Αύριο

Ήταν η πιο καθαρή, κρυστάλλινη ημέρα που θα μπορούσε να ήταν. Εντελώς γαλάζιος ουρανός, εκτυφλωτικός ήλιος, περίπου μείον 8 βαθμοί, στο ανοιχτό παρατηρητήριο στην κορφή του Έμπάιαρ Στέητ Μπίλντινγκ. Η πρώτη φορά της Μαργαρίτας στο Μανχάταν. Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε ορκιστεί πρόεδρος πριν λίγες ώρες. Ήταν 20 Ιανουαρίου, 2009.

Από την στιγμή που είχαμε προσγειωθεί στο Τζέη Εφ Κέη νωρίτερα, κάτι το υπέροχο γινόταν στην ψυχή μου. Για πρώτη φορά σε οχτώ χρόνια έβλεπα τους συμπολίτες μου χαρούμενους. Χαμογελούσαν. Γελούσαν. Αντάλλασσαν χαιρετισμούς με αγνώστους... Ο Τζωρτζ "νταμπγια" Μπους ανήκε στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Ένας σκοτεινός μανδύας είχε πεταχτεί από πάνω μας. Το Άσπρο Σπίτι στον αριθμό 1600 της οδού Πενσυλβανίας είχε καινούργιο, Δημοκρατικό ένοικο.

Άναψα ένα Μάρλμπορο στην κορφή του Έμπάιαρ, στον κρυστάλλινο αέρα. Είδα μπροστά μου αμέσως το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ηλικιωμένου φύλακα με στολή. "Είναι πολύς καιρός τώρα που δεν επιτρέπεται να καπνίζουμε σ' αυτό τον χώρο", μου είπε. Γέλασα με ύφος συγγνώμης λέγοντας πως με τέτοια ομορφιά δεν πρόσεξα να υπάρχει πινακίδα πουθενά. "Εγώ είμαι η πινακίδα", γέλασε ο ηλικιωμένος φύλακας.

Αυτές ήταν οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα μας αλλά δεν ήταν αυτές οι λέξεις που ακούγαμε. Στην πραγματικότητα ήταν σαν να λέγαμε "ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών"... "Ναι! ναι! δεν μπορώ να το πιστέψω! Τι ημέρα! Τι αύριο!"... Εκείνες τις ημέρες όλες οι συζητήσεις, ότι λέξεις και να χρησιμοποιούνταν, ήταν η ίδια συζήτηση: "ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών"... "Ναι! ναι! δεν μπορώ να το πιστέψω! Τι ημέρα! Τι αύριο!"

Σταθήκαμε με τον φύλακα, η Μαργαρίτα, εκείνος, και εγώ, κοιτώντας για λίγο το Μανχάταν, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Πόσο μακριά είχαμε φτάσει. Ο προ-πάππους του φύλακα πιθανόν να είχε ζήσει ημέρες όταν η θέση στην οποία τον είχε βάλει το χρώμα του δέρματός του ήταν η αιτία ενός εμφυλίου πολέμου. Και εκείνη την ημέρα, 144 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, ο Μπαράκ Ομπάμα είχε ορκιστεί Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένας Πρόεδρος που επρόκειτο να διεκπεραιώσει δύο θητείες.

Εχθές, 12 Ιανουαρίου του 2015, ο Μπαράκ Ομπάμα έδωσε την τελευταία του Ομιλία στο Κογκρέσο, την Ομιλία της Κατάστασης της Ένωσης την οποία ο Πρόεδρος κάνει κάθε Ιανουάριο. Ναι, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια Ομοσπονδία όπου η κυβέρνηση εκλέγεται την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου κάθε τέσσερα χρόνια, βρέξει-χιονίσει, επί δύο αιώνες και. Στις 20 Ιανουαρίου του 2017 ένας καινούργιος, ή καινούργια Πρόεδρος θα πάρει τον όρκο του αξιώματος.

Ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι ή, η Χίλαρυ Κλίντον, ή ο Μάρκο Ρούμπιο, ή ο Ντόναλντ Τραμπ. Αν πάρει το Δημοκρατικό χρίσμα ο Μπέρνι Σάντερς, αποκλείεται να βγει Πρόεδρος, οπότε θα βγει ο Ρεπουμπλικάνος. Από τους Ρεπουμπλικάνους μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ έχει την πιθανότητα να υπερισχύσει της Χίλαρυ. Ο Κρουζ και ο Ρούμπιο είναι πολύ δεξιά --δεν θα τους ψηφίσουν όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι. Η καλύτερη πιθανή έκβαση είναι να κερδίσει η Χίλαρυ. Η χειρότερη πιθανή είναι να κερδίσει ο Τραμπ. Κανείς όμως από αυτούς, δυστυχώς της Χίλαρυ συμπεριλαμβανομένης, δεν αντιπροσωπεύει κάτι το κάλλιστο. Για τις φετινές εκλογές απλά ελπίζουμε στο μη χείρον.

Η λύσσα την οποία αντιμετώπισε τα τελευταία εφτά χρόνια ο Μπαράκ Ομπάμα, όχι μόνο από τους ακραίους Ρεπουμπλικάνους αλλά και από τους κεκαλυμμένους Δημοκρατικούς ρατσιστές, το τοίχος της σιωπής και της απραξίας από μέρους του Κογκρέσου, είναι δύσκολο να περιγραφή σε όλη της την έκταση. Το ότι κατάφερε τα λίγα που κατάφερε παρά την λύσσα την οποία αντιμετώπισε είναι κάτι που αργότερα θα τον ανεβάσει, στα μάτια της Ιστορίας, πολύ πιο ψηλά από εκεί που είναι τώρα.