Η κατανόηση του περιβάλλοντος, και συνεπώς το τι είναι «αληθινό» φτάνει στον εγκέφαλό μας από τα μάτια, τα αυτιά, την οσμή και την αφή, όμως ο ανθρώπινος νους δίνει απόλυτη πίστη σε αυτό που βλέπουν τα μάτια. Αν το βλέπουμε μπροστά μας υπάρχει, άρα είναι αληθινό. Ειναι όμως;
Στην πραγματικότητα, το τι βλέπουν τα μάτια μας είναι το λιγότερο αξιόπιστο ως προς το τι είναι αληθινό. Παραδείγματος χάριν, όταν ο Χίτλερ επισκέφτηκε το τσιράκι του τον Μουσολίνι με τραίνο από την Γερμανία στην Ρώμη, ο Μουσολίνι είχε διατάξει να βαφτούν καινούργια όλα τα σπίτια εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου, μόνο η πίσω μεριά που φαινότανε από το τραίνο, και να φτιαχτούν όμορφοι όλοι οι κήποι που φαινόντουσαν από το τραίνο. Ήταν η Ιταλία άραγε όσο όμορφη και περιποιημένη όσο την είδε ο Χίτλερ από το τραίνο για την Ρώμη;
Τώρα μάλιστα, όσο περνάνε οι δεκαετίες τόσο οι άνθρωποι μένουν περισσότερο κλεισμένοι σε δωμάτια, είτε είναι το καθιστικό είτε το γραφείο. Αυτά που βλέπουν από τον έξω κόσμο είναι όλο και περισσότερο στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το ίντερνετ. Ταινίες (βίντεο) και φωτογραφίες (ψηφιακές εικόνες).
Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει, έστω και σε γενικές γραμμές, ότι ταινίες και φωτογραφίες χειραγωγούνται με ψηφιακά προγράμματα, αλλά δεν υπάρχει ενδιαφέρον ως προς το αν αυτό που βλέπουν είναι αληθινό ή όχι. Ο κοσμάκης την σήμερον ημέρα χάβει τα πάντα χωρίς καν να ενδιαφέρεται, ή να μπορεί καν να αναγνωρίσει, την διαφορά μεταξύ μιας πραγματικής ατόφιας φωτογραφίας και μιας ψηφιακά χειραγωγημένης εικόνας που δείχνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει –και τα λέει όλα «φωτογραφίες». Το ίδιο και με τις κινηματογραφικές ταινίες και τα βίντεο.
Όσον αφορά την κοινωνική αλληλεπίδραση, κοινωνικές και πολιτικές τάσεις και γνώμες, η αδιαφορία ως το ποια πληροφορία είναι αληθινή, ποια παραπλανητική και ποια απλά ψεύτικη, η πρόοδος της τεχνολογίας και η τεχνική των «δημιουργών» ψευδών εικόνων είναι καταστρεπτικές. Οι υπαίτιοι της κοινωνικής οπισθοδρόμησης όμως δεν είναι οι «δημιουργοί» αλλά το ακροατήριο που δέχεται τα πάντα χωρίς κριτική σκέψη, με πλήρη άγνοια και αδιαφορία.
Η παραπληροφόρηση και το ψέμα είναι αυτά που αναδεικνύουν ηγέτες την σήμερον ημέρα. Πάντα έτσι ήταν στην ιστορία των εξυπνότερων από τους μεγάλους πιθήκους, αλλά σήμερα είναι πολλαπλάσια ευκολότερη και γρηγορότερη η επιρροή της φαντασίωσης στις κοπινωνίες. Όμως... Ένας ηγέτης χωρίς οπαδούς να τον ακολουθούν θα ήταν απλά ένα τυπάκος που βγαίνει βόλτα μόνος του. Η ενοχή παραμένει με τους οπαδούς, τους αγορατές που χάβουν κι' αγοράζουν και όχι με εκείνους που πουλάνε τις μπρούρδες που οι οπαδοί χαρούμενα αγοράζουν.
Άρα, η υπευθυνότητα για την κατάρρευση της κοινωνίας και της ανάδειξης «ηγετών» ανήκει απ’ ευθείας και ασυζητητί στον κοσμάκη που με πλήρη αδιαφορία, άγνοια και αλαζονεία δέχεται σαν «αλήθεια» ότι του γουστάρει να πιστεύει.
Στους αδιάφορους, ανίδεους αλαζόνες οφείλονται καταστάσεις όπως: ρατσισμός, εθνικισμός, απομονωτισμός, ολοκληρωτισμός, δικτατορία, πολιτικός φανατισμός, θρησκευτικός φανατισμός, και φυσικά αμάθεια και η συλλογική ηλιθιότητα.
Dune (1984)
(ψεύτικη ψηφιακή κινηματογραφική εικόνα)
Lawrence of Arabia (1962)
(αληθινή κινηατογραφική φωτογραφία - διευθυντής φωτογραφίας: Freddie Young)
(ψεύτικη)
(ναι, ναι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους είναι απαραίτητη η διευκρύνηση ότι η εικόνα είναι ψεύτικη,
και οι άνθρωποι αυτοί, που χωρίς διευκρίνηση θα πίστευαν ότι η εικόνα είναι αληθινή, περπατάν ανάμεσά μας)
~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου