Εμείς πάμε μια βολτούλα μέχρι την Τήνο, Σάββατο με Τρίτη. Και το άλλο Σάββατο πίσω στο χωριό. Δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να "έρχομαι" εδώ στο μπλογκ μέχρι τότε.
Δεν το βάζω κάτω και θα μιλήσω με δικηγόρο πάλι, πεισματωμένος να αναγκάσω το Ελληνικό κράτος να μου επιτρέψει να κάνω το νόμιμο και σωστό, να πάω στην ΔΟΥ Εξωτερικού. Να σταματήσουν να μου απαιτούν Φόρο Ακίνητης Περιουσίας για διαμέρισμα που πούλησα το 2008 (που για να πληρώσω τους φόρους κληρονομίας το είχα πουλήσει). Να σταματήσουν να απαιτούν φόρο από τους νεκρούς γονείς μου για περιουσιακά στοιχεία για τα οποία έκανα αποδοχή το 2007 και φορολογούμαι γι αυτά εγώ (και δεν τους απαιτούν φόρο για 2008-11, μόνο από 2012).
Η κατάσταση είναι πραγματικά προχωρημένα τραγική. Από την δική μας οπτική (όσων ερχόμαστε απ' έξω και αγαπάμε την Ελλάδα) δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση όσο το ότι πραγματικά φαίνεται, μέσα στα μάτια του κόσμου, στις κινήσεις τους, στις μικροαποφάσεις τους, στις σκέψεις τους, ότι τα μυαλά, οι εγκέφαλοι, έχουν αρχίσει να σταματούν να λειτουργούν...
Πριν τρία χρόνια και πριν δύο χρόνια έγραφα εδώ ότι πρέπει να χρεοκοπήσει επισήμως η Ελλάδα και να γυρίσει στην δραχμή για να τοποθετηθεί στην πραγματική (αντί για φαντασιακή) θέση της και να αρχίσει από τους ανθρώπους και την φυσική εξέλιξη της κοινωνίας η διαδικασία της ανάνηψης και της επανοικοδόμησης σε ρεαλιστικά πλαίσια...
Αντί να χρεοκοπήσει το κράτος και να ενωθούν σε κάποια αναγέννηση οι πολίτες, σε ρεαλιστικά πλαίσια, κρατάν το κράτος επισήμως εκτός χρεοκοπίας αλλά χρεοκοπούν τον κάθε πολίτη ατομικά και ξεχωριστά. Χρεοκοπούν οι Έλληνες, ο κάθε Έλληνας, οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά για να μην χρεοκοπήσει επισήμως το κράτος.
Δεν ξέρω κατά πόσον είναι σωστό αυτό. Γιατί η ατομική χρεοκοπία που υφίσταται ο καθένας είναι πέρα από οικονομικά δύσκολη: Είναι προσωπικά εξευτελιστική, κλείνοντας τα μυαλά, κατεβάζοντας τους διακόπτες και ανοίγοντας τις πόρτες του θυμού. Θυμός ο οποίος μέχρι τώρα παρουσιάζεται υπό το κάλυμμα αδράνειας, απραξίας και μοιρολατρίας εν μέσω των φαντασιώσεων και θεωριών συνομωσίας και ονειρώξεων που γεννά η συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά, ούτε μέλλον... Κάποια στιγμή ο θυμός θα εκραγεί.
Ίσως κάποια μέρα οι Έλληνες κοιτάξουν γύρω τους και αναγνωρίσουν ότι τα κατσάβραχά τους όχι μόνο είναι πανέμορφα αλλά είναι τα μόνα κατσάβραχα που έχουνε, και, τότε ίσως σταματήσουν να πετάνε σκουπίδια και τσιγάρα παντού, ίσως σταματήσουν να οδηγούν σαν αναιδείς μουρλοί, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται λογικά το πως να οργανώσουν συστήματα που λειτουργούν για τον άνθρωπο (αντί για ανθρώπους που λειτουργούν για τα συστήματα). Ίσως να σταματήσουν να βρίζουν. Ίσως να σταματήσουν να φέρονται στους τουρίστες σαν νά 'ναι γελάδια. Ίσως να καταλάβουν ότι η λέξη "μαλάκας" είναι βρισιά και όχι φιλικός χαιρετισμός. Ίσως μια μέρα να βρούνε την σπονδυλική στήλη που χρειάζεται για να παραδεχτούν ότι είναι ρατσιστές και ότι δεν τους "έκαναν ρατσιστές" τα θύματά τους. Ίσως μια μέρα να ρωτήσουν "γιατί μπορείς να αναδιοργανώσεις τις οπλοβιομηχανίες εν λειτουργία αλλά δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό για την Εθνική Ράδιο Τηλεόραση;" Ίσως μια μέρα να πούνε "αγόρι μου πες ότι πρέπει να χρεοκοπήσουμε και να επιστρέψουμε στην δραχμούλα μας: μη μας πουλάς φούμαρα ότι θα σε φοβηθεί η Ευρώπη και θα σου τα δίνουνε καθώς κάνεις στάση πληρωμών... άντε παιδί μου σπιτάκι σου". Ίσως μια μέρα να πούνε "σε αυτή την Γη της Ιστορίας των Πολιτισμών το χρυσάφι από το φως του ήλιου φυλάσσεται στο πνεύμα και όχι στην γροθιά: άντε στο διάολο ουρακοτάγκοι!"
Όταν δω κάμποσα από αυτά να αλλάζουν, στους δρόμους και την καθημερινή ζωή, τότε θα ξέρω ότι η οικονομική ανάκαμψη της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δεν θα είναι μακριά. Χωρίς αυτά όμως, στους δρόμους και στον κάθε άνθρωπο, τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει ή να διορθωθεί.
Και τότε θα ξέρω ότι θα υπάρξει κάποιο μέλλον για τα κακόμοιρα τα παιδιά των οποίων σήμερα βιαστές ακόμα χειρότεροι από τους γονείς τους είναι οι "δάσκαλοι" του "εκπαιδευτικού" ...συστήματος.
Οι Έλληνες είμαστε αυτοκαταστροφικοί από τα γεννοφάσκια ετούτου του έρημου κράτους…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό αρχαιοτάτων χρόνων τρωγόμαστε μεταξύ μας όταν δεν μας πολεμούν οι ξένοι και σαν γνήσιοι ζηλιάρηδες αρνούμαστε να δεχτούμε πως υπάρχουν άλλοι λαοί που προόδευσαν και κάνουν θαύματα σε κάθε επιστημονικό τομέα και παραμένουμε στο ένδοξο παρελθόν ξεχνώντας φυσικά τις μελανές στιγμές της ιστορίας μας που πάντα έχει να κάνει με την φαγωμάρα μας.
Φτάσαμε στον πάτο και επιλογές δεν αφήσαμε… καμία επιλογή για το μέλλον παρά μόνο οι ίδιοι σωτήρες που μας έσωναν εκ περιτροπής εδώ και τόσα χρόνια τώρα ενωμένοι θα μας σώσουν από τα σωσμένα που δημιούργησαν και βλέπουν Ανάπτυξη στο βάθος του τούνελ… όχι μόνο ανάπτυξη… απογείωση!!! Εδώ πια τι να πει ο ποιητής;
Ποιος ποιητής θα μου πεις που όλοι βολεμένοι βγαίνουν λένε καμιά μπουρδολογία να περάσει τάχα για ευφυολόγημα και εξαφανίζονται …
Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, χρεοκοπημένοι άνθρωποι, χρεοκοπημένα νοικοκυριά, συσσίτια, ανεργία, μισθοί πείνας, τα τρόφιμα παραμένουν εκεί που ήταν πριν τρία χρόνια, παιδιά που καίγονται για το watch up παρά για την ζωή κλεισμένα σε ανήλιαγα δωμάτια αγκαλιά με έναν υπολογιστή χωρίς ιδέα από το τι γίνεται γύρω τους, παντελώς αδιάφορα και ελάχιστοι … μετρημένοι στα δάχτυλα εκείνοι που νοιάζονται … κάπου θα είναι… αλλά που να ακουστούν, που να τους βρεις χαμένους στο πλήθος της ασυναρτησίας;
Δεκαεφτά εκατομμύρια τουρίστες λέει…
Απογείωση λέει…
Ανάπτυξη λέει….
