Ιδιώτες

Η ηλιθιότητα στα αγγλικά λέγεται idiocy και ο ηλίθιος στα Ιταλικά idiota. Αυτό το οποίο ίσως δεν είναι άμεσα γνωστό, είναι ότι η ετυμολογία της λέξης "ηλίθιος/ηλιθιότητα" στις ξένες γλώσσες, idiot, έρχεται, φυσικά, ναι, το μαντέψατε, από τα Ελληνικά. Ποια Ελληνική λέξη; Την λέξη "Ιδιώτης" (Idiot).

Ενώ στα Ελληνικά η λέξη "ηλιθιότητα" παραπέμπει στο "άσκοπο, μάταιο", στις ξένες γλώσσες η αντίστοιχη λέξη "idiocy/idiot" παραπέμπει στον ιδιώτη, μάλλον με την έννοια του ότι ο idiot ενδιαφέρεται άσκοπα και μάταια μόνο με/για το προσωπικό του σύμπαν.

Πράγμα το οποίο μας παραπέμπει φυσικά στο Ελληνικό Δημόσιο τομέα της μονιμότητας, της άγνοιας, της ανικανότητας, της σύνταξης, όπου ο μόνιμος Δημόσιος υπάλληλος ζει βυζαίνοντας το βυζί των φόρων των ιδιωτών.

Γιατί άραγε υπάρχει τέτοια άνθιση του Δημόσιου τομέα της Ελλάδας; Γιατί άραγε οι εγκληματίες λύκοι που φοράνε προβιές προβάτων της λεγόμενης "αριστεράς", και δουλεύουνε τον φαντασιόπληκτο κοσμάκη, προτιμάνε έντεκα μήνες τώρα να καταστρέψουνε την χώρα και να χρεοκοπήσουν τους πολίτες για να μην αγγίξουν τον Δημόσιο τομέα; Τι ρωτάω τώρα... μήπως η δεξιά έκανε τίποτα περί Δημοσίου τομέα πριν έρθει η αριστερά;

Γιατί άραγε οι ψηφοφόροι ταυτίζουν την κυβέρνηση μόνο με την απαίτηση συντήρησης του Δημόσιου τομέα;
Πιθανώς επειδή στην Ιστορία της ατυχούς αυτής κοινωνίας δεν ήταν ποτέ βιώσιμη η εναλλακτική λύση του Ιδιωτικού τομέα.

Ίσως ο Ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, από ελεύθερο επαγγελματία μέχρι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν ήταν ποτέ βιώσιμος όσον αφορούσε τα κέρδη των εταιριών, τους μισθούς των υπαλλήλων, και την πρόταση σταθερότητας της ζωής του υπαλλήλου. Επίσης, ίσως στον ιδιωτικό τομέα και το αφεντικό και ο υπάλληλος χρειάζονται γνώσεις, ικανότητα και την ανάληψη προσωπικής ευθύνης (πράγματα που στον Δημόσιο τομέα δεν χρειάζονται). Και ίσως δεν έμαθαν ποτέ οι ιδιώτες πως να διαχειρίζονται εταιρείες και υπαλλήλους.

Άλλωστε, ο ιδιωτικός τομέας στο Ελλαδιστάν πάσχει από ένα καρκίνο: τον καρκίνο εκείνης της πρακτικής που στο εξωτερικό λέγεται "micromanagement" (και το αποφεύγουνε, σε άλλες χώρες, σαν πανούκλα). Αυτό είναι όταν το αφεντικό, και το αφεντικό του αφεντικού και ο ιδιοκτήτης κατευθύνουν τους υπαλλήλους τους σε κάθε επίπεδο παρακολουθώντας τους συνεχώς, λέγοντάς τους λεπτομερώς τι να κάνουν και πως να αναπνέουν και πως να κάνουν πιπί τους --τους ελέγχουν ασφυκτικά... νομίζουν ότι ο ρόλος του μάνατζερ είναι να κουνάει μαριονέτες αντί να επιτρέπει στους υπαλλήλους να ανθίσουν μόνοι τους δια μέσου μόρφωσης, εκπαίδευσης και προσωπικής πρωτοβουλίας.

