Αποκάλυψη!

Ας πούμε ότι, όταν η Κλίντον όταν ήταν Γραμματέας του Κράτους (έτσι λέγεται στις ΗΠΑ ο τίτλος του/της Υπουργού Εξωτερικών), είπε κατά την διάρκεια μιας συζήτησης «Δεν μπορούμε (άραγε) να στείλουμε στον Ασσάνζ ένα μη επανδρωμένο αεροπλάνο (ντρόουν);» και όλοι που παρευρίσκονταν στην συζήτηση γέλασαν με το χιούμορ.

Ας πούμε ότι η ιστορία αναφέρθηκε από μερικές περιθωριακές ιστοσελίδες, με τίτλο πάνω-κάτω ότι η Κλίντον ίσως να είπε έτσι, ή ότι η Κλίντον πιθανόν να αστειευότανε ή όχι, κλπ., αλλά καμία μα καμία ιστοσελίδα υπόστασης, κανένας μεγάλος ειδησεογραφικός οργανισμός οποιασδήποτε απόχρωσης δεν το αναμετάδωσε (ούτε καν οι άσπονδοι εχθροί της Κλίντον –ούτε καν η Φοξ). Μόνο μερικές ιστοσελίδας έξω από τις ΗΠΑ, όπως η Γκάρτντιαν και η φυλλάδα Νταίηλι Μέηλ, ανέφεραν την είδηση του ότι μερικές περιθωριακές ιστοσελίδες μέσα στις ΗΠΑ ανέφεραν την φημολογία (ανέφεραν την είδηση ότι εμφανήστηκε φημολογία --προσέξτε την διατύπωσή μου --έτσι γενιέται ένα ανύπαρκτο γεγονός: διαδίδοντας την είδηση ότι εμφανίστηκε φημολογία).

Τώρα, ας πούμε ότι τέσσερεις μέρες αργότερα, μια «ειδησεογραφική» ιστοσελίδα γράφει άρθρο με τίτλο: «Αποκάλυψη: Η Χίλαρι ήθελε να εξοντώσει τον Ασάνζ με drone», και στο άρθρο αναφέρει την φημολογία αυτή σαν γεγονός και φέροντάς το σαν δεδομένο ότι  το εννοούσε η Κλίντον σοβαρά, σαν σχέδιο προς πιθανή εκτέλεση. Στην εικονογράφηση μάλιστα του άρθρου είχε τον Ασσάνζ σε ένα στόχαστρο, την Κλίντον με ύφος δικτάτορα, και την γωνία ενός εγγράφου με την σφραγίδα «Απόρρητο». Μην ξεχνάμε και ότι το όλο «γεγονός» τιτλοφορείται «Αποκάλυψη».

Τι θα λέγατε για την ακεραιότητα του δημοσιογράφου που επιμελήθηκε αυτού του άρθρου και τι θα λέγατε για την ακεραιότητα της ιστοσελίδας και του οργανισμού που το δημοσίευσε;

Ναι. Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα, όπως αυτό που σκεφτήκατε κι εσείς αυθόρμητα πριν διορθώσετε τους εαυτούς σας φοβούμενοι μπας και σκάσετε την σαπουνόφουσκα του τι θεωρείται δημοσιογραφία στην Ελλάδα...

Πράγματι, οι λίγες περιθωριακές ιστοσελίδες που δημοσίευσαν την φημολογία (σαν φημολογία –ούτε καν σαν «γεγονός») ήταν στις ΗΠΑ και η ιστοσελίδα που τέσσερεις μέρες αργότερα το δημοσίευσε σαν αποκάλυψη γεγονότος με βεγγαλικά και λοφία ήταν στην Ελλάδα. Και αυτή είναι η Ελληνική ειδησεογραφική σελίδα με φήμη σαν μία από τις καλύτερες στην Ελλάδα αν όχι η καλύτερη.

