό στοιχείο εγγραφής. Πήρα καινούργια την επόμενη μέρα, αλλά αυτή τέλειωσε την καριέρα της όμορφα.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ωραίες οι αντανακλάσεις της φθινοπωρινής πόλης πάνω στους ουρανοξύστες και τα ξερά φύλλα πάνω στα κλαδιά των δέντρων. (φώτο 65)
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ιδέα οι επιγραφές με τα ονόματα των ανθρώπων που πέθαναν στους Πύργους.
Οι καταρράκτες με τα διαφορετικά τους επίπεδα και τα νερά να πέφτουν από τον έναν στον άλλο μου θύμισαν τον Αχέροντα και την κάθοδο στον Άδη. :) Ίσως ανατριχιαστικό, αλλά επίσης καλή ιδέα.
Η φώτο 89 τι ακριβώς δείχνει; Που έχει τραβηχτεί;
Η μεγάλη αμερικανική σημαία στη φωτογραφία 104 γιατί μοιάζει με patchwork; Στους Πύργους ήταν;
Το Νησί της Ελευθερίας τα σπάει. Θα μπορούσε να γίνει πόστερ η φωτογραφία (135).
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος.
Η φωτογραφία με τις σκιές είναι τόσο ποιητική. Τέλεια. (138)
Ευχαριστούμε για την ξενάγηση!
υγ: In memoriam έπρεπε να είναι ο τίτλος του άρθρου.
Το φως και οι αντανακλάσεις στις Αμερικανικές πόλεις είναι κάτι το καταπληκτικά όμορφο που δεν το έχω δει πουθενά αλλού στον κόσμο...
ΔιαγραφήΤα ονόματα των ανθρώπων στην περίμετρο των πατημασιών των πύργων είναι αυτό που δίνει ζωή στο μνημείο.
Το νερό (το στοιχείο της ζωής, που δίνει και αίσθηση κίνησης και χρόνου) στα τοιχώματα των πατημασιών των πύργων καθώς αυτά κατεβαίνουν χαμηλότερα στον netherworld είναι πραγματικά soothing.
Η φωτό 89, η σημαία, είναι μια λεπτομέρεια/σύνθεση από συγκεκριμένα διαλεγμένη οπτική γωνία, του ιστού και σημαίας σε μια γωνία του χτίσματος εισόδου στο υπόγειο μνημείο, με φόντο την δομή ενός καλύμματος (οροφής) που βρίσκεται λίγο βόρεια από την είσοδο και αποτελεί μέρος της όλης αρχιτεκτονικής του χώρου. Δες την #81: στα αριστερά φαίνεται η αντανάκλαση της σημαίας και του κτίσματος από πίσω της, για να σου δώσει μιά άλλη οπτική. Στην #116 πάλι βλέπεις την σημαία πάνω από το κεφάλι της ξανθιάς γυναίκας με την άσπρη μπλούζα αριστερά, αλλά το φόντο της #89 δεν φαίνεται στην #116 μια και βρίσκεται, για την #116, έξω αριστερά.
Η μεγάλη Αμερικανική σημαία έχει μεγάλη ιστορία, εδώ:
http://www.people.com/article/september-11-flag-returns-home-new-york-memorial-museum
Μ' αρέσει και εμένα πολύ η φωτογραφία του νησιού της Miss Liberty, αλλά λόγω κρύσταλλου του παρατηρητηρίου και μεγάλης απόστασης δεν βγαίνει πρόχειρα με μηχανούλα τσέπης όπως αυτή... Χρειάζεται την μεγάλη Νίκον με καλό τηλεφακό και δοκιμές με διαφορετικό φως και καιρικές συνθήκες.
Η #138 με τις σκιές-απόηχους είναι για μένα η συμβολή μου που αγγίζει, για μένα, την αίσθηση του χώρου και της ιστορίας του... Νομίζω είναι η καλύτερη από τις 150.
υγ: Αφ' ενός, έχω δώσει στον εαυτό μου την πρόκληση να γράφω μονολεκτικούς τίτλους στο μπλογκ, πάντα. Αφ' εταίρου, ήμουνα σίγουρος ότι ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έπρεπε να επικαλείται αίσθηση υπερίσχυσης της ζωής. Το Forever το επέλεξα από το SEE FOREVER που είναι ο υπότιτλος του ονόματος του καινούργιου Freedom Tower.
Νά 'σαι καλά :-)