Μητρώο

Στο Μητρώο, ρώτησα τι πρέπει να κάνω για να φανεί ο θάνατος το 2007 των γονιών μου στα ΑΦΜ τους. Η μία από τις δύο υπαλλήλους, στα αριστερά, υπέρ του δέοντος εύσωμη, μαύρα πλούσια σγουρά μαλλιά και με παρουσιαστικό που θυμίζει Σικελία, ήταν πάντα αυθάδης με στεντόρεια φωνή και κοφτό, αυταρχικό τόνο που εξευτελίζει όποιον στον οποίον απευθύνεται η βαρεμάρα και ο θυμός της. Την θυμάμαι από το 2007 και 2008.

Και πάλι μου υπέδειξε με τον επαίσχυντο τρόπο επικοινωνίας της ότι είμαι ένα μηδενικό που έκανε λάθη επί λαθών και δεν είχα φέρει τα σωστά χαρτιά, κι ας είχε γίνει κανονικά η αποδοχή κληρονομιάς και η δική μου φορολογία. Τα διπλανά μου θύματα στην ουρά αντάλλασσαν με εμένα ενθαρρυντικά χαμόγελα γεμάτα νόημα. Ο υπάνθρωπος στον οποίον το κράτος είχε εμπιστευθεί την φροντίδα των υποθέσεών μου, μου έδωσε μια φωτοτυπία φωτοτυπίας φωτοτυπίας λίστας των εγγράφων που έπρεπε να πάρω και να (ξανα-) φέρω για να φαίνεται ο θάνατος των γονιών μου στα ΑΦΜ τους.

Κοίταξα την λίστα και την ρώτησα που, στο κτήριο, θα έπρεπε να πάω για να βρω τα έγγραφα αυτά, τα οποία τα είχα όλα καταθέσει πριν έξι χρόνια. Τότε άρχισε να "βγάζει αφρούς από το στόμα" καθώς μου φώναζε ότι ποτέ δεν τα είχα καταθέσει, γιατί, είπε, αν τα είχα καταθέσει θα τα είχε φτιάξει εκείνη σωστά. (το αποδεικτικό στοιχείο ότι ή έκανα λάθος ή λέω ψέματα είναι ότι εκείνη θα τα είχε φτιάξει σωστά, τότε)
 
Κάτι έσπασε μέσα μου, καθώς πλημύρισε το μυαλό μου από εικόνες των πολιτικών της χώρας, των συνδικαλιστών, μερικών μπλόγκερ, και λοιπών, που κραυγάζουν ότι φταίει η Μέρκελ και ο ...νεοφιλελευθερισμός... και οι κακοί ξένοι που επιβουλεύονται την Ελλάδα και πειραματίζονται πάνω της.

Με δυνατή φωνή, ξαφνικά, εγκατέλειψα τον μελιστάλακτο και υποτακτικό τρόπο με τον οποίον της μιλούσα μέχρι τότε, και είπα: "Δεν εκτιμώ ούτε τον τόνο σας ούτε το τουπέ σας!" και γύρισα προχωρώντας γρήγορα να βγω από την πόρτα του Μητρώου, μουρμουρίζοντας στον εαυτό μου: "ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!!"

Πήγα γραμμή στο γραφείο του Διευθυντή, μπήκα μέσα και στάθηκα μπροστά του.

- Κύριε Διευθυντά, θέλω να καταθέσω επίσημο παράπονο για τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίον η κυρία αριστερά στο Μητρώο φέρεται και απευθύνεται στους πολίτες!

Ο Διευθυντής με κοίταξε και απάντησε:

- Εσείς το περάσατε τώρα για λίγα λεπτά. Εγώ που τους έχω κάθε μέρα και υποτίθεται ότι πρέπει να τους διοικώ, και είμαι αναγκασμένος να ανέχομαι άτομα σαν κι εκείνη, τι να κάνω και τι να σας πω;

Ας το ακούσουμε άλλη μια φορά, μήπως δεν το διαβάσατε καλά την πρώτη φορά. Ο Διευθυντής μου απάντησε:

"Εσείς το περάσατε τώρα για λίγα λεπτά. Εγώ που τους έχω κάθε μέρα και υποτίθεται ότι πρέπει να τους διοικώ, και είμαι αναγκασμένος να ανέχομαι άτομα σαν κι εκείνη, τι να κάνω και τι να σας πω;"

Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί τόσο επείγουσα ανάγκη να έχω μαγνητόφωνο πάνω μου που να ηχογραφεί. Δεν θα έκανα τίποτα με την ηχογράφηση. Απλά θα την άκουγα στα χρόνια που έρχονται, που και που, για να σιγουρεύομαι ότι άκουσα αυτή την απάντηση πράγματι, και ότι δεν ήταν κάποια στιγμή παραισθήσεων...

