Ούτε τους Κλίντον από το Λίτλ Ροκ του Άρκινσω δέχτηκε το κατεστημένο της Ουάσιγκτον το 1992-2000, ούτε τον Μπαράκ Ομπάμα από το 2008. Αλλά ο Κλίντον ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος που ξεπέρασε όλα τα εμπόδια, ακόμα και εκείνον το λεκέ σ' εκείνο το μπλε φόρεμα. Ο Μπαράκ εκτός του ότι δεν είχε την χαρισματικότητα του Μπιλ, έχει επί έξι χρόνια σταθεί αντιμέτωπος με Ρεπουμπλικάνικες Βουλή Αντιπροσώπων και Γερουσία οι οποίες απλά του έχουν χτίσει ένα τοίχο και έχουν κλείσει την πόρτα περιμένοντας να εξαντλήσει τις θητείες του. Και προσπαθεί να φέρει και κάποιο αποτέλεσμα εναντίων του άλλου εκείνου τοίχου που έχτισε ο Στρατός και η εποχή της διεθνούς "τρομοκρατίας".
Πολλοί Δημοκρατικοί είμαστε απογοητευμένοι αλλά επίσης βλέπουμε ότι όταν υπολογίσει κανείς όλα όσα συνεπάγεται η σημερινή πραγματικότητα, και η πραγματικότητα δυναμικής στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση... πάλι καλά. Τουλάχιστον ακόμα επιπλέει στο θλιμμένο, απομονωμένο του καραβάκι. Ο Κλίντον ήταν μια εξαίρεση. Ο Μπαράκ μια τραγική φιγούρα σε περιστάσεις ισχυρότερης φύσης από οποιονδήποτε ένα άνθρωπο. Τουλάχιστον, ήδη, είναι κοινό μυστικό ότι η Ιστορία θα δείξει πως το ότι δεν έγινε τίποτα το σημαντικό στις θητείες του οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στο μαντραχαλάδικο πείσμα των Ρεπουμπλικάνων, στον μόνιμο στρατό και στις Μυστικές Υπηρεσίες (αχ, Ντουάιτ... καλά μας τά 'λεγες...).
Η Συρία μάλλον θα γίνει το νεκροταφείο της ιστορικής αναφοράς στον Ομπάμα, αφότου ο Ασσάντ σιγούρεψε πως έγινε ήδη το νεκροταφείο των πολιτών της Συρίας.
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αν κάνεις το ένα θα χάσεις, και αν κάνεις το άλλο πάλι θα χάσεις. Δεν υπάρχει λύση που να κερδίζει.
Οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ από το 1947 έως το 1990, κατά τον ψυχρό πόλεμο έχτισαν πυρηνικά, και χημικά οπλοστάσια που μπορούσαν να εξαφανίσουν τον πλανήτη πολλαπλές φορές. Αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Ούτε καν το Φθινόπωρο του 1962. Ο ψυχρός πόλεμος κερδήθηκε από την Αμερική όχι με εκρήξεις βομβών αλλά με την χρεοκοπία της ΕΣΣΔ η οποία δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την χρηματική σπατάλη των ΗΠΑ.
Οι πύραυλοι κρουζ , τα αεροπλάνα, οι ρουκέτες, οι μη-πυρηνικές βόμβες σκοτώνουν από μηδέν έως 20, 50, άντε 300 άτομα. Τα όπλα μαζικής καταστροφής σκοτώνουν πολλές χιλιάδες, ή και δεκάδες χιλιάδες, ή και εκατομμύρια το καθένα. Και καθιστούν το περιβάλλον μη βιώσιμο.
Απλά, δεν μπορεί η διεθνής κοινότητα να "εμπιστευθεί" ότι μικρά δικτατορικά (αριστερά ή δεξιά, ή θρησκευτικά [ιδίως θρησκευτικά]) καθεστώτα θα αποφύγουν στην μακρά πνοή την χρήση όπλων μαζικής καταστροφής όπως τα απέφυγαν οι υπερδυνάμεις στον ψυχρό πόλεμο.
Είναι τόσο απλό:
Άλλο να ελέγχει τέτοια όπλα η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, το Νέο Δελχί, το Ισλαμαμπάντ ή το Τελ Αβίβ, ή το Λονδίνο ή το Παρίσι, και άλλο να τα ελέγχει ο κάθε δικτατορίσκος και ο κάθε ανεγκέφαλος φανατικός όχλος που ρίχνει τον κάθε δικτατορίσκο στο όνομα κάποιου τιμωρού θεού.
