(NASA)
ανάλογα με το πόσο γρήγορα διαβάζετε. Κάπου μεταξύ 70 και 140 λεπτά.
Για τους γονείς μου, την Μαργαρίτα και τον Κώστα.
Και για όλους όσους επιλέγουν να ζουν την ύπαρξή τους με αγάπη στην καρδιά και σαφήνεια στον νου,
στο κατά δύναμη.
Αυτό το Magnum Opus το επεξεργάστηκα βδομάδες, λίγο-λίγο, με τεκμηριωμένη έρευνα και χτίσιμο λόγου
εξακριβωμένη επιστήμη και προτεινόμενη φιλοσοφία,
θα διαφωνήσουν μαζί μου όλοι οι θρήσκοι και επίσης θα διαφωνήσουν μαζί μου όλοι οι επιστήμονες,
και, η μόνη μου ελπίδα είναι κάμποσοι φιλόσοφοι που ψάχνουν κοινωνικές αξίες συσχετισμένης αρμονίας,
εικονογράφησης της σκέψης, για όλους,
αντί διαφωνίες διαχωρισμού βάση του αυθαίρετου και μαυρόασπρου «σωστό-λάθος», «γεγονός-παραμύθι».
Εισαγωγή
Όταν ήμουν 14 χρονών είδα την ταινία και διάβασα και το βιβλίο Jonathan Livingston Seagull. Θυμάμαι και την στιγμή, και το που ακριβώς αγόρασα το βιβλίο. Είχαμε πάει βόλτα οι τρεις μας με το αυτοκίνητο και ο πατέρας μου σταμάτησε και με έστειλε σε ένα περίπτερο στην Βουλιαγμένη απέναντι από την είσοδο της πλαζ να του πάρω τσιγάρα. Είδα το βιβλίο, στα Αγγλικά, ανάμεσα σε άλλα έξω από το περίπτερο και το αγόρασα για το υπέροχο εξώφυλλο. Το διάβασα όταν γυρίσαμε σπίτι και είδα και την ταινία στον Απόλλωνα στην Σταδίου.
Διηγείται την ιστορία ενός γλάρου που ήθελε να μάθει να πετά όσο καλύτερα ήταν δυνατόν και δεν τον ενδιέφερε να κυνηγάει σκουπίδια για φαγητό. Το κοπάδι του τον εξόρισε επειδή ήταν διαφορετικός από τους άλλους γλάρους και έζησε τις υπόλοιπες μέρες του μόνος, αλλά πέταξε πάνω από τα ψηλότερα σύννεφα και έφτασε στις πιο μακρινές ακτές.
Μετά ήρθε η ώρα να πάει στο επόμενο επίπεδο ύπαρξης, με γλάρους σαν κι’ αυτόν που είχαν τόσα καινούργια πράγματα να του μάθουνε. Και όταν ήρθε η ώρα επέστρεψε στο κοπάδι του και βρήκε έναν νέο γλάρο, τον Fletcher, που, μόνος του, προσπαθούσε να μάθει πως να πετά όσο καλύτερα είναι δυνατόν. Εργάστηκαν μαζί για να βοηθήσουν το κοπάδι αλλά ήταν δύσκολο να δώσουν την χαρά του πόθου της τέλειας πτήσης παρά μόνο σε λίγους νεαρούς γλάρους που τους ακολούθησαν.
Τέλος, ο Jonathan είπε στον Fletcher ότι είναι ώρα να πετάξει αλλού και ότι ο Fletcher θα μπορούσε να συνεχίσει να διδάσκει τους νεαρούς γλάρους μόνος του. Μα πως είναι δυνατόν να το κάνω μόνος μου, ρώτησε ο Fletcher. Ότι ξέρω μου το μαθαίνεις εσύ. Και εσύ… Ο Jonathan τον διέκοψε με χαμόγελο: Εγώ, υποθέτω, είμαι ο μοναδικός γιός του Μεγάλου Γλάρου; Όχι, Fletcher, δεν είμαι, είμαι ένας απλός γλάρος σαν κι’ εσένα, και μου αρέσει να πετάω. Συνέχισε εσύ με τους νέους. …Και μην τους αφήσεις να λένε μεγάλες ιστορίες για μένα και να με κάνουνε θεό.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, και δεν πέρασα τις μέρες μου μόνος, αλλά στην ζωή μου προσπάθησα, και ακόμα προσπαθώ, να πετάξω όσο ψηλά μπορώ και να φτάσω στις πιο μακρινές ακρογιαλιές και σε βουνά, όπου μπορώ να φτάσω. Η Μαργαρίτα μου είπε πρόσφατα ότι δεν είμαι ο Jonathan Livingston Seagull, αλλά, ότι είμαι ο μπαμπάς του. «You ‘re not Jonathan. You ‘re his dad», μου είπε.
Αυτή την ψηφιακή σύνθεση την έφτιαξα από δύο φωτογραφίες που τράβηξα πριν λίγα χρόνια.
Είναι το πορτραίτο μου του Jonathan,
Οπως στους στοίχους του τραγουδιού Be, του Neil Diamond, για την ταινία:
Χαμένος Σε έναν ζωγραφισμένο ουρανό Εκεί που κρέμονται τα σύννεφα Για το μάτι του ποιητή Μπορεί να τον βρεις Αν μπορέσεις να τον βρεις. |
Lost On a painted sky Where the clouds are hung For the poet's eye You may find him If you may find him |
και αυτή η ανάρτηση μου βγήκε 15.035 λέξεις.
Ταινία:
Άλμπουμ:
Η αφιέρωση, «Στον πραγματικό γλάρο Jonathan που ζει μέσα στον καθένα μας»
και τα δυο αποσπάσματα.
Φεβρουάριος του 2024 της Κοινής Εποχής. Τώρα που φάγαμε την γαλοπούλα και την γέμιση, ήρθε ο Άη-Βασίλης και φάγαμε Βασιλόπιτα, ετοιμαζόμαστε για μπριζολάρες Τσικνοπέμπτη, θαλασσινά Καθαρή Δευτέρα… και μετά, φυσικά, μαγειρίτσα, αρνάκι, κοκορέτσι, κόκκινα αυγά, τσουρέκι… Βοήθεια μας! Ξέρετε βέβαια προς τα που πάμε; Πάσχα! Διότι, τι θα ήταν αυτό όλο το φαγοπότι άνευ ενός θεού να το ευλογήσει (και να το δικαιολογήσει);
Μάλιστα, μόλις τον Μάρτιο του 2023 ανακοίνωσαν ο Πατριάρχης από το Φανάρι και ο Πάπας από το Βατικανό ότι θα προσπαθήσουν να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν όλοι οι λεγάμενοι στις εκκλησίες ώστε και οι Ρωμαιοκαθολικοί και η Ανατολική Ορθοδοξία να γιορτάζουν το Πάσχα πάντα την ίδια μέρα από το 2025 και μετά, που το 2025 είναι τα 1.700 χρόνια από το Πιστεύω της Νίκαιας του 325 ΚΕ. Μακάρι οι δυό τους να ζήσουν χρόνια ακόμα, όσο ηλικιωμένοι και να είναι γιατί όταν φύγουν οι δύο χαρισματικοί αυτοί άνθρωποι θα επιστρέψουμε και εκκλησιαστικά στον Μεσαίωνα και τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα.
Και καλά, το αρνάκι και καλά η γαλοπούλα, ξέρουμε ότι υπάρχουν από χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια ζωικής εξέλιξης στην φύση. Αλλά ο Χριστούλης; Υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, στην Ιστορία ο άνθρωπος αυτός, ο Ιησούς, του οποίου το όνομα εις την Αραμαϊκή είναι: יֵשׁוּ (προφορά: Γεσού);
- Ο Ηρώδης ο Μέγας, Ιστορικό πρόσωπο,
- Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, Ιστορικό πρόσωπο,
- Ο Ηρώδης Αντύπας, η Ηρωδιάς και η Σαλώμη, Ιστορικά πρόσωπα,
- Ο Πιλάτος, Ιστορικό πρόσωπο,
- Ο Καϊάφας και ο πεθερός του ο Άννας, Ιστορικά πρόσωπα,
- Οι μαθητές, Ιστορικά πρόσωπα,
Αυτά είναι αποδεδειγμένα από ιστορικούς, αρχαιολόγους και λοιπούς.
Η απάντηση μετά από πολλές και σοβαρές επιστημονικές, ακαδημαϊκές και ιστορικές έρευνες είναι πως έχουμε μια 99,5% βεβαιότητα ότι και ο Ιησούς πράγματι υπήρξε. Μεταξύ των ενδεικτικών αν όχι αποδεικτικών στοιχείων συμπεριλαμβάνονται τα μη-Χριστιανικά γραπτά του Εβραίου Ιστορικού Josephus και του Ρωμαίου Ιστορικού Tacitus.
Σημ.: Η Ελληνική ονομασία «Εβραίοι» πιθανολογείται, από πολλούς μελετητές, ότι προέρχεται από τον πατριάρχη Έβερ, δισέγγονο του Νώε και πρόγονο του Αβραάμ. Ο ίδιος λαός ονομάζεται Jews στα Αγγλικά και Juden στα Γερμανικά, λέξη που προέρχεται από την τοποθεσία Ιουδαία και τους Ιουδαίους που ζούσαν εκεί. Ο λαός λέγεται επίσης Ισραήλ, λαός του Θεού, όπου η λέξη Ισραήλ προέρχεται από τον εγγονό του Αβραάμ, τον Ιακώβ, ο οποίος μετονομάστηκε σε «Ισραήλ» από τον Εβραϊκό Θεό στη Βίβλο, αφού πάλεψε με επιτυχία με τον άγγελο του Κυρίου. Το «Ελ» στο «Israēl» σημαίνει Θεός. Σημιτικοί άνθρωποι ή Σημίτες είναι ένας απαρχαιωμένος όρος για μια εθνική, πολιτιστική ή φυλετική ομάδα που σχετίζεται με ανθρώπους της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων Αράβων, Εβραίων, Ακκάδιων και Φοίνικων. Σήμερα, ο κόσμος δεν είναι τόσο ενήμερος για αυτό και πιστεύει «Σημίτες» μόνο τους Εβραίους, εξ’ ου και «Αντισημίτης» για όσους μισούν τους Εβραίους, και τις κοινωνίες που υφαίνουν αφηγήσεις ιστορικά λανθασμένες για να προωθήσουν το γενικό μίσος κατά των Εβραίων.
Στα γραπτά του Εβραίου Ιστορικού Josephus από το 93 ΚΕ αναφέρεται «ο αδελφός του Ιησού, γνωστού ως Χριστός, το όνομα του οποίου είναι Ιάκωβος» (Σημ.: Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος φέρεται ως ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, γιός του Ιωσήφ από πρώτο γάμο πριν την Μαρία). Σε άλλο γραπτό του, το Testimonium Flavianum, ο Josephus αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που «έκανε εκπληκτικές πράξεις και καταδικάστηκε σε σταύρωση από τον Πιλάτο».
Ο Τάκιτος, στα Χρονικά του, που έγραψε περίπου το 115 ΚΕ, βιβλίο 15, κεφάλαιο 44, περιγράφει ότι οι Χριστιανοί ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι από τον Νέρωνα μετά την πυρκαγιά της Ρώμης. Γράφει ότι κατηγορήθηκαν «τα πρόσωπα που συνήθως ονομάζονταν χριστιανοί, τα οποία μισούνταν για την συμπεριφορά τους. Ο Χριστός, ο ιδρυτής του ονόματος, θανατώθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο, κυβερνήτη της Ιουδαίας κατά την βασιλεία του Τιβέριου. Και το κίνημα, αρχικά ελεγμένο, ξέσπασε ξανά στην Ιουδαία και ακόμη και στην ίδια τη Ρώμη.»
Και πάλι καλά που υπήρξε, ο Ιησούς, γιατί ολόκληρος ο πλανήτης μετράει τα χρόνια από την γέννησή του.
Λέμε ότι βρισκόμαστε στο έτος 2024 Μετά Χριστόν (ΜΧ., Σωτήριον Έτος, Anno Domini, AD) το οποίο κανονικά λέγεται έτος της Κοινής Εποχής (ΚΕ, Common Era, CE) αντί ΜΧ, και είναι σωστό να το λέμε ΚΕ, Κοινή Εποχή, επειδή από τα 8.000.000.000 ανθρώπους στην Γη μόνο περίπου 3.200.000.000 (40%) είναι Χριστιανοί. Δεν είναι σωστό να απαιτούν οι Χριστιανοί από τους Μουσουλμάνους, τους Ινδουιστές, τους Βουδιστές, τους Ιουδαϊκής πίστης, και τους άνευ-Θεού ή Θρησκείας καθώς πιστεύουν στην επιστήμη («άθεοι») και όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των Αγνωστικών, να τους αναγκάζουν οι Χριστιανοί να μετράνε τον χρόνο αναγνωρίζοντας τον Θεό των Χριστιανών.
