Στις ΗΠΑ μονάχα, το «Ελληνικό» στραγγιστό γιαούρτι αντιπροσωπεύει αγορά μεγέθους $9,1 δισεκατομμυρίων (η παγκόσμια αγορά είναι συνολικά πολύ μεγαλύτερη).
Οι Έλληνες φυσικά, είτε από την Ελλάδα σαν κράτος ή σαν ιδιωτικός τομέας, είτε στο εξωτερικό, ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκαν την τεράστια αγορά καλών Ελληνικών προϊόντων. Αυτό άλλωστε θα προϋπόθετε σκέψη και εργασία. Είναι πολύ πιο εύκολο απλά να πηγαίνουμε σε διεθνή δικαστήρια να προσπαθούμε να απαγορεύσουμε στους άλλους να χρησιμοποιούν την λέξη «Ελληνικό» στον τίτλο του προϊόντος τους –αλλά όχι και να κάνουμε κερδοφόρα προσπάθεια οι ίδιοι! Αυτό θα ήταν ενάντια σε κάθε ελίκωση του DNA της φυλής.
Άλλωστε, η πιο επιτυχημένη μάρκα Ελληνικού γιαουρτιού στις ΗΠΑ, η μάρκα Τσομπάνι, χτίστηκε από ένα Τούρκο μετανάστη ο πατέρας του οποίου είχε στάνη έξω από ένα χωριό κάπου βόρεια της Άγκυρας. Το Τσομπάνι ξεκίνησε το 2007 και μέχρι το 2014 έβγαζε κάπου 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο…
Φαίνεται όμως ότι μετά από 7-8 χρόνια η τρέλα με το Ελληνικό γιαούρτι στις ΗΠΑ έχει αρχίσει να περνάει. Έχει άνοδο η προτίμηση σε ρευστό γιαούρτι που το πίνεις από πλαστικό μπουκαλάκι. Έρευνες δείχνουν ότι οι νέοι βαριούνται να βάζουν γιαούρτι σε μπωλ και μετά να πρέπει να πλένουν το μπωλ και το κουτάλι. Επίοης, για κάποιο λόγο, στις ΗΠΑ το Ελληνικό γιαούρτι έγινε γνωστό ως πρωινό με δημητριακά.
Εμείς δεν χρειάζεται ούτε σαν κράτος ούτε σαν ιδιώτες να ασχοληθούμε με αγορές και μάρκετινγκ που θα έφερναν κέρδη δισεκατομμυρίων σε γιαούρτι, ελιές, ελαιόλαδο, κρασί… Το γιαούρτι στην Αμερική το ανέλαβε Τούρκος, το ελαιόλαδο το πουλάμε ιδιωτικά και κρυφά με τον τόνο στους Ιταλούς οι οποίοι το μεταπωλούν σαν Ιταλικό, τις ελιές μας δεν τις ξέρει κανείς έξω, και το κρασί προσπαθήσαμε να το πουλήσουμε αλλά στην καμπάνια μας επιμέναμε ότι οι ξένοι πρέπει να μάθουν να στραμπουλάνε την γλώσσα τους προσπαθώντας να πουν «Aeeghiorgheetico». Για μας, έχει πολύ πιο αξία να ψηφίζουμε όποιον υπόσχεται προγράμματα από την έκθεση Θεσσαλονίκης και μετά να περιμένουμε την Ευρώπη να μας δίνει τη δόση μας κάθε μήνα από τις Βρυξέλες αφού μας αξιολογήσουν να δουν αν είμασταν καλά παιδιά, πρώτη φορά αριστερά, πάνω-κάτω και αλλήθωρα.
Δημήτρη, θα συμφωνήσω σε πολλά μαζι σου, όμως οι ελληνικές ελιές (Καλαμών) είναι πολύ γνωστές στην Ευρώπη, δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Αμερική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τη συγκεκριμένη ποικιλία κρασιού με το όνομα "Αγιοργητικο" ειναι γεγονός ότι θα στραμπουλήξεις τη γλώσσα σου να το προφέρεις εαν δεν δεν ειναι ελληνόφωνος, αλλά αφού έτσι λέγεται το κρασί αυτό, τι να κάνουμε; Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις στο marketing, όμως είτε αλλάζεις το όνομα για να γίνει απλά πιο εύηχο στους ξένους, είτε το κρατάς ως έχει ως στοιχείο της αυθεντικότητας και της ταυτότητας του.
Δεν είναι προφανώς πρόβλημα η ονομασία, είναι η μικρή ποσότητα (κάτι που δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει) και το ανεπαρκές marketing.
Για το υγρό γιαούρτι, και σε αυτό οι Τούρκοι θα μας χτυπήσουν στα αφτιά καθώς έχουν μεγάλη παράδοση σε αυτή την κατηγορία με το διάσημο παραδοσιακό τους Ayran.
Το κακό με τα ελληνικά προϊόντα όμως δεν είναι μονο το κακό marketing αλλά και η παραγόμενη ποσότητα από την Ελλάδα, η οποία δεν είναι ικανή να καλύψει τη ζήτηση από τις ξένες αγορές.
