Υγεία

 

Ανήκω στο σύστημα Υγείας της επαρχίας μας της Romagna, στην δικαιοδοσία των πόλεων Φορλί-Τσεζένα, στο νοσοκομείο μας του Φορλί, δεκαεφτά χρόνια τώρα.

Μάλιστα, όταν συνταξιοδοτήθηκε πέρσι ο γενικός γιατρός μας στο χωριό, και ανησυχούσαμε ποιον θα μας φέρουν, μας έφεραν μια Ιταλοαμερικανίδα γιατρό που μόλις είχε αφιχθεί μετά από πάνω από 20 χρόνια σαν γιατρός σε τμήμα εκτάκτων περιστατικών (emergency room) σε νοσοκομείο στο Λος Άντζελες! Όπου δίδασκε και σε ένα πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες! Μάλιστα! Η υγεία της Romagna μου έφερε γιατρό από το Λος Άντζελες στο χωριό. Και, η Ντόκτορ Άλεξ με χρειάζεται περισσότερο από όσο την χρειάζομαι εγώ γιατί η επανείσοδος στην Ιταλία, μετά από πάνω από 20 χρόνια στην Αμερική, δεν είναι χωρίς τα εμπόδιά της και το τραλαλά του νευρικού συστήματος. Και είμαι ο μόνος που την καταλαβαίνει. Και της δίνω Αμερικανικές σοκολάτες με φυστικοβούτυρο όταν την βλέπω και της μαγειρέυω ιδιαίτερα εδέσματα όταν έρχεται στο σπίτι. Και ήρθε ως Αμερικανίδα πολίτης και στον κήπο για το ετήσιο πάρτυ της 4ης Ιουλίου.

Τέλος πάντων, στο τμήμα διαβητολογίας στο νοσοκομείο κάτω στην πόλη, τα τελευταία 15 χρόνια τους έλεγα πάντα ότι μετά από 8 χρόνια στο Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου και κοντά στα 20 χρόνια με το Χάρβαρντ Κομιούνιτι Χέλθ Πλαν στην Μασαχουσέτη, την εμπειρία μου με την διαβητολογία στο Φορλί την θεωρώ καλύτερη. Και κορδωνόντουσαν σαν παγώνια όποτε τους το έλεγα.

Τώρα όμως όταν τους το λέω, συμπληρώνω ότι τους τελευταίους 18 μήνες κάνανε βουτιά στον πάτο.

Εφτά χρόνια τους λέω ότι έχω έναν πόνο στην γάμπα μου μεταξύ γόνατου και ποδιού (γάμπα δεν το λένε το calf?) όταν περπατάω έστω και ελαφριά ανηφόρα ή σκαλιά. Και απαντούσανε, ναι, αυτό το κάνει ο διαβήτης.

Τον τελευταίο χρόνο τους έλεγα ότι έχει χειροτερέψει πολύ και είναι δύσκολο να περπατήσω πια. Και απαντούσανε, ναι, αυτό το κάνει ο διαβήτης.

Ιούνιο άρχισαν να φουσκώνουν λίγο τα πόδια και οι γοφοί. Θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου που είχε διαβήτη πρηζότανε κι’ εκείνος επειδή είχε κατακράτηση υγρών και έπαιρνε ένα διουρητικό. Πάω λοιπόν στην Ντόκτορ Άλεξ και της λέω, το και το! Μου λέει, μισό Λάσιξ κάθε πρωί. Α! της απαντώ, Ναι! Λάσιξ έπαιρνε και ο πατέρας μου.

Παιδιά, χωρίς καλαμπούρι, μετά από τρεις μέρες και τρία μισά Λάσιξ, ο πόνος εξαφανίστηκε! Μπορούσα και πάλι να περπατήσω άνετα και γρήγορα ανηφόρες, και λίγο τροχάδην με την Μαργαρίτα, και ν’ ανέβω σκαλιά! Πάμε για τέσσερεις μήνες και αισθάνομαι σαν να μου δόθηκαν εφτά χρόνια στην ζωή μου να τα ξαναζήσω σαν άνθρωπος.

Πέντε γιατροί και 10 νοσοκόμες στην διαβητολογία, εφτά χρόνια που τους έλεγα ότι πονάω-γαμώτο, και πάνω από κανενός την κούτρα δεν είχε ανάψει ένας γλόμπος να ρωτήσει, ρε, μπας κι’  έχει κατακράτηση υγρών τούτος ο ενοχλητικός διαβητικός; Εγώ έπρεπε στο τέλος να το σκεφτώ μόνος μου και η δόκτορ Άλεξ να μου δώσει Λάσιξ.

Δέκα τέσσερα χρόνια μου έδιναν μια ένεση να βοηθήσει το πάνκρεάς μου να παράγει δική του ινσουλίνη. Μια από τις παρενέργειες ήταν να χάνω βάρος και να το διατηρώ χαμηλά. Στην αρχή μου δίνανε Byeta, μετά Booderyon, μετά Trulicity, μετά Ozempic, όλα με το ίδιο εφέ στο βάρος, και ήμουνα στάνταρ 73-75 κιλά. Τα φάρμακα αλλάζανε γιατί οι φαρμακοβιομηχανίες βγάζανε καινούργια, πιο κερδοφόρα, αλλά οι γιατροί στους ασθενείς δεν λέγανε αυτό φυσικά: λένε ότι ανακαλύφθηκε ότι αυτό που δίνανε μέχρι σήμερα έφερνε προβλήματα υγείας και βγήκε καινούργιο, καλύτερο (κι' ότι απ' ότι σου λένε οι γιατροί το χάψεις, τό 'χαψες).

Πέρσι τον Οκτώβριο μου το αλλάξανε το τελευταίο, το Οζέμπικ, με καινούργιο υποκατάστατο ινσουλίνης, Λάντους, που δεν είχε την παρενέργεια της διατήρησης χαμηλού βάρους. Και χωρίς να αλλάξω τίποτα από την διατροφή μου, πήγα 85 κιλά σε τέσσερεις μήνες. Δεν τού ‘χε κόψει κανενός γιατρού να με προειδοποιήσει, ή να δώσει κάτι τέλος πάντων να μην πάω cold turkey;

Γιατί αλλάξανε το φάρμακο; Απλό. Ο Τραμπ που στην Αμερική προσπαθεί να καταστρέψει όποια Περίθαλψη Υγείας έχουν οι χαμηλότερων μισθών άνθρωποι, έχει μια πολιτική γκόμενα στην Ευρώπη που την λένε Μελόνι, και τυγχάνει πρωθυπουργός μας στην Ιταλία, και απ’ ότι βλέπω οι Έλληνες δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι είναι φασίστας, επειδή, σε αντιδιαμετρική διαφορά με τον Τραμπ, η Μελόνι είναι εξυπνότατη στην παρουσίασή της. Κι έτσι, μεταξύ Τραμπ και Μελόνι, στην Ιταλία πάσχουμε από το εφέ «Τραμπλόνι», όπως το ονομάζω εγώ, κοινωνιολογικά. Και η επαρχία μας της Ρομάνια είναι γνωστή ως πολύ αριστερίζουσα –και ως εκ τούτου, η ακροδεξιά Ρώμη μας την έχει μπηγμένη και οι κοινωνικές και υγειονομικές υπηρεσίες μας πάσχουν από στραγγαλισμό και διαλύονται.

Μάλιστα, για πρώτη φορά σε 14 χρόνια σταμάτησαν να μου δίνουν ραντεβού δυό φορές τον χρόνο, στην διαβητολογία, γιατί από πέντε γιατρούς το τμήμα έχει πλέον μόνο μια γιατρό, και δεν χρειάζομαι πλέον γιατρό, λέει, επειδή ο διαβήτης μου πάει πολύ καλά, με γλυκοζιωμένη 7,5 (σωστό θα ήταν γύρω στο 6,8). Τώρα υπεύθυνη για τον διαβήτη μου είναι, κατά το σύστημα υγείας Τραμπλόνι, η Ντόκτορ Άλεξ. Η οποία πολύ έντιμα μου έχει πει ότι δεν έχει πείρα με διαβητικούς ασθενείς, και καμιά φορά μου ζητάει μια-δυό μέρες να κάνει ερευνα πριν μου απαντήσει σε κάτι (Μεσογειακής καταγωγής άνθρωπος που περαδέχεται ότι υπάρχει κάτι που δεν το ξέρει και μπορεί να το μάθει! Άκουσον-Άκουσον).

Μέχρι τώρα είχα αποδειχθεί, δυστυχώς, σαν ο καλύτερος δικηγόρος που γνωρίζω στην Ευρώπη. Τώρα θα πρέπει να είμαι και ο καλύτερος γιατρός που γνωρίζω (υποστηριζόμενος βέβαια από την Ντόκτορ Άλεξ του Λος Άντζελες). Με τον πόνο στο περπάτημα πάντως, μια χαρά τα πήγα. Τώρα πια πάω με απαλά πηδηματάκια!

Αυτά, τα ευτράπελα.

~~~