Χριστιανικά Δόγματα και Εκκλησίες, ανά έτος ίδρυσης:
- 45: Ξεκίνησε η διάδοση του Χριστιανισμού στην Μεσόγειο από τον Παύλο ως διδασκαλίες ενός Εβραίου Ραβίνου και εξελίχθηκαν ανά περιοχή σε διάφορες εκδοχές και παραδόσεις
(Σημ.: Ραβί, ή Ραβίνος, σημαίνει Δάσκαλος, όπως αναφέρεται και ο Ιησους στα Ευαγγέλια), - 325: Δόγμα της Νίκαιας. Μια Εκκλησία με πέντε Επισκόπους: Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Αντιόχεια, Ιερουσαλήμ, Αλεξάνδρεια,
- 1054: Σχίσμα: Η Ρώμη προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστης της Νίκαιας ότι το Άγιο Πνεύμα προέρχεται και από τον Υιό, αποχώρησε από την μία Εκκλησία και το διαφοροποιημένο δόγμα και η Εκκλησία της Ρώμης λέγεται Ρωμαιοκαθολική, σήμερα, 1.378.000.000 πιστοί. Η αρχική εκκλησία, με τέσσερεις απομένοντες επισκόπους, λέγεται Ανατολική Ορθόδοξη, και τώρα συμπεριλαμβάνει και την Ρωσία και Ουκρανία, σήμερα με περισσότερους Επισκόπους που εδρεύουν στην κάθε περιοχή με τον Κωνσταντινούπολης στο Φανάρι ποιμενικά και ιστορικά αλλά όχι ιεραρχικά στην κορυφή, σήμερα 220.000.000 πιστοί,
Το αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από το πρόσωπο του Πατρός αλλά και από το πρόσωπο του Υιού είναι η μοναδική δογματική διαφορά μεταξύ Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι υπόλοιπες διαφορές είναι διαφορές παράδοσης και κανονισμών, όχι δόγματος. - 1517: Προτεσταντική Εκκλησία από το Wittenberg της Γερμανίας, από τον Martin Luther, σήμερα 900.000.000 πιστοί ,
- 1534: Αγγλικανική Εκκλησία στην Βρετανία με κεφαλή τον μονάρχη, σήμερα 85.000.000 πιστοί,
- 1738: Ευαγγελικές Εκκλησίες ξεκίνησαν να ιδρύονται αυτόνομα, συμπεριλαμβανομένων των Πουριτανών, Κουάκερων, Πρεσβητεριανών, και άλλων, σήμερα περίπου 620.000.000 πιστοί,
- 1789: Επισκοπιανή Εκκλησία, ιδρύθηκε στην Φιλαδέλφεια, Πανσυλβανία των Ενωμένων Κρατών, σήμερα περίπου 1.500.000 πιστοί.
Κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι οι Ευαγγελικές Εκκλησίες συμπεριλαμβανομένων και άλλων ανεξαρτήτων Εκκλησιών στην Αμερική, διαφωνούν με την ιερατική ιεραρχία που από την Νίκαια και μετά είναι δομημένη με κυβερνητική οργάνωση, και ψάχνουν την περισσότερο ατόφια εκκλησιαστική δομή του Πρώτου Αιώνα. Ενώ αυτή η τάση μπορεί να έχει αρκετή αρετή, βρίσκει την δυσκολία του ότι οι γραφές, τα Ευαγγέλια, αρχικά γραμμένα όλα στα Αρχαία Ελληνικά, μεταφράστηκαν στα Αγγλικά και από τότε αποδίδονται κατά την κατανόηση των αγγλόφωνων θεολόγων, κηρύκων και ιερωμένων. Το πόσο χάνει η παράδοση από την αυθαίρετη μετάφραση, απόδοση, και συνεχή ερμηνεία, σε συνδυασμό με έλλειψη ακαδημαϊκής μόρφωσης είναι λυπηρό, γιατί οι ιδέες και κίνητρα ήταν θετικά και ειλικρινή.
Σύνολο Χριστιανών, περίπου 3.200.000.000 πιστοί.
Αν ψάξει κανείς πόσοι Χριστιανοί υπάρχουν σήμερα στη Γη, βγάζει περίπου 2.360.000.000 συνολικά πιστούς, αλλά αν ψάξει κανείς κατά Δόγμα βγάζει κοντύτερα στα 3.200.000.000 όταν προσθέσει τα μεμονωμένα σύνολα. Τι είναι ένα δισεκατομμυριάκι κόσμος μεταξύ φίλων; Πιθανόν το μονολιθικό σύνολο των περίπου 2.360.000.000 να αναφέρεται μόνο στα κυρίως δόγματα, εκτός των αυτόνομων Ευαγγελικών Εκκλησιών και άλλων μετέπειτα του δεκάτου έκτου αιώνα μειονοτήτων.
Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε πραγματικά στις 25 Δεκεμβρίου. Από την μια δεν έχουμε ιδέα ποια μέρα ποιανού μήνα γεννήθηκε, και από την άλλη, η 25 Δεκεμβρίου ήταν το χειμερινό ηλιοστάσιο στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Ρωμαϊκή γιορτή Dies Natalis Solis Invicti (γενέθλια του Sol Invictus, του «Ανίκητου Ήλιου») –και την παγανική γιορτή των γενεθλίων του Ήλιου της αλλάξανε όνομα και αντικείμενο και την κάνανε γενέθλια του Ιησού και έγινε Χριστούγεννα μια που όλοι γιορτάζανε την 25 Δεκεμβρίου ούτως ή άλλως. Αυτό ήταν εύκολο.
Η ερώτηση τίθεται όχι για την ημέρα και μήνα αλλά για το έτος της γέννησης του Ιησού.
Το πρώτο και μικρότερο πρόβλημα είναι ότι από το μέτρημα λείπει το έτος Μηδέν. Πάμε από το 1 Προ Κοινής Εποχής κατ’ ευθείαν στο 1 της Κοινής Εποχής. Η αριθμητική είναι αριθμητική, τι να κάνουμε; Χρειάζεται έτος Μηδέν ανάμεσα στο πριν και το μετά. Γινόμαστε ενός έτους στους δώδεκα μήνες αφού γεννηθούμε.
Έπειτα, χρειαζόμαστε ένα Αστέρι της Βηθλεέμ, μια Ρωμαϊκή απογραφή για να πάει η θεία οικογένεια από την Ναζαρέτ στην Βηθλεέμ, τρεις Μάγους να τους οδηγήσει στην Βηθλεέμ, έναν Ηρώδη να σφάξει τα νήπια κάτω από δύο χρονών και μια φάτνη (και φυσικά βοσκούς, πρόβατα, γελάδες, αγγέλους… έλατα, χιόνια, κουραμπιέδες και μελομακάρονα).
Οι λεγόμενοι «Μάγοι» κατά πάσαν πιθανότητα ήταν αστρολόγοι/επιστήμονες της εποχής, από κάπου μεταξύ Μεσοποταμίας και Περσίας, που από την ανατολή όπου βρισκόντουσαν, είδαν κάτι ασυνήθιστο στον νυχτερινό ουρανό προς τα δυτικά όπου για εκείνους βρισκόταν η Ιουδαία. Το απέδωσαν σε χαρμόσυνο μήνυμα γέννησης ενός σημαντικού ανθρώπου, ενός βασιλιά. Ξεκίνησαν και πήγαν να βρουν περί τίνος πρόκειται, και όταν έφτασαν στην Ιουδαία ρωτήσανε τον βασιλιά Ηρώδη που είναι ο καινούργιος βασιλιάς που γεννήθηκε. Μπορεί να ήταν επιστήμονες οι άνθρωποι αλλά προφανώς δεν είχαν ιδέα από πολιτική. Μεγάλη γκάφα που κόστισε την ζωή κάμποσων νηπίων.
Η επιστήμη της αστρονομίας μας πληροφορεί ότι το μόνο ασυνήθιστο γεγονός στον ουρανό εκείνα τα χρόνια ήταν η οπτική σύζευξη των πλανητών Κρόνου και Δία, τα έτη 7 και 6 Προ Κοινής Εποχής. Το «Άστρο της Βηθλεέμ» δεν μπορεί να ήταν κομήτης γιατί οι κομήτες σε όλες τις κουλτούρες και πολιτισμούς θεωρούνταν κακοί οιωνοί και οι Αστρολόγοι, δεν θα τον είχαν ερμηνεύσει σαν χαρμόσυνο νέο. Επίσης, δεν καταγράφηκε από κανέναν κάποιο σούπερνόβα εκείνες τις εποχές, που θα φαινόταν σαν ένα υπέρλαμπρο, καινούργιο και προσωρινό άστρο. Το πλησιέστερο χρονικά σούπερνόβα εξερράγη το 185 ΚΕ. Άρα, μάλλον για τον Κρόνο και τον Δία πρόκειται, το έτος 6 ΠΚΕ.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της το 63 Προ Κοινής Εποχής. Οι Ρωμαίοι καθαίρεσαν την κυρίαρχη δυναστεία των Χασμοναίων της Ιουδαίας (στην εξουσία περίπου από το 140 ΠΚΕ) και η Ρωμαϊκή Σύγκλητος ανακήρυξε τον Ηρώδη τον Μέγα «Βασιλιά των Εβραίων (ή, των Ιουδαίων)» το περίπου 40 ΠΚΕ, και ο Ηρώδης ο Μέγας βασίλευσε από το 37 έως το 4 Προ Κοινής Εποχής όταν και πέθανε. Άρα οι τρεις Αστρολόγοι πρέπει να του μίλησαν, και τα νήπια να σφάχτηκαν κάπου μεταξύ του 6 και του 4 Προ Κοινής Εποχής. Δεν υπάρχει στο αρχαιολογικό αρχείο και τα έγγραφα του κράτους καμία αναφορά για σφαγή νηπίων. Αν η σφαγή πράγματι έγινε, θα πρέπει να αφορούσε πολύ λίγα σε αριθμό νήπια μέχρι δύο ετών σε έναν σχετικά μικρό γεωγραφικό χώρο, και γι’ αυτό ίσως να μην έχει αναφερθεί πουθενά. Ή τα αρχεία κάνουνε μώκο μη βγεί μακελάρης ο βασιλιάς.
Όλοι οι ερευνητές και επιστήμονες συμφωνούν ότι ο Ιησούς γεννήθηκε μεταξύ του 6 και του 4 Προ Κοινής Εποχής, και προτιμούν το 4.
Αν λοιπόν ο Ιησούς γεννήθηκε το 4 ΠΚΕ, και αρχίζοντας με το 4 ως το έτος μηδέν, στην μέτρηση, τώρα δεν έχουμε 2024 αλλά 2027.
Το μόνο που δεν εξετάσαμε ακόμα είναι η Απογραφή που διέταξε ο Αύγουστος Καίσαρας. Η Ρώμη κράτησε επί αιώνες άριστα και λεπτομερή αρχεία. Δεν έγινε Απογραφή στην Ιουδαία ή την Γαλιλαία. Δεν υπήρξε τέτοιο γεγονός. Απογραφή γιοκ στα κιτάπια. Η κοντύτερη Απογραφή ήταν τοπική, στην Συρία, όχι στην Ιουδαία ή την Γαλιλαία, το 6 της Κοινής Εποχής, 10 χρόνια μετά την γέννηση του Ιησού.
Εφ' όσον δεν υπήρξε Απογραφή δεν είχαν λόγο ο Ιωσήφ και η νεαρότατη σύζυγός του η Μαρία να πάνε από την Ναζαρέτ τα 150 χιλιόμετρα, τέσσερεις και βάλε μέρες δρόμο από την Γαλιλαία στην Ιουδαία να φτάσουν στην Βηθλεέμ, και αυτές οι τέσσερεις μέρες αν περπατάς γρήγορα και ας είσαι και έγκυος, εχεις δεν έχεις γαϊδουράκι.
Γιατί λοιπόν μπήκε η ανύπαρκτη Απογραφή και η Βηθλεέμ στην αφήγηση; Αυτό έγινε μόνο σε δύο Ευαγγέλια, τα του «Ματθαίου» και του «Λουκά» δεκαετίες μετά τον θάνατο του Ιησού. Ο Ιησούς έπρεπε να είναι ο Μεσσίας των γραφών και να κατάγεται κατά τας γραφάς από τον βασιλιά Δαυίδ, και η Βηθλεέμ ήταν η πόλη του Δαυίδ. Από την άλλη μεριά, η Ναζαρέτ δεν ήταν τότε όχι πόλη αλλά ούτε καν χωριό. Οι αρχαιολόγοι μας πληροφορούν ότι η Ναζαρέτ ήταν ένα συνονθύλευμα από λίγα χαμόσπιτα που πήρε πολύ, πολύ καιρό από τότε πριν γίνει καν χωριό. Ο νοών νοείτω. Και αν η Βηθλεέμ είναι εφεύρεση του Πρώτου Αιώνα για να δώσει κύρος στον Μεσσία, ο σταύλος, συγγνώμη, η φάτνη, συμβαδίζει αρκετά με την κατάσταση της Ναζαρέτ τω καιρώ εκείνω. Πάμφτωχοι.
Όσο για το επάγγελμα του γιού του ξυλουργού μπαμπά Ιωσήφ, τι ποιητικότερο από την ιδέα του Καζαντζάκη στον Τελευταίο Πειρασμό, κινηματογραφημένο από τον Μάρτιν Σκορσέζι, ότι ο νεαρός ξυλουργός έφτιαχνε καδρόνια για τους Ρωμαίους να σταυρώνουν τον κοσμάκη. Συμπληρωματικά, σε ένα μικρό οικισμό όπως η Ναζαρέτ δεν είναι δυνατόν να υπήρχε αρκετή και συνεχής εργασία για έναν ξυλουργό, άρα ο Ιωσήφ και ο γιός του θα πρέπει να έκαναν ότι δουλειές του ποδαριού εύρισκαν και όχι μόνο ατελιέ ξυλουργικό.