Θα πρέπει να υπάρξει προσανατολισμός και επενδύσεις στον τρόπο καλλιέργεια με σκοπό να αυξηθεί η παραγωγή, αλλά σε μια χώρα όπου το όνειρο πολλών είναι να έρθουν οι "δικοί μας" στα πράγματα για να μας βολέψουν κάπου, τι να περιμένεις; Άλλωστε αυτά δεν ψηφίζει κάθε φορά το εκλογικό σώμα; Προσδοκία για βόλεμα διανθισμένη με λαϊκίστικο ιδεαλισμό, πατριδοκαπηλία και εθνικοφροσύνη (αριστερή ή δεξιά), μετά βέβαια με προκλητική ανωριμότητα επιρρίπτει ευθύνες στους "άλλους". Όχι βέβαια ότι αυτό ειναι ελληνικό φαινόμενο μόνο, αλλά εμείς εδώ το "τερματίσαμε"! Νομίζω ότι θα χαραμιζόταν το Chobani αν το ρίχναμε σε κάποιους.
Δεν είδα το σχόλιό σου μέχρι τώρα Τζων! Δεν ήρθε ποτέ το συνηθισμένο email ότι έγινε σχόλιο και δεν είχα περάσει από ‘δω. Συγγνώμη για την καθυστέρηση :-)
Διαγραφή- Ίσως λίγο γνωστές στην Ευρώπη, οι ελιές, αλλά καθόλου στην μεγάλη αγορά των ΗΠΑ, συν το ότι είναι τρομερά σπάνιες και δυσεύρετες. Αλλά θα έπρεπε να είναι γνωστές και εύκολο να αγοραστούν όχι μόνο των Καλαμών (κάποτε Καλαμάτας) αλλά και Μυτιλήνης, και τόσες άλλες ποικιλίες που είναι οι καλύτερες στον κόσμο. Όταν κατά σύμπτωση κάποτε βρήκα ελιές Καλαμών έξω, η γεύση δεν είχε καμία σχάση με αυτές στην Ελλάδα.
- Προς θεού μη και προτείνει κανείς αντί να επιμένουμε να το λένε aeeeyioryeetico, να το μάθουνε σαν «σεν-τζωρτζ» (που ακούγεται και αριστοκρατικό στα Αγγλικά). Η μικρή ποσότητα θα μπορούσε να το κάνει πιο ακριβό και ανάρπαστο με την σωστή ψυχολογική καμπάνια.
- Η παραγόμενη ποσότητα στην Ελλάδα δεν είναι πρόβλημα όπως απέδειξε η FAGE το γιαούρτι της οποίας το βρίσκεις τουλάχιστον 25 χρόνια τώρα στην Αμερική, ΗΒ και Ιταλία, από τοπική παραγωγή μέσα στις χώρες που το βρίσκεις. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν το ξέρει γιατί δεν έχει διαφημιστεί, και το βρίσκεις μόνο κατά σύμπτωση αν πετύχεις κανένα δύο κρυμμένα σε κάποιο ράφι.
- Αντί να πηγαίνουμε δικαστήρια να αλλάζουν το όνομα «Ελληνικό» θα μπορούσαμε να τους προσκαλούμε να χρησιμοποιούν το όνομα, και να πληρώνουν στην Ελλάδα ένα μικρούλι ποσοστό των εσόδων από τις πωλήσεις. Μετά να χρησιμοποιούσε το κράτος αυτό το έσοδο και για το χρέος αλλά και για βοήθημα στους τοπικούς παραγωγούς, αν όχι μοιράζοντάς το τουλάχιστον σαν φορολογική ελάφρυνση…
Θα έλεγα ότι το να ασχοληθούμε με την καλλιέργεια και παραγωγή μέσα στην Ελλάδα θα ήταν χάσιμο χρόνου και άτοπο. Αυτό που θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα και θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί είναι να δρομολογηθεί και να βοηθηθεί η παγκόσμια αγορά, επί τόπου παραγωγή και οργάνωση. Πρώτον, να υπερβούμε και να προχωρήσουμε πέρα από την εντύπωση του χαρούμενου Ζορμπά με τα αρχαϊκού τύπου γράμματα και τις Ελληνικές σημαιούλες στις παιδαριώδεις συσκευασίες που κυκλοφορούν. Να σοβαρευτούμε για να μας πάρουνε στα σοβαρά όπως τους Ιταλούς. Δεύτερον να οργανώσουμε οικονομικά να λαμβάνει το Ελληνικό κράτος από ξένες επιχειρήσεις ένα μικρούλι ποσοστό εσόδων για χρήση ονομασίας και συνταγών… Και τα χρήματα αυτά να βοηθούσαν την Ελληνική οικονομία με διαχείριση που να κατέληγε σε αναβάθμιση της υπαίθρου ξεκινώντας από φορολογικά κίνητρα κλπ., κλπ… Τι λέω τώρα…
Πέρσι στην Ούμπρια συναντήσαμε κατά σύμπτωση σε ένα καφέ έναν Έλληνα που έφερνε τόνους λάδι στους ντόπιους, χονδρική, μεταξύ μας και μόκο. Οι ντόπιοι πουλούσανε χιλιάδες τόνους με ετικέτες «Λάδι Ιταλίας» και κάπου 70% από αυτό ήταν Ελληνικό. Μόλις ο τυπάκος πήρε χαμπάρι στην συζήτηση ότι η Μαργαρίτα (με πολιτικά) ήταν οικολογική αστυνομία, δεν ήξερε πόσο γρήγορα και από που να εξαφανιστεί…