Η παρουσίαση και φρασεολογία που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα για «ειδήσεις» που προέρχονται από το εξωτερικό είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο με το οποίο να ανοίξουμε την κονσέρβα της Ελληνικής βλακείας και να αναρωτηθούμε αν η ίδια δημοσιογραφική «ακεραιότητα» παίζει άραγε και στις εγχώριες ειδήσεις, την παρουσίαση των οποίων μας είναι πιο δύσκολο να κρίνουμε εφ’ όσον είμαστε πιο άμεσα μέρη του δάσους της και για την οποία έχουμε στερεότερα θεμελιωμένη ιδεοληψία -ο καθένας την δικιά του/της από αριστερά ως δεξιά, και ο καθένας την δικιά του/της από ουγκα-ουγκα έως ιντελεκτουέλ (με τους ανάλογους «προμηθευτές» για τον καθένα).

Εδώ είναι ο κόμπος. Το, αν μια περιθωριακή φήμη από το εξωτερικό παρουσιάζεται στην Ελλάδα σαν γεγονός με φανφάρες και το χάβει ο κοσμάκης σα γεγονός, τι άλλη είδηση από τον εκάστοτε ειδησεογραφικό οργανισμό έχει τα ίδια δημοσιογραφικά ελαττώματα τα οποία όμως δεν φαίνονται άμεσα;

Έχουν μείνει ελάχιστοι πραγματικοί, ακέραιοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί ειδήσεων στον κόσμο. Δύο από αυτούς είναι η Washington Post και οι New York Times. Επιλέγω να πληρώνω $99,00 (€88) τον χρόνο (€0,25 την ημέρα) για να μπορώ να διαβάζω τα άρθρα της Washington Post. Οι περισσότερες σοβαρές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες στον δυτικό κόσμο σου επιτρέπουν πέντε δωρεάν άρθρα τον μήνα και αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα πέρα από την μόνιμα ελεύθερη πρώτη σελίδα πρέπει να γίνεις συνδρομητής. Με αυτό τον τρόπο οι ειδησεογραφικοί οργανισμοί είναι οικονομικά ανεξάρτητοι και συνεχίζουν να λειτουργούν μεταξύ εσόδων συνδρομών και διαφήμισης.

Το Press Project ήθελε να είναι ελεύθερο και όταν συνειδητοποίησε ότι τα χρήματα για τα λειτουργικά του έξοδα και τους μισθούς του δεν μπορούσε να τα τυπώσει σκίζοντας σελίδες από το Κεφάλαιο του Μαρξ, εφηύρε τους 1101 και ζήτησε όχι συνδρομή αλλά ελεημοσύνη €5 τον μήνα από όποιον θεωρούσε εαυτόν και πολύ ιντελεκτουέλ να ‘ουμ. Πλήρωνε μισθούς δημοθιογλάφων €600-800 και τώρα κινδυνεύει να κλείσει δια παντός επειδή χρωστάει 2-3 μήνες μισθούς και χρωστάει τέσσερα ψωροχιλιάρικα νοίκι στον ιδιοκτήτη του γραφείου και στην ΔΕΗ. Και ο αγνός ιδρυτής γνωστός ως «εφήμερος» κλαίγεται σε ένα σεντόνι δακρύβρεχτο.

Αμάν γαμώτο!

Αν θες να δημιουργήσεις κάτι που θα μεγαλώσει και θα μείνει, δεν το ονομάζεις «Project».

Αν θες να εμπλουτίσεις και να ανεβάσεις την ποιότητα στην κοινωνία σου, την ονομάζεις στην γλώσσα της κοινωνίας σου και όχι στα Αγγλικά.

Αν θες να δημοσιεύεις ειδήσεις και άρθρα, βάζεις την υπογραφή του συγγραφέα και του προμηθευτή της είδησης και του αρθρογράφου ή και του μεταφραστή κάτω ή πάνω από κάθε, μα κάθε είδηση ή άρθρο!

Αν θες να σε πάρει κανείς στα σοβαρά σαν δημοσιογράφο (εκτός των περισσότέρων Ελλήνων που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημοσιογραφία και δεν θα την αναγνώριζαν και να τους δάγκωνε στον αστράγαλο) … αν θες να σε πάρει κανείς στα σοβαρά σαν δημοσιογράφο, φρασεολογείς με τρόπο που αποκλείει την εντύπωση ότι διαβάζει κανείς είδηση όταν πρόκειται για γνώμη ή για φημολογία.

Αν θες να είσαι ειδησεογραφικό πρακτορείο με κάποια υπόληψη και ουσία, δεν κάθεσαι συνέχεια να επαινείς τον εαυτό σου για το πόσο ανεξάρτητος είσαι.

