Νότος

 

Ο Νότος γράφεται με κεφαλαίο «Ν» και παίρνει και το άρθρο «Ο».
«Ο Νότος».
Εκεί που γράφεται έτσι, μιλάνε αγγλικά και το λένε «The South».
Συχνά λέγεται και «Ο Παλιός Νότος»

Από το τέλος του Εμφυλίου το 1865 λεγότανε στην καθημερινότητα, πότε σαν καλαμπούρι, πότε γλυκόπικρα, πότε σαν προειδοποίηση ότι «The South will rise again» (Ο Νότος θα σηκωθεί και πάλι)

Ο Τραμπ δεν έχει καμία σχέση με τον Νότο. Είναι από το προάστιο Κουήνς της Νέας Υόρκης ο κεφτές. Ποια η σχέση του λοιπόν με τον Νότο; Οι ψήφοι του ήρθαν από το Νότο αλλά και από πολλούς στην υπόλοιπη Αμερική που έχουν την ηθική του Νότου. Από τους πρώτους που έδωσαν την έγκρισή τους στον Τραμπ ήταν τα μέλη της οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν. Ο ίδιος ο κεφτές με τα χρυσά μαλλιά και την πορτοκαλιά φάτσα έχει στο αγράμματο μυαλό του την ηθική του Νότου, γιατί ξέρει ότι πουλάει, και άλλωστε είναι και ο ίδιος ρατσιστής.

Είναι 8-9 χρόνια τώρα που λέμε ότι έπρεπε να τους είχαμε αφήσει να φύγουν από την Ένωση το 1860. Έκανε μεγάλο λάθος ο Λίνκολν που, όταν αποσχίστηκαν εφτά Κράτη του Νότου από την Ένωση έκανε πόλεμο για να επιστρέψουν στην Ένωση. Βόρεια του Μεξικού τώρα, θα ήταν τα Κράτη της Συνομοσπονδίας (Confederacy), τα Κράτη της Ομοσπονδίας (Union) και ο Καναδάς. Και η κουλτούρα του Νότου δεν θα είχε φτάσει, 160 χρόνια μετά το 1865 να έχει πλειοψηφία στις κάλπες της Ένωσης εναντίων του Βορρά. 

Ο πολιτσμός του Νότου…

«Υπήρχε κάποτε μια χώρα με Ιππότες και Βαμβακοφυτείες που ονομαζόταν ο Παλιός Νότος. Εδώ, σε αυτόν τον όμορφο κόσμο, η Ανδρεία έκανε την τελευταία της υπόκλιση. Εδώ ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τους Ιππότες και τις αγνές τους Κυρίες, τον Αφέντη και τον Σκλάβο. Ψάξτε το πια μόνο στα βιβλία, γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα όνειρο στην θύμιση, ένας Πολιτισμός που έφυγε με τον άνεμο...»
(Εισαγωγή του σεναριογράφου Ben Hecht για την κινηματογραφική ταινία του έργου της Μάργκαρετ Μίτσελ, 1900-1949,
Όσα Παίρνει ο Άνεμος, 1939)

Η Αφρικανή-Αμερικανίδα Χάτι ΜακΝτάνιελς ήταν η πρώτη μαύρη ηθοποιός που πήρε Όσκαρ. Το Όσκαρ, για τον ρόλο της στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος, δεν της επετράπει να το δεχτεί η ίδια επειδή δεν επιτρεπόντουσαν μαύροι στην αίθουσα που είχε χρησιμοποιηθεί για την απονομή των όσκαρ εκείνη την χρονιά.
Στην πρεμιέρα της ταινίας στην Ατλάντα, παρευρέθησαν σαν καλεσμένοι και υπερήλικες βετεράνοι του Εμφυλίου Πολέμου, της πλευράς του Νότου.