Έτσι λοιπόν, μετά από αιώνες ακαδημαϊκών και επιστημονικών ερευνών, μπορούμε να είμαστε όσο σίγουροι είναι δυνατόν να είμαστε ότι ο Ιησούς, γιός του Ιωσήφ και της νεαρής Μαρίας, μάλλον γεννήθηκε στην Ναζαρέτ μεταξύ 6 και 4 ΠΚΕ, πριν 2028 χρόνια (2024 + 3 + 1, όπου το «1» στην αριθμητική είναι το έτος μηδέν) και τώρα έχουμε 2027. Είκοσι αιώνες, ή 81 γενεές από την γέννηση του Ιησού.
Μετρώντας έτσι, σωστά, από το 4 ΠΚΕ, μπορούμε να πούμε ότι ο Ιωσήφ, η Μαρία και ο μικρός Ιησούς πήγανε στην Αίγυπτο γύρω στο 2 ΠΚΕ και επέστρεψαν στην Ναζαρέτ γύρω στο 2 ΚΕ. Ο δωδεκάχρονος Ιησούς έπιασε κουβέντα με τους ιερείς στον Ναό του Σολομώντα το 9 ΚΕ και βαπτίστηκε από τον Ιωάννη μεταξύ του 29 και του 32 ΚΕ, και άρχισε το κήρυγμά του κάποιους μήνες ή ένα-δύο χρόνια μετά την βάπτισή του.
Εκείνοι στο πλήθος που βρίσκονται πίσω-πίσω και μακριά από τον Ιησού δεν μπορούνε να ακούσουνε τι λέει.
Ουκ ντουντούκες γαρ, τω καιρώ εκείνω.
Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα καρβέλια και τα ψάρια, το πλήθος ήταν πέντε χιλιάδες.
Στην παραπάνω σκηνή είναι καμιά εκατοσταριά, άντε διακόσιοι.
(Σημ.: Λέγεται ότι δεν πολλαπλασίασε καρβέλια και ψάρια αλλά παρότρυνε το πλήθος όσοι είχαν μαζί τους φαγητό
να το μοιραστούν με τους διπλανούς τους που δεν είχαν, εξ' ου και πολλαπλασίαση,
όταν παρότρυνε τον κόσμο να φερθούν με αγάπη αντί εγωισμό)
καθώς οι Ρωμαίοι τον οδηγούν πορεία προς ένα λιμάνι, να κάνει κουπί στις γαλέρες.
και ο Μπεν Χουρ, που αναγνωρίζει τον σταυρωμένο σαν τον καλόκαρδο άνθρωπο που του είχε δώσει νερό,
παρακολουθούν καθώς οι Ρωμαίοι τον σταυρώνουν.
Ποια μπορεί να είναι η πραγματική ημερομηνία του θανάτου του Ιησού;
Ο Πιλάτος, ο Ηρώδης Αντύπας και ο Καϊάφας ήταν όλοι στις θέσεις τους μεταξύ του 27 και του 36 της Κοινής Εποχής. Πιλάτος 27-36, Ηρώδης Αντύπας 4-39, Καϊάφας 18-36. Άρα η σταύρωση μπορεί να συμβεί μόνο μεταξύ 27 και 36 ΚΕ.
Ο Ιησούς σταυρώθηκε, κατά τας γραφάς, την ημέρα της αρχής του Εβραϊκού Πάσχα, το οποίο μνημονεύει την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, μέρα η οποία εκείνη την χρονιά, όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς, έπεφτε Παρασκευή, και το ηλιοβασίλεμα της κάθε Παρασκευής είναι η αρχή του Εβραϊκού Σαββάτου. Η αρχή του Εβραϊκού Πάσχα δεν πέφτει πάντα Παρασκευή επειδή πρέπει να ξεκινά την πρώτη πανσέληνο μετά το ανοιξιάτικο ηλιοστάσιο.
Οι μόνες χρονιές μεταξύ 27 και 36 ΚΕ που η αρχή του Εβραϊκού Πάσχα έπεφτε Παρασκευή ήταν Παρασκευή 7 Απριλίου, 30 ΚΕ, και Παρασκευή 3 Απριλίου του 33 ΚΕ.
Πως μπορούμε να βεβαιώσουμε το 30 ή το 33 ΚΕ;
Όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στον σταυρό, λένε οι γραφές, η Σελήνη έγινε κόκκινη σαν αίμα.
Στις 3 Απριλίου του 33 ΚΕ γινόταν μερική έκλειψη της Σελήνης καθώς ανέτελλε πάνω από την Ιερουσαλήμ. Η Σελήνη θα φαινόταν κατακόκκινη και σκοτεινή στην Ανατολή στις 6:22 μμ, όπως η φωτογραφία πάνω από την ανάρτηση, και επίσης εδώ παρακάτω, καθώς την ίδια στιγμή ο ήλιος έδυε στην Δύση.
Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε Παρασκευή 3 Απριλίου, 33 ΚΕ, 3 μμ και πέθανε γύρω στις 6 μμ.
Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε εντελώς την πιθανότητα ότι εκείνο το κατακόκκινο φεγγάρι, πανσέληνος, σκοτεινότερο μάλιστα στο μισό του δίσκο λόγω μερικής και όχι ολικής έκλειψης κατά την ανατολή του πάνω από την Ιερουσαλήμ δημιούργησε αρκετή εντύπωση ώστε να μείνει στις διηγήσεις, και οι συγγραφείς των Ευαγγελίων «έβαλαν» την σταύρωση σε εκείνη την αφήγηση της έκλειψης του 33 ΚΕ, ενώ η σταύρωση να έγινε στην πραγματικότητα κάποια άλλη χρονιά, μεταξύ 27 και 36 ΚΕ, ίσως κοντύτερα στο 36 ΚΕ. Πάντως τις άλλες χρονιές η αρχή του Εβραϊκού Πάσχα δεν έπεσε Παρασκευή, οπότε είναι και αυτό. Όμως με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η εξωκοσμική εντύπωση που δημιούργησε η έκλειψη μπήκε στην αφήγηση ακριβώς επειδή οι Ρωμαίοι μόλις είχαν σταυρώσει έναν Ραβίνο όταν είδαν όλοι το φαινόμενο αυτό, με τον ήλιο να δύει και την Σελήνη να ανατέλλει κατακόκκινη και σκοτεινή. Η διεθνής επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα, τέλος πάντων, κατά μεγάλη πλειοψηφία, επιλέγει την απάντηση της Παρασκευής 3 Απριλίου, 33 ΚΕ. 6:22 μμ.
Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν υπερβολική σύμπτωση να τύχει να σταυρώσουνε οι Ρωμαίοι τον Ιησού τρεις ώρες πριν γίνει έκλειψη της Σελήνης πάνω από την Ιερουσαλήμ. Σίγουρα ήταν αξιοσημείωτο... αλλά όχι τόσο σπάνιο. Μόνο τα ερχόμενα 10 χρόνια από το 2024 ως το 2033 πρόκειται να γίνουν 15 ολικές και μερικές εκλείψεις Σελήνης που θα φαίνονται από την Ιερουσαλήμ.
(Φώτοσοπ)
(Έβαλα την Σελήνη σε μερική έκλειψη ακριβώς επάνω από το πραγματικό φεγγάρι της φωτογραφίας που βρήκα)
- V -
Ευαγγέλια και Ιστορία
Εκείνα, από τας γραφάς, που δεν είναι εξακριβωμένα είναι το αν πράγματι έσφαξε νήπια ο Ηρώδης μόλις πριν πεθάνει το 4 ΠΚΕ, αν πράγματι υπήρξαν αστρολόγοι από την Μεσοποταμία ή την Περσία που είδαν την σύζευξη Κρόνου και Δία το 6 ΠΚΕ και πήγαν από εκεί στην Ιουδαία, και αν γεννήθηκε στην Βηθλεέμ ο Ιησούς.
Εκείνο που είναι απόλυτα γνωστό είναι ότι δεν έγινε Απογραφή (άρα γιατί να πάνε στην Βηθλεέμ).
Επίσης δεν είναι ξεκάθαρο το για πόσο καιρό δίδαξε ο Ιησούς, περιπλανώμενος. Κατά «Ματθαίο» και «Λουκά», τρία χρόνια. Κατά «Ιωάννη» ένα χρόνο.
Σημ., Βάζω τα ονόματα των Ευαγγελιστών σε εισαγωγικά επειδή τα Ευαγγέλια δεν τα έγραψαν οι συγκεκριμένοι μαθητές, ή ένας συγγραφέας. Γράφτηκαν κατ' ευθείαν στα Αρχαία Ελληνικά από διάφορες πηγές άρα η ονομασία του συγγραφέα είναι ενδεικτική ως αναγνώριση και όχι πραγματική.
Με σταύρωση το 33 ΚΕ, το Ευαγγέλιο του «Μάρκου» γράφτηκε μεταξύ του 66-70 ΚΕ, κάπου 35 χρόνια μετά την σταύρωση. Τα Ευαγγέλια του «Ματθαίου» και του «Λουκά» γράφτηκαν μεταξύ 85-90 ΚΕ, κάπου 55 χρόνια μετά την σταύρωση και του «Ιωάννη» μεταξύ 90-110, κάπου 65 χρόνια μετά την σταύρωση. Τα Ευαγγέλια των «Ματθαίου» και «Λουκά» συμπεριλαμβάνουν αρκετές κοινές φράσεις που έχουν βεβαιώσει τους ακαδημαϊκούς ότι τα δύο αυτά προέρχονται από ένα πρωτύτερο, από μια ίδια πηγή, που ονομάζεται «πηγή Q». Η Πηγή Q, η προέλευση της οποίας μας είναι άγνωστη, πιθανόν να είναι πρωτύτερη ακόμα και από το πρώτο Ευαγγέλιο που γράφτηκε, του Μάρκου.
Τον πρώτο και δεύτερο αιώνα υπήρχαν πάνω από τουλάχιστον 16 Ευαγγέλια. Κατά το τέλος του Δεύτερου αιώνα, ο Επίσκοπος Ειρηναίος, στην σημερινή νότια Γαλλία, επέλεξε κατά την κρίση του τα τέσσερα Ευαγγέλια που τελικά μπήκαν στην Καινή Διαθήκη (κανών, κανωνικά Ευαγγέλια) και απέρριψε τα υπόλοιπα ως αιρετικά, που σήμερα τα λέμε «απόκρυφα».
Γιατί τέσσερα Ευαγγέλια, και όχι τρία, ή πέντε, ή έξι, από τα πάνω από δεκαέξι που υπήρχαν; Και γιατί τα υπόλοιπα να θεωρούνται αιρετικά; Όπως εξήγησε ο ίδιος ο Ειρηναίος, «Δεν είναι δυνατόν τα ευαγγέλια να είναι είτε περισσότερα είτε λιγότερα από ό,τι είναι. Διότι, αφού υπάρχουν τα τέσσερα τέταρτα της γης στην οποία ζούμε, και τέσσερις παγκόσμιοι άνεμοι, ενώ η εκκλησία είναι διάσπαρτη σε όλο τον κόσμο, και ο 'στύλος και το έδαφος' της εκκλησίας είναι το ευαγγέλιο και το πνεύμα της ζωής, αρμόζει να έχει τέσσερις πυλώνες που αναπνέουν την αθανασία σε κάθε πλευρά, και να ζωντανεύουν ξανά τους ανθρώπους [...] Επομένως τα ευαγγέλια είναι σύμφωνα με αυτά τα πράγματα... Διότι τα ζωντανά πλάσματα είναι τετράμορφα και το ευαγγέλιο είναι τετράμορφο [...] Όντας έτσι αυτά τα πράγματα, όλοι όσοι καταστρέφουν τη μορφή του ευαγγελίου είναι ματαιόδοξοι, αμαθείς και επίσης τολμηροί. Εκείνοι [εννοώ] που αντιπροσωπεύουν τις πτυχές του ευαγγελίου είτε ως περισσότερες σε αριθμό από ό,τι προαναφέρθηκε είτε, από την άλλη πλευρά, ως λιγότερες.»
Τάδε έφη Ειρηναίος, και η Εκκλησία καθόρισε τα τέσσερα Ευαγγέλια ως Κανών το 382 ΚΕ και μετά πάλι τον Πέμπτο Αιώνα.
Όσα καταλάβατε εσείς από την παραπάνω εξήγηση του Ειρηναίου, τόσα κατάλαβα κι' εγώ. Μάλιστα, όλη αυτή η εξήγηση συνήθως συντομεύεται ως εξής: «Έχουμε τέσσερα Ευαγγέλια επειδή η Γη έχει τέσσερεις γωνίες.»
Φαίνεται ότι κατά τον Ειρηναίο η Γη δεν ήταν μόνο επίπεδη (δεν θα είχε ακούσει, φαίνεται, ούτε για τον Αρίσταρχο ούτε για τον Ερατοσθένη) αλλά και τετράγωνη αντί κυκλική. Γι' αυτό τα Ευαγγέλια είναι ...τέσσερα.
