Ballgame!

Στις 13 Απριλίου, 2016, επιστροφή στο Fenway Park, μετά από τόσα χρόνια, αλλά πάντα σαν χθες…

Boston Red Sox: 4, Baltimore Orioles: 2

Take me out to the ballgame,

Take me out to the crowds,

Buy me some peanuts and crackerjack,

I don’t care if I ever get back!

And it’s root-root-root for the home team,

If they lose it’s a shame,

And it’s one-two-three strikes, “You’re out!”

At the old ballgame!

Ο Εθνικός Ύμνος

2001

Ο Ντέβιντ "Μπιγκ Πάπυ" Ορτιζ, νο. 34,  χτυπά την μπάλα,
40 χρονών, στην τελευταία σαιζόν της καριέρας του.

Χοτ ντογκς!

2001

Ο Ντάστιν Πεντρόϊα χτυπά την μπάλα.

Ο Ντάστιν επιστρέφει στην Εστία σκοράροντας ένα βαθμό.

Συνεδρίαση στο βουναλάκι με τον μάνατζερ.
Αλλαγή pitcher...

Ο μπιγκ πάπυ σε καλή φόρμα.

100% βοδινό!
A true Fenway Frank!
(και Crackerjack [ποπ κορν βουτηγμένο σε καραμέλα])

Η διαφήμιση της βενζίνης Citgo ήταν στην πλατεία Κένμορ πίσω από το Φένγουαίη Παρκ επί δεκαετίες. Όταν αποφάσισαν την δεκαετία του ’90 να την κατεβάσουνε, κάναμε όλοι κίνημα να μείνει εκεί που είναι, μέρος της ατμόσφαιρας του Πάρκου, σήμερα για 40.000 θεατές, που άνοιξε στις 12 Απριλίου του 1912, και σήμερα ή διαφήμιση είναι διατηρητέο μνημείο.

Από το YouTube,

βρήκα το καθιερωμένο τραγούδι όπως το τραγουδάμε στο Fenway Park, για τις Red Sox της Βοστόνης,

κάθε παιγνίδι στο δεύτερο μισό το εβδόμου ίνινγκ…

Take me out to the ballgame,

Take me out to the crowds,

Buy me some peanuts and crackerjack,

I don’t care if I ever get back!

And it’s root-root-root for the home team,

If they lose it’s a shame,

And it’s one-two-three strikes, “You’re out!”

At the old ballgame!

Με παππούδες, γιαγιάδες, εγγόνια, γονείς, παιδιά, νέους και ερωτευμένους, εδώ δεν είμαστε στη Λεωφόρο ούτε στο Καραϊσκάκη. Εδώ, είμαστε βαθιά μέσα στην ψυχή της Αμερικής που ανά τις δεκαετίες κρατά τον χρόνο στα ίννινγς του μπεησμπωλ, από τον Μπέημπ Ρουθ και τον Τεντ Γουίλλιαμς μέχρι τον Ρότζερ Μάρις, τον Μίκυ Μάντλ, τον Τζο Ντιμάτζιο και τον Ρότζερ Κλέμενς. Το 1990 σε ένα πάρτυ στην Βοστώνη ένα βράδυ με είχαν συστήσει και είχα σφίξει το χέρι του Τεντ Γουίλλιαμς, γέρου πια, λίγα χρόνια πριν αλλάξει ομάδα για την αιώνια All-Stars στο στερέωμα… Λίγα χρόνια μετά την χειραψία ήμουνα προπονητής του Μπέησμπωλ για την κωμόπολή μας, για παιδιά ηλικίας έξι ετών, συμπεριλαμβανομένου του Κώστα. Επί χρόνια αργότερα, στο σουπερμάρκετ, με φωνάζανε «coach!»

Ο Τεντ Γουίλλιαμς, ένας από τους μεγαλύτερους του μπέησμπώλ,
το καλοκαίρι του 1958, λίγους μήνες πριν γεννηθώ,
προπόνηση πριν ένα παιγνίδι εναντίων των Ινδιάνων του Κλήβελαντ.