Χρόνος

Κάθε τέλος ενός χρόνου και αρχή καινούργιου φέρνει την καθιερωμένη παράδοση του να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε τον καινούργιο χρόνο διαφορετικά από όπως τα κάναμε μέχρι το τέλος του παλιού. Θα χάσουμε βάρος, θα σταματήσουμε να καπνίζουμε… σπάνια όμως ακούμε να λέει κανείς «θα οδηγώ το αυτοκίνητο σωστά», «Θα προσέχω που παρκάρω», «θα σέβομαι τους συνανθρώπους μου»… «θα δίνω ότι χρήματα μπορώ να βοηθήσω τους ανήμπορους»… Όχι. Αυτά δεν τα ακούμε. Αντ’ αυτών ακούμε «εγώ οδηγώ σωστά! Όλοι οι άλλοι οδηγούνε λάθος», «για μια στιγμή παρκάρω στην ράμπα των ανάπηρων! Φεύγω σε πέντε λεπτά!», «εκείνοι με σέβονται; Εγώ γιατί να τους σεβαστώ αν δε με σέβονται εκείνοι»… «θα ήθελα να δώσω αλλά δε μου περισσεύει δραχμή μετά από το καινούργιο iPhone! Άλλωστε τι να τους δώσω; Επαγγελματίες ζητιάνοι είναι! Γύφτοι!».

Κι’ έτσι, στην ζούγκλα θορύβου και τσιμέντου, όπου ζει το 45% του πληθυσμού της χώρας, μια πόλη η οποία ότι χαρακτήρα αρχιτεκτονικής ίσως να είχε τον έχασε όταν οι συνταγματάρχες δώσανε ορόφους και όλοι σήκωσαν πολυκατοικίες-αντιπαροχές, ο καθένας με ότι σχέδιο και χρώματα ήθελε, χωρίς πάρκινγκ, χωρίς χώρους ομορφιάς και φύσης, χωρίς σχέδιο πόλης, καταδικάζοντας τον χαρακτήρα της πόλης να απεικονίζει τον πραγματικό και λυπηρό χαρακτήρα των κατοίκων της, θύματα και θύτες, στην ζούγκλα αυτή μεγαλώνουν τεσσάρων ειδών νέοι κάτοικοι: εκείνοι που φεύγουν έξω από την χώρα μόλις μπορέσουνε, εκείνοι που παραμένουν στην χώρα στωικά ελπίζοντας να γεννηθούν αλλού την επόμενη ζωή, εκείνοι που είναι ακόμα νέοι και πιστεύουν ότι κάτι στην Ελλάδα ίσως κάποτε να αλλάξει, και εκείνοι που διδάχθηκαν από μικροί πως να πηδάνε όλους τους άλλους και να παρκάρουνε τη μερσεντέ τους στο χώρο των αναπήρων. (και για να δίνουμε κόπυράιτ εκεί που ανήκει, η τελευταία αυτή μακρήγορη φράση είναι εμπνευσμένη [και προσαρμοσμένη στον δικό μου προσωπικό θυμό] από την πρόσφατη ανάρτηση της Scarlett -αχ, πόσο δίκιο έχει)

Και γιατί να έχω τόσο θυμό; Τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ ξεκουμπίστηκα στα 17 μου και έχτισα μια ζωή αλλού για την οποία είμαι ευγνώμων -ευγνώμων για όσους συνάντησα και για το ότι άφηνα την καρδιά μου να τους αναγνωρίσει. Ευγνώμων για την υπηκοότητα που επέλεξα, ευγνώμων για τις κουλτούρες τις οποίες αφομοίωσα όχι συγκριτικά αλλά συλλογικά. Από που έρχεται ο θυμός μου αυτός για την χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθώ; Μπορώ να σκαρφιστώ πολλές εξηγήσεις αλλά ίσως η πραγματική απάντηση είναι ότι πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως για την απάντηση να πρέπει να ψάξω στον λόγο για τον οποίο δημιούργησα αυτό το μπλογκ πριν δέκα χρόνια, τον μόνο χώρο στον οποίο χρησιμοποιώ ακόμα την Ελληνική γλώσσα, εκτός των ημερών κάθε χρόνο όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Ίσως να πρόκειται για μια κάθαρση, ή και για μια συνεχή αυτό-έρευνα, ή ακόμα και για μια ανάγκη επικοινωνίας με εκείνους που ηθελημένα ή άθελά τους διατηρούν την μιζέρια που κάνει ανθρώπους να φεύγουν από τον τόπο που τους γέννησε.

Πως μπορεί κανείς ηθελημένα να διατηρεί την μιζέρια; Σκεπτόμενος μόνο τον εαυτό του, κατά την Μεσογειακή παράδοση. Και πως μπορεί να την διατηρεί άθελά του; Ίσως λέγοντας ότι έτσι είναι και δεν μπορεί να αλλάξει, κατά την Μεσογειακή παράδοση. Αχ, αυτή η Μεσόγειος. Σαν Μαιευτήριο γέννησε τον δυτικό πολιτισμό και τώρα που ο δυτικός πολιτισμός ενηλικιώθηκε και υπάρχει, στην Δύση, η Μεσόγειος δεν έχει περισσότερη σχέση ή σημασία από όσο έχει ένα Μαιευτήριο στην μετέπειτα ζωή ενός ενήλικα που γεννήθηκε εκεί –δηλαδή, καμία. Και γιατί άραγε την λέω «Μαιευτήριο» και όχι «Μητέρα» την Μεσόγειο; Ίσως επειδή η «Μητέρα» πέθανε πριν χιλιετηρίδες και μόνο τα βουνά, τα νησιά και οι θάλασσες απομένουν σαν θύμηση του που, πως και γιατί γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός.

Η Πρωτοχρονιά, τελικά, όταν ο πλανήτης μας στην αιώνια τροχιά του γύρω από το αστέρι του περνά από ένα σημείο που τυχαία θεωρείται ως τέλος μιας περιστροφής και αρχής μιας καινούργιας, είναι μια καλή αφορμή να συνδέσει κανείς το παρελθόν που δεν υπάρχει πια και το μέλλον που δεν έχει υπάρξει ακόμα. Και έτσι να αισθανθεί κανείς ότι έχει κάποια δύναμη να προγραμματίσει το μέλλον παίρνοντας αποφάσεις συμπεριφοράς που σπάνια τηρούνται καθώς το μέλλον γίνεται παρελθόν.

Ίσως η περισσότερο χρήσιμη σκέψη κάθε 31 Δεκεμβρίου είναι, όχι οι υποσχέσεις που ως επί το πλείστο δεν θα τηρηθούν, αλλά η συνειδητοποίηση και επιβεβαίωση του που μας έχει οδηγήσει ο δρόμος που διαλέξαμε με κάθε βήμα και απόφαση. Άλλωστε, η παράνοια είναι το να επαναλαμβάνει κανείς τις ίδιες πράξεις ελπίζοντας σε διαφορετικό αποτέλεσμα.

Και για να μην ξεχνάμε και τον Εθνικό Καταναγκασμό των Ελλήνων να κάνουν πρώτη είδηση όποιον διεθνώς διάσημο έχει να κάνει οτιδήποτε με την Ελλάδα, διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι ο Παυλόπουλος ανακοίνωσε τιμητική Ελληνική υπηκοότητα για τον Τομ Χανκς.

 

Όλα τα Ελληνικά ΜΜΕ γράφουν ότι: «...ο αστέρας του Χόλιγουντ, λάτρης της Ελλάδας, είναι εδώ και χρόνια παντρεμένος με την ελληνικής καταγωγής Ρίτα Γουίλσον.»

 

Όλα τα ξένα ΜΜΕ γράφουν: «...his wife, actress and producer Rita Wilson, is of Greek and Bulgarian ancestry»

 

Πράγματι, η υπέροχη Μαργκαρίτα Ιμπραήμωφ (γνωστή ως Ρίτα Ουίλσον) έχει Ελληνικής καταγωγής ορθόδοξη μητέρα, την Δωροθέα, από την Νότια Αλβανία, και Βουλγαρικής καταγωγής πατέρα Μουσουλμάνο, τον Χασάν από την Ελληνική μεριά των Βουλγαρικών συνόρων, που έγινε Ορθόδοξος όταν παντρεύτηκε την Δωροθέα, όπως ο Τομ έγινε Ορθόδοξος από Ρωμαιοκαθολικός όταν παντρεύτηκε την Ρίτα. 

Τα Ελληνικά ΜΜΕ γιατί αποσιωπούν την πλήρη καταγωγή της Ρίτας; Δε μας πάει το «…και Βουλγαρικής και από την Αλβανία» εμάς; Μόνο το Ελληνικό θεωρούμε ως πρέπον και σχετικό;