Μεταξύ των Ευαγγελίων που απορρίφθηκαν είναι και τα εξής:
- Του «Θωμά» που παρουσιάζει τον Ιησού σαν έναν νατουραλιστή φιλόσοφο,
- Της «Μαρίας της Μαγδαληνής» που παρουσιάζει μια Μαρία (μάλλον την Μαγδαληνή) ως αγαπημένη μαθήτρια και σύντροφο του Ιησού η οποία κατανοεί τις διδαχές καλύτερα από τον Πέτρο και του τις εξηγεί μάλιστα του Πέτρου όπου ο Πέτρος εξανίσταται επειδή δεν μπορεί ο δάσκαλος να έδειχνε περισσότερη εμπιστοσύνη σε μια γυναίκα, και,
- Το Ευαγγέλιο του «Ιούδα» (κλικ για λινκ) που περιγράφει πως ο Ιούδας ακολουθούσε το σχέδιο και οδηγίες του Ιησού.
Από το δόγμα της Νίκαιας που έχτισε τον Ελληνο-Ρωμαϊκό Χριστιανισμό ντυμένο στις Ιουδαϊκές αφηγήσεις, η οργάνωση της Εκκλησίας απαίτησε έλεγχο επί της αφήγησης, άρα τέσσερα Ευαγγέλια που συμβαδίζουν με το δόγμα, και τα υπόλοιπα απόκρυφα και ...αιρετικά. Άκου ο Χριστούλης να είναι νατουραλιστής φιλόσοφος και να διδάσκει ... ήμαρτον! γυναίκες! Που ακούστηκε; Και ο Ιούδας; στο πυρ της κόλασης ο μπάσταρδος!
- VI -
Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή
Ο άνθρωπος που οδήγησε τον εαυτό του στον θάνατο για να αγαπάμε αντί να μισούμε, να είμαστε ενωμένοι αντί χωρισμένοι, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να ελέγχουμε πάντα την ειλικρίνεια των γραμματέων και των φαρισαίων, γεννήθηκε γύρω στο 4 Προ Κοινής Εποχής στον μικρό οικισμό της Ναζαρέτ στην Γαλιλαία. Εκτελέστηκε 37 χρονών στην Ιερουσαλήμ, καρφωμένος από τους Ρωμαίους σε δύο σταυρωτά καδρόνια, την 3η Απριλίου 33 ΚΕ, περίπου 3 μμ και πέθανε (ίσως πέθανε, βλ. παρακάτω) γύρω στις 6 μμ.
Το δείπνο πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, που όπως ήρθαν τα πράγματα ήταν το τελευταίο δείπνο που θα μοιραζόταν με τους φίλους του, έπρεπε κατά την παράδοση να γίνει το δεύτερο ηλιοβασίλεμα πριν την αρχή του Πάσχα, δηλαδή Τετάρτη 1 Απριλίου. Ναι, σοβαρά και τεκμηριωμένα ο Μυστικός Δείπνος έγινε Πρωταπριλιά. Μόνο που τω καιρώ εκείνω δε λέγανε πρωταπριλιάτικα καλαμπούρια. Ο μήνας εκείνος άλλωστε, τότε, λεγόταν για τους Ιουδαίους Νισαν και όχι Απρίλιος. Το Εβραϊκό Πάσχα ξεκινάει την 14η μέρα του μήνα Νισαν και τελειώνει την 21η μέρα, και οι μήνες σχετίζονται και κινούνται με το ηλιοστάσιο της άνοιξης, το εαρινό. (Από την άλλη, το δικό μας εαρινό ηλιοστάσιο στην Δύση μπερδεύεται από την Ρώμη και την Ορθοδοξία μεταξύ του Ιουλιανού ημερολογίου και του Γρηγοριανού ημερολογίου συν τους ανακριβείς αστρονομικούς υπολογισμούς, συν το πρόβλημα της ανάγκης το Πάσχα να πέφτει Κυριακή, μιά και για τους Χριστιανούς το σημαντικό δεν είναι η αρχή του Εβραϊκού Πάσχα αλλά το να γίνει η σταύρωση και να πεθάνει ο Ιησούς Παρασκευή, τρεις ώρες μετά την σταύρωση... και βάζουν οι Χριστιανοί την σταύρωση Πέμπτη και τον Επιτάφειο Παρασκευή).
Μια καλή ερώτηση είναι τι έγινε από το δείπνο μέχρι την σταύρωση.
Ο φίλος του Ιησού και ταμίας της συνοδείας πρόδωσε τον φίλο και Ραβίνο του και, φιλώντας τον μάλιστα, τον παρέδωσε στους Ρωμαίους για 30 ψωροαργύρια …και μετά αυτοκτόνησε; Κάτι δεν ακούγεται λογικό.
Όμως τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά. Ίσως ο Ιούδας να είχε προειδοποιήσει τον φίλο του και Ραβίνο του ότι αυτό που πηγαίνανε να κάνουνε ήταν πολύ επικίνδυνο. Οι χειρότεροί του φόβοι βγήκαν αληθινοί. Ο Καϊάφας, αντί να επιτρέψει στον εαυτό του να εκτεθεί σε δημόσιες κατηγορίες και συζήτηση εναντίων του προσώπου του και της θέσης του, έστειλε τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη.
Και το πλήθος αποδείχτηκε όχι πιστοί που είχαν καταλάβει λέξη του δάσκαλου, αλλά όχλος που ζητωκραύγαζε τον πιο ισχυρό, να περνάει η ώρα, και έσπαγε πλάκα ζητώντας από τον Ρωμαίο κυβερνήτη να ελευθερωθεί ο κακοποιός Βαραβάς.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στάθηκαν δύσκολες για τον Ιούδα. Το σχέδιο είχε αποτύχει. Αυτοκτόνησε.
Με αυτή την λογική, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης δεν είναι ο προδότης όλων των αιώνων αλλά η τραγική φιγούρα ενός πιστού φίλου που αγαπούσε και αγαπήθηκε, και έκανε ότι του ζήτησε ο Ιησούς. Αυτή μάλιστα είναι και η αφήγηση του Ευαγγελίου του «Ιούδα» που ανακαλύφτηκε, εξακριβώθηκε και μεταφράστηκε μόλις από την δεκαετία των 1980 μέχρι πρόσφατα.
Αλλά, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιούδας ήταν προδότης. Εν τω μεταξύ, ο Πέτρος που αρνήθηκε τρεις φορές ότι γνώριζε τον Ιησού, Άγιος! Και, ο πρώτος Πάπας της Ρώμης. Ο θεός συγχωρεί, και συγχώρησε τον Πέτρο που αρνήθηκε τον Ιησού, αλλά δεν συγχώρησε τον Ιούδα, κι' ας αυτοκτόνησε από την απελπισία του. Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου, λέμε.
Ο Πέτρος κρατάει το κλειδί μπροστά στον Άγιο Πέτρο στο Βατικανό.
(Φωτογραφία, Αύγουστος του 2008)
Είναι ενδιαφέρον το πως τα Ευαγγέλια που διαβάζουμε παρουσιάζουν τους Εβραίους γενικά, και όχι μόνο τον Καϊάφα και τους δωσίλογούς του σαν εκείνους που έστειλαν τον Ιησού στον Πιλάτο, ο οποίος ήταν ο μόνος με την δικαιοδοσία να θανατώσει, να σταυρώσει σκλάβους και τους επαναστάτες κατά της Ρώμης.
Οι Ιουδαίοι είχαν νομικό δικαίωμα να θανατώνουν δια λιθοβολισμού, αλλά μόνο τους βλάσφημους κατά του Θεού. Ο Ιησούς θανατώθηκε από τους Ρωμαίους ως επαναστάτης κατά της Ρώμης. Ο Καϊάφας δεν εύρισκε αιτιολογία να τον κατηγορήσει για βλασφημία και το έστειλε στον Ρωμαίο κυβερνήτη για να βγάλει από πάνω από τους Ιουδαίους την πιθανή κατηγορία αντι-Ρωμαϊκής συμπεριφοράς, και από πάνω του τις μομφές του Ιησού εναντίων του Ιουδαϊκού ιερατίου.
Παρουσιάζεται ο Πιλάτος σαν κάποιον που «νίπτει τας χείρας του» από την εκτέλεση του Ιησού. Μην ξεχνάμε όμως ότι το αναγνωστικό κοινό των Ευαγγελίων και το ποίμνιο του Παύλου ήταν Ρωμαίοι και Έλληνες, όχι Εβραίοι. Γι' αυτό άλλωστε γράφτηκαν στα Αρχαία Ελληνικά εξ' αρχής τα Ευαγγέλια. Λογικό οι Ρωμαίοι να βγαίνουν λάδι και αθώοι, και οι κακοί Εβραίοι δολοφόνοι. Πολύ πρόσφατα ανακαλύφτηκαν γραπτά που παρουσιάζουν τον Πιλάτο υπό ένα πολύ διαφορετικό φως με πολύ διαφορετικές προθέσεις χωρίς πλύσιμο χεριών, με ή χωρίς σαπούνι. Αλλά αυτά τα γραπτά ακόμα εξετάζονται και δεν έχει ανακοινωθεί μια τελική ετυμηγορία.
Επίσης ενδιαφέρουσα η οπτική που παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια. Παραδείγματος χάριν, στο Ιωάννου αναφέρεται ότι ο Ιησούς είπε στους μαθητές του ότι αν πουν δημόσια πως πιστεύουν στις διδασκαλίες του θα αποκλειστούν από τις συναγωγές, όπως μεταφράζεται ευθέως από το Αρχαίο Ελληνικό κείμενο. Όμως η απόδοση του κειμένου στα νέα Ελληνικά συχνά το γράφει αυτό ως: «Θα σας αποκόψουν και θα σας αποκλείσουν από τις συναγωγές τους οι Εβραίοι». Λες και ο ίδιος και οι μαθητές του δεν είναι Εβραίοι και οι Εβραίοι θα τους αποκλείσουν. Έτσι γεννιέται ο αντισημιτισμός και το μίσος κατά των Εβραίων, με μικρές αθώες, δήθεν επεξηγηματικές λεξούλες.
Και φτάνουμε σε αφηγήσεις όπως στην Ελληνική κοινωνία που λένε ότι οι Εβραίοι ήταν πάντα τραπεζίτες και δεν μιλούσαν και δεν συναναστρεφόντουσαν με μη-Εβραίους, ενώ στην πραγματικότητα της διασποράς στην Ευρώπη οι Εβραίοι δεν είχαν συχνά δικαίωμα να έχουν ιδιόκτητα χωράφια ή ζωντανά, τους βάζανε σε γκέτο, συχνά απαγορευόταν σε μη-Εβραίους να έρχονται σε επαφή με Εβραίους, και τους Εβραίους τους κυνηγούσε η Ιερά Εξέταση. Η κοινωνία όμως, διαχρονικά διδάσκει το πρώτο, όχι τα δεύτερα, και έτσι, και να μην είναι κανείς αντισημίτης δεν έχει άλλη επιλογή ή γνώση από το να επαναλάβει αυτά που τον διδάσκει η παράδοση της κοινωνίας του.
Τέλος, εξιστορείται το πως οι οπαδοί του Ιησού τον αναγνώρισαν ως τον Μεσσία των γραφών, αλλά η πλειοψηφία των Ιουδαίων δεν τον δέχτηκε σαν τον Μεσσία. Δεν αναφέρεται όμως η οφθαλμοφανής σκέψη ότι ο Μεσσίας των Εβραϊκών γραφών ήταν εκείνος που θα έσωζε το έθνος του Ισραήλ (του Θεού) με στρατιωτική επανάσταση και νίκη κατά των εχθρών και καταπιεστών, και ο καλόκαρδος Ιησούς από την Ναζαρέτ ουδέποτε είχε πρόθεση στρατιωτική και πολεμική αλλά μιλούσε απλά για αγάπη, ειλικρίνεια και αδελφοσύνη. Με αυτή την θεμελιώδη διαφορά, πράγματι δεν ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν οι Ισραηλίτες.
- VII -
Τι μπορεί να έγινε τις επόμενες ώρες;
Η σταύρωση ήταν ο πιο συνήθης και εξευτελιστικός τρόπος με τον οποίον οι Ρωμαίοι θανάτωναν εκατοντάδες, όποιον θεωρούσαν ενοχλητικό ως προς την κατοχή τους και την αυτοκρατορία τους. Δεν σταυρώνανε μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες. Τις γυναίκες μάλιστα τις σταυρώνανε με το σώμα γυρισμένο προς το ξύλο ώστε το ακροατήριο να βλέπει τις πλάτες τους και όχι το μπροστινό μέρος του γυναικείου σώματος. Σταυρώνανε μόνο σκλάβους, και ξένους, όχι Ρωμαίους, σταυρώνανε επαναστάτες και νικημένους εχθρούς, τελείως γυμνούς μετά από μαστίγωμα. Ποτέ Ρωμαίο πολίτη.
Ένας άνθρωπος ζούσε για μια, δύο, και συχνά τρεις μέρες πάνω στον σταυρό, πότε καρφωμένος και πότε δεμένος, μια και τα καρφιά ήταν δυσεύρετα και κόστιζαν. Όταν χρησιμοποιούσαν καρφιά, έμπαιναν στους καρπούς, όχι στην παλάμη, για να τα κρατάνε τα κόκαλα πριν την παλάμη, και να μην σκίζεται η παλάμη και βγαίνουν τα καρφιά από ανάμεσα στα δάχτυλα, και καμιά φορά οδηγούσαν τα καρφιά μέσα από κομμάτια ξύλο για να μην μπορούν να βγουν τα χέρια από τα καρφιά. Ήταν ίσως περισσότερο άγριο από όσο μας παρουσιάζουν τα ειδυλλιακά εικονίσματα. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν φτιάχνανε πάντα σταυρούς. Δυο δοκάρια είχανε, αν όχι μόνο ένα, και κατασκευάζανε τον σταυρό όπως τους κατέβαινε για πλάκα και τοποθετούσαν το θύμα σε στάση και πάλι όπως τους ερχότανε για πλάκα, αλλά και για να παρατείνουν τον χρόνο πριν πεθάνει το θύμα.
Οι Ρωμαίοι είχαν πολύ πείρα στο να σταυρώνουνε κόσμο. Στο τέλος του Τρίτου Πολέμου των Σκλάβων υπό τον Σπάρτακο το 71 ΠΚΕ, οι Ρωμαίοι σταύρωσαν 6.000 σκλάβους κατά μήκος της Απίας Οδού. Ο νόμος έλεγε ότι αν ένας σκλάβος δολοφονήσει τον ιδιοκτήτη του, θα σταυρωθούν όλοι οι σκλάβοι του οίκου, και, μια φορά, όταν ένας σκλάβος δολοφόνησε τον πλούσιο ιδιοκτήτη του, σταυρώσανε όλους τους σκλάβους του δολοφονημένου, τετρακόσιους σκλάβους, άνδρες γυναίκες και παιδιά.
Μια πολύ ρεαλιστική σταύρωση παρουσιάστηκε στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζι, Ο Τελευταίος Πειρασμός (1988) του Καζαντζάκη, με τον Βίλεμ Νταφόου ως Ιησού.
Ο Ιησούς πέθανε σε τρεις ώρες.
Ήταν βέβαια εξουθενωμένος και βασανισμένος, ιδιαίτερα από το άγριο μαστίγωμα που προηγήθηκε. Αλλά τρεις ώρες φαίνονται πολύ σύντομες, έστω και αν κάποιος Ρωμαίος τον κέντησε στο πλευρό με την λόγχη του, και το έκανε αυτό αφού φαινότανε σαν να είχε πεθάνει, μόνο για να βεβαιωθεί, χωρίς να του έχουν σπάσει τα πόδια. Είναι εξ’ ίσου, αν όχι περισσότερο πιθανό να λιποθύμησε πάνω στον σταυρό …να έχασε τις αισθήσεις του.
Έτσι, υπάρχουν δύο εκδοχές του τι συνέβη μετά στον Ιησού:
- Πέθανε πάνω στον σταυρό, τον μετέφεραν στον τύμβο που κλείστηκε με μια μεγάλη πέτρα, μετά, μέσα στην νύχτα, πρωινές ώρες πήραν την σωρό του οι μαθητές του και τον έθαψαν κάπου αλλού, μυστικά,
ή, πολύ περισσότερο πιθανό και λογικό, - Έχασε τις αισθήσεις του πάνω στον σταυρό. Οι Ρωμαίοι ήθελαν να πάνε σπίτια τους και, θορυβημένοι κιόλας από την έκλειψη της Σελήνης, άφησαν να τον πάρουν οι δικοί του για πεθαμένο, τον μετέφεραν στον τύμβο που κλείστηκε με μια μεγάλη πέτρα, μετά, μέσα στην νύχτα τον πήραν οι μαθητές του, τον περιποιήθηκαν και βρήκε τις αισθήσεις του. Φύγανε από την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία και γυρίσανε στον τόπο τους, στην Γαλιλαία, και κάπου πενήντα μέρες αργότερα ο Ιησούς υπέκυψε στα τραύματά του και τις κακουχίες.
Και έτσι… ένας μικρόσωμος, φτωχός Εβραίος από έναν ασήμαντο οικισμό, με πολύ μεγάλη καρδιά, που προσπάθησε να κάνει κοινωνική, όχι πολιτική ή στρατιωτική επανάσταση απέτυχε επειδή οι Ρωμαίοι τον εκτελέσανε καθώς αφ' ενός δεν γουστάρανε να μιλάνε οι Εβραίοι για βασιλιάδες και ουρανούς, και από την άλλη θέλανε να κρατήσουν τους ντόπιους ιερείς με το μέρος τους και υποτελείς, να τά 'χουν όλοι τάτσι-μιτσι-κότσι με την Ρώμη και άσε τον κατεχόμενο λαό να βουρλίζεται ως συνήθως. Επί δύο χιλιάδες χρόνια ο μικρόσωμος αυτός φτωχός Εβραίος θεωρείται Θεός, σήμερα από το 30%-40% των ανθρώπων στον πλανήτη (μόνο που τον έχουν για ξανθό γαλανομάτη και λένε ότι τον σκοτώσανε οι κακοί Εβραίοι).
Βλάσφημε Δημήτρη, θα μου μπήξτε τις φωνές. Δεν έχει μαγειρίτσα για σένα φέτος! Αρνείσαι την Ανάσταση, τρισκατάρατε! Πράγματι, αν οι σημερινοί γραμματείς και φαρισαίοι (η λυπηρή πλειοψηφία στην οργανωμένη Εκκλησία) διαβάσει αυτή την ανάρτηση, σίγουρα θα μου κάνει την τιμή να με εξορίσει πιξ-λαξ από τους κόλπους της. Όμως, αγαπητοί μου, καθόλου δεν την αρνούμαι την ανάσταση. Αλλά δεν τα λέω εγώ: Οι Γραφές τα λένε αν δώσετε προσοχή. Ερευνάτε, ρε παιδιά, τας γραφάς!
Πιστεύετε την πίστη σας και μην ερευνάτε για άλλες, αλλά την δική σας πίστη να την ερευνάτε, λένε αι γραφαί. Πίστευε και μη ερεύνα όπως έλεγαν οι Ιησουίτες, τάγμα μοναχών της Δυτικής Εκκλησίας, αλλά Ερευνάτε τας γραφάς κατά Κεφάλαιο 5, στοίχο 39 στο κατά «Ιωάννη» Ευαγγέλιο: «Ερευνᾶτε τάς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωήν αἰώνιον ἔχειν· και ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ·». Το να ερευνατε, λέει, ειναι το κλειδί για αιώνια ζωή κατανοώντας βαθύτερα νοήματα. Δείτε την προ-προηγούμενη φράση για εξήγηση του πως τα δύο αυτά δεν είναι αντικρουόμενα αλλά συμπληρώνουν το ένα το άλλο.
Εφ’ όσον ο Ιησούς ουδέποτε φέρεται να είπε ότι είναι ο μοναδικός γιός του πατρός ή Θεός ο ίδιος, αλλά απεκάλεσε τον εαυτό του υιό του ανθρώπου (Ματθαίος 17, 22-23), η Έρευνά μας αφορά το βαθύτερο νόημα που παρουσιάζουν οι γραφές μετά τον θάνατό του Ιησού, με αποκορύφωμα το Δόγμα της Νίκαιας, και την Αγία Τριάδα, 292 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Είναι αλήθεια ότι αν ένας Χριστιανός με τον φόβο του Θεού στην ψυχή του διαβάσει τα γραπτά μου, πιθανόν να τα καταδικάσει ως αίρεση. Όπου προτείνω ότι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι μια ποιητική απόδοση αφήγησης για το Σύμπαν, την Ζωή και τους Νόμους της Φυσικής. Ένα όμορφο, ζεστό κάλυμα σιγουριάς για προστασία που παρέχει ένας γονίός να φυλάξει τα παιδιά του από την αμείλικτη πραγματικότητα. Η ανθρώπινη οικογένεια προστατευόμενη απο ένα Πατέρα και μια Μητέρα, την μητέρα του Χριστού. Μέχρι η ανθρώπινη οικογένεια να ενηλικιωθεί πνευματικά.
Στην εισαγωγή του ευαγγελίου του «Ιωάννη» ο Ιησούς παρουσιάζεται ως το Φως. Το φως στην καθημερινή ποίηση είναι η αλήθεια. Ο ήλιος, λένε, είναι το καλύτερο απολυμαντικό. Πράγματι, όταν κοιτάζουμε τον ήλιο τα μάτια μας θέλουν αυθόρμητα να κλείσουν. Όμως, το φως του ήλιου δεν είναι επικίνδυνο αλλά απλά πολύ λαμπερό. Το φως γίνεται επικίνδυνο μόνο όταν κοιτάξουμε τον ήλιο κατά την διάρκεια έκλειψης, όταν ένα σκοτεινό σώμα σκεπάζει τον ήλιο και ξεγελάει το μάτι. Αυτό που ελπίζω ότι κάνουν τα γραπτά μου είναι να αφαιρέσουν το σκοτεινό σώμα του φόβου από μπροστά από τον ήλιο, να απομακρύνουν την έκλειψη και να τον αφήσουν να λάμψει. Ώστε να φανεί πλέον, επί τέλους, ούτε καν σαν ήλιος που ανατέλλει και δύει, αλλά σαν το άστρο που πραγματικά είναι, μια συνεχής θερμοπυρηνική ζύμωση φυσικών στοιχείων, άστρα υπεύθυνα για την ζωή στο Σύμπαν όταν διασκορπίζονται αφού ένα αστέρι πεθάνει. Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι αίρεση για όποιους ψάχνουν την δύναμη να ατενίσουν το άπειρο με ανοιχτά μάτια. Είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης μιας θρησκείας.
Για να λειτουργήσει ο Ελληνο-Ρωμαϊκός Ιουδαϊκής αφήγησης Χριστιανισμός της Νίκαιας του 325 ΚΕ τον οποίον έχτισε τον Πρώτο Αιώνα στην Μεσόγειο ο Παύλος, πρώην Σαούλ, ο Ιησούς ο Ναζωραίος πρέπει να πεθάνει ώστε ο Χριστός ο Υιός του Πατρός να αναστηθεί εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας. Να νικήσει τον θάνατο με το να πεθάνει. Ο Ιησούς πεθαίνει και ο Χριστός ανασταίνεται, και το πιστεύουν αυτό δισεκατομμύρια άνθρωποι επί δύο χιλιάδες χρόνια.
Ο Χριστιανισμός γεννιέται από την διαφορά έννοιας μεταξύ Ιησού και Χριστού.
Ιησούς ήταν το όνομα του ανθρώπου. Χριστός ήταν η Ελληνική λέξη που επέλλεξε ο Παύλος για να μεταφράσει την ένοια Μεσσίας όταν κήρυτε στους Ελληνόφωνες της Αντιόχειας.
Ιησους, ο Χριστός.
Ένα πρόσωπο, δύο φύσεις. Μία υλική και μία πνευματική, οικουμενική. Ένα πλαίσιο, δύο-σε-μια έννοια, που εξηγεί περισσότερο την έκφραση «Πατέρας» παρά «Υιός». Όσο για τον «Υιό», είναι και 100% άνθρωπος (Ιησούς), και 100% Θεός (Χριστός). Θεός-Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος ως Θεός. Ο Θεός ως Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος πεθαίνει και η έννοια του Θεού ανασταίνεται και ζει για πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι να το πιστεύουν. Αυτό που ο Άρειος (Αρειανισμός) δεν μπόρεσε να το πιάσει και να το χωρέσει στο μυαλό του, όπως πολλοί δεν μπορούν να το πιάσουν. Σύμπαν και Ζωή όπου η Ζωή είναι γεννημένη ομοούσια με το Σύμπαν, γεννημένη από το Σύμπαν, από την αρχή του Σύμπαντος, από την ύλη του Σύμπαντος. «Υιός» δεν σημαίνει μόνο τον Χριστό αλλά όλους και όλες και όλα τα ζωντανά, όλη την Ζωή στο Σύμπαν, και τον Ιησού και εμάς όλους. Ο ίδιος ο Ιησούς άλλωστε έλεγε ότι είμαστε όλοι παιδιά του πατρός. Ποτέ σε καμία γραφή δεν φέρεται να είπε ότι ο ίδιος είναι ο μόνος και ένας γιός του Θεού.
Πραγματική και ατόφια ποίηση που μπορούν να την καταλάβουν όλοι αν προσπαθήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του. Τι σημασία έχει αν ζούμε με αγάπη επειδή πιστεύουμε στην υπέροχη φύση, το σύμπαν, την γνώση, την επιστήμη και την Ζωή, ή αν ζούμε με αγάπη πιστεύοντας ότι υπάρχει ένας γέρος στον ουρανό που έφτιαξε όλο το σύμπαν για μας και μόνο, και έστειλε τον Γαβριήλ να κάνει μ' ένα κρίνο θαυματουργά έγγειο μια παρθένα, όπως, με παραλλαγές, έκανε και ο Δίας, ο Ζευς, αιώνες πριν.
