Φορολογικά...

Ποτέ και πουθενά στην ιστορία δεν επετεύχθη ανάπτυξη κρατικής οικονομίας κατευθυνόμενη από κυβέρνηση με φόρους και χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία. Ποτέ η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν προθυμοποιήθηκε να πάρει ρίσκα όταν οι νόμοι προϋπόθεταν ότι τα κέρδη θα πάνε στο κράτος. Το κλειδί για οικονομική ανάπτυξη είναι, εκ του ορισμού της δομής μιας οποιασδήποτε οικονομίας οι φορολογικές ελαφρύνεις.

Αλλά στην Ελλάδα, μιλώντας για ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις επί 7 χρόνια βρίσκουν χίλιους και ένα τρόπους να φορολογήσουν άμεσα και έμμεσα. Γιατί;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χρεοκόπησε το Ελληνικό κράτος και, για να μην γίνει αυτό το γεγονός επίσημα παραδεκτό, χρεοκοπούν τους πολίτες ζητώντας τους να δίνουν ότι έχουν για να διατηρεί μια φαινομενική επιφάνεια το κράτος και να μην χρειαστεί να παραδεχτεί ότι χρεοκόπησε.

Αυτή η τακτική δεν είναι, βέβαια, ιδέα και απόφαση του οποιουδήποτε Ελληνικού κράτους. Το Ελληνικό κράτος, στην πραγματικότητα πλην όχι επισήμως χρεοκοπημένο, δεν έχει λόγο ή δύναμη να κάνει τίποτα από το Καστελόριζο και μετά. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας από το 2010 είναι κουκλοθέατρα για εσωτερική κατανάλωση, νά ‘χουμε να λέμε, πάντα με σοβαροφάνεια. Στην πραγματικότητα, τι διαφορά πορείας προέκυψε αλλάζοντας από Γιωργάκη σε τεχνική κυβέρνηση, σε ΝΔΣΟΚ, σε ΣΥΡΙΖΑ; Καμία. Η ίδια πορεία που απλά γίνεται όλο και χειρότερη για τον κάθε πολίτη καθώς ακούμε φούμαρα από τα τμήματα μάρκετινγκ των κομμάτων.

Η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, από το Καστελόριζο και μετά, αποβλέπει μόνο στον καλύτερο τρόπο με τον οποίο οι Έλληνες θα αποδεχτούν το αναπόφευκτο. Γι’ αυτό άλλωστε βγήκε πέρσι ο ΣΥΡΙΖΑ: για να βγάλουν τον σκασμό όσοι δεν τον είχαν ήδη βγάλει.

Την πορεία την καθορίζουν οι δανειστές από το Καστελόριζο και μετά. Οι δανειστές αυτοί ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι ανάπτυξη έρχεται μόνο με ελαφρύνσεις φόρων, όταν  η ιδιωτική πρωτοβουλία αφήνεται ελεύθερη με προοπτικές ιδιωτικών κερδών ώστε να παρθούν ρίσκα ιδιωτικής πρωτοβουλίας που θα φέρουν ανάπτυξη της οικονομίας.

Γιατί λοιπόν δεν το εφάρμοσαν αυτό στην Ελλάδα εφ’ όσον γνωρίζουν καλά ότι είναι η μόνη βιώσιμη απάντηση; 

Ίσως επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας. 

Στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας ποτέ δεν έχτισε οργανωμένες προσπάθειες με ορίζοντα βάθους χρόνου και χειραφέτηση εργαζομένων. Ότι αρπάξουμε τώρα κι αύριο βλέπουμε, αφού τα πάμε στο εξωτερικό. Και γιατί φέρθηκε πάντα έτσι στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας; Γιατί ποτέ ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν είχε εμπιστοσύνη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ότι στο μέλλον η κυβέρνηση δεν θα τους τα έπαιρνε να τα δώσει στο δημόσιο. Και το δημόσιο με τις μονιμότητες ήταν η μόνη προσευχή του απλού εργαζομένου να έχει ένα μισθό εγγυημένο. Φαύλος κύκλος.

Ο ιδιωτικός τομέας δεν εμπιστευόταν την κυβέρνηση, ο εργαζόμενος έβρισκε ασφάλεια μόνο στο δημόσιο, ο ιδιωτικός τομέας φυγάδευε κέρδη έξω, οι κυβερνήσεις δανειζόντουσαν για να τρώνε οι ημέτεροι και το δημόσιο… Πως είναι δυνατόν σε τέτοιο κωλοχανείο να λειτουργούσαν οικονομικά μοντέλα; Γι’ αυτό ίσως η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας από Καστελόριζο και μετά (οι δανειστές) δεν επιχείρησαν την μόνη οδό που θεωρητικά θα μπορούσε να φέρει πραγματική ανάπτυξη. Γιατί, στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε ούτε αυτή.

Η ελληνική κοινωνία δεν βρέθηκε πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη μόνο επειδή δεν πέρασε Αναγέννηση και Διαφωτισμό μετά από τον μεσαίωνα. Βρέθηκε επίσης πίσω όταν το 1975 (μετά από το 1949-1967 και 1967-1974), προσπάθησε να προσκολληθεί σε ένα οικονομικό μοντέλο στο οποίο απλά δεν ταίριαζε –δεν είχε την υποδομή, κρατική και κοινωνική, για να ταιριάξει. Από 1975, 1981 και 2002 έφαγε, έφαγε, δανείστηκε, ξαναδανείστηκε, παραχάραξε, είπε ψέματα, έχτισε κάστρα στην άμμο, τάισε τους δικούς της, και μια μέρα χρεοκόπησε.

