Ντράχμα #2

"H μόνη σκέψη της Ευρώπης ήταν τι θα μπορεί να κάνει η επόμενη κυβέρνηση μετά από τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα, και τι εικονικά δικαιολογητικά θα είχαν με τον διεθνή νόμο να μπούνε μέσα στην Ελλάδα αν τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχο"

Το έγραψα αυτό, Σάββατο βράδυ, 11 Φεβρουαρίου, στην ανάρτηση "Ντράχμα", κάνοντας την ερώτηση γιατί επιμένουν με τις υπογραφές των αρχηγών και τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Υποστήριξα την υπόθεση ότι δεν θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα, και δεν θα πάρει η Ελλάδα χρήματα, πριν υπογράψει υποτακτικά ο Σαμαράς, και υποστήριξα ότι πιθανόν το Όχι να είναι ήδη τετελεσμένο γεγονός, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί, και ότι ίσως θα έπρεπε να το προκαλέσουμε εμείς, τουλάχιστον από αξιοπρέπεια.

Διότι, έναν καταχραστή τον βάζεις φυλακή, αλλά δεν του δίνεις την θανατική ποινή που η Γερμανία, το Τέταρτο Ράιχ, δίνει σήμερα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα καταχράστηκε χρήματα μέσα από την διαφθορά των συμμοριών της, αλλά δεν της αξίζει να πεθάνει. Η ποινή αυτή είναι πολύ βαρύτερη της βλακείας που διέπραξε.

Τώρα φίλοι μου δεν πολεμάμε πια για το ...βιοτικό μας επίπεδο.
Πολεμάμε για την ζωή μας.

Σαν την Πολωνία το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου 1939.

Έρχονται πάλι "Καλάβρυτα" και "Δίστομο";

Τρεις μέρες αργότερα, σήμερα 15 Φεβρουαρίου, διαβάζετε όλοι εφημερίδες και βλέπετε τα νέα: Η Ευρώπη αρνείται να προχωρήσει, παρά το Ναι μας της Κυριακής, αν δεν υπογράψει ο Σαμαράς ότι παραδέχεται όλους μας για γιουσουφάκια της ανώτερης φυλής. Κι ας έβλεπαν οι βουλευτές ποδόσφαιρο ή μπάσκετ στο κυλικείο καθώς ψηφιζότανε το Ναι, η Ευρώπη ποσώς ενδιαφέρεται τι ψηφίσαμε. Φαίνεται να την ενδιαφέρει περισσότερο το αν θα υπογράψει ο Σαμαράς. Γιατί; Επειδή ετοιμάζεται η Γερμανία να μπει μέσα και χρειάζεται εικονική δικαιολογία.

Γιατί; Επειδή η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι τίποτα δεν κάνει από αυτά που ψηφίζει...

Στην ανάρτηση "Ντράχμα" είχαμε 70 σχόλια, όπου άξιοι σχολιαστές εξήγησαν τα οικονομικά, νόμους, και διαδικασίες οι οποίες επέβαλαν το Ναι. Και δεν είχα διαφωνήσει με την λογική. Δεν είχα διαφωνήσει με τίποτα από αυτά. Είχα απλά προτείνει ότι το θέμα δεν έχει πλέον τίποτα να κάνει με την λογική, τα οικονομικά, τις συμφωνίες και τους νόμους. Είχα υποστηρίξει ότι το αποτέλεσμα είναι ήδη προδιαγεγραμμένο και μένει να εξελιχτεί μόνο ως προς το ποιός και πως θα το προκαλέσει, για την ιστορία.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν ότι μάλλον έτσι εξελίσσονται τα πράγματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ποσοστό πιθανότητας εμφυλίου έχει ανέβει από το 0.5% στο 20%

Αν γίνει όμως εμφύλιος, ή και απλό ξεσήκωμα, στην Ελλάδα, τότε η Γερμανία και η Ευρώπη θα μπούνε μέσα, στρατιωτικά, "νόμιμα", για να υπερασπίσουν την "νόμιμη" Ελληνική κυβέρνηση, όπως το '44. Και τότε δεν θα τιμωρηθούν οι ένοχοι, αλλά, πάλι οι αθώοι.

Μπορούμε άραγε να τιμωρήσουμε τους ένοχους εμείς χωρίς να δώσουμε δικαιολογία να μπει η Ευρώπη να τους βοηθήσει; Εδώ σε θέλω κάβουρα.

15/2/2012, 14:49 μμ, ώρα Ελλάδας: Το Βήμα: «Εφυγε» το γράμμα του Σαμαρά στους πιστωτές

Φωτογραφία © Το Βήμα

Διαβάζοντας το κείμενο στο Βήμα μέσω του λινκ που έβαλα, βλέπουμε ότι ο Σαμαράς έβαλε μια υπογραφή "χωρίς να βάλει υπογραφή".