Από τους 1.200 λίαν σημαντικούς που ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Constantinus (Imperator Caesar Flavius Valerius Constantinus Augustus, γεννημένος στην πόλη Naissus που βρίσκεται στην σημερινή Σερβία) κάλεσε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 της Κοινής Εποχής, μόνο 318 πήγανε. Αλλά ξέρανε τι τους γινότανε. Κάμποσοι πρέπει να είχαν και κάρτα μέλους στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Όταν ο Αυτοκράτορας τους έβαλε σε μια αίθουσα και τους είπε: «Καινούργια θρησκεία θέλω για το πόπολο και τώρα τηνε θέλω διότι η Αυτοκρατορία τούτη διαλύεται πάραυτα!» του έφτιαξαν ένα μαργαριτάρι της γνώσης από ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη. Σύμπαν, Ζωή και Νόμοι της Φυσικής. «Πολύ ωραία, είπε ο Constantinus. Και ποιος νομίζετε ότι θα καταλάβει λέξη από αυτό που είπατε τώρα;» «Κανένα πρόβλημα, Αύγουστε!» του αποκρίθηκαν. «Εσύ θα το πεις Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, και την έφτιαξες. Βάλε εκείνον το Εβραίο για Υιό, που τον ξέρουνε οι μισοί στην Μεσόγειο, που το σκέφτηκες ήδη από την Μιλβιανή Γέφυρα, και τους έχεις επιτρέψει δέκα χρόνια τώρα από το Μεδιόλανο να τον δοξάζουνε και η Αυτοκρατορία θα σου κάτσει στα γόνατα να την κάνεις κου-πε-πε από την καινούργια Πόλη σου». «Την Νέα Ρώμη, θέλετε να πείτε;» «Βεβαίως, ότι πεις, Ισαπόστολε!»
Συν, θα έλεγα, ένας άνθρωπος σαν τον Ιησού θα πρέπει να εκτιμούσε και μια κάποια αίσθηση του χιούμορ, μια και πολύ σοβαροφάνεια είχανε πουλήσει οι γραμματείς και οι φαρισσαίοι. Όταν είπε ο Ιησούς ότι το να μπει ένας πλούσιος στο βασίλειο του ουρανού είναι τόσο δύσκολο όσο να περάσει με την γκαμήλα του από το μάτι της βελόνας, όπου Μάτι της Βελόνας ήταν το όνομα μιας πολύ μικρής πύλης της Ιερουσαλήμ, η εικόνα του πλούσιου που προσπαθεί να περάσει με την γκαμήλα του από την πολύ στενή πύλη δεν προκαλούσε άραγε γέλιο;
Οπως άλλωστε φέρεται να είπε ο Ιησούς, στο αιρετικό και απόκρυφο Ευαγγέλιο του Θωμά, «Οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς πήραν τα κλειδιά της γνώσης και τα έκρυψαν. Οι ίδιοι δεν μπήκαν στην αίθουσα της γνώσης, ούτε επέτρεψαν την είσοδο σε όσους θέλουν να μπουν».
Τον Ιησού από την Ναζαρέτ δεν τον ενδιαφέρει τι πιστεύουμε ή τι νομίζουμε... το αποτέλεσμα της όποιας πίστης τον ενδιαφέρει. Η αγάπη.
Να αγαπάτε και να σέβεστε ο ένας τον άλλο, και ο Ιησούς ο Ναζωραίος είναι ευτυχής.
- VIII -
Κοινωνία
Και, μιλώντας για Ιησού και για Χριστό, ας πάμε και στο σώμα και στο αίμα που κοινωνούμε.
Η σκηνή από το Μυστικό Δείπνο στην οποία είναι θεμελιωμένη η Θεία Κοινωνία, το μυστήριο της μετάλλαξης του ψωμιού και του κρασιού σε Σώμα και Αίμα, παρουσιάζεται σε τρία από τα Ευαγγέλια. «Μάρκος» 14:12-16, «Ματθαίος» 26:17-30, και «Λουκάς» 22:7-23. Δεν αναφέρεται όμως η σκηνή αυτή στο Θεολογικό Ευαγγέλιο του «Ιωάννη» πουθενά στο Μυστικό Δείπνο, 13:1-38. Στο Θεολογικό Ευαγγέλιο του «Ιωάννη» γίνεται μια πολύ βαθύτερη αναφορά στο ψωμί και το κρασί ως πνευματική τροφή, Κεφάλαιο 6, στοίχοι 22 έως 59, από διδαχή του Ιησού στην Συναγωγή της Καπερναούμ.
Στην Χριστιανική Θεία Μετάληψη, Σώμα και Αίμα Χριστού, λέει ο παπάς με το κουταλάκι. Δεν λέει Σώμα και Αίμα Ιησού. Κι αν ποτέ πει Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, γραμματικά και συντακτικά το καθοριστικό είναι το δεύτερο, το «Χριστού». Και το κουταλάκι τι έχει μέσα; Τον καρπό του αμπελιού και το θρεπτικό σιτάρι. Φανταστείτε την σκηνή, όπως είναι γραμμένη, δεν έχει σημασία αν έγινε πραγματικά ή όχι, λέει ο Ιησούς στους φίλους του, πάρτε και φάτε, αυτό είναι το σώμα μου, πιείτε από αυτό όλοι, αυτό είναι το αίμα μου. Για να με θυμάστε όταν τρώτε και οταν πίνετε.
Αυτά όλα, για μένα, δεν είναι δικαιολογία για να μην απορρίψω την θρησκεία: είναι σύζευξη που γεφυρώνει την πραγματικότητα δισεκατομμυρίων χρόνων ενός απέραντου Σύμπαντος σε τυχαία φυσική εξέλιξη και της παράδοσης που εικονογραφεί έναν δημιουργό του καθημερινού μας κόσμου εδώ στην ταλαίπωρη Γη. Μιας παράδοσης που οδηγεί τις κοινωνίες, πιάνοντάς τες από το χεράκι, στον δρόμο των χιλιετηρίδων, δίνοντάς τους ταυτότητα, συνοχή και τροφή για σκέψη, και όσοι σκεφτούνε, σκέφτηκαν.
Η Μαργαρίτα μεταλαμβάνει, 26 Οκτωβρίου 2015 υπό το βλέμμα του Πατριάρχη στην Φλωρεντία.
(Φωτογράφιζα γενικότερα την επίσκεψη του Πατριάρχη, μια που είμαι και από τους επίτροπους της εκκλησίας)
παρακολουθώντας την Λειτουργία από αρχής μέχρι τέλους.
Το να πάμε λίγο πριν την θεία μετάληψη όπως κάνουν πολλοί
Έλληνες θα ήταν και υποκριτικό και ειδωλολατρικό.
Το να κάνουμε ουρά για την θεία μετάληψη μισή ώρα πριν, όπως κάνουν πολλοί Έλληνες, θα ήταν παιδαριώδες.
Φωτογράφησα αυτό το πορτραίτο με πολύ σεβασμό για τον εξαιρετικό αυτόν άνθρωπο.
Εδώ στην Ρωμαιοκαθολική του χωριού μας, τα Χριστούγεννα, ο Χριστούλης είναι μια πλαστική κούκλα, παιγνίδι από μαγαζί.
Μετά εξιστόρησε στην Μαργαρίτα πως την δεκαετία των 1990 είχαμε «συνεργαστεί» όταν δίδασκα την ανάλυση του Πιστεύω της Νίκαιας, Κατηχητικό σε 14-χρονα παιδιά.
Αν με ρωτήσει κανείς ποτέ ποια είναι η πίστη μου θα απαντήσω ότι πιστεύω στην επιστήμη, στο σύμπαν του οποίου είμαι υλικό, οργανικό μέρος και στην τυχαία φυσική εξέλιξη, και αναγνωρίζω την κοινωνική ανάγκη παραδόσεων και ηθικής, βασισμένων στην μεταφορά, την αλληγορία, και την ανύψωση του πνεύματος προς αρμονική συμβίωση όλων.Αν με ρωτήσει κανείς ποτέ αν είμαι άθεος, θα απαντήσω παρακαλώντας τον συνομιλητή μου να μου εξηγήσει τι έννοια αποδίδει εκείνος ή εκείνη στην λέξη «θεός», ώστε τότε να μπορέσω να απαντήσω ανάλογα με το τι εννοεί.
Και αν μου πει ότι ο θεός είναι ένας γέρος στον ουρανο, θα ρωτήσω γιατί θεός να μην είναι μια μεταφορική απεικόνιση ολόκληρου του Σύμπαντος, η Ζωή, Υιός ομοούσιος, και το Άγιο Πνεύμα οι νόμοι της Φυσικής, που αλληγορικά είναι και η βούληση του Σύμπαντος. Δεν είναι άραγε αυτό ισάξια αληθινό;Λυπάμαι βλέπετε όταν κόσμος χρησιμοποιεί την λέξη «άθεος» γιατί είναι μια λέξη αρνητική που ξεκινάει από το «άλφα», το αρνητικό, και δεν δίνει την παραμικρή πραγματική πληροφορία, ή θετική παρότρυνση προς συζήτηση. Δεν είναι ότι είμαι άθεος ή ότι δεν είμαι άθεος, αλλά το ότι για μένα η λέξη «άθεος» είναι αρλούμπα.Είπαμε, πιστεύω στην επιστήμη, την τυχαία φυσική εξέλιξη, αναγνωρίζω την κοινωνική ανάγκη παράδοσης, και χρησιμοποιώ λογική και φιλοσοφία για να χτίσω γέφυρες, αντί να τις γκρεμίσω. Όχι για να υποστηρίξω την όποια όχθη εκατέρωθεν της γέφυρας αλλά για να δω την ποίηση ως επαρκώς εικονογραφημένη, αν όχι κοινωνικά απαραίτητη για να ενώνει το επίπεδο του καθενός. Δεν υπάρχει μια λέξη που να τα περιγράφει αυτά.
Και η μία λέξη «Χριστιανισμός» στην πρακτική και ιστορική πραγματικότητα εννοεί Παυλισμός. Και ο Παύλος, Ιησούς δεν ήτανε, περισσότερο από όσο ο Λένιν ήτανε Καρλ Μαρξ.
Όλοι πιστεύουμε κάτι. Ακόμα και οι Αγνωστικοί πιστεύουν στο ότι δεν γνωρίζουν. Πίστη έχουμε όλοι, σε αυτό το οποίο πιστεύουμε, ότι και να είναι αυτό.
Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.
Νίκος Καζαντζάκης
Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει.
Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν.
Νίκος Καζαντζάκης
Τι φοβερός ανήφορος από τον πίθηκο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο στον Θεό.
Νίκος Καζαντζάκης
Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό». Κι η μυγδαλιά άνθισε.
Νίκος Καζαντζάκης
Τον Καζαντζάκη τον αφόρισε η Ελληνική Αυτοκέφαλη Εκκλησία, αλλά το Πατριαρχείο στο Φανάρι δεν ενέκρινε τον αφορισμό αυτόν.
«Αυτό είναι το κύπελο ενός ξυλουργού»
Ο Ίντι έπρεπε να διαλέξει ποιο είναι το αληθινό κύπελο από το οποίο ήπιε ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο
και η επιλογή ήταν πολλά χρυσά, και ασημένια δισκοπότηρα με πολύτιμους λίθους σε διάφορα περίτεχνα σχέδια.
Διάλεξε μια απλή ξύλινη κούπα κρυμμένη ανάμεσα στα άλλα και είπε:
«Αυτό είναι το κύπελο ενός ξυλουργού»
Ο Σταυροφόρος που φυλούσε το πραγματικό Άγιο Δισκοπότηρο επί 700 χρόνια, ευχαριστημένος είπε:
«Διάλεξες σοφά»
Ηθική
Όχι τόσο την σύνδεση με κάποιο θεό,
αλλά την διαχρονική συνοχή μιας κοινωνίας και ημών αλλήλων μέσω της παράδοσης και την ηθικής.
…τα βρίσκουμε μεταξύ μας όλα τα άλλα, εκτός από την ανήθικη πρακτική του να αλλοιώνονται οι γραφές, «επιστολές», εκκλησιαστικοί νόμοι και λοιπά με τον καιρό από τους ιθύνοντες με σκοπό να καθορίζεται η θέση των γυναικών στην κοινωνία και στην συζήτηση σαν δευτερεύουσα όπου οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα και στην παραγωγή γιών. Αυτά, καμία θρησκεία ή φιλοσοφία δεν τα λέει από μόνη της εξ' αρχής: οι αρσενικιάρηδες αποδέκτες της θρηκείας τα προσθέτουν, ιδίως σε μέρη όπως η Μεσόγειος που σφύζουν από αρσενικούς και πολύ σημαντικούς, να πούμε, άντρακλες, τρομάρα τους.
Από την άλλη, «βγήκαν» από τον Κήπο όταν κατάλαβαν ότι είναι «γυμνοί», δηλαδή όταν άρχισαν να έχουν ιδία αντίληψη και σκέψη. Η απαγόρευση, δηλαδή, ήταν να μην δοκιμάσουν κάτι που θα τους επέτρεπε ιδία αντίληψη και σκέψη. Και ήταν η Εύα, η γυναίκα, που πήρε θέση επί της Ελευθερίας του ανθρώπου, προς τον δρόμο του να έχουμε δική μας ανεξάρτητη σκέψη και βούληση, όπου και να μας οδηγήσει.
- X -
Αντιλήψεις
Μια οπτική αναπαράσταση της διαφοράς μεταξύ πραγματικότητας και αφήγησης:
Οι κακοί οι Εβραίοι, οι Σημίτες, που στην Αμερική, την πιο ρατσιστική χώρα του κόσμου, τους λένε ότι
είναι κουμουνιστές και τραπεζίτες με διεθνή συνομωσία.
Τώρα, το πως κουμουνιστές είναι και τραπεζίτες, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, και ένας θεός ξέρει πως…
Ο Ιησούς δια χειρός Vincent Van Gogh
Όταν μπερδεύει κανείς απατεώνες και θεούς.