Εδώ παρακάτω, η πρώτη υπερπαραγωγή μεγάλου μήκους στο Χόλυγουντ, Η Γέννηση Ενός Έθνους (1915) The Birth of A Nation, 3 ώρες και 15 λεπτά, του πρώτου θρυλικού σκηνοθέτη του Χόλυγουντ, D. W. Griffith. Οι Ήρωες της ταινίας ήταν οι Κου Κλουξ Κλαν, και οι «κακοί» ήταν οι νέγροι σκλάβοι και ο στρατός των Βορείων. 
Η οικογένεια Στόουνμαν βρίσκει ότι η φιλία της με την οικογλενεια Κάμερον επηρεάζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο, καθώς οι δύο οικογένειες πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η εξέλιξη του πολέμου στη ζωή τους οδηγεί στη δολοφονία του Λίνκολν και στη γέννηση της Κου Κλουξ Κλαν.

Επιστρέφοντας στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος...

Στην φωτογραφία αυτή, το φημισμένο πλάνο στην ταινία όπου καθώς σηκώνεται και απομακρύνεται η μηχανή από τους εκατοντάδες τραυματίες κάτω από την σημαία της συνομοσποδίας, φαίνεται η πλήρης ήττα του Νότου. Την χρονιά της ήττας, αξιωματικοί του στρατού του Νότου οργάνωσαν έναν καινούργιο σύνδεσμο και τον ονόμασαν Ο Κύκλος της Οικογένειάς μας. Κου Κλουξ Κλαν.

Ο άνεμος τελικά ξανασηκώθηκε, με χρόνια, με καιρούς.

Τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής δεν βρίσκονται σήμερα, το 2025, στο χείλος του γκρεμού επειδή οι Δημοκρατικοί θέλανε να σέβονται τους ανθρώπους τρανς, ή επειδή είναι φιλελεύθεροι και ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και ως προς την οικονομία. Αυτούς τους υποτιθέμενους λόγους τους αξιώνουνε στον Νότο σαν παραπέτασμα καπνού, και εκτός Αμερικής τους αξιώνουνε εκείνοι που ...συγγνώμη, αλλά, δεν έχουν ζήσει πραγματικά στην Αμερική, ή δεν έχουν καταλάβει την Αμερική. Ολόκληρη την Αμερική, όχι μόνο τα δολάρια. Η Αμερική, το καζάνι των λαών, πέρα από αυτά που φαίνονται απ’ έξω, είχε πάντα δύο εντελώς διαφορετικές κουλτούρες ανακατεμένες, πότε σαν σε βούρκο, πότε σαν ανεμοστρόβιλος της Οκλαχόμα. Δύο κουλτούρες, δύο πολιτισμούς, δύο απόψεις ηθικής: τον Βορρά, και τον Νότο.

Όταν καταλάβει κανείς τον άνθρωπο, σε όλη του την έκταση και βάθος, με όλα του τα υπέροχα όνειρα και τους απαίσιους εφιάλτες του, τότε θα μπορέσει ίσως να καταλάβει την Αμερική, το τελευταίο σύνορο του ανθρώπου.

Από το 1945 ως το 2001 η Αμερική ήταν καθοριστική για την παγκόσμια Ιστορία.

Από τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα όμως, οι άνεμοι άλλαξαν. Την εκλογή του προέδρου που έμελλε μετά από δύο θητείες να θεωρηθεί μεταξύ του εβδόμου και εντέκατου καλύτερου πρόεδρου στην ιστορία της Αμερικής, ήταν πολλοί Αμερικανοί που δεν την συγχώρησαν στους υπόλοιπους. Η εκλογή του μαύρου ήταν η πυρίτιδα στην άκρη του φυτιλιού.  Η οργή για την εκλογή του νέγρου εριξε τις μάσκες των ρατσιτών και τους επέτρεψε να ξεσαλώσουν με ότι δικαιολογία και ψέμα εύρισκαν μπροστά τους.

Από το 2011, το πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ εστίασε την αντίσταση του Νότου. Ο ίδιος ο Τραμπ είναι ένα μηδενικό. Αλλά οι οπαδοί του τους πρώτους μήνες του 2025 διέλυσαν (χρησιμοποιώ ήδη χρόνο παρελθόντα) το Ομοσπονδιακό Κράτος της Αμερικής.

Όπως ο Σέρμαν έκαψε την Ατλάντα στις 22 Ιουλίου του 1864, έτσι ο Τραμπ κατέστρεψε την Ουάσιγκτον το 2025.

Ο Βοράς και ο Νότος, τώρα, δεν βρίσκονται πια στα βόρεια και στα νότια. Τώρα βρίσκονται μέσα στις πόλεις, τους δρόμους, τις γειτονιές, τις πολυκατοικίες και τις οικογένειες. Ο επόμενος εμφύλιος θα γίνει στους δρόμους. Και τα τανκς θα ανήκουν στον στρατό του Τραμπ και των «Νοτίων».

Η φωτογραφία δεν είναι αληθινή.

Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουλίου, 2020 στον χώρο  Salon.com ως "Illustration", όχι "Photo"

με προέλευση: Photo illustration by Salon/Getty Images,

σε άρθρο σχετικό με το πως το Πεντάγωνο είχε βρει ένα νομικό τρόπο να απαγορεύσει την

σημαία του Νότου ενάντια στις οδηγίες του τότε προέδρου Τραμπ ο οποίος επέμενε

η συνομοσπονδιακή σημαία να χρησιμοποιείται.

25 Φεβρουαρίου 2016

Ο Ντέιβιντ Ντιουκ, ένας λευκός εθνικιστής και πρώην Μεγάλος Μάγος (Grand Wizard) της Κου Κλουξ Κλαν,
δήλωσε στο κοινό του ότι η ψήφος για οποιονδήποτε εκτός από τον Ντόναλντ Τραμπ
«είναι πραγματικά προδοσία προς την κληρονομιά σας».
Ποια κληρονομιά εννοούσε; Σίγουρα όχι του Βορρά, όπως δηλώνει και η σημαία πίσω του.

«Το να ψηφίζετε αυτούς τους ανθρώπους, το να ψηφίζετε κατά του Ντόναλντ Τραμπ σε αυτό το σημείο,
είναι πραγματικά προδοσία προς την κληρονομιά σας»,
δήλωσε ο Ντιουκ στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Ντέιβιντ Ντιουκ.

Η σημαία του Νοτου κατά την επίθεση στο Καπιτώλιο, στην Ουάσιγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021.

(Η σημαία αυτή είναι η σημαία της συνομοσπονδίας του Παλιού Νότου,
σύμβολο του ρατσισμού και του Παλιού Νότου)

Είδα πριν είκοσι χρόνια την σημαία αυτή, τεράστια, κρεμασμένη στον τοίχο σ' ένα μπαρ στην Γλυφάδα,
και αναρωτήθηκα:
Τώρα, τούτοι 'δω είναι υπερήφανα ρατσιστές, ή
απλά δεν έχουν ιδέα τα μαλακισμένα τι συμβολιζει αυτή η σημαία και την κοτσάρανε για ντεκόρ;

Όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση,
Τα στρατόπεδα χαράζονται στο χώμα.
Η αντιπαράθεση πλησιάζει.

Χρειάστηκαν 160 χρόνια, αλλά ο Νότος όντως ανέκαμψε. Έπρεπε να τους είχαμε αφήσει να αποσχιστούν.
Θά 'χαν καταντήσει φτωχότεροι από την νοτια Ιταλία
και οι σκλάβοι τους θα τους είχαν κόψει τα λαρύγγια.

 Όσο για το αν πρέπει να είμαι ευγενικός, διπλωματικός και υποχωρητικός,
επιτρέπωντας στις απόψεις του Παλιού Νότου να ακουστούν,
η απάντησή μου είναι απλά και σταθερά, Όχι!
Όσον αφορά τον Πολιτισμό που τον πήρε ο άνεμος, η που έπρεπε να τον είχε πάρει ο άνεμος:
Frankly, my dear, I don’t give a damn.

Για όσους πιθανόν να μην το γνωρίζουν, η τελευταία μου φράση που αποδίδει τα αισθήματά μου για την αναβίωση του Νότου, «Frankly, my dear, I don't give a damn» είναι από τις πιο γνωστές ρήσεις στη Ιστορία του Κινηματογράφου.

Όταν ο Ρeτ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέημπλ) εγκαταλείπει επί τέλους την  Σκάρλετ Ο’Χάρα (Βιβιεν Λη), εκείνη τον ρωτάει, στη πόρτα, με την καταχνιά έξω, «Ρετ! αν φύγεις, που θα πάω; τι θα κάνω;!» και εκείνος απαντά με το κλασσικό: «Ειλικρινά, αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα.»

Θα ήθελε ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος με κάποια μόρφωση ο Νοτος να είχε χαθεί στην καταχνιά του χρόνου για πάντα. Αντ' αυτού όμως, με χρόνια, με καιρους, ο Νότος ακολούθησε αυτό που υποσχέθηκε στον εαυτό της η Σκάρλετ στο τέλος της ταινίας αφού την  εγκατέλειψε ο Ρετ: «Θα σκεφτώ κάποιον τρόπο να τον φέρω πίσω. Άλλωστε, αύριο είναι μια άλλη μέρα!» Ναι, μια καινούργια μέρα που έφερε τον Τραμπ να ηγηθεί της αναβίωσης του Νότου που, χαριτωμένα,  περνάει για... πολιτική των Ρεπουμπλικάνων εναντίων των Δημοκρατικών, ενώ, στην πραγματικότητα είναι μανιώδης κατά κράτος επίθεση του Νότου εναντίων του Βορρά.

Εν τω μεταξύ, κάτι άλλο επίσης χαριτωμένο, είναι ότι οι ρόλοι των κομμάτων έχουν αντιστραφεί. Αν ο Ρεπουμπλικάνος Αβραάμ Λίνκολν επέστρεφε σήμερα και έψαχνε για το κόμμα του θα πίστευε ότι το κόμμα του είναι το σημερινό Δημοκρατικό. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι αρχές του τότε Ρεπουμπλικανικού κόμματος μεταφέρθηκαν στο Δημοκρατικό κόμμα, και του παλιού Δημοκρατικού στο σημερινό Ρεπουμπλικανικό. Φυσικοκοινωνική εξέλιξη.

Το τέλος της ταινίας του 1939, ότι αύριο είναι μια καινούργια μέρα, 86 χρόνια τώρα, λειτούργησε σαν κρυμένο συμβολικό σύνθημα ελπίδας ότι ο Νότος μπορεί μια μέρα, με χρόνια με καιρούς, να ξανασηκωθεί. Να αναβιώσει. Τα γνωρίζουν άραγε αυτά οι εκτός Αμερικής;

Όλα μπήκαν σε εφαρμογή και ξεκίνησαν με την εκλογή ενός μαύρου Προέδρου. Τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ, προσπαθώντας από την θέση του σαν απλός πολιτης, το 2009-2011, πάμπλουτος με ακίνητα και πασίγνωστος από την τηλεοπτική σειρά Ο Μαθητευόμενος, απαιτούσε το πιστοποιητικό γέννησης του Μπαράκ Ομπάμα λέγοντας ότι δεν είχε γενηθεί στην Αμερική και συνεπώς δεν μπορούσε να είναι πρόεδρος. Ο Ομπάμα γελοιοποίησε τον Τραμπ στον λόγο που έβγαλε, ο Ομπάμα, στο Δείπνο των Ανταποκριτών στις 30 Απριλίου του 2011 και ο Τραμπ, και ο Νότος δεν το συγχώρησαν ποτέ. Ο Τραμπ πήρε την προεδρία αμέσως μετά τον Ομπάμα.

Αυτά που γράφω εδώ είναι καθημερινή γνώση και πραγματικότητα στην Αμερική.
Στην Ευρώπη, είναι;
Στην Ευρώπη, υποθέτω, ο κόσμος μισεί την παγκοσμιοποίηση επειδή οι Αμερικάνοι βγάζουν περισσότερα λεφτά κάνοντάς την από τους Ευρωπαίους που ούτε μια Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφεραν να πετύχουν σωστά, και, για τον Παλιό Νότο, και τι σχέση έχει με το σήμερα, και με το αύριο, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδέα.

Όπως καταλήξαμε πριν κάμποσες αναρτήσεις όταν μιλούσαμε για τον Τραμπ, οι Τραμπικοί δεν είναι ηλίθιοι. Ειναι κάτι άλλο, δύσκολο να εξηγηθεί σε Ευρωπαίους σήμερα. Στην σημερινή ανάρτηση προσπάθησα να το εξηγήσω.

