Φωτογραφία

Από τις 25 Απριλίου μέχρι σήμερα, σκέφτηκα, σχεδίασα και έχτισα (στο χέρι, γράφοντας κώδικα) τον πρώτο ιστοχώρο όπου μπορώ να δω μια μικρή συλλογή από τις φωτογραφίες μου των τελευταίων σαράντα δύο χρόνων, παρουσιασμένες σε ένα μέρος, σαν ένα σύνολο. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 2.800 φωτογραφίες σε 16 «γκαλερί» και 20 «πορτφόλιο». Αυτές τις διάλεξα αναμεσα σε αρκετές χιλιάδες και τις ετοίμασα μία-μία στο επαγγελματικό Αντόμπι Φώτοσοπ, χρησιμοποιώντας το όπως θα χρησιμοποιούσα ένα σκοτεινό θάλαμο χωρίς να "κλέβω" με τα τόσα περισσότερα που μπορεί αν θέλει κανείς να κάνει με το Φώτοσοπ. Σιγά-σιγά θα μπούνε περισσότερες καθώς ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες στα κουτιά και παίρνω καινούργιες.

Η φωτογραφία ήταν το αποκλειστικό επάγγελμά μου από το 1980 ως το 1990 στο Λονδίνο και την Αθήνα, για Θέταρο, επαγγελματικά στούντιο, τέχνες, επιχειρήσεις, τουριστικές εταιρείες κλπ., και από το 1990 πρόσθεσα στο ρεπερτόριό μου την παραγωγή εντύπων, καταλόγων και περιοδικών, την οργάνωση του λογισμικού εταιρειών και την σχεδίαση και δημοσίευση επαγγελματικών ιστοσελίδων, με την εταιρεία μου στις ΗΠΑ.

Μετά από το 1989 δεν εργάστηκα ποτέ οπουδήποτε στην Ευρώπη γιατί η διαφορά στις συνθήκες των επαγγελμάτων όπως και των αποδοχών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης (ιδίως Μεσογείου) ήταν και είναι τρομακτική.

Πάντα συνέχισα την φωτογραφία σαν κάτι το προσωπικό, και δίδαξα φωτογραφία τα βράδια στην Βοστώνη 16 χρόνια ως το 2016. Τώρα, δέκα χρόνια ήδη στον μικρό μας παράδεισο, επιστρέφω όλο και περισσότερο στην φωτογραφία, και ο καινούργιος αυτός ιστοχώρος έχει το δικό μου όνομα (το επίθετό μου) χωρίς σχέση με τον επαγγελματικό ιστοχώρο της Αμερικανικής μου εταιριούλας.

Δεν υπήρξε ποτέ διαφορά, για μένα, μεταξύ ευχάριστης απασχόλησης του να κάνω αυτό που με γεμίζει, και του "επαγγέλματος". Αισθάνομαι ότι ενώ εργάζομαι συνεχώς 40 χρόνια, δεν έχω «δουλέψει» ούτε μια μέρα στην ζωή μου.

Λυπάμαι που και που για τον λόγο του ότι η φωτογραφία σαν τεχνική και ο επαγγελματισμός γενικά, όχι μόνο στην φωτογραφία, έχουν χαθεί. Δεν υπάρχουν πια, πουθενά, ούτε στην Αμερική. Καθώς η ανθρωπότητα χαίρεται με την διαθεσιμότητα όλο και περισσότερων αυτοματισμών και πληροφορικής χωρίς φίλτρα, όπου ο καθένας μπορεί να «εκδώσει» τζάμπα ότι του κατέβει, και να βρει αρκετούς ανίδεους να του κάνουν “Like!”, κατρακυλά ιλιγγιωδώς προς την άγνοια, την αμορφωσιά και το Εγώ. Λίγοι υπάρχουν σήμερα που γνωρίζουν τι είναι ο επαγγελματισμός. Τότε, ξέραμε τι είναι τεχνική, και ξέραμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να πούμε ότι «φτάσαμε» παρά μόνο ότι προχωράμε. Κάμποσοι άνθρωποι στην ηλικία μας το αναγνωρίζουν αυτό ακόμα.