Όταν ο τσίπρας λέει ότι θα κάνει στάση πληρωμών αλλά θα μείνει στην Ευρωζώνη, οι περισσότεροι (ιδίως οι εκτός Ελλάδας) έχουν την στοιχειώδη λογική να του δώσουν δυό μούντζες γελώντας και να του πούνε να πάει σπιτάκι του. Όταν όμως οι ΗΠΑ λένε ότι πρέπει να επέμβουν στην οποιαδήποτε Συρία για ανθρωπιστικούς λόγους και κόκκινες γραμμές γιατί άραγε δεν υπάρχει η στοιχειώδης λογική να καταλάβουν οι διανοούμενοι ότι ο "ανθρωπισμός" και οι "κόκκινες γραμμές", στην πραγματικότητα, αναφέρονται όχι στους κατοίκους της εκάστοτε Συρίας αλλά την ασφάλεια του υπόλοιπου κόσμου αργότερα, σε περίπτωση που η εκάστοτε Συρία δεν αναχαιτιστεί από τον δρόμο της χρήσης των όπλων που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν κατά τον ψυχρό πόλεμο (στην προκειμένη περίπτωση χημικά). Πέφτουν όμως τώρα αυτά τα όπλα στην δικαιοδοσία του κάθε φανατικού που θέλει να επιβληθεί και να τιμωρήσει εκείνους που δεν είναι ομοϊδεάτες;
Δεν είναι θέμα τιμωρίας της Συρίας, ούτε βοήθειας για τους κατοίκους της Συρίας. Είναι μια πάλη να κρατηθούν μακριά από ασταθή, ανεύθυνα χέρια και μυαλά τα όπλα που μπορούν να καταστρέψουν αργότερα τους υπόλοιπους από εμάς. Άμα τα έχει και τα χρησιμοποιεί σήμερα ένας, αύριο θα γίνουν τρεις και μεθαύριο δεκατρείς. Είναι πραγματικά απλό.
Ότι και να κάνει ο Ομπάμα, ότι και να αποφασίσει, χάνει για άλφα ή βήτα, ή γάμα λόγο, πραγματικά ή ηθικά. Δεν υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση λύση με την οποία να κερδίζει κανείς. Ιδίως για τον Ομπάμα.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να κρατηθεί όσο μακριά στο μέλλον όσο γίνεται η τελικά αναπόφευκτη πιθανότητα του να έχει ο κάθε φανατικός ή ο κάθε δικτάτορας στα χέρια του την δύναμη να σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες από εμάς όποτε του καπνίσει.
Πολλοί Δημοκρατικοί είμαστε απογοητευμένοι αλλά επίσης βλέπουμε ότι όταν υπολογίσει κανείς όλα όσα συνεπάγεται η σημερινή πραγματικότητα, και η πραγματικότητα δυναμικής στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση... πάλι καλά. Τουλάχιστον ακόμα επιπλέει στο θλιμμένο, απομονωμένο του καραβάκι. Ο Κλίντον ήταν μια εξαίρεση. Ο Μπαράκ μια τραγική φιγούρα σε περιστάσεις ισχυρότερης φύσης από οποιονδήποτε ένα άνθρωπο. Τουλάχιστον, ήδη, είναι κοινό μυστικό ότι η Ιστορία θα δείξει πως το ότι δεν έγινε τίποτα το σημαντικό στις θητείες του οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στο μαντραχαλάδικο πείσμα των Ρεπουμπλικάνων, στον μόνιμο στρατό και στις Μυστικές Υπηρεσίες (αχ, Ντουάιτ... καλά μας τά 'λεγες...).
Η Συρία μάλλον θα γίνει το νεκροταφείο της ιστορικής αναφοράς στον Ομπάμα, αφότου ο Ασσάντ σιγούρεψε πως έγινε ήδη το νεκροταφείο των πολιτών της Συρίας.
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αν κάνεις το ένα θα χάσεις, και αν κάνεις το άλλο πάλι θα χάσεις. Δεν υπάρχει λύση που να κερδίζει.
Οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ από το 1947 έως το 1990, κατά τον ψυχρό πόλεμο έχτισαν πυρηνικά, και χημικά οπλοστάσια που μπορούσαν να εξαφανίσουν τον πλανήτη πολλαπλές φορές. Αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Ούτε καν το Φθινόπωρο του 1962. Ο ψυχρός πόλεμος κερδήθηκε από την Αμερική όχι με εκρήξεις βομβών αλλά με την χρεοκοπία της ΕΣΣΔ η οποία δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την χρηματική σπατάλη των ΗΠΑ.
Οι πύραυλοι κρουζ , τα αεροπλάνα, οι ρουκέτες, οι μη-πυρηνικές βόμβες σκοτώνουν από μηδέν έως 20, 50, άντε 300 άτομα. Τα όπλα μαζικής καταστροφής σκοτώνουν πολλές χιλιάδες, ή και δεκάδες χιλιάδες, ή και εκατομμύρια το καθένα. Και καθιστούν το περιβάλλον μη βιώσιμο.
Απλά, δεν μπορεί η διεθνής κοινότητα να "εμπιστευθεί" ότι μικρά δικτατορικά (αριστερά ή δεξιά, ή θρησκευτικά [ιδίως θρησκευτικά]) καθεστώτα θα αποφύγουν στην μακρά πνοή την χρήση όπλων μαζικής καταστροφής όπως τα απέφυγαν οι υπερδυνάμεις στον ψυχρό πόλεμο.
Είναι τόσο απλό:
Άλλο να ελέγχει τέτοια όπλα η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, το Νέο Δελχί, το Ισλαμαμπάντ ή το Τελ Αβίβ, ή το Λονδίνο ή το Παρίσι, και άλλο να τα ελέγχει ο κάθε δικτατορίσκος και ο κάθε ανεγκέφαλος φανατικός όχλος που ρίχνει τον κάθε δικτατορίσκο στο όνομα κάποιου τιμωρού θεού.
Όταν ο τσίπρας λέει ότι θα κάνει στάση πληρωμών αλλά θα μείνει στην Ευρωζώνη, οι περισσότεροι (ιδίως οι εκτός Ελλάδας) έχουν την στοιχειώδη λογική να του δώσουν δυό μούντζες γελώντας και να του πούνε να πάει σπιτάκι του. Όταν όμως οι ΗΠΑ λένε ότι πρέπει να επέμβουν στην οποιαδήποτε Συρία για ανθρωπιστικούς λόγους και κόκκινες γραμμές γιατί άραγε δεν υπάρχει η στοιχειώδης λογική να καταλάβουν οι διανοούμενοι ότι ο "ανθρωπισμός" και οι "κόκκινες γραμμές", στην πραγματικότητα, αναφέρονται όχι στους κατοίκους της εκάστοτε Συρίας αλλά την ασφάλεια του υπόλοιπου κόσμου αργότερα, σε περίπτωση που η εκάστοτε Συρία δεν αναχαιτιστεί από τον δρόμο της χρήσης των όπλων που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν κατά τον ψυχρό πόλεμο (στην προκειμένη περίπτωση χημικά). Πέφτουν όμως τώρα αυτά τα όπλα στην δικαιοδοσία του κάθε φανατικού που θέλει να επιβληθεί και να τιμωρήσει εκείνους που δεν είναι ομοϊδεάτες;
Δεν είναι θέμα τιμωρίας της Συρίας, ούτε βοήθειας για τους κατοίκους της Συρίας. Είναι μια πάλη να κρατηθούν μακριά από ασταθή, ανεύθυνα χέρια και μυαλά τα όπλα που μπορούν να καταστρέψουν αργότερα τους υπόλοιπους από εμάς. Άμα τα έχει και τα χρησιμοποιεί σήμερα ένας, αύριο θα γίνουν τρεις και μεθαύριο δεκατρείς. Είναι πραγματικά απλό.
Ότι και να κάνει ο Ομπάμα, ότι και να αποφασίσει, χάνει για άλφα ή βήτα, ή γάμα λόγο, πραγματικά ή ηθικά. Δεν υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση λύση με την οποία να κερδίζει κανείς. Ιδίως για τον Ομπάμα.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να κρατηθεί όσο μακριά στο μέλλον όσο γίνεται η τελικά αναπόφευκτη πιθανότητα του να έχει ο κάθε φανατικός ή ο κάθε δικτάτορας στα χέρια του την δύναμη να σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες από εμάς όποτε του καπνίσει.
υγ. Φεύγουμε Σάββατο, και τα λέμε πάλι από Τετάρτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου