Στιγμές

Όταν ήμουν τριών-τεσσάρων χρονών στο ημιυπόγειο με τον κήπο στο Παλιό Φάληρο, είχα ένα ψάθινο τραπεζάκι και ένα ψάθινο καρεκλάκι στα μέτρα μου. Οι γονείς μου, σεβάσμιοι μεγάλοι τότε, 27 χρονών περίπου, καμιά φορά κάνανε και τους τρεις μας να σκάμε στα γέλια λέγοντάς μου να βάλω τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι για να κάτσω σαν Αμερικάνος.

Κάπου 37 χρόνια αργότερα έβαζα πάντα τα πόδια μου πάνω στο γραφείο μου για επαγγελματικές συζητήσεις, σε μία εταιρία που είχα φτιάξει και είχα 100% των μετοχών, 55 χιλιόμετρα νότια της Βοστώνης στην Αμερική. Και όχι μόνο για επαγγελματικές συναντήσεις: έβαζα τα πόδια μου πάνω στο γραφείο μου και για να ξεκουραστώ λίγο πριν πάω να κάνω τον προπονητή μπέησμπωλ για τα εξάχρονα της κωμόπολής μας, του γιού μου συμπεριλαμβανομένου.

Και, 16-17 χρόνια αργότερα, έχω ακόμη την εταιρειούλα μου στην Αμερική, αλλά, εδώ σ' αυτό το ευλογημένο χωριουδάκι, χαμένο στα βουνά της Ιταλίας, δεν βάζω τα πόδια μου στο γραφείο μου για να μην ρίξω κατά λάθος καμιά κλωτσιά στις δύο εικοσπεντάρες οθόνες μου. Καμιά φορά γυρνάω την σβουριχτή μου πολυθρονοκαρέκλα αντίθετα από το γραφείο και ακουμπάω τα πόδια μου στην πλάτη του καναπέ --αυτό όμως συχνά προκαλεί την αυστηρή ματιά της Μαργαρίτας, κι ας είναι οι μποτοπαντόφλες μου πεντακάθαρες, γεγονός καθαριότητας που το χρησιμοποιώ πάντα σαν ελαφρυντικό στοιχείο!

Ο Άγιος Βασίλης μου έφερε τις καλύτερες χορδές κιθάρας που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ: GHS silk and steel, Light 10-43. Έκαναν μεγάλο ταξίδι για να μου έρθουνε: Από το Amazon στην Ντεητόνα Μπητς, πάνω στην Νέα Υόρκη, κάτω στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, πίσω στην Νέα Υόρκη, κατ' ευθείαν στο Άμστερνταμ, στην Μπολώνια και στο Σαν Μπενεντέτο ιν Αλπε. Ο Άη Βασίλης ξέρει να ταξιδεύει και οδηγεί το έλκυθρο μόνος του. Ξέρει και καλό μπέησμπωλ.

Απόψε κάθισα κάτω στο χαλί μπροστά στην Μαργαρίτα που έβλεπε τηλεόραση από τον καναπέ και έβγαλα τις παλιές χορδές από την κιθάρα μου που ήταν πια 7-8 χρονών. Την κιθάρα αυτή την είχα αγοράσει στην Κονεκτικούτη το '83 (την πρώτη την είχα αγοράσει στο Λονδίνο το '77 και την τρίτη στο Νιου Μπέντφορντ το '03 αλλά αυτές οι δύο είναι στο Παλιό Φάληρο). Την καθάρισα με ειδικό υγρό και μετά έβαλα μία-μία τις καινούργιες χορδές και την κούρδισα με το αυτί. Μετά για να τις δοκιμάσω έπαιξα τον ύμνο μου, το The Boxer των Σάιμον εν Γκάρφάνκελ. Είναι τέλειες! 

Όταν ο πατέρας μου δεν μου έλεγε να κάτσω σαν Αμερικάνος με τα πόδια στο τραπέζι, μου έλεγε ότι μια μέρα πρέπει να καταλάβω την αξία του χρήματος. Αυτό μου το έλεγε πάντα, μέχρι και αφού είχα την εταιρειούλα μου στην Αμερική. Λίγο πριν πεθάνει, το '07 πρόλαβα να του πω, "Μπαμπά, επί τέλους κατάλαβα την αξία του χρήματος. Η αξία του χρήματος είναι Μηδέν".

Δεν ξέρω τι έκανα, ή τι δεν έκανα, για να μου δώσει η φύση τον παράδεισο στην ψυχή, χωρίς καν να πεθάνω... αλλά αυτές τις μέρες το μόνο που θέλω είναι να μπορούσα να μοιραστώ αυτή την ομορφιά, την ζεστασιά και την ειρήνη με όλη την Γη που παραπαίει στο σκοτάδι, με όλους --αυτό εύχομαι για όλους το 2016 και κάθε χρόνο: πραγματική ευτυχία. Εντάξει, και υγεία. Χρειάζεται κι' αυτή, αλλά, μεταξύ μας, η αξία της δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη του χρήματος. Η αξία είναι στις στιγμές. Σας εύχομαι όλη η ζωή να είναι έτσι, μια υπέροχη στιγμή χωρίς τέλος.