Ο ιστοχώρος αυτός είναι η πρώτη φορά που μάζεψα ένα συνολικό δείγμα της ζωής μου, αλλά δεν τον έφτιαξα σαν ανάμνηση. Θα συνεχίσω να εργάζομαι και να παράγω όσο βαστάει το θνητό σαρκίο με την κατανόηση (από την προ-προηγούμενη ανάρτηση) ότι ύπαρξη και ανυπαρξία είναι ένα και το αυτό.

Το πως μπόρεσα να αισθανθώ και να δω την ύπαρξη, και το πως μπόρεσα να την εκφράσω με επικοινωνία βασισμένη στην οπτική απόδοση, παρατηρώντας και συλλογιζόμενος  την ζωή, μπορείτε να το δείτε σε αυτή την καινούργια διεύθυνση: sivyllis.com

Έχτισα δύο ιστοχώρους. Έναν για καλές οθόνες από μέγεθος 1285 πίξελς και επάνω, και έναν Lite για μικρότερες οθόνες (σμαρτφων ή τάμπλετ) 1284 πίξελς και κάτω. Αν μπορέσετε πηγαίνετε πρώτα από κομπιούτερ ή λαπτοπ με γύρω στα 1366 πιξελς οθόνη ή περισσότερα, κατά προτίμηση από οθόνη HD για να δείτε πρώτα την πιο όμορφη παρουσίαση, όπου, σε κάθε γκαλερί ή πορτφόλιο βλέπετε όλες τις φωτογραφίες σαν σλάιτς σε φωτεινό τραπέζι και κάνοντας κλικ στο καθένα γεμίζει την οθόνη σας --και μπορείτε να πάτε στην επόμενη ή προηγούμενη από τα βέλη δεξιά και αριστερά της κάθε μεγάλης φωτογραφίας, ή να την κλείσετε και να πατήσετε άλλη από το σύνολο.

Η Φωτογραφία δεν είναι τέχνη. Είναι το αποτέλεσμα ενός αθροίσματος εργαλείων τα οποία απαιτούν γνώση και τεχνική για να χρησιμοποιηθούν, όπως όλα τα εργαλεία.

Το ανθρώπινο ένστικτο είναι να επικοινωνήσουμε επιστρέφοντας στο περιβάλλον μας την εμπειρία που αποκτήσαμε από το περιβάλλον. Άλλοι το κάνουν αυτό με λόγια προφορικά, άλλοι γραπτά, άλλοι με ένα σφυρί και μια σμίλη πάνω σε ένα κομμάτι μάρμαρο, άλλοι με πινέλο και μπογιές πάνω σε ένα λευκό καμβά. Και άλλοι με μια φωτογραφική μηχανή.

Η έκφραση «φωτογραφική μηχανή», δεν είναι ακριβής. Θα έπρεπε να πούμε «σώμα φωτογραφικής μηχανής και φωτογραφικοί φακοί», όπου, το σώμα απλά αποθηκεύει το αποτέλεσμα καθώς την φυτογραφία την βλέπει ο κάθε φακός διαφορετικής γωνίας και προοπτικής σύνθεσης, επιλεγμένος για το κάθε θέμα από το ένστικτο και προτιμήσεις του κάθε φωτογράφου, το μάτι του οποίου «βλέπει» την γωνία και σύνθεση που προτιμά, και την αποδίδει με χρώματα ή μαυρόασπρη κατά προτίμηση.

Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι μια εικόνα η οποία θα προκαλέσει στον νου εκείνου που την βλέπει τα αισθήματα και τις σκέψεις που προξένησε στον φωτογράφο η στιγμή και η πραγματικότητα την οποία φωτογράφησε.

δ.