Μην κουράζεστε αγαπητοί μου, με οικονομικές και κοινωνικές θεωρίες και εξηγήσεις πολιτικές. Πρόκειται για σύγκρουση δύο Πολιτισμών. Από την μια μεριά ρατσισμός, ομοφοβία, και εθνικισμός. Και από την άλλη, τα αντίθετα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του εθνικισμού. Όοοολα αυτά που γίνονται στην Αμερική και κατ' επέκταση στον κόσμο δεν είναι παρά η αναβίωση του Νότου στην Αμερική με μηχανισμούς δικτατορίας, με όχημα τον Ντόναλντ Τραμπ.

 

~~~

Θυμάται την φωνή του πατέρα της:

Η Τάρα (η φυτεία τους) είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία!

Το μόνο που αντέχει στον χρόνο.

Η Τάρα είναι εκεί που βρίσκεις την δύναμή σου!

Η Τάρα! Τάρα! ...Τάρα!

Τάρα! Η εστία. Θα πάω στο σπίτι μου.
Και θα σκεφτώ κάποιον τρόπο να τον φέρω πίσω.
Άλλωστε... Αύριο είναι μια άλλη μέρα!

Ένα κρυμένο σύνθημα ελπίδας ότι ο Νότος μπορεί μια μέρα να ξανασηκωθεί.

~~~

Πληροφοριακή Σημείωση: Ήταν δύο τοπογράφοι, ο κύριος Τσαρλς Μέησον και ο κύριος Τζερεμάια Ντίξον και μεταξύ του 1763 και του 1767 τράβηξαν μια ίσα γραμμή στον χάρτη της τότε Βρετανικής ανατολικής ακτής της Βορείου Αμερικής για να διαχωρίσουν τον Νότο όπου υπήρχε δουλεία με τον Βορρά όπου δεν υπήρχε δουλεία. Έτσι, η γραμμή Μέησον-Ντιξον, the Mason-Dixon Line, έγινε γνωστή ως τα σύνορα του Νότου. Και, νότια της γραμμής, ο Νότος έγινε γνωστός χαϊδευτικά με το όνομα Ντίξι. Dixie. Ή, Dixieland. Από το όνομα του κυρίου Ντίξον.

Η έκφραση whistling Dixie (να σφυρίζεις Ντίξι) αναφέρεται στο να σφυρίζεις (ανέμελα) το γνωστό τραγούδι του Παλιού Νότου: https://www.youtube.com/watch?v=5OKdbc0DYpM

Well I wish I was in the land of cotton
Old times there are not forgotten
Look away, look away
Look away, Dixieland

Λοιπόν, θα ήθελα νά 'μαι στη γη του βαμβακιού
Παλιοί καροί, εκεί, δεν είναι ξεχασμένοι
Απόστρεψε τα μάτια σου, απόστρεψε τα μάτια σου,
Απόστρεψε τα μάτια σου, γη-της-Ντίξι

Χρησιμοποιείστε το παραπάνω λινκ να το ακούσετε το τραγούδι στο youtube.

Και αν ακούσετε το τραγούδι Dixieland που αντιπροσωπεύει τον Νότο, ακούστε και εκείνο που αντιροσωπεύει τον Βορρά!
The Battle Hymn of the Republic.
Ο Ύμνος Μάχης της Δημοκρατίας.
U.S. Army Field Band: https://www.youtube.com/watch?v=Jy6AOGRsR80
Joan Baez: https://www.youtube.com/watch?v=6matcK5SCo

Παρακάτω, λίγα πρόσφατα σχόλιά μου από το Washington Post, που είναι σχετικά με την σημερινή ανάρτηση εδώ στο Ελληνικό μου μπλογκ. Από το 2015 έχω δημοσιεύσει κάπου 16.000 σχόλια καμποσα των οποίων ξεκίνησαν συζητήσεις στο Washington Post και στους New York Times. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την χώρα μου από ένα χωριό σε ένα Ιταλικό βουνό.

~~~