Τελικά, η Πούλια (Puglia, Απουλία) είναι σαν να είσαι σε Ελληνικό νησί –μου θύμιζε σαν να ήμουνα ανατολική Κρήτη, ή Ρόδο ίσως. Ίδια τα πάντα, χωριά, άνθρωποι, παντελής έλλειψη σχεδίου πόλεως (ή τουλάχιστον χωριού), και μόνο αργότερα ξεχωρίζεις καμιά δυό λεπτομέρειες που σου λένε ότι δεν είσαι στην Ελλάδα: τα παντζούρια είναι διαφορετικά. Και δεν έχει σκουπίδια πουθενά, ούτε στους δρόμους, τα παρκάκια ή την εξοχή. Ούτε ένα σκουπίδι να σε κάνει να αισθάνεσαι σα στο σπίτι σου βρε αδερφέ...
Ο άντρας μιας αδελφής της μαμάς μας είναι από το χωριό Calimera όπου μιλάνε αρχαιοελληνοιταλικά. Παντρευότανε λοιπόν ο ξάδελφος Τζιάκομο την Μπάρμπαρα και πήγαμε στο Βιτιλιάνο, κοντά στο Καλιμέρα, 840 χιλιόμετρα από το Φορλί, Φλωρεντία και τα βουνά μας. Όλοι μένουν Φορλί και επίσης δυτικά της Φλωρεντίας, αλλά ο Τζιάκομο και η Μπάρμπαρα είχαν γνωριστεί στην Αγία Καισαριανή, την παραλία του Βιτιλιάνο, οπότε άντε όλοι 840 χιλιόμετρα κάτω για το γάμο!
Μετά από όλες τις συστάσεις ήταν σειρά να με συστήσουνε σ’ ένα μεγάλο θείο που μιλούσε Ελληνικά.
- Μίλα στον Δημήτρη Ελληνικά! Του λένε.
Μου λέει κάτι…
-Συγγνώμη, δεν μπορώ να καταλάβω τι λέτε, του απαντώ.
-Δεν τον καταλαβαίνω τι μου είπε, λέει στους γύρω του ο Θείος λυπημένος.
Και μου έρχεται φαϊνή. Ζητώ ενδόμυχα να με συγχωρέσει ο Φιλόλογός μου της 5ης Γυμνασίου που τον αγαπούσα, και λέω:
-Ουκ δύναμαι κατανοήσω...
Αστράφτει ένα χαμόγελο ο θείος και ανακράζει:
-Τον κατάλαβα! Ούτε εκείνος με καταλαβαίνει!
Στο χωριό ήταν το πανηγύρι του Άγιου Ρόκο (του Ρόκο μόνο, όχι και των αδελφών αυτού). Η πλατεία ήταν φωτισμένη με χιλιάδες γλόμπους.
Είχαμε και μεγάλη ορχήστρα με μαέστρο που θύμιζε δάσκαλο Δημοτικού Ελληνικού χωριού.
Η απόλαυση ήταν δυνατή και μακριά από το πλήθος.
Να και ο Άγιος Ρόκο που τον πάνε να δει τα πυροτεχνήματα!
Την επομένη ήταν ο γάμος. Στην παλαιότερη μου ζωή έλεγα σε όλους: «Εθνικό Θέατρο έχουμε, και Royal Shakespeare επίσης. Μόδα έχουμε. Διαφήμιση τραβάμε. Τουρισμό μπόλικο. Αλλά οι γάμοι μας έχουνε τελειώσει. Βρείτε άλλον.» Στην Ιταλία όμως και στην καινούργια οικογένεια μου δεν μού ΄ρχετε να το πώ. Κι έστι είμαι πάντα ο θείος ή ξάδελφος με τη Nikon.
Στην εκκλησία έβαλα δεύτερο φλάς ασύρματο συμμετρικά σε μένα και είχα και την πόρτα με το ηλιοβασίλεμα από πίσω και δούλεψε η κατάσταση.
Κι εδώ, στο ακριβές γεωγραφικό σημείο που είχαν πρωτοφιληθεί, ο Τζιάκομο, η Μπάρμπαρα, το Μεσαιωνικό πράμα και το φεγγάρι επάνω,
Κι εδώ το στυλ με το οποίο είχαν πρωτοφιληθεί!
Καλώς έφτασες στην Ελλάδα καταρχάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες εικόνες, έχω όμως μια απορία: Η λιτανεία είναι μέρος της τελετής ή απλώς την πέτυχες τυχαία;
latecomer, ευχαριστούμε! Την Παρασκευή ήταν πράγματι του Άγιου Ρόκο στο Βιτιλιάνο, άσχετο με το γάμο, και μάλιστα οι εργάτες της εταιρίας που νοικιάζει τα φώτα τα είχαν κατεβάσει όλα πριν το μεσημέρι του Σαββάτου για το επόμενο πανηγύρι του παρακάτω χωριού! Ο Ξάδελφος Τζιάκομο πάντως, ψιθυρίζεται ότι επίτηδες διάλεξε το Σάββατο για το γάμο για να πέσουμε πάνω στο πανηγύρι όλοι που θα φθάναμε την προηγουμένη :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ουκ δύναμαι κατανοήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστουργηματική συνεννόηση !
Χαριτωμένο ζευγάρι ας τους έχει υπό την προστασία του ο Αγιος Ροκκος παρόλο που δεν ξέρω τι είναι εντεταλμένος να προστατεύει!
Λοιπόν, Αθεόφοβε, την ίδια απορία είχα κι εγώ, και οι πρώτες ενδείξεις τον είχαν ντυμένο μεσαιωνικά με προβατάκια και γουρουνάκια γύρω του. Έγκυρες πηγές με πληροφορούν πάντως ότι πέρασε τη ζωή του βοηθώντας λεπρούς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, καλοσυνάτος φαίνεται, κι αν κρίνω από την αθωότητα των ανθρώπων του χωριού του, θα το πάρει υπό την σκέπη του το ζευγαράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες και βγήκε από παραμύθι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ζήσουν! :-)
Καλησπέρα
:-)
ο θείος φωτογράφος, μας ταξίδεψε σε ένα μέρος που όλοι θέλουμε να παμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήωραιότατο το ζευγαράκι, να ζήσουν!
καλημέρα.
Βάσσια μου, δεν υπάρχουν παραμύθια ωραιότερα από αυτά που γίνονται αληθινή ζωή, και ποτέ δεν ξεχνώ να λέω «ευχαριστώ» κάθε μέρα, που μπορώ και τα ζω και τα βλέπω μπροστά μου. Καλή σου μέρα! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήria σ’ ευχαριστώ και καλώς μας γύρισες απ’ την Πάρο! Όλα τα ομορφότερα μέρη είναι μέσα στην ψυχή μας, κι όταν μπορούμε να τα γνωρίζουμε, ο κόσμος όλος μπορεί να δώσει τις καλύτερες φωτογραφίες! Καλημέρα και καλό φθινόπωρο :-)