Και εδώ, η γελοιότερη εικόνα στις μέρες μας:
Υπουργοί στην Ελλάδα ορκίζονται «καλωδιωμένοι» με το Ευαγγέλιο, χέρι-σε-ώμο.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν προσφέρει διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας,
μια και οι νεο-Έλληνες δεν πέρασαν ούτε Αναγέννηση ούτε Διαφωτισμό.
Και, θεωρούν εαυτούς κλειδοκράτορες
της επιστήμης, φιλοσοφίας και πολιτισμού των Αρχαίων Δωριέων, Ιώνων, Αχαιών και Αιολέων.
Τις τάσεις και εκφράσεις προς υλική ειδωλολατρία, ούτε ο Χριστιανισμός του Παύλου δεν μπόρεσε να τις εξαλείψει.
Και η Ελλάδα είναι η δεύτερη περισσότερο αντισημιτική χώρα στην Ευρώπη, με 65%, έναντι 68% της Πολωνίας.
- XΙ -
Ο Ιησούς και ο Ιούδας της γενιάς μου
«I dreamt I met a Galilean, a most amazing man, He had that look you very rarely find,
The haunting, hunted kind»
Ένα Ευαγγέλιο γραμμένο το 1970, που το τραγουδήσαμε όλοι
(Τους είδα και σε ζωντανή παράσταση στo Wang Center στην Βοστόνη το 1994)
- ΧΙΙ -
Επίλογος
Μέρος Πρώτο, Ποίηση
Καλή Σαρακοστή, παιδιά, και καλό Πάσχα.
Μετά την ανάσταση λένε το Ευαγγέλιο του «Ιωάννη» που ξεκινάει ως εξής, εδώ σε μια πιθανή απόδοση στα Νέα Ελληνικά:
«Στην Αρχή ήταν η λογική σκέψη, και η λογική σκέψη ήταν προς τον Θεό, και ο Θεός ήταν η λογική σκέψη.»
οι άνθρωποι δεν αναγνώρισαν το τι δίδαξε,
Την Λογική Σκέψη
Οι δύο πρώτες εικόνες εδώ παραπάνω είναι από την Τρίτη σαιζόν της σειράς ανάλυσης της επιστήμης για τους καθημερινούς ανθρώπους, Cosmos, το 2020, παρουσιασμένη από τον Neil deGrasse Tyson, μαθητή του Carl Sagan, και η τελευταία φωτογραφία είναι από την αρχή της πρώτης σαιζόν του Cosmos, το 1980, και αυτά είναι τα δάχτυλα του χεριού του Carl Sagan που έγραψε και παρουσίασε την πρώτη σαιζόν. Μια από τις ομορφότερες στιγμές στη ζωή μου ήταν το 1993 όταν έτυχε να γνωρίσω τον Carl Sagan και να τον ευχαριστήσω για το Cosmos.
Άλλη μια στιγμή, όχι τόσο ορόσημο όσο …αποκάλυψη, ήρθε το 1992. Πήγαμε τον Κώστα δύο χρονών στην ορθόδοξη εκκλησία κοντά μας, στην Μασαχουσέτη, για να έχει ρίζες, όπως έχουν ρίζες όλοι οι Αμερικανοί από κάπου αλλού, αφού πρώτα είχε βαπτιστεί στην Μεγαλόχαρη στην Τήνο όπου είχα βαπτιστεί και εγώ και όπου είχαμε παντρευτεί με την μητέρα του. Και μετά από όλα μου τα παιδικά χρόνια που με τρέχανε στην εκκλησία στο Γυμνάσιο και είχα μάθει την προσευχή «Κάνε Θεέ μου να τελειώσει γρήγορα αυτό το πράμα να βγω έξω…» τόσα χρόνια αργότερα στην Μασαχουσέτη είχε μπροστά από το κάθε κάθισμα ένα βιβλίο της λειτουργίας στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Και για πρώτη φορά στα 34 διάβασα και κατάλαβα τι λέγεται στην Λειτουργία και πως είναι δομημένη, με τι σύνταξη και έννοιες. Και χάρηκα χαρά μεγάλη. Τόσα χρόνια παιδί στην Ελλάδα δεν του είχε κόψει κανενός σοφολογιότατου να μας δώσει να διαβάζουμε την λειτουργεία που υπομέναμε.
Όμως, και οι γονείς μου με δίδαξαν, όχι μόνο ο Jonathan και ο Carl Sagan.
Το τελευταίο μάθημα που μου έδωσαν, πέρα από την άνευ όρων αγάπη όσο ζούσαν, ήταν με τον θάνατό τους, όταν μου έδειξαν πόσο απόλυτος είναι ο θάνατος. Και, ότι αυτό που έχει σημασία είναι η ζωή που μοιραζόμαστε με άλλους, και όχι το να μας λείπουν μετά, εφ’ όσον η ζωή που μοιραστήκαμε θα υπάρχει πάντα μέσα μας, εκτός χρόνου.
Μάθημα που με προετοίμασε για τον θάνατο του γιού μου.
Και για την ζωή που μοιραζόμαστε με την Μαργαρίτα, για όσο υπάρχουμε.
Γνωρίζοντας και οι δύο ότι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα μπούμε στο διαστημόπλοιο USS Enterprise (NCC-1701),
με τις στολές μας του Starfleet, να ανακαλύψουμε τον υπόλοιπο γαλαξία μαζί με τους φίλους μας στην γέφυρα, για πάντα,
στο Ταξίδι μας στ' Αστέρια.
Επίλογος
Μέρος Δεύτερο, Επιστήμη:
Ο Επίλογος είναι Πρόλογος
Συνοπτικά,
Η Ορθόδοξη έκδοση του Χριστιανισμού, όπου το Άγιο Πνεύμα (Νόμοι Φυσικής) δεν εκπορεύεται από τον Υιό (την Ζωή) είναι μια υπέροχα ακριβής αφήγηση μεταφοράς και αλληγορίας που, εκφραζόμενη με αυτή την εικονογράφησή της, αποδίδει απολύτως την πραγματικότητα της Επιστήμης για όποιους θέλουν να την αναλύσουν, αλλά επίσης και για όποιους χρειάζονται την ποίηση και σιγουριά που η αφήγηση της θρησκείας μπορεί να τους προσφέρει.
Η άποψη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπου το Άγιο Πνεύμα (Νόμοι Φυσικής) εκπορεύεται και από τον Υιό (την Ζωή), απομακρύνει τον Υιό από τον Άνθρωπο και βραχυκυκλώνει την υπέροχη εξήγηση της Νίκαιας, όπου ο Υιός είναι όλη η Ζωή στο Σύμπαν.
Η Ζωή συμπεριλαμβάνει το είδος του Ανθρώπου, στο πραγματικό Σύμπαν, ο Ιησούς αντιπροσωπεύει τον Άνθρωπο, και ο Χριστός, στην αφήγηση του Χριστιανισμού της Νίκαιας, αντιπροσωπεύει την Ζωή. Όλη την Ζωή. Και την Λογική Σκέψη.
Οι δύο ρήσεις, Πίστευε και μη Ερεύνα, και Ερευνάτε τας Γραφάς, δεν αντικρούουν αλλά συμπληρώνουν η μια την άλλη, ως προς το να πιστεύουμε σε κάτι χωρίς να ψάχνουμε τη κατάλυσή του, και να ερευνάμε τα βαθύτερα νοήματα της αφήγησης.
Τα ίδια βαθύτερα νοήματα και συνδέσεις μπορεί κανείς να τα βρει σε όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες, εκφραζόμενα δια μέσου της εικονογράφησης και κουλτούρας της κάθε κοινωνίας.
Όλες οι Θρησκείες και φιλοσοφίες παροτρύνουν τους Ανθρώπους προς την αρμονική συμβίωση και την αγάπη, αλλά μολύνονται από την ανθρώπινη πραγματικότητα που συμπεριλαμβάνει έχθρα, φόβο, ζήλια, απομονωτισμό και διαμάχη.
Ματθαίος, 11:25, ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις· (αυτά που το Σύμπαν [ο πατέρας κύριος ουρανού και γης] απέκρυψε από τους σοφούς και τους συνετούς, τα φανέρωσε στους ως νήπια αφελείς και ταπεινούς).
Ο «Θεός» υπάρχει από την στιγμή που υπήρξε ανθρώπινη σκέψη. Δεν χρειάζεται κάποιος να δημιούργησε τον «Θεό» περισσότερο από το να χρειάζεται κάποιος που δημιούργησε το Σύμπαν, με το Big Bang.
Η τελευταία ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το τι υπήρχε πριν το Μεγάλο Μπαμ, πριν την «Δημιουργία/Γένεση».
Το σύμπαν αποτελείται από ενέργεια και από ύλη. Η ενέργεια μεταδίδεται με την ταχύτητα του φωτός, αλλά στην ταχύτητα του φωτός ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Δεν προχωρά μπροστά. Μέσω σωματιδίων όπως το Higgs Boson η ενέργεια μετατρέπεται σε ύλη. Την στιγμή που υπάρχει ύλη ο χρόνος κυλά.
Δηλαδή η ενέργεια υπάρχει στον χοροχρόνο και η ύλη υπάρχει στον χώρο συν γραμμικό χρόνο. Αυτό που λέμε Big Bang πιθανώς να είναι η στιγμή όταν η ενέργεια μετατράπηκε για πρώτη φορά σε ύλη, και έτσι ξεκίνησε ο χρόνος να κυλά. Πριν από αυτό υπήρχε μόνο ενέργεια αλλά όχι σε γραμμικό χρόνο, δηλαδή μηδέν χρόνος πριν το Big Bang. Δεν υπήρχε «πριν», σε χρονικό πλαίσιο. Η τυχαία δημιουργία ύλης από ενέργεια έκανε το Σύμπαν να ξεκινήσει σε γραμμικό χρόνο, κινούμενο προς τα μπροστά, πάνω στον μονόδρομο της εξέλιξης χωρίς να υπάρχει χρόνος πριν από αυτό.
Οι Χαώδεις συμπεριφορές της ύλης, μετά την στιγμή της ύπαρξής της, εξελίχθηκαν στις συμπεριφορές που δεν ήταν εποικοδομητικές και εξαφανίστηκαν και στις συμπεριφορές που έχτισαν και επιβλήθηκαν, τις οποίες εμείς τις λέμε τώρα Νόμους της Φυσικής και της Εξέλιξης.
Θα θελήσει κανείς άραγε να πει ότι η ενέργεια που δημιούργησε την ύλη του Big Bang είναι ο Θεός; Κανένα πρόβλημα. Ότι κάνει στο καθένα ευχαρίστηση. Άλλωστε εκείνη την σφαίρα όπου άτομα υπό αστρονομικές τιμές βαρύτητας και θερμότητας βρίσκονται σε συνεχή πυρηνική ζύμωση εκπέμποντας φωτόνια, σφαίρα γύρω από την οποία περιστρεφόμαστε, την λέμε ήλιο που ανατέλλει και δύει. Γιατί όχι;
Εδώ, μια επεξήγηση του πως και γιατί η επιστήμη είναι ακόμα ατελής στην περιγραφή των πραγμάτων: Υπάρχει η σπουδή που εκφράζεται με την Σχετικότητα (General Relativity και Special Relativity), και η σπουδή που εκφράζεται με την Κβαντική Μηχανική (Quantum Mechanics). Η Σχετικότητα αφορά μεγέθη στο Συμπαν από μόρια και επάνω (από μόρια έως οργανισμούς, πλανήτες, άστρα και γαλαξίες), ενώ η Κβαντική Μηχανική αφορά μεγέθη στο Σύμπαν από άτομα και κάτω (σωματίδεια μικρότερα του ατόμου). Ενώ το Σύμπαν είναι Ένα, από τα ελάχιστα έως τα μέγιστα μεγέθη, οι θεωρίες μας μεταξύ Σχετικότητας και Κβαντικής δεν συμφωνούν μεταξύ τους, παρουσιάζοντας δύο διαφορετικής συμπεριφοράς «σύμπαντα», το πολύ μεγάλο και το πολύ μικρό. Επίσης δεν είναι ακόμα κατανοητό το αν υπάρχει μέγιστο και ελάχιστο όριο μεγεθών ή αν δεν υπάρχουν όρια αλλά άπειρες διαφορές μεγεθών. Το επόμενο βήμα της Επιστήμης είναι η συνεχής προσπάθεια να ανακαλυφτεί μια πλήρης θεωρία που να μπορεί να εφαρμοστεί στο σύνολο των μεγεθών του σύμπαντος.
Μια άλλη ερώτηση (αμέσως μετά από την παραπάνω ερώτηση η οποια νόμιζε ότι είναι η τελευταία, αλλά φαίνεται ότι δεν ήτανε) στην οποία δεν έχουμε απαντήσει, ούτε πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να απαντήσουμε είναι το αν το Σύμπαν έχει όρια, ή αν είναι άπειρο. Υπάρχει το γνωστό σε εμάς σύμπαν και το πέρα από το γνωστό σύμπαν: Το γνωστό σύμπαν είναι αυτό που βλέπουμε και που μπορούμε να ανιχνεύσουμε από το Big Bang έως σήμερα, με πληροφορίες που ταξίδεψαν σε εμάς στην ταχύτητα του φωτός κατά τα 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια από το Big Bang. Δηλαδή, αυτό που βλέπουμε και ανιχνεύουμε, 13.800.000.000 έτη φωτός από εμάς, είναι όπως ήταν και εκεί που ήταν πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως, η σφαίρα του γνωστού σε εμάς σύμπαντος, σήμερα, δεν έχει ακτίνα 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός, με διάμετρο 27,6 δισεκατομμύρια έτη φωτός, αλλά, επειδή επί 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια το Σύμπαν επεκτείνεται, αυτές οι αρχικές τιμές αντιπροσωπεύουν ακτίνα 46,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός, με διάμετρο 93 δισεκατομμύρια έτη φωτός (οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τους μακρινούς άλλους σε τιμές ταχύτητας ανώτερες της ταχύτητας του φωτός, παράδοξο το οποίο το εξηγεί η Σχετικότητα).
Όσο γρήγορα διαστημόπλοια και να φτιάξουμε, προσπαθώντας να πάμε στην άκρη του γνωστού Σύμπαντος για να δούμε τι υπάρχει πέρα από αυτό, δεν θα φτάσουμε ποτέ στην άκρη γιατί κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, το όριο του γνωστού Σύμπαντος θα έχει συνεχίσει να απομακρύνεται από εμάς. Άρα, δε θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι υπάρχει πέρα του γνωστού Σύμπαντος, και αν έχει το Σύμπαν κάποιο όριο, πέρα του γνωστού, ή αν είναι άπειρο.
Εν τω μεταξύ, αν το Σύμπαν έχει όρια, σαν μια τεράστια σφαίρα, τότε, μέσα σε τι βρίσκεται αυτή η σφαίρα του περιορισμένου με όρια Σύμπαντος; Η απάντηση μας επιστρέφει στο πλαίσιο του άπειρου, πέρα από τα όρια. Άρα είναι λογικό να πούμε ότι είτε σε ένα επίπεδο είτε σε πολλά, το Σύμπαν είναι άπειρο.
Τι αντιπροσωπεύει, τι είναι το άπειρο; Άπειρο συν Άπειρο ισούται με Άπειρο. Άπειρο μείον Άπειρο ισούται με Άπειρο. Άπειρο επί Άπειρο ισούται με Άπειρο. Άπειρο δια του Άπειρου ισούται με Άπειρο. Το ίδιο αποτέλεσμα αν κανείς προσθέσει, αφαιρέσει, πολλαπλασιάσει ή διαιρέσει το άπειρο με οποιονδήποτε αριθμό.
∞
Ποια είναι άραγε η σχέση μεταξύ της έννοιας του Άπειρου και της έννοιας του Τίποτα; Καθώς το σύμπαν επεκτείνεται συνεχώς, και οι γαλαξίες που βρίσκονται μακρύτερα μεταξύ τους κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός, σε σχέση μεταξύ τους διαμετρικά μεγαλύτερης απόστασης, η κίνηση συνεχώς επιταχύνεται, σχετικά, και θα έρθει κάποιο σημείο στο μέλλον όταν δεν θα μπορεί να υπάρχει σχετικότητα στην ταχύτητα του φωτός και τα κύματα βαρύτητας ανάμεσα σε γαλαξίες, λόγω της απόστασης, και μετά δεν θα μπορεί να υπάρχει σχετικότητα ούτε καν μεταξύ άστρων στους γαλαξίες. Τότε, επίσης, όταν τα καύσιμα των άστρων εξαντληθούν, τα άστρα κυριολεκτικά θα σβήσουν και δεν θα υπάρχει πηγή φωτός, φωτονίων, ενέργειας, πουθενά.
Όταν έρθει εκείνη η εποχή, δεν θα υπάρχουν πλέον νόμοι της φυσικής γιατί δεν θα υπάρχει σχετικότητα ύλης για να καθορίσει τις τάσεις συμπεριφοράς. Εκείνο το Άπειρο μέγεθος θα ισούται, κυριολεκτικά, με το Τίποτα. Έχοντας ξεκινήσει όταν δημιουργήθηκε η πρώτη ύλη από την ενέργεια, το Σύμπαν θα καταλήξει στο ίδιο σημείο, χωροχρόνου χωρίς σχετικότητα ύλης για γραμμικό χρόνο, λέει η σημερινή Επιστήμη.
Η απάντηση πρέπει να συμπεριλαμβάνει την σκέψη του ότι η διάρκεια του χρόνου, το πόσο «γρήγορα» ή «σιγά» κυλάει ο χρόνος, είναι σχετικό μόνο απο το πλαίσιο της αντίληψης του παρατηρητή. Παραδείγματος χάριν, λέμε ότι το σύμπαν υπάρχει επί 13.800.000.000 χρόνια, δηλαδή για χρόνο ίσο με 13.800.000.000 περιστροφές της Γης γύρω από τον ήλιο, ή, αν ο μέσος όρος ζωής ενός ανθρώπου είναι 80 χρόνια, το σύμπαν υπάρχει για χρόνο στον οποίον θα χωρούσαν 175.500.000 ζωές ανθρώπων η μία μετά την άλλη. Τα 80 χρόνια ζωής, για μας, είναι πολύς, πολύς καιρός. Γιατί όμως να μην είναι στιγμιαία σαν μια σπίθα από μια φωτιά, που καίει φωτεινά για λιγότερο από ένα ανθρώπινο δευτερόλεπτο; Η σχετικότητα της έννοιας το χρόνου είναι το πιο δύσκολο πλαίσιο κατανόησης της ύπαρξης, για ένα ανθρώπινο ον.
Ακόμα περισσότερο παράδοξο, η έννοια του γραμμικού χρόνου, ως προς το πόσο γρήγορα ή σιγά κυλά ο χρόνος στο Σύμπαν, δεν μπορεί να εξαρτάται από την εμπειρία ενός μόνο και συγκεκριμένου είδους ζωής (του ανθρώπου). Άρα το μήκος του χρόνου από την Αρχή ως το Τέλος μπορεί κάλλιστα και με την ίδια ισχύ και εγκυρότητα να είναι τρισεκατομμύρια ανθρώπινα χρόνια, ή μια μόνο στιγμή για το ίδιο το Σύμπαν.
Τελικά, γιατί άραγε υπάρχει το Σύμπαν, και συνεπώς γιατί άραγε υπάρχουν οι συνειδητοποιημένες σε αυτοεπίγνωση εξαρτήσεις τρισεκατομμυρίων ατόμων, σαν κι’ εμάς. Η οποιαδήποτε απάντηση δεν μπορεί να είναι ανθρωπομορφική, βασισμένη στην εμπειρία ενός είδους ζωής, αλλά αντικειμενική.
Σε αντικειμενική αντιμετώπιση του Σύμπαντος ένα συνειδητοποιημένο είδος ζωής είναι εντελώς άνευ σημασίας στο απέραντο Σύμπαν, αλλά την ίδια στιγμή είναι καθοριστικά σημαντικότατο επειδή είναι κυριολεκτικά η αυτόεπίγνωση του Σύμπαντος.
Ένα είναι σίγουρο. Κάποια μέρα, αν επιζήσουμε σαν είδος, η Επιστήμη και συνεπής γνώση θα έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ που η κατανόηση του Σύμπαντος και η Τεχνολογία θα είναι τόσο προχωρημένη πέρα από εμάς, όσο είναι προχωρημένη η δική μας κατανόηση και Τεχνολογία από εκείνη των Αρχαίων Ιώνων. Από Τριήρεις σε διαστημόπλοια, από διαστημόπλοια στο τι θα έχει κατασκευαστεί τρεις χιλιάδες χρόνια από σήμερα. Όπως είπε ο Arthur C. Clarke, «Οποιαδήποτε αρκετά προηγμένη τεχνολογία δεν (θα) ξεχωρίζει (στην κατανόησή μας) από την μαγεία»
Τι είναι Πίστη, τελικά;
Η πίστη σε κάτι, σε οτιδήποτε, επιστήμη, θρησκεία, Μίκυ Μάους, οτιδήποτε κάνει τον καθένα να αισθάνεται καλά, δυνατός, δυνατή.
Σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.
Η Πίστη είναι η Ελπίδα.
Το αντίθετο της Πίστης είναι το αντίθετο της Ελπίδας.
Το αντίθετο της Πίστης είναι εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, αδύναμος, αδύναμη.
Αν αυτό που νομίζεις ότι πιστεύεις σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, αδύναμος, αδύναμη, τότε απλά δεν έχεις ακόμα βρει σε τι θέλει η ψυχή σου να πιστέψεις.
Κάτι στο οποίο πιστεύει ένας άνθρωπος, που του δίνει Ελπίδα, το ίδιο πράγμα έναν άλλον άνθρωπο μπορει να τον κάνει να αισθάνεται απογοήτευση, χαμένος. Δεν έχει σημασία το σε τι πιστεύει κανείς εφ' όσον αυτό στο οποίο πιστεύει τον ή την τοποθετεί σε αρμονία με το Σύμπαν που αναγνωρίζει, εκεί που αισθάνεται ότι ανήκει.
Η Πίστη σε κάτι που έχει κανείς μέσα του, βοηθά στο να μην φοβάται τον φοβο.
Πίστη είναι αυτό που μας λέει να γίνουμε επιστήμονες ή να πάμε στην εκκλησία... Πίστη είναι εκείνο που μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια με ευτυχία και να παίρνουμε μια βαθιά αναπνοή σε μια τέλεια ανοιξιάτικη μέρα. Πίστη είναι αυτό που μας κάνει να ψηφίζουμε ότι άνθρωπο ή κόμμα ψηφίζουμε, αλλά πίστη είναι επίσης αυτό που ίσως δυστυχώς μας προτρέπει να μισούμε εκείνους που δεν πιστεύουν το ίδιο σαν κι' εμάς...
Εγώ, προσωπικά, με την δική μου πίστη, που ελπίζω πλέον ότι προς το τέλος αυτής της ανάρτησης θα είναι ξεκάθαρη, όπως και να την έχει καταλάβει κάθε αναγνώστης, με κάνει να αισθάνομαι συνέχεια ότι χορεύω ένα υπέροχο βαλς στο διάστημα, στ' Αστέρια, ανάμεσα στα Έτη Φωτός.
Η Σελήνη και ο πλανήτης Δίας.
Για να δείτε τον Δία κάντε κλικ να μεγαλώσει η φωτογραφία
και ψάξτε προσεκτικά επάνω αριστερά.
Ο Δίας έχει διάμετρο 148.000 χιλιόμετρα και η Γη 12.756 χιλιόμετρα.
Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει το ταξίδι αυτής της ανάρτησης είναι με τις τελευταίες παραγράφους των βιβλίων Κόσμος (1979), του Καρλ Σέηγκαν, και του βιβλίου του Στήβεν Χώκινγκ, Μια Σύντομη Ιστορία του Χρόνου (1988).
Γράφει ο Καρλ:
Είμαστε η τοπική ενσάρκωση ενός Σύμπαντος που ανέπτυξε αυτοεπίγνωση. Έχουμε αρχίσει να αναλογιζόμαστε την προέλευσή μας: αστρο-ύλη που συλλογίζεται τα αστέρια: οργανωμένα συγκροτήματα δέκα δισεκατομμυρίων, δισεκατομμυρίων δισεκατομμύρια άτομα που θεωρούν την εξέλιξη των ατόμων: ιχνηλατώντας το μακρύ ταξίδι στο οποίο, τουλάχιστον εδώ, προέκυψε η συνείδηση. H αφοσίωσή μας είναι προς το είδος και τον πλανήτη. Εμείς αντιπροσωπεύουμε την Γη. Την υποχρέωση μας να επιβιώσουμε δεν την οφείλουμε μόνο στον εαυτό μας αλλά και σε αυτό το Σύμπαν, το αρχαίο και απέραντο, από τον οποίο πηγάζουμε.
Γράφει ο Στήβεν:
Ωστόσο, εάν ανακαλύψουμε μια πλήρη θεωρία (σημ.: που να ενώνει Σχετικότητα και Κβαντική Μηχανική), θα πρέπει με τον καιρό να είναι κατανοητή σε γενικές γραμμές από όλους, όχι μόνο από λίγους επιστήμονες. Τότε θα μπορέσουμε όλοι, φιλόσοφοι, επιστήμονες και απλοί άνθρωποι, να συμμετάσχουμε στη συζήτηση για το ερώτημα του γιατί εμείς και το σύμπαν υπάρχουμε. Αν βρούμε την απάντηση σε αυτό, θα ήταν ο απόλυτος θρίαμβος της ανθρώπινης λογικής – γιατί τότε θα γνωρίζαμε τον νου του Θεού.
.
Σημείωση του Δημήτρη:
Μπορεί κάποιοι να πουν ότι ο νους του Θεού δεν είναι δυνατόν να γίνει κατανοητός,
αλλά με αυτή την άποψη διαφωνεί ο ίδιος ο Θεός.
Ο οποίος Θεός της ανθρώπινης αφήγησης, μας έδωσε σαφείς οδηγίες του πως να ερευνάμε για να ανακαλύπτουμε
τα βαθύτερα νοήματα και την προέλευση της ύπαρξής μας.
Εφ’ όσον μάλιστα «Σκεφτόμαστε, άρα υπάρχουμε», δηλαδή υπάρχουμε επειδή σκεφτόμαστε,
η ίδια η ύπαρξη μπορεί να θεωρηθεί παράγωγο της σκέψης, όπου χωρίς σκέψη, χωρίς την αυτόεπίγνωση του Σύμπαντος,
δεν υφίσταται ύπαρξη.
~~~