Δεν μας λέει τι αφήνουν οι τουρίστες που έρχονται με κλειστά τσάρτερ και πάνε σε κλειστά ξενοδοχεία που ακόμα και το σουβλάκι το τρώνε εκεί μέσα.
Κι εγώ απογειωμένη είμαι γιατί αν προσγειωθώ δεν ξέρω τι είμαι ικανή να κάνω….
Οι Έλληνες ξέρουν πολύ καλά τι αξία έχει η Ελλάδα και πόσο όμορφος είναι ο τόπος μας… γι αυτό και πετάνε σκουπίδια , τσιμεντάρουν, καταστρέφουν την ομορφιά για να μη τους ενοχλεί η λάμψη τους τα μάτια.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας .
Συγνώμη για το μέγεθος του κειμένου αλλά μου βγήκε σαν αγανάκτηση και λέω να μη το μαζέψω αλλά να μαζευτώ εγώ για να μη πω παραπάνω πράγματα…
Καλά να περάσετε και εύχομαι να λήξει αίσια η ταλαιπωρία σας , τουλάχιστον για εσάς γιατί εμείς δεν σωζόμαστε με τίποτα πια.
Κατ' αρχάς συγγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω, αγαπητή Levina, και ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο που βγήκε όχι μόνο από την καρδιά αλλά και τα σωθικά της αγάπης γι' αυτόν τον τόπο και των συμπλεκόμενων συναισθημάτων καθώς στεκόμαστε μάρτυρες στην αυτοκαταστροφή του. Εδώ δεν υπάρχουν ζύγια για τα μεγέθη σχολίων. Γράφουμε ότι έχουμε μέσα μας, στην Αποθήκη Σκέψης :-)
ΔιαγραφήΜα, κάθε φράση και έννοια στο σχόλιο μιλάει ακριβώς για τις σκέψεις και την οπτική που νοιώθω κι εγώ. Κριτική σωστή, μάτι ξεκάθαρο... λόγια πικραμένα. Δεν έχουν πια παραπονεμένα λόγια τα τραγούδια μας πια, αλλά πικραμένα και θυμωμένα... Τραγούδι σαν βοή Χορού καθώς εξελίσσεται η τραγωδία.
Η ανάρτηση εύχεται ότι τη τελευταία στιγμή εκείνοι που είναι πράγματι άξιοι της μοίρας τους θα ανοίξουν τα μάτια τους, θα ξυπνήσουν και θα κοιταχτούν, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του άλλου την μόνη ελπίδα για να μην πεθάνει η κοινωνία που καρκινοβατεί.
Πράγματι! πράγματι είμαστε αυτοκαταστροφικοί, από τα γεννοφάσκια και του κράτους και της κοινωνίας. Προτιμούμε την αυτοκαταστροφή σαν τον κόκορα που δεν θέλει άλλους κοκόρους στο κοτέτσι... σαν το ποντίκι που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πράγματι ελέφας.
Και χρεοκοπούμε, ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί, αλλά όχι το κράτος. Χρεοκοπούμε πλέον ηθικά σαν άνθρωποι. Σαν άνθρωποι που αξίζουν αυτό που χτίσανε, το οποίο θα τους καταστρέψει...
Η καρδιά μου πάει στα παιδιά που δεν φταίξαν σε τίποτα, που δεν διαλέξανε πως να ανατραφούν και πως να διδαχθούν. Πως να ονειρευτούν. Που καθώς ανακαλύπτουν ποιοί είναι, βλέπουν μόνο ματαιότητα...
Άλλος ένας χειμώνας έρχεται... να δούμε πως θα βγει.
Καλή σου μέρα Levina Vil...