Αν είχε φερθεί διαφορετικά ο Καραμανλής ο μικρός, ίσως να είχαμε χρεοκοπήσει το 2005 (που θα ήταν προτιμότερο) ή να χρεοκοπήσουμε αργότερα κατά το 2012… αλλά θα χρεοκοπούσαμε λόγω του 1975-2005. Απλά έτυχε να χρεοκοπήσουμε επί Γιωργάκη στο Καστελόριζο. Ο Γιωργάκης το 2009 δεν είχε περισσότερη αντίληψη της πραγματικότητας από όση είχε ο τσίπρας το 2015. Και οι δύο νομίζανε ότι λεφτά υπήρχανε. Ο Γιωργάκης νόμιζε ότι οι διασυνδέσεις του μπαμπά του λειτουργούσαν ακόμα και ο τσίπρας είχε μάθει τσαμπουκά στις καταλήψεις. Αφήσαμε την τελευταία μας πνοή πιστεύοντας στις διασυνδέσεις και στον τσαμπουκά, ανίδεοι περί πραγματικότητας...

Η Ελλάδα έχει τελειώσει λόγω της πορείας που η ίδια χάραξε από το 1975 και 1981 και 2002. Τα υπόλοιπα είναι θέσφατα για το καφενείο, την πλατεία, το φατσοβιβλίο και τα μπλογκ. Απλή άρνηση της πραγματικότητας.

Γι’ αυτό οι δανειστές κρατάν το κράτος σε φαινομενική μη-χρεοκοπία χρεοκοπώντας τους πολίτες. Γιατί, αν χρεοκοπούσε το κράτος επίσημα, οι πολίτες δεν θα είχαν που να ζήσουν. Δεν θα είχαν ηλεκτρικό, νερό, καύσιμα ή στέγη. Πείτε τους κι ένα «ευχαριστώ» μια που έχετε ακόμα ηλεκτρικό, κομπιούτερ και άηφων.

Κάντε εκλογές όποτε θέλετε και εκλέξτε όποιον θέλετε. Το ίδιο θα είναι, για εσωτερική κατανάλωση.

Σε μια χώρα όπου το 50% ζουν στο νομό της πρωτεύουσας και το 80% παράγουν υπηρεσίες αντί προϊόντα, και όπου η μόνη ασφάλεια υπάρχει στην μονιμότητα του δημόσιου, με κόστος ζωής Ευρωπαϊκό, μισθούς τρίτου κόσμου και φορολογία σοβιετική, η Ελπίδα πως να μπει στον χορό μια που δεν έχει λεφτά ούτε για το εισιτήριο; Η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει περιοριστεί στους φούρνους, τις πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα με ψώνια στα Τζάμπο. Μια χώρα φούρνοι και σουβλατζίδικα. Και, για τους πιο πλούσιους, ζαχαροπλαστεία και φαρμακεία.

Εν τω μεταξύ, μπορεί τα Καγιέν του 2004 να εξαφανήστικαν κάτω από σύνεφα ντροπής, αλλά, δεν ξέρω αν προσέξατε, τώρα βλέπεις στους δρόμους, δειλά-δειλά, όλο και περισσότερα Μερσεντές... (να κυκλοφορούν και να παρκάρουν ανάμεσα στα σκουπίδια που αδειάζουν από τα παράθυρα)

Μα δεν υπάρχει λύση; θα ρωτούσε κανείς… Θεωρητικά υπάρχει: να αλλάξει η φύση της κοινωνίας μας. Πράγμα πρακτικά αδύνατο λόγω κότας και αυγού. Η μόνη άλλη λύση είναι να σταματήσουμε να παριστάνουμε τους Ευρωπαίους, να κάνουμε δικό μας νόμισμα, να επιστρέψει το 70% των κατοίκων της Αττικής στην ύπαιθρο και να χτίσει ομοιόμορφη υποδομή όπου θα παράγουν προϊόντα αντί για υπηρεσίες. Και, η κοινωνία και η οικονομία να πάψουν να εξαρτώνται από το δημόσιο των κυβερνήσεων και να αρχίσουν ιδιωτική και τοπική πρωτοβουλία στον κάθε τόπο της χώρας αφήνοντας μια μικρούλα κυβέρνηση να νοιάζεται για την διευκόλυνση του ιδιωτικού τομέα (Μοντέλο ΗΠΑ, όχι ΛΑΕ –ΛΑΕ είναι απλά ΣΥΡΙΖΑ V2).

Α! και ένα πράγμα ακόμα, σημαντικό: να αφεθούν οι νέοι άνθρωποι να ανθίσουν με τις δικές τους δυνάμεις, εφευρετικότητα και δημιουργικότητα μακριά από τους πισινούς των κομπλεξικών μεσηλίκων και γηραιότερων οι οποίοι ενίοτε στην Ελλάδα στρογγυλοκάθονται πάνω στους νέους...

Ο Καραγκιόζης απέτυχε. Καιρός να δούμε μήπως τα Κολλητήρια καταφέρουν κάτι καλύτερο μακριά από Χατζηαβάτηδες, Βεζίρηδες και Μπάρμπα-Γιώργους.