Αν θες να κάνεις επιχείρηση ξεκινάς με την παραδοχή του ότι χρειάζονται έσοδα και έξοδα και σχέδιο σε ορίζοντα χρόνου, και δεν ξεκινάς χωρίς αυτό, και με την παραδοχή του ότι ο οποιοσδήποτε εθελοντισμός μπορεί να ισχύσει μόνο για ορισμένο και μικρό χρονικό διάστημα, και κανείς μακρόχρονος εθελοντισμός δεν μπορεί να ξεφύγει από την υποκειμενικότητα και ιδεοληψία του εθελοντή, όσο ιντελεκτουέλ και να είναι. (Άλλωστε, μόνο ιδεοληπτικά καταναγκαστικός χαρακτήρας θα εργαζόταν εθελοντικά επ' αόριστον, έστω και με τις αγνότερες αλλά πάντα ιδεοληπτικές προθέσεις).

Αν θες να γίνεις ειδησεογραφικός οργανισμός δεν μπορείς να πεις ότι κατάφερες τίποτα μέχρι να αρχίσεις να έχεις αναγνώστες και τους απαραίτητους εχθρούς από όλα τα χρώματα του πολιτικού τοπίου. Αναγνώστες από όλες τις κερκίδες και θετική συζήτηση και αρνητική συζήτηση από όλες τις άκρες μιας κοινωνίας. Το Press Project πάντα περιορίστηκε στο κοινό που προερχόταν από την περισσότερο μορφωμένη πλευρά της κεντροαριστεράς. Και ποτέ δεν μπόρεσε να καυχηθεί ότι ήταν τίποτα περισσότερο από ακριβώς αυτό.

Στην καλύτερη περίπτωση και με το θετικότερο πνεύμα, το Press Project θα παραμείνει άλλο ένα παράδειγμα του τι και πως δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα και ότι είμαστε καταδίκασμένοι πάντα νηστικοί να κοιμώμαστε μέχρι να παραδεχτούμε ότι πολλά από όσα γνωρίζουμε είναι λάθος και ότι μπορούμε να μάθουμε κάτι καινούργιο (τι είναι δημοσιογραφία, φερ' ειπείν).

Και αυτό είναι κρίμα, αλλά μάλλον αλήθεια.

ΥΓ. Όσον αφορά την συγκεκριμένη είδηση, την οποία χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα για να ρωτήσω πόσα άλλα άραγε άρθρα και ειδήσεις είναι της ίδιας «ποιότητας» αλλά απλά δεν κάνουν τόσο «μπαμ!»… όσον αφορά την συγκεκριμένη είδηση, πέρα από το γεγονός ότι εκείνοι που την έφεραν στην επιφάνεια στις ΗΠΑ την απόδωσαν σε φημολογία και όχι σε γεγονός, ας κάνουμε την εξής απλή ερώτηση:

Ο Ασσάνζ, πριν μπει μόνιμα στην πρεσβεία του Εκουαντόρ στο Λονδίνο, κινούταν μεταξύ ΗΠΑ, Λονδίνου, Αυστραλίας, Σουηδίας και Ευρώπης. 

Για να στείλει η Κλίντον ντρόουν να τον δολοφονήσει, θα έπρεπε το ντρόουν να μπει στον εναέριο χώρο μιας δυτικής χώρας σαν την Βρετανία ή την Σουηδία ή την Γαλλία, ή να μπει στον εναέριο χώρο της Αυστραλίας, και να ρίξει πύραυλο εκεί που θα βρισκόταν ο Ασσάνζ.

Λέει άραγε το Press Project σοβαρά ότι η Κλίντον, στα σοβαρά, περίμενε ότι μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς άμεσες διεθνείς επιπτώσεις; Και οι αναγνώστες το χάβουνε; Μα σοβαρολογούμε; Και επαναλαμβάνω, τι άλλες μπούρδες διαβάζει καθημερινά ο Ρωμιός από ...έγκυρες πηγές και χαίρεται;

ΥΓ2. Η αρχική πηγή της φημολογίας ήταν η ίδια η Γουίκιληκς του Ασσανζ, ο οποίος από πολλά χρόνια τώρα καυχιέται ότι θέλουν να τον δολοφονήσουν με ντρόουν. Αυτά.