Το επόμενο λογικό βήμα θα ήταν να αγκαλιαστούμε και να κλαίμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Αντί αυτού τον ευχαρίστησα, του ευχήθηκα "Κουράγιο κύριε Διευθυντά" και κατέβηκα έναν όροφο σε άλλο τμήμα.

Εκεί ζήτησα, και μια ευγενέστατη κυρία βρήκε αμέσως και μου έδωσε από τα αρχεία τους, όλα τα χαρτιά της λίστας που τα είχα καταθέσει πριν 6 χρόνια. Τα έκανα από έξι φωτοτυπίες το καθένα, επέστρεψα τα ορίτζιναλ και την ευχαρίστησα.

Επέστρεψα στο Μητρώο με την λίστα και όλα τα χαρτιά της λίστας και πήγα στην κυρία στα δεξιά. Έγνεφα σε ανθρώπους πίσω μου στην σειρά να περάσουν μπροστά μου καθώς άδειαζε η κυρία στα αριστερά και ζήταγε τον επόμενο. Εγώ έφτασα τελικά στην κυρία στα δεξιά η οποία μόλις με είδε μου είπε: "Το άει στο διάολο το εισπράξαμε και οι δύο". Της απάντησα: "Το μονολόγησα, δεν το απηύθυνα, αλλά δεν περιμένω να το καταλάβετε ή να το πιστέψετε". Η έκφρασή της γλύκανε, χαμογέλασε, και κοίταξε όλα μου τα χαρτιά ένα-ένα. Όλα είναι σωστά, μόνο που η βεβαίωση του πρωτοδικείου για την μη ύπαρξη διαθήκης είναι έξι ετών και πρέπει να είναι όχι περισσότερο από τριών μηνών.

Δηλαδή, τώρα θα ξοδέψω εκατοντάδες Ευρώ σε δικηγόρο να πάει στο πρωτοδικείο να σιγουρευτούμε ότι τα τελευταία έξι χρόνια αφ' ότου πέθαναν οι γονείς μου δεν βρέθηκε διαθήκη που να τα αφήνει όλα στον τσίπρα ή στην Μέρκελ... Έχει καλώς.


Την προηγουμένη μέρα είχα πάει, επίτηδες, σε άλλο κατάστημα ΔΟΥ για να ακούσω εκδοχές από φρέσκα μάτια πριν αποπειραθώ να πάω στην δικιά μου. Ευγενέστατοι υπάλληλοι μου είχαν δώσει τον χρόνο τους και κοιτούσαν στα κομπιούτερ τους, καλώντας και τους προϊσταμένους τους να κοιτάξουν το περίεργο φαινόμενο του πως οι γονείς μου δεν χρωστάνε τίποτα για 2008-2009-20010-2011 αλλά χρωστάνε και οι δύο από 2012, ΚΑΙ χρωστάνε για τα ίδια περουσιακά στοιχεία για τα οποία πληρώνω φόρο έξι χρόνια εγώ μετά από την αποδοχή κληρονομιάς.

Η προϊσταμένη στο τέλος, μου είχε εξηγήσει ότι για κάποιο λόγο τα ΑΦΜ δεν είχαν διατηρήσει την λεπτομέρεια ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν πεθάνει.

Την είχα ρωτήσει: "Δηλαδή, θεωρούμε ότι ένα δικηγορικό γραφείο με τρεις δικηγόρους και πέντε υπαλλήλους στο οποίο είχα πληρώσει χιλιάδες Ευρώ, και ένα λογιστικό γραφείο ξεχωριστό, πριν τόσα χρόνια έκαναν τόσο χοντρό λάθος και φάνηκε μόλις τώρα;"

(το φρασεολόγησα έτσι χωρίς καν να αναφέρω και την Συμβολαιογράφο, ή ότι τα χαρτιά που είχαν βγάλει οι δικηγόροι και οι λογιστές τα είχα πάει εγώ προσωπικά στο Μητρώο πριν έξι χρόνια)

Με είχε κοιτάξει και μου είχε απαντήσει: "Όλα είναι πιθανά".

