"Τζένη, δεν ξέρω αν η μαμά είχε δίκιο, ή αν έχει δίκιο ο υπολοχαγός Νταν. Δεν ξέρω αν ο καθένας μας έχει ένα πεπρωμένο, ή αν όλοι μας περιφερόμαστε τυχαία με το αεράκι, αλλά, νομίζω, ίσως να είναι και τα δύο. Ίσως και τα δύο να συμβαίνουν την ίδια στιγμή."
(αυτά έλεγε ο Φόρεστ Γκαμπ καθώς μιλούσε στον τάφο της Τζένης)
Ίσως έχει δίκιο... ίσως να συμβαίνουν και τα δύο την ίδια στιγμή, γιατί, αν και τα πάντα προκαθορίζονται σαν αλυσιδωτά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων κάθε άτομου της ύλης του σύμπαντος, ο άπειρος βαθμός λεπτομέρειας και οι άπειρες πιθανότητες συνδυασμών του ρου της ύλης στον χρόνο όχι μόνο φαίνονται σαν να είναι τυχαία αλλά και είναι αδύνατο να προυπολογισθούν ακόμα και από το μεγαλύτερο και δυνατότερο υπολογιστή του πιο προηγμένου πολιτισμού...
Ο άνθρωπος δεν αντέχει την απογοήτευση και άσκοπη ύπαρξη του τυχαίου, γι' αυτό και δημιούργησε ποίηση η οποία ασπάστηκε το ανθρώπινα νοητό μεγαλείο του πεπρωμένου. Το πεπρωμένο βέβαια συνεπάγεται την ανάγκη να υπάρξει κάποιος που θα το γράψει... Ο θεός του κάθε πολιτισμού και του κάθε ανθρώπου εκπλήρωσε την ανάγκη του να υπάρχει πεπρωμένο, κανόνες, νόμοι υπεράνω των ανθρώπινων... Ανθρώπινα νοητή τάξη στο σύμπαν. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, ή να δημιουργήσει, χωρίς αυτό. Δεν έχει, συλλογικά, την βιολογική δυνατότητα.
Και εκεί που σφάλουν οι μαραμένοι διανοούμενοι είναι ότι επιτίθενται στην ύπαρξη θεού, ίσως μέσα από τα καμώματα μερικών από τους "αντιπροσώπους" του, χωρίς να πιάνουν το θεμελειώδες νόημα.
Το νόημα δεν είναι η ύπαρξη θεού, αλλά, η εγκαθίδρυση Πίστης. Μιας Πίστης προσωπικής που δίνει την δύναμη στον κάθε άνθρωπο να προχωρά.
Όταν, ένας απλός άνθρωπος βρίσκει την δύναμη να πάει στα γόνατα από το λιμάνι στην εκκλησία, την δύναμη αυτή δεν την βρίσκει σε κάποιον θεό αλλά στην Πίστη. Στο Θείο.
Η δύναμη αυτή δεν μπορεί να πηγάσει από το ανθρώπινα δημιουργημένο ή κοιτώντας κανέναν, έναν, άνθρωπο --πολιτικό, επιστήμονα, φιλόσοφο, ή τσαρλατάνο. Πηγάζει από Εκείνο στο οποίο ο άνθρωπος έδωσε υφή και πλαίσιο υπεράνθρωπο: τον απαραίτητο για την ανθρώπινη καρδιά γονιό του τι βλέπουμε γύρω μας και την βοήθεια που η Πίστη λέει πως ο γονιός θα δώσει.
Η πρώτη και η τελευταία λέξη που θα πούμε ίσως να είναι "μάνα", αλλά, και ενδιάμεσα ο καθένας βρίσκει Πίστη σε κάποια "μητέρα". Το Θείο δεν έχει γένος. [εκτός από καμιά φορά όταν γονείς άφησαν τραύματα αντί για αγάπη και ο άνθρωπος δεν ελπίζει σε τίποτα και πιστεύει στο μηδέν]
Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι (ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο) η κληρονομιά της Αρχαίας Ελλάδας. Η πραγματική Ελλάδα, η σημερινή έχει τις ρίζες της και το DNA της στην Ρωμιοσύνη. Τη Ρωμιοσύνη της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων του Κωνσταντίνου, ξεκινώντας από την Νίκαια της Βιθυνίας... Του Θεοδόσιου, του Ιουστινιανού, και του Ηράκλειου που από Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, παίρνοντας τον τίτλο του άρχοντα της Περσίας, έγινε ο Βασιλιάς των Ρωμιών.
Η Ρωμιοσύνη, και η Πίστη των Ρωμιών είναι αυτή που μας έφερε και περάσαμε όλους αυτούς τους αιώνες με τα καλά μας και τα στραβά μας και τα ανάποδά μας... αλλά μόνο αυτή η Πίστη, αυτή η δύναμη, μπορεί, ίσως, να μας βγάλει και απ' τον σημερινό τον κυκεώνα.
Ο άνθρωπος δεν αντέχει την απογοήτευση και άσκοπη ύπαρξη του τυχαίου, γι' αυτό και δημιούργησε ποίηση η οποία ασπάστηκε το ανθρώπινα νοητό μεγαλείο του πεπρωμένου. Το πεπρωμένο βέβαια συνεπάγεται την ανάγκη να υπάρξει κάποιος που θα το γράψει... Ο θεός του κάθε πολιτισμού και του κάθε ανθρώπου εκπλήρωσε την ανάγκη του να υπάρχει πεπρωμένο, κανόνες, νόμοι υπεράνω των ανθρώπινων... Ανθρώπινα νοητή τάξη στο σύμπαν. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, ή να δημιουργήσει, χωρίς αυτό. Δεν έχει, συλλογικά, την βιολογική δυνατότητα.
