Κόντρες...

Είναι περίεργο ποιες στιγμές και σκηνές μένουν στο μυαλό σαν εντυπώσεις. Συχνά είναι στιγμές χωρίς την παραμικρή σημασία που κανονικά δεν θα τις θυμόταν κανείς δυό λεπτά αφού συμβούν.

Τώρα που τελειώνουν οι μέρες και φεύγουμε Δευτέρα, τώρα που μετά από δυό βδομάδες στην Αμερική και άλλες δυό στο Φάληρο ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε σπιτάκι μας στο βουνό, στο χωριό, για τους μήνες που έρχονται και το καλοκαίρι, τώρα που για πρώτη φορά σε τρία χρόνια έχουμε ξαναβρεί την γαλήνη μας –έχοντας ξεμπερδέψει εγώ από την χαβούζα του δημαρχείου, έχοντας πάρει η Μαργαρίτα την προαγωγή σε επιθεωρητή, έχοντας επιστρέψει επισήμως σαν διοικητής στο χωριό… Τόσες αναμνήσεις, και ιδίως από τον τελευταίο μήνα…

…είναι μέρες τώρα κολλημένη στο μυαλό μου, σαν εικόνα, μια στιγμή από την Κυριακή του Πάσχα. Είχαμε περάσει υπέροχα με φίλους καλούς σαν οικογένεια, και επιστρέφαμε κατά τις 5-6 από μέσα-πάνω από το Λαγονήσι για την παραλιακή. Όπως συνήθως πήγαινα πιο γρήγορα από όσο πρέπει… με όριο 70 πήγαινα με περίπου 80. Αλλά ο από πίσω μου, στους έρημους δρόμους, ήθελε να πηγαίνει πιο γρήγορα και τον εμπόδιζα. Φώτα, κλάκσον, μούντζες, τα συνηθισμένα. Στο τέλος ο Έλληνας αυτός με προσπέρασε νευριασμένα από διπλή γραμμή και μπήκε θυμωμένα μπροστά μου. Μέχρι εδώ τίποτα το αξιοσημείωτο (η θεωρία της Μαργαρίτας είναι πως λόγω Ιταλικών πινακίδων με περνάνε για Ιταλό).

Και να η στιγμή που θυμάμαι: Μόλις βρέθηκε μπροστά μου, δηλαδή το δευτερόλεπτο που βρέθηκε μπροστά μου, ούτε 100 μέτρα δεν προλάβαμε να κάνουμε, έβγαλε τόξο, φρενάρισε και έστριψε αριστερά μέσα σε ένα παράδρομο.

Δηλαδή… και γι’ αυτό μάλλον μου έχει μείνει η στιγμή… αν επρόκειτο να στρίψει, ποιος ο λόγος, ποιο το όφελος να προσπεράσει άλλο αυτοκίνητο την τελευταία στιγμή πριν στρίψει;

Πόσο θλιβερή, πόσο ασήμαντη είναι μια κοινωνία όπου η μόνη ευκαιρία για να αισθανθεί ένας άνθρωπος «σημαντικός» (και όχι άπραγο μηδενικό) είναι να βρεθεί μπροστά από το μπροστινό του αυτοκίνητο στο δρόμο (κι' ας πρέπει αμέσως μετά να φρενάρει για να στρίψει).

Και για τα δεινά αυτής της κοινωνίας …φταίει η Μέρκελ, βεβαίως-βεβαίως.

Μου έχει μείνει και μια απορία, άσχετη με τους τρόπους που βρίσκουν οι Έλληνες για να δώσουν στον εαυτό τους την ψευδαίσθηση ότι είναι σημαντικοί, αλλά σχετική ίσως με το γενικότερο ερωτηματικό του κατά πόσο έχουν σώας τας φρένας:

Χρόνια τώρα θέλουμε να μας κουρέψουνε και να ελαφρύνουνε το χρέος. Οι μόνοι από έξω που λένε ότι πρέπει να ελαφρυνθεί το χρέος πάση θυσία πριν γίνει οτιδήποτε άλλο είναι το ΔΝΤ. Και ο δεδηλωμένος κοινός εχθρός κατά τους Έλληνες είναι το ΔΝΤ. Εγώ, έτσι χαζούλης που είμαι δεν το έχω πιάσει… Γιατί θεωρείται αποδιοπομπαίος ο μόνος οργανισμός που επιμένει να κάνει αυτό που ζητάμε κι’ εμείς χρόνια;

Έχω να προτείνω το εξής. Να βάλουμε δυό λιμουζίνες σε κάποιο παράδρομο της Αττικής να πηγαίνουν με 80-90, με την Μέρκελ στη μία λιμουζίνα και την Λαγκάρντ στην άλλη. Από πίσω να είναι ο τσίπρας και να οδηγεί ένα φίατ ή ένα χούνταη. Ή ένα σμαρτ. Να αρχίσει να αναβοσβήνει τα φώτα του και να προσπεράσει και τις δύο λιμουζίνες από διπλή γραμμή σε απ’ ευθείας ζωντανή μετάδοση της ΕΡΤ. Και τότε όλη η Ελλάδα θα ζητωκραυγάσει δικαιωμένη!