Το "έπιασα" και ακολούθησα το υπονοούμενό της: "Άρα, λογικά, εφ' όσον όλα είναι πιθανά, είναι επίσης πιθανόν το λάθος να έγινε κάπου στα συστήματα της εφορίας..."

Με ένα χαμόγελο, με νόημα, είχε απαντήσει, ξανά: "Όλα είναι πιθανά"

'Επρεπε, λέει, να κάνω όλα τα χαρττιά από την αρχή, ή να προσπαθήσω να βρω τα αρχικά που είχα καταθέσει στην ΔΟΥ μου (πράγμα που έγινε την επόμενη μέρα στην ΔΟΥ μου). Δεν με είχε πειράξει που έπρεπε να ξαναβρώ τα χαρτιά, γιατί τα λάθη, και της ΔΟΥ ακόμα τα λάθη, είναι ανθρώπινα. Εκείνο που είχε σημασία για μένα ήταν ότι δεν προσπάθησαν, σε κείνη την άλλη ΔΟΥ, να υποβιβάσουν την νοημοσύνη μου, και, έστω και δια μέσω των γραμμών, είχαν παραδεχτεί την πιθανότητα να είχε κάνει λάθος η ΔΟΥ και όχι εγώ.

Και την επομένη μέρα πήγα στην δική μου ΔΟΥ, εισέπραξα την κυρία από την ...Σικελία, και έκλαψα στον ώμο του καημένου του κυρίου διευθυντά, και μετά βρήκα τα χαρτιά που ήξερα ότι είχαν εκεί, αλλά το μητρώο, από όοοοολα τα χαρτιά, στο τέλος δεν δέχτηκε του πρωτοδικείου μια που ήταν παλιό.

Σκέφτηκα να σας τα γράψω αυτά γιατί σήμερα, με το που ξυπνήσαμε στο χωριό, άνοιξα την εφημερίδα στο κομπιούτερ και είδα μια φωτογραφία διαδηλωτών με πανό που γράφει: 

"ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΝΙΓΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ".
Και από κάτω από την φωτογραφία γράφει:
"Εργαζόμενοι αντιδρούν στην διαθεσιμότητα".

Πρόσθεση, 16/9, 2:40 μμ ώρα Ελλαδιστάν:

Καθώς τα ξαναδιαβάζω τα παραπάνω, σκέφτηκα να ξεκαθαρίσω μια λεπτομέρεια την οποία ίσως να μην την εξέφρασα αρκετά καθαρά στο κείμενο.

Ανάμεσα στα χαρτιά που απαιτούνται είναι:
- Ένα πιστοποιητικό πλησιέστερων συγγενών και
- Ένα πιστοποιητικό από το πρωτοδικείο που να λέει ότι δεν βρέθηκε να υπάρχει διαθήκη.
Ανάμεσα σε όλα τα χαρτιά που είχα καταθέσει το 2007 συμπεριλαμβάνονταν και αυτά τα δύο.

Το Μητρώο δέχτηκε ως έγκυρο "σήμερα", 2013, το πιστοποιητικό που έλεγε με ημερομηνία 2007 ότι είμαι ο μόνος συγγενής των αποθανόντων, αλλά δεν δέχτηκε το πιστοποιητικό ότι δεν υπήρχε διαθήκη --λόγω ημερομηνίας εκδόσεως.

Και αν ακόμα οι γονείς μου τα είχαν αφήσει όλα στον Γιωργάκη τον Παπανδρέου, η Ελληνική νομοθεσία, απ' ότι μου έχουν πει πολλαπλές φορές, ρίχνει τέτοια διαθήκη εις όφελος των κληρονόμων συγγενείας εκ των οποίων υπάρχω μόνο εγώ.

Κατά τ' άλλα πρέπει το πιστοποιητικό του πρωτοδικείου να ξαναβγεί.

Σκέφτηκα, έτσι, να το εξηγήσω κι αυτό για να είναι σίγουρα κατανοητό...

----

Πρόσθεση, 16/9, 11:25 μμ ώρα Ελλαδιστάν: Από το σχόλιο της Levina Vil, το παρακάτω βίντεο-μάρτυς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν έχω σταματήσει να γελάω, σε καλό μου. Πιστεύω, εγώ τουλάχιστον, ότι το πραγματικό νόημα που θα έπρεπε να αναγνωρίσει η Ελλάδα είναι ότι αυτό το βίντεο δεν μιλάει για κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά για οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση παρελθόντος ή μέλλοντος. Εκτός αν τα παιδιά μας... κάποια μέρα... ίσως...