Υπέγραψε ότι ναι μεν, αλλά, διατηρεί το δικαίωμα να επαναδιαπραγματεύεται ανάλογα με το τι συμφέρει την ανάπτυξη. Κι ας είπε ότι θα το κάνει μέσα από τις παραγράφους της συμφωνίας, άφησε πόρτα διαπραγμάτευσης, πράγμα το οποίο προβλέπω να μην ενθουσιάσει το Τέταρτο Ράιχ. Ας περιμένουμε λίγο να δούμε την υποδοχή της υπογραφής, που δεν νομίζω να γίνει με πολύ χαρά, και θα έχουμε συνέχεια.

Τσεκ-Πόιντ-Τσάρλι

Αν ο Κώστας είχε οδηγήσει όπως στην παραπάνω φωτογραφία 18 χρόνια νωρίτερα, θα τον είχαν γαζώσει με πολυβόλα.

Στον δρόμο μας από την Ελβετία στην Δανία, με ύστατο προορισμό την Στοκχόλμη στην Σουηδία, υπήρχε ένα εμπόδιο, μπάστακας μπροστά μας: η Γερμανία. Εφ' όσον ο Κώστας είναι στην καταγωγή 100% Αμερικανός, αλλά και 50% Έλληνας και 50% Γερμανός, όσο και να μην είχε πατήσει ποτέ στην Γερμανία, και όσο και να είχε υπερισχύσει 100% η Ρωμιοσύνη καταπλακώνοντας την ανώτερη φυλή, εγώ ως μπαμπάς, και δη μπαμπάς χωρισμένος (με την βοήθεια των θεών) από Γερμανικής καταγωγής μαμά, είχα μεγάλη ευθύνη περί του πως να αντιμετωπίσουμε το εμπόδιο. Έπρεπε να στείλω την καρδιά μου τιμωρία στη γωνία και να αφήσω τον άνθρωπο δίπλα μου ήσυχο να αφουγκραστεί την χώρα της άλλης γιαγιάς και του άλλου παππού.

Και έτσι ακριβώς έκανα, "χαρούμενος" που θα βλέπαμε την χώρα των μισών του προγόνων, και παρασημοφορώ τον εαυτό μου για τον αμερόληπτο και πολιτισμένο τρόπο με τον οποίον εισήγαγα τον νεαρό στην επόμενη αυτή φάση της διαδρομής μας. Περάσαμε τα σύνορα μεσάνυκτα, από την Ελβετία και 16 ώρες αργότερα περνώντας κοντά από το Χάλε του έδωσα κιόλας το κινητό μου να πάρει την γιαγιά του να της πει ότι περνάει από τον τόπο που μεγάλωσε, αλλά δεν ήθελε να τηλεφωνήσει. Μετά 18 ώρες στην Γερμανία τον άκουσα να ψιθυρίζει μονολογώντας: "Δεν το πιστεύω τι μπούρδες με τάιζαν 17 χρόνια!" Από τότε αποφάσισε ότι αντί για τουρίστας προτιμούσε να αισθάνεται σαν την στρατιά του Πάτον! -οπότε και ανέπνευσα λίγο, καθώς με ρωτούσε και του εξιστορούσα τον δρόμο από την Νορμανδία στην Φωλιά του Αετού και μετά στην Νυρεμβέργη.

Στις 19 ώρες αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στην αυτομπάν για μια μικροβλάβη στο δεξί φως και καθώς το έφτιαχνα, πέντε λεπτά αφού είχαμε σταματήσει, σταμάτησε μπροστά μας μια πόρσε και βγήκε ένα νέο ζευγάρι με μπλου τζιν. "Θα σταμάτησαν να βοηθήσουν" λέει ο Κώστας. Οι δύο βγαίνοντας άρχισαν να προχωράνε γρήγορα και αποφασιστικά κατά μας και βγάλανε ταυτότητες κρατώντας τις ψηλά. "Γκεστάπο!" ψιθυρίζω στον Κώστα. Αφού έλεγξαν τα παπίερς μας και μας μέτρησαν με το μάτι κάμποσες φορές, επιθεώρησαν την βλάβη στο φως, είδαν ότι την έφτιαχνα και φύγαν αφού μας είπαν πρώτα να συνεχίσουμε σύντομα τον δρόμο και να μην καθόμαστε εκεί. Φορούσα αθλητικά παπούτσια, αντί για μπότες λουστρίνι, και δεν ακούστηκε ο ήχος των τακουνιών μου καθώς τους βεβαίωσα ότι οι οδηγία θα εκτελεστεί πάραυτα.

Οι αυτομπάν που κάναμε από Ελβετία-Βερολίνο-Αμβούργο ήταν σε αθλία κατάσταση. Ο κυματισμός της ασφάλτου σε ορισμένα σημεία, ιδιαίτερα πλησιάζοντας το Βερολίνο, έκαναν το τζιπ να ταρακουνιέται έτσι που φοβόμουνα ότι κάτι είχε πάθει ο άξονας μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν ο δρόμος.

Έχοντας περάσει τα σύνορα Ελβετίας-Γερμανίας μεσάνυκτα, είχαμε φτάσει πρώτα-πρώτα, κατά τις 2 το πρωί, στο Μαύρο Δάσος και το Μπάντεν-Μπάντεν. Κουρασμένοι ψάχναμε για ξενοδοχείο, πανδοχείο ή φάτνη, και λέει ο Κώστας "τι δε θά 'δινα τώρα για ένα Holiday Inn!" Στρίβοντας την επόμενη γωνία είδαμε μπροστά μας ένα μεγάλο Holiday Inn και υψώσαμε τα όμματα προς τους ουρανούς καθώς άγγελοι υμνούσαν από την μεγάλη φωτεινή επιγραφή. 

Μετά την πανσιόν της φροϋλάιν που με κατσάδιαζε επειδή έπαιρνα το ασανσέρ για να πάω στον πρώτο, αντί για σκάλες που είναι πιο υγιεινές, μπαίνοντας στο Holiday Inn ήταν σαν να μπαίναμε στην Αμερικανική Πρεσβεία, home-from-home! Το ίδιο αίσθημα που είχα όποτε μπήκα στην Πρεσβεία στην Βασιλίσσης Σοφίας, σαν ξαφνικά να είμαι ασφαλής.

Αργότερα ζήτησα από τον τύπο στην ρεσεψιόν αν είχε να αγοράσω ένα CD γιατί χρειαζόταν να κατεβάσω κάτι για δουλειά. Ο ρεσεψιονίστας μου απήντησε "Ξέρω τι το ζέλετε το τζιντί! Ζέλετε να ζάψετε μουζική! Αλλά αυτό απαγορεύεται από κόπυζάιτ! Τζ-τζ-τζ! ζατ ιζ βερμπότεν, Γιάαα!" Τον κοίταζα χωρίζ να ζέω πως να απαντήσω.

Σε όλο το δρόμο μέχρι το Βερολίνο ακούγαμε ένα από τα αγαπημένα μας CD, το σάουντρακ του Καμπαρέ του Μπομπ Φόσι με την Λάιζα Μινέλι και τον Τζόελ Γκρέη. Στο Βερολίνο μπήκαμε σε ένα ταξί και ζήτησα από τον οδηγό να μας πάει στο καλύτερο Καμπαρέ του Βερολίνου, χουφτώνοντάς του κάτι έξτρα Ευρώ. Δεν μπήκαμε όμως μέσα στο Καμπαρέ παρά σταθήκαμε και τα λέγαμε για λίγο απ' έξω, γιατί ο Κώστας στην Αμερική είχε μόλις γνωρίσει καινούργια φιλενάδα και αισθανόταν ότι δεν θα ήταν σωστό να πάει σε καμπαρέ. Μέχρι σήμερα το θυμάται!

Το Βερολίνο ήθελα πολύ να το δω. Αλλά όσο γυρνάγαμε γύρω-γύρω δεν μου έδινε τίποτα. Σαν μια μεγάλη αχανής κρύα πόλη χωρίς ψυχή, με πλατύτατες λεωφόρους και διάφορα κέντρα αποσυντονισμένα χωρίς κάποια ιδιαίτερη διάθεση. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό, και άλλωστε καθίσαμε μόνο κάπου 18 ώρες. Είδαμε τα περισσότερα αξιοθέατα και περάσαμε και μερικές φορές από το φημισμένο τσεκ πόιντ τσάρλι με την θύμηση μαυρόασπρων εικόνων του Ρίτσαρντ Μπέρτον...

Το βράδυ φάγαμε σε ένα εστιατόριο όπου η γκαρσόνα, Γερμανίδα, κατάφερνε να σχηματίζει ένα στάνταρ αλλά καλοδουλεμένο χαμόγελο. Πρέπει να ήταν η έκφρασή της νούμερο τρία. Ή τέσσερα. Το εξετίμησα βέβαια γιατί έδειχνε προσπάθεια, κι ας άκουγες ένα ελαφρό τρίξιμο από τους μυς όταν τους τέντωνε για να φέρει τα χείλη της σε μια στάση ημιανοιχτή που οι άκρες να γυρνάνε λίγο προς τα πάνω.

Το χαμόγελο εξαφανίστηκε όταν την ρωτήσαμε ευγενικά και χαρούμενα προς τα που να πηγαίναμε για να δούμε κάποιο απομεινάρι του τείχους. Μπαϊλντισμένη σαν να ήταν έτοιμη να παραιτηθεί και να επιστρέψει στην γιαγιά της για να αρμέγει αγελάδες εξήγησε αγανακτισμένα ότι "έχει κουραστεί να πρέπει να απολογούνται συνέχεια για την ιστορία τους". Ούτε ο Κώστας ούτε εγώ μπορέσαμε να βρούμε λογική ευθεία συνδυασμού του τι ρωτήσαμε και τι απάντηση πήραμε. Φύγαμε με ελαφριά βήματα και βρήκαμε το τοίχος μόνοι μας!

Αφήσαμε την Γερμανία πίσω μας και περάσαμε στην Δανία το απόγευμα της επόμενης μέρας. Το εστιατόριο και το φαγητό στην Κοπεγχάγη ήταν το κάτι άλλο!

Τουρίστρια και ηθοποιός.

Ότι απέμεινε από την Σοβιετική Ένωση και τρεις καμένες γενεές