Σαν τέλειο παράδειγμα κοιτάξτε τον Ελληνικό κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο όπου οι σκηνοθέτες υπαγορεύουν στους ηθοποιούς πως να εκφραστούν αντί να τους εμπνεύσουν να εκφράσουν την δική τους ψυχή δια της τέχνης τους. Ως εκ τούτου τα Ελληνικά έργα παρουσιάζουν ηθοποιούς των οποίων η συμπεριφορά επί σκηνής ή οθόνης θυμίζει παντομίμα --επειδή ο σκηνοθέτης καβάλα στ' άλογό του και φορώντας το λοφίο του Έλληνα αφεντικού δεν τους άφησε να εξασκήσουν την τέχνη της υποκριτικής αλλά τους υπαγόρευσε την βούλησή του σαν να είναι μαριονέτες. 

Ο Έλληνας αφεντικό αφ' ενός πάσχει από αυταρέσκεια και αφ' εταίρου δεν έχει εμπιστοσύνη στους υπαλλήλους του, καθώς ο ίδιος είναι γενικά ανίδεος όσον αφορά το κορμί-γνώσης που πρέπει να έχει ένας καλά καταρτισμένος επαγγελματίας υπάλληλός του... Ως εκ τούτου δεν τους φέρεται σαν να είναι άνθρωποι με προσωπική δημιουργικότητα, σαν να μπορούσαν να συμβάλουν από μόνοι τους χωρίς την συνεχή λεπτομερή, ασφυκτική επίβλεψη του ενίοτε μαλάκα-αφεντικού. Και φυσικά ποτέ κανείς δεν εκπαιδεύει υπαλλήλους, ποτέ δεν δίνουν στον υπάλληλο την αίσθηση ότι η πρόοδός του εξαρτάται από την απόδοσή του και όχι από το πόσα "ναι" λέει στο αφεντικό.

Ο Ιδιωτικός τομέας δεν άνθισε ποτέ στην Ελλάδα. Αντ' αυτού χτίστηκε το Δημόσιο.

Θα μου πείτε το ίδιο είναι και στον Δημόσιο τομέα και χειρότερα, όσον αφορά μαλάκες-αφεντικά και μαριονέτες υπαλλήλους. Ναι, αλλά, στον Δημόσιο τομέα δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για τα έσοδα, τα κέρδη και την αποτελεσματικότητα προς τους πελάτες. Διότι όπως όλοι ξέρουμε, τα λεφτά και οι μισθοί και η μονιμότητα και οι συντάξεις στο Δημόσιο έρχονται από τον Θεό δικαιωματικά, μέχρι δηλαδή να χρεοκοπήσει η χώρα και να τρέξει στην ..."αριστερά" φωνάζοντας "βοήθεια!" --μιά και η "αριστερή ιδεοληψία" είναι να ζεις από τα λεφτά των άλλων, δικαιωματικά, φυσικά.

Μιά κοινωνία για να ανθίσει χρειάζεται σταθερότητα και εργασία. Όταν στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας δεν εκπλήρωσε αυτόν τον σκοπό, η Ελλάδα έχτισε Δημόσιο. Αλλά παράβλεψε ότι για να επιζήσει και το Δημόσιο χρειαζόταν (όπως και στον ιδιωτικό τομέα) εκπαίδευση, ικανότητα και προσωπική ευθύνη των υπαλλήλων, και μισθούς από τους φόρους των ιδιωτών. Ο ιδιωτικός τομέας αφορά το άτομο ως ιδιώτη μέσα στο σύνολο των πολιτών, αλλά ο Δημόσιος τομέας είναι επίσης "ιδιωτικός" υπό την οπτική του έθνους/κράτους ως "άτομο/ιδιώτη" μέσα στο σύνολο των εθνών. Ξέρω, ξέρω, αυτά είναι πυρηνική επιστήμη για μερικούς...

Και ερχόμαστε στο ..."περήφανο ΟΧΙ". Όχι, όχι το "Όχι" του Οκτωβρίου του 1940 αλλά του Ιουλίου του 2015. Τότε που ο αγαπητός ηγέτης γελοιοποίησε τους φαντασιόπληκτους που πιαστήκανε από μια αντιδεοντολογικά κακώς διατυπωμένη ερώτηση και τους έβαλε στο γύψο. Σε μιά νύχτα μηδένισε τις φαντασιώσεις ενός έθνους και τους έκανε όλους να συμπεριφέρονται σαν κατατονικοί. Το "Όχι" του δημοψηφίσματος δεν ήταν ομοιογενές όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους ο καθένας ψήφισε "Όχι", και τι πίστευε ότι σήμαινε αυτό που ψήφιζε. Αλλά ο κοινός παρονομαστής όλων ήταν να μην αγγίξει η Ευρώπη το Δημόσιο και τις συντάξεις.

Γιατί ήταν επιστημονικά αντιδεοντολογική και κακώς διατυπωμένη η ερώτηση; Είτε επειδή τα ξεφτέρια, όπως πάντα και παντού στην ιστορία, εκμεταλλεύτηκαν τους αδύναμους και φαντασιόπληκτους παριστάνοντας την "αριστερά" για να αρπάξουν τις καρέκλες, είτε επειδή το συριζαίικο επιτελείο ήταν πράγματι ανίδεοι και ανίκανοι, ούτε μια ερώτηση να διατυπώσουν σωστά. Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση το καλαμπούρι είναι ότι εκείνοι όλοι που είχανε χάψει τα παραμύθια της Χαλιμάς δεν έχουν καταλάβει ακόμα πόσο υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι για την μαλακία που κατέστρεψε αυτόν τον τόπο. Μπορεί να κάνουνε μόκο τώρα που τους γελοιοποίησε ο αγαπητός ηγέτης, αλλά κρυφά πιστεύουνε πως είχανε και έχουνε δίκιο και απλά δεν τους βγήκε ο Τσίπρας όπως τον περίμεναν.

Η Ελλάδα έχει πάψει να υπάρχει σαν αυτόνομο κράτος από το 2010. Το μέλλον της Ελλάδας είναι, ή να φυτοζωεί τριτοκοσμικά η κοινωνία με 30% ανεργία, μηδαμινές συντάξεις και νόμους εκ Βρυξελλών για 20-30 χρόνια, ή να καταστραφεί άμεσα και ολικά εκτός Ευρώ (ίσως το δεύτερο να ήταν και προτιμότερο να τελειώνουμε [και να ξαναρχίσουμε] μιά ώρ' αρχύτερα...).

Είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση, το μέλλον θα το χτίσει η μεθεπόμενη γενεά. Όχι η επόμενη αλλά η μεθεπόμενη. Η επόμενη γενεά δεν θα μπορέσει, αφ' ενός γιατί δεν υπάρχουν λεφτά να γίνει τίποτα και αφ' εταίρου γιατί η επόμενη γενεά είναι άμεσα επηρεασμένη και αναθρεμμένη από την προηγούμενη γενεά, την καρκινογόνο. Είναι χαμένοι οι δύστυχοι από χέρι γονέων.

Αυτοκριτική; αυτογνωσία; στην Ελλάδα; Σε καλό μου! Ιδιώτες στο ...Δημόσιο. Σε δυό γενεές, ίσως. Μέχρι τότε: Τριτοκοσμική φτώχια, ισχυρογνωμοσύνη και αυτοκαταστροφή εντός, και πρόοδος εκτός, με μετανάστευση, όσοι προλάβουνε. Τα όνειρα πάνε στα "Προσεχώς". Τα παιδιά μας τα φάγαμε. Τα παιδιά μας είναι οι πρώτες σάρκες που τρώει η κοινωνία που χτίσαμε καθώς τώρα επιβιώνει κανιβαλιστικά. Μέχρι να μην μείνει σάρκα της να την φάει.

Άλλο το κοντραμπάσο (αριστερά) και άλλο το τσέλο (δεξιά).

Για την ώρα, πρώτη φορά κοντραμπάσο!