Μετριότητα

Γράφει εδώ αριστερά ότι στη συζήτηση είναι το ζουμί. Η ανάρτηση απλά η αφορμή, και, πράγματι, η ζωτικότητα σκέψης που μου έχει προσφέρει το μπλογκ αυτό δεν είναι το ό’τι έγραψα αλλά τα σχόλιά σας κάτω από αυτές τις μέχρι τώρα 1.187 αναρτήσεις τα τελευταία εξίμιση χρόνια –ιδιαίτερα τα πρώτα τέσσερα χρόνια πριν η Ελληνική μπλογκόσφαιρα πέσει σε κατατονικό κώμα λόγω κομμάτων…

Και χρησιμεύει για μένα και σαν το μόνο μέρος της ζωής στο οποίο ακόμα χρησιμοποιώ την γλώσσα στην οποία έμαθα πρώτα να εκφράζομαι, πριν το νιονιό μου και το είναι μου επιλέξουν την Αγγλοσαξονική ηθική και δομή έκφρασης. Οπωσδήποτε, είτε ρομαντικά ή συναισθηματικά, είτε καταναγκαστικά, κάτι με κινεί συνεχώς κάτι να προσπαθώ να εκφράσω στα Ελληνικά, εδώ.

Και ευχαριστώ τον φίλο Πάνο γιατί σε δική του ανάρτηση, και από δικό του σημείο εκκίνησης σκεπτικού, γράφτηκαν σχόλια τα οποία με οδήγησαν στην συζήτηση να φτάσω να διατυπώσω μια σκέψη με τρόπο που τώρα, δώδεκα ώρες και ένα ύπνο αφού την έγραψα, την νοιώθω να διαχέεται στον οργανισμό της ψυχής μου σαν ασπιρίνη που απαλύνει έναν πονοκέφαλο.

Μού ‘ρθε σε μια στιγμή κι έγραψα στα σχόλια της ανάρτησης του Πάνου:

Πάνο, θυμάμαι τον γέρο Σαλιέρι στην τελευταία σκηνή του Αμαντέους του Μίλος Φόρμαν που, στο τρελοκομείο, καθώς τον πηγαίνουν με το καροτσάκι στον καμπινέ, σηκώνει τα χέρια του προς το ακροατήριο και λέει, «μετριότητες όλου του κόσμου, είμαι ο προστάτης σας Άγιος». Η διαφορά του γέρου Σαλιέρι και του στερεότυπου Έλληνα είναι ότι ο Σαλιέρι αναγνώριζε ότι ήταν μετριότητα…

Η ανάρτηση του Πάνου είχε αφορμή την ιστοσελίδα της Ελληνικής Εφορίας, αλλά σε δεύτερο, βαθύτερο επίπεδο, διαπραγματευόταν την έννοια της μετριότητας. Πράγματι δεν θα φαινόταν στην ζωή κάτι που είναι «σωστό» αν δεν υπήρχε η σύγκριση με κάτι το οποίο προσπαθεί να είναι σωστό αλλά δεν το καταφέρνει. Και δεν θα υπήρχε η τάση να παραμένουμε στο «μέτριο» αν δεν υπήρχαν εκείνοι που το αναγνωρίζουν ως ότι έτσι είναι και αρκεί γιατί δεν γίνεται αλλιώς ή δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε περισσότερα (ή, ακόμα χειρότερα, ότι το μέτριο δεν είναι μέτριο αλλά καταπληκτικό).

Και δεν θα ήταν η Ελλάδα η ψυχοστρεβλωτική απογοήτευση που είναι, αν κατανοούσαν περισσότεροι, αν εύρισκαν λόγους κίνητρου, να καλυτερεύσουν την θέση τους στην παγκόσμια κοινωνία ξεκινώντας από το άτομό τους, αντί να ψάχνουν φαντασιακά σκεπτικά που να τους επιτρέπουν την δικαιολογία του θύματος.