Όνειρα

Όλοι έχουμε όνειρα, και μερικές φορές κάποια βγαίνουν αληθινά. Όμως είναι ακόμα καλύτερα όταν ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ή τολμήσει να ονειρευτούμε πράγματα που βγαίνουν αληθινά…

Πριν κάμποσες μέρες είχα τα γενέθλιά μου και έγινα Τριάντα χρονών για δεύτερη φορά! Η Μαργαρίτα είχε την ιδέα να πάμε στον Κώστα και στην Λίντσι, στο σπίτι του Κώστα στην Φλώριδα. Για να πάμε, πετάξαμε σαν οικογένεια πιλότου, δωρεάν, και, μια και υπήρχαν και μπροστά άδειες θέσεις, πετάξαμε από το Μιλάνο στην Νέα Υόρκη πρώτη θέση σε καρέκλες που γινόντουσαν οριζόντια κρεβάτια μπροστά από την οθόνη 22 ιντσών, και μετά πετάξαμε στο Ορλάντο όπου μας πήρε ο Κώστας για τα 60 λεπτά οδήγημα στο Σπρους Κρηκ στο Πορτ Όραντζ, νότια της Ντεητόνα και βόρεια της Νιού Σμύρνα. Εκεί αγόρασε ένα σπίτι 230 τετραγωνικά πρόπερσι, και πέρσι αγόρασε ένα δεύτερο σπίτι να το νοικιάζει. Σε μία ιδιωτική κοινότητα με ιδιωτικό αεροδρόμιο και αεροπλάνα στα γκαραζ δίπλα στα σπίτια. Είναι 28 χρονών και οικονομικά ανεξάρτητος από τα 21. Κάτι πρέπει να κάναμε σωστά.

Το πρώτο πρωινό κάναμε βόλτα στην γειτονιά με το αυτοκινητάκι του γκολφ. Ένας γείτονας εργαζόταν στην μηχανή του αεροπλάνου του. Ένα αεροπλάνο πολύ γνωστό που πηγαίνει σε αεροπορικές επιδείξεις και εκθέσεις, μια και είναι ένα από τα πολύ λίγα καλά διατηρημένα και άξια πτήσης Πί-52 Μάστανγκ του Β’ Πολέμου. Το συγκεκριμένο, χτισμένο το 1945. Δύο ήταν τα καλύτερα μαχητικά αεροπλάνα, μύθοι και είδωλά μου. Το Βρετανικό Σπίτφάηαρ και το Αμερικανικό Μάστανγκ. Ο Τζεφ είδε πως το κοιτούσα με σεβασμό και αγάπη καθώς μιλούσαμε, και με ρώτησε αν θέλω να κάτσω μέσα, στο πιλοτήριο ενός …Μάστανγκ. Ανέβηκα και κάθισα μέσα κάπου ένα τέταρτο, δουλεύοντας το χειριστήριο, κοιτώντας τα όργανα, καθώς φανταζόμουνα ότι είμαι στον αέρα στον γαλάζιο ουρανό, στα σύννεφα, με άλλα Μάστανγκ και με Μέσερσμιτ 109 γύρω μου… κλαίγοντας με πραγματικά δάκρυα συγκίνησης και χαράς.

Το δεύτερο πρωινό ο Κώστας είχε κανονίσει με άλλο φίλο του, επίσης λεγόμενο Τζεφ, πιλότο της Γιουνάιτεντ σαν τον Κώστα, να με πάρει επάνω, με το ακροβατικό του Ρωσικό Γιακ-52. Δύο θέσεις η μία πίσω από την άλλη με πλαστικό κάλυμμα που το σέρνεις για να το κλείσεις. Μου έδωσα και φόρεσα αλεξίπτωτο όπως λένε οι κανονισμοί, και μου εξήγησε πως να το χρησιμοποιήσω: Σε περίπτωση ανάγκης θα γύριζε το αεροπλάνο ανάποδα ώστε το έδαφος να είναι πάνω από το κεφάλι μας, θα έπρεπε εγώ να σύρω το κάλυμμα για να ανοίξει, να λύσω την ζώνη ασφαλείας, να αφήσω την βαρύτητα να με βγάλει από το αεροπλάνο, και, καθώς θα έπεφτα προς την Γη να έπιανα με το αριστερό μου χέρι το σύρμα του αλεξίπτωτου και να έκανα την χορευτική κίνηση που έκανε ο Τζων Τραβόλτα στο τραγούδι “Staying Alive!”, όπου έβαζε το χέρι του στην καρδιά και το τέντωνε επάνω αριστερά (για να ανοίξει το αλεξίπτωτο).

Πετάξαμε μισή ώρα από την οποία δέκα λεπτά με άφησε να πετάξω το αεροπλάνο εγώ. Έκανε λουπ, και μερικές φορές γύρισε το αεροπλάνο 360 μοίρες όπου το έδαφος γύριζε γύρω από την άτρακτο, όπου στις 180 μοίρες η Γη ήταν από πάνω μας. Έκανε και απότομες στροφές και πάνω και κάτω, όπου η βαρύτητα έφτανε πότε θετικά, πότε αρνητικά μέχρι 3g (τρεις φορές την βαρύτητα της Γης).

Μου είχε πει που θα βρω και την πλαστική σακούλα για να μην αφήσω εμετό στο χειριστήριο αλλά δεν την χρειάστηκα. Ήταν υπέροχα και ήμουν συγκεντρωμένος στο τι κάναμε και δεν ανακατεύτηκα καθόλου. Όταν η διασκέδαση τελείωσε και πλησιάζαμε να προσγειωθούμε, με ήρεμη πτήση πλέον και το διάδρομο μπροστά μας, επέτρεψα στον εαυτό μου να αισθανθώ την συγκίνηση της εμπειρίας και έτρεξαν πάλι μερικά δάκρυα χαράς. Και, καθώς αλάφρωσα τον έλεγχο και την συγκέντρωση, και επέτρεψα την συγκίνηση, ένοιωσα το στομάχι μου να …ξυπνάει. Αλλά ευτυχώς είχα την πλαστική σακούλα. Καθώς προσγειωνόμασταν.

Την Τρίτη μέρα, στα γενέθλιά μου, ο Κώστας μας πήγε 45 λεπτά νότια στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ, στο Διαστημικό Κέντρο Κέννεντυ, από όπου εκτοξεύτηκαν όλοι οι πύραυλοι για τα προγράμματα Μέρκουρι, Τζέμινάη και Απόλλο, και τα Διαστημικά Λεωφορεία. Είχα ξαναπάει το 1989 και το 2012, αλλά αυτή την φορά είχαν εκθέσει και το Διαστημικό Λεωφορείο Ατλάντις.

Το 1983 ζώντας στο Λονδίνο, είχα πάει στο Στάνστεντ να δω το Διαστημικό Λεωφορείο Έντερπράιζ στη αρχή του προγράμματος. Τώρα είδα και το Ατλάντις μετά από το τέλος του προγράμματος, 35 χρόνια αργότερα.

Είπαμε πλέον ότι, για τα γενέθλιά μου, ο Κώστας με κάνει να κλαίω κάθε μέρα και περιμέναμε να δούμε αν θα συνεχίσω να κλαίω, αλλά τις επόμενες εφτά μέρες απλά γελούσα!

Ένα μήνα πριν είχαμε πάει στο Λονδίνο για το πάρτυ-έκπληξη που είχε οργανώσει η σύζυγός του για έναν συμμαθητή μας από το Κολέγιο. Η Μαργαρίτα και εγώ μείναμε με άλλο συμμαθητή ο οποίος είναι επιλεγμένος ως αδελφός μου, στην καινούργια φάρμα που αγόρασε στο Σάφολκ, 2 ώρες βόρεια του Λονδίνου, με την σύζυγό του και τρεις κόρες. Τυχαίνει να βρίσκεται κοντά σε ένα παλιό αεροδρόμιο του Β’ Πολέμου Αμερικανικών βομβαρδιστικών Β-17. Το πρώτο πρωινό που ξύπνησα στην φάρμα βγήκα έξω στον κήπο στην σαιζλόνγκ κάτω από έναν τέλεια γαλανό ουρανό και καθώς άρχισα να καπνίζω άκουσα μια μηχανή, και ήξερα αμέσως ότι είναι μηχανή Μέρλιν αλλά δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να ακούω την συγκεκριμένη μηχανή σήμερα. Κοιτώντας ψηλά είδα ένα Σπίτφάηαρ του Β' Πολέμου να κάνει ελιγμούς και παιγνίδια από πάνω μου για 10 λεπτά. Ήταν, φαίνεται, η εισαγωγή των γενεθλίων που θα ακολουθούσαν.

~~~