Και εκεί που σφάλουν οι μαραμένοι διανοούμενοι είναι ότι επιτίθενται στην ύπαρξη θεού, ίσως μέσα από τα καμώματα μερικών από τους "αντιπροσώπους" του, χωρίς να πιάνουν το θεμελειώδες νόημα.
Το νόημα δεν είναι η ύπαρξη θεού, αλλά, η εγκαθίδρυση Πίστης. Μιας Πίστης προσωπικής που δίνει την δύναμη στον κάθε άνθρωπο να προχωρά.
Όταν, ένας απλός άνθρωπος βρίσκει την δύναμη να πάει στα γόνατα από το λιμάνι στην εκκλησία, την δύναμη αυτή δεν την βρίσκει σε κάποιον θεό αλλά στην Πίστη. Στο Θείο.
Η δύναμη αυτή δεν μπορεί να πηγάσει από το ανθρώπινα δημιουργημένο ή κοιτώντας κανέναν, έναν, άνθρωπο --πολιτικό, επιστήμονα, φιλόσοφο, ή τσαρλατάνο. Πηγάζει από Εκείνο στο οποίο ο άνθρωπος έδωσε υφή και πλαίσιο υπεράνθρωπο: τον απαραίτητο για την ανθρώπινη καρδιά γονιό του τι βλέπουμε γύρω μας και την βοήθεια που η Πίστη λέει πως ο γονιός θα δώσει.
Η πρώτη και η τελευταία λέξη που θα πούμε ίσως να είναι "μάνα", αλλά, και ενδιάμεσα ο καθένας βρίσκει Πίστη σε κάποια "μητέρα". Το Θείο δεν έχει γένος. [εκτός από καμιά φορά όταν γονείς άφησαν τραύματα αντί για αγάπη και ο άνθρωπος δεν ελπίζει σε τίποτα και πιστεύει στο μηδέν]
Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι (ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο) η κληρονομιά της Αρχαίας Ελλάδας. Η πραγματική Ελλάδα, η σημερινή έχει τις ρίζες της και το DNA της στην Ρωμιοσύνη. Τη Ρωμιοσύνη της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων του Κωνσταντίνου, ξεκινώντας από την Νίκαια της Βιθυνίας... Του Θεοδόσιου, του Ιουστινιανού, και του Ηράκλειου που από Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, παίρνοντας τον τίτλο του άρχοντα της Περσίας, έγινε ο Βασιλιάς των Ρωμιών.
Η Ρωμιοσύνη, και η Πίστη των Ρωμιών είναι αυτή που μας έφερε και περάσαμε όλους αυτούς τους αιώνες με τα καλά μας και τα στραβά μας και τα ανάποδά μας... αλλά μόνο αυτή η Πίστη, αυτή η δύναμη, μπορεί, ίσως, να μας βγάλει και απ' τον σημερινό τον κυκεώνα.
Ο έβδομος τάφος έξω από το ιερό είναι ο προ-προ-προ-παππούς μου.
Ο εγγονός του πήγε στον Πειραιά και παντρεύτηκε Παπαλέξη από την Ύδρα, και έκαναν την γιαγιά μου.
Την ίδια γενιά, ο Κουλουμόπουλος από την Αθήνα παντρεύτηκε Κοκονέζη, πάλι από την Ύδρα, και έκαναν τον παππού μου.
Κουλουμόπουλος και Καλαύρια κάναν την μάνα μου...
Κι εγώ στην Τήνο πέρασα μια "ζωή".
Στην Μεγαλόχαρη βαφτίστηκα κι εκεί βαφτίστηκε κι ο γιός μου.
Δέκα χρονών ο Κώστας έκανε και μια λειτουργία σαν παπαδάκι στην Μεγαλόχαρη, μια που ήδη ήταν παπαδάκι στον Ευαγγελισμό στο Μπρόκτον της Μασαχουσέτης.
Και σκαρφάλωσε κι ο γιός μου το καμπαναριό όπως το σκατφάλωνα κι εγώ παιδί --εγώ που είμαι απ' την Αθήνα και τον Πειραιά, την Ύδρα, την Πόλη, τ' Αϊβαλί, την Αδριανούπολη, την Βάκραινα της Λάρισας, και την Τήνο.
Κι εγώ, κι εκείνος, και η Μαργαρίτα, έχουμε την ίδια γεύση της Ρωμιοσύνης όταν μεταλαμβάνουμε την παράδοση η οποία μπορεί να δώσει μέλλον και ζωή σε μια ολόκληρη κοινωνία, πέρα από τα πολιτικά, πέρα από το ποιός έχει ή δεν έχει... Έχουμε όλοι παράδοση, την ίδια παράδοση. Την Ρωμιοσύνη.
Tradition! ...που τραγουδάει και ο Τέβιε στον Βιολιστή στη Στέγη. Κι όπως εξηγεί ο Τέβιε, η παράδοση είναι ισορροπία δύσκολη γιατί ο βιολιστής που παίζει τους σκοπούς εύθυμους και θλιμμένους της παράδοσης πρέπει να προσέχει κιόλας μη γλιστρήσει και πέσει απ' την στέγη...
Φεύγουμε για το χωριουδάκι μας. Το κομπιούτερ συνδέεται πάλι Κυριακή, Δευτέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου