Τυχοδιωκτισμοί

Κάτι περίεργο συμβαίνει στην Αμερική. Την καλύτερη φράση για να το περιγράψω την είχα ακούσει το 1976 στην σειρά του BBC, Εγώ, ο Κλαύδιος, στο Λονδίνο: "Αφήστε όλα τα δηλητήρια που εκκολάπτονται στη λάσπη, να ξεπεταχτούν". Ταιριάζει πάρα πολύ στο τι τρέχει σήμερα.

Δεν είναι μυστικό ότι στις ΗΠΑ βρίσκει κανείς τον χειρότερο ρατσισμό που υπάρχει στον πλανήτη, ούτε ότι στις ΗΠΑ βρίσκεις τους νόμους, την κοινωνική νοοτροπία και την αποτελεσματική αστυνόμευση για να καταπολεμήσεις τον ρατσισμό καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη.

Επίσης δεν ήταν ποτέ μυστικό ότι στην Αμερική βρίσκεις όσους μουρλούς όσους και οπουδήποτε αλλού. Και ότι είναι το μόνο μέρος όπου τα όνειρα μπορούν ακόμη να γίνουν πραγματικότητα. Έστω και μουρλά όνειρα. Ρομαντικά-μουρλά, ή εγκληματικά-μουρλά. Όλο το φάσμα.

Μέχρι πρόσφατα, τα δηλητήρια του ρατσισμού, του φασισμού, και εν τέλει της εγκληματικής μούρλας, εκκολάπτονταν και σιγόβραζαν κάτω από την επιφάνεια. Τώρα έχουν αρχίσει να αναβράζουν στο φως της ημέρας, ανοιχτά.

Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων ήταν ένα σεβαστό κόμμα. Ακόμα και ένας βαμμένος Δημοκρατικός σαν κι' εμένα, μπορεί να διαφωνούσε με τους Ρεπουμπλικάνους επί θεμάτων διαχείρισης και οικονομίας, αλλά σεβόταν το κόμμα, σαν κόμμα.

Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων έχει αλλάξει ριζικά. Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει πια. Για να είναι κανείς Ρεπουμπλικάνος αυτές τις μέρες πρέπει να είναι ομοφοβικός, ξενόφοβος, να μετράει πόσες φορές πάνε οι άλλοι σε Χριστιανική εκκλησία, να πιστεύει ότι η οπλοκατοχή δεν είναι υπέρτατη ευθύνη αλλά ανεξέλεγκτο δικαίωμα, να αρνείται το δικαίωμα μιας γυναίκας για αποφάσεις πάνω στην ζωή της και το κορμί της, να αρνείται την επιστήμη, να φοβάται την πρόοδο, να δαιμονοποιεί την παιδεία... Για να είναι κανείς Ρεπουμπλικάνος αυτές τις μέρες πρέπει να επικαλείται τους πατέρες της Αμερικής καθώς την ίδια στιγμή παρανοεί την κάθε τους πράξη και κληρονομιά, επιζητώντας μιά μεσαιωνική δικτατορία αντί για την κοινωνική ελευθερία στην οποία είναι ριζωμένη η ιδέα της Αμερικής. Το κόμμα του Λίνκολν επισκιάζεται από φανατισμό ριζομένο στην άγνοια και το μίσος.

Με αυτή την αλλαγή άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα επί δεκαετίες και αιώνες ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί, ή βγαίναν έξω μόνο στο σκοτάδι της νύχτας στον βαθύ Νότο.

Ο καταλύτης και φορέας που δίνει φωνή σε όλα αυτά και ελπίδα σε όσους κρυβόντουσαν στις σκιές τόσο καιρό, είναι ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ --ένας άνθρωπος που θεωρητικά έχει κάποιες πιθανότητες να ορκιστεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 21 Ιανουαρίου του 2017.

Αν βγει πρόεδρος ο Τραμπ ο πλανήτης όπως τον γνωρίζουμε θα αλλάξει ριζικά. Θα είναι ένας εφιάλτης χειρότερος από την δολοφονία της Υπατίας της Αλεξανδρινής, της τελευταίας εφόρου της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας το 415 της Κοινής Εποχής.

Για να προσφέρω μια τρομακτικά ακριβή εικονογράφηση του τι είναι ο Τραμπ, σκεφτείτε τον σαν μια Αμερικανική έκδοση του Τσίπρα. Δεν έχει σημασία αν τέτοιοι τυχοδιώκτες πουλάνε σαν πλασιέ την Αριστερά ή την Δεξιά, αν πουλάν τον εαυτό τους σαν πλασιέ πάμπλουτο ή φτωχό --σαν "χρυσό παιδί" ή σαν "παιδί του λαού". Το κοινό σημείο είναι ο τυχοδιωκτισμός για τον οποίον πουλάνε στον κόσμο την αυταπάτη του ότι θα πραγματοποιήσουν τα απωθημένα του κάθε αρνητή της πραγματικότητας. Είναι κοινό μυστικό ότι ο Τραμπ δεν πιστεύει τις μπούρδες που λέει αλλά έχει υπολογισμένα κουρδίσει τα πυροτεχνήματά του για να "ανάψει" εκείνους που δεν είχαν μέχρι τώρα "αντιπροσώπευση". Στην προκειμένη περίπτωση τους αγγράμματους, ανίδεους φασίστες.

Και όπως η μεγάλη πλειοψηφία που ψήφισε τον Τσίπρα στην Ελλάδα έχει τώρα μουλώξει περιμένοντας τον επόμενο σωτήρα που θα τους υποσχεθεί ότι υπάρχουνε λεφτά, έτσι και στην Αμερική, αν βγει ο Τραμπ, όλα τα δηλητήρια που ξεπέταξε η εκστρατεία του θα επιστρέψουν στην κρυψώνα τους, στην λάσπη και οι  φασίστες θα μουλώξουν πάλι--αλλά θα είναι αργά. Η διαφορά είναι ότι όταν αυτοκαταστρέφεται η κοινωνία της Ελλάδας κανείς στον πλανήτη δεν δίνει δεκάρα. Αλλά όταν αυτοκαταστραφεί η Αμερικανική κοινωνία και οικονομία, θα το καταλάβει όλη η Υφήλιος καθώς η επόμενη Εποχή Σκοταδισμού θα έχει γίνει πλέον πραγματικότητα.

Ευτυχώς, κάθε ρεαλιστική σκέψη οδηγεί στην ελπίδα ότι ο Τραμπ δεν θα πάρει το χρίσμα ή/και ότι θα εκλεγεί η Χίλαρι. Αν και συνήθως ψηφίζω από μακριά, από το κομπιούτερ μου, τον Νοέμβριο θα πάω να ψηφίσω "ζωντανά" στην παλιά μου κωμόπολη πάνω στον ωκεανό...