Διαχειρισμοί

 

Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η «δεξιά»,  όπως και, κυρίως, το μίσος κατά κάθε είδους και κατηγορίας μεταναστών, (όπου όλα τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους είδη μεταναστών και προσφύγων τα ρίχνουν, παραπλανητικά, σε ένα κουβά), αλλάζει το πρόσωπο και χαρακτήρα των κοινωνιών του πλανήτη. Διαλύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλάζει ριζικά το πρόσωπο των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, όπως μοιρολόγησα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Ναι, η αγραμματοσύνη, άγνοια και ηλιθιότητα παίζουν κεντρικό ρόλο, αποδυναμώνοντας την ικανότητα άμυνας κατά της δημαγωγίας και ολιγαρχίας, αλλά αυτά δεν είναι τα αίτια –αυτά είναι τα αποτελέσματα. 

Έχουμε ξεπεράσει πλέον το επίπεδο απλότητας από το οποίο μπορούσαμε να λέμε: «Α! είναι ηλίθιοι!», «Α! είναι αγράμματοι!», «Α! είναι φασίστες!», «Α! δεν αρέσει στον κόσμο η μενταλιτέ γουώκ!», «Α! δεν αρέσει στον κόσμο η μενταλιτέ νεο-παλαιο-πάνω-κάτω-φιλελευθερισμός με τζατζίκι και πατάτες!», ροζ με λαχανί πουά, κλπ. 

Κάτι πολύ βαθύτερο, πλατύτερο και πιο πολύπλοκο συμβαίνει. 

Ίσως βλέπουμε τα αποτελέσματα του ότι κάπου 30%-με-60% των ανθρώπων στον «Δυτικό» κόσμο δεν διακρίνουν πλέον φως ή ελπίδα στο «μέλλον». Δεν βλέπουν οι περισσότεροι κάποιο «μέλλον». Δεν γίνεται κατανοητή κάποια οποιαδήποτε μεθοδολογία και λογική μέσω των οποίων να δει η πλειοψηφία, να βρει δρόμο, για κάποιο «μέλλον», και είναι θυμωμένοι μέσα στην απογοήτευση, ψάχνοντας να βρουν ποιός και τι φταίει (και πάντα φταίει κάποιος άλλος).

Ιστορικά, τέτοια προβλήματα τα έλυναν οι κοινωνίες και η φύση με τρομερούς αφανιστικούς πολέμους, ή εξολοθρευτικές πανδημίες… και φτου απ’ την αρχή. 

Τώρα όμως πρόκειται για 8,2 δισεκατομμύρια νοματαίους. Πόλεμοι και πανδημίες θα πρέπει να διαγράψουν κάπου τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπους για να ξεκινήσει πάλι η αυταπάτη της φροντίδας και της παιδείας στις κοινωνίες σε διαχειρίσημα επίπεδα. Οταν γεννήθηκα το 1958 ζούσαν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Σήμερα, 67 χρόνια αργότερα, ζουν 8,2 δισεκατομμύρια. Αύξηση 206% σε τρεις γενεές. Πριν 2.000 χρόνια ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 300 εκατομμύρια, 27 φορές λιγότεροι απο σήμερα. Οι μισοί από τα 8,2 δισεκατομμύρια σήμερα, επιζούν με λιγότερα από 6 Ευρώ την ημέρα και από αυτούς το 20% επιζούν με λιγότερα από 2 Ευρώ την ημέρα. Δέκα τοις εκατό των ανθρώπων πεινάνε καθημερινά.

Το πρόβλημα του προς τα που θα κατευθυνθούν οι κοινωνιες, στην Δύση, άρχισε να φαίνεται επείγον και άμεσο το 2015, πριν δέκα χρόνια, με την Brexit στην Ευρώπη και τον Τραμπ στην Βόρειο Αμερική. Ακολουθήθηκε από μια πανδημία η οποία έκανε τον κόσμο να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν μπορούνε λέει να μένουνε στο σπίτι τους και να φοράνε μάσκες. Τα κοινωνικά δίκτυα στο κινητό τους, στην παλάμη τους, πρέπει λέει να τα παίζουνε με τον αντίχειρά τους περπατώντας στον δρόμο, όχι κλεισμένοι στο σπίτι. Και πόσες φωτογραφίες μπορούν να πάρουν μέσα στο σπίτι να ανεβάσουν να πούνε «κοίτα που είμαι!» –κάπου πρέπει να πάνε, να πάρουνε φωτογραφίες να ανεβάσουν από ‘κει, και από 'κει να πούνε: «κοίταχτε που είμαι!».

Σήμερα είναι πλέον φως-φανάρι ότι ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά, βουλιάζοντας σε προβλήματα που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε ή φαντάστηκε, και καθώς βουλιάζουν στην ψυχομιζέρια τους δεν έχουν την γνώση του πως να βγουν από τον βούρκο της μοναχικά-αυτοϊκανοποιούμενης ανικανότητας που έχτισαν.

Αν μια τάση που λειτουργεί εναντίων της κοινωνικής ισότητας και ευημερίας προκαλείται από έναν «ιό» / «μικρόβιο» / «δηλητήριο» (όπως παραδείγματος χάριν η δημαγωγία εις όφελος ολιγαρχίας), η αποτελεσματικότητα της επίθεσης αυτής, και το πόσο εύκολα ή γρήγορα αποσυντίθεται μια κοινωνία, εξαρτάται από την άμυνα, από την αυτοανοσία, που είναι χτισμένη στην δομή της κάθε κοινωνίας. Αν τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία μπορούν να αμυνθούν μαζί, ή ξεχωριστά. Το «μαζί» διατηρεί την κοινωνία ενώ το «ξεχωριστά» την διαλύει. Όσο περισσότερο εγω-κεντρική η κατανόηση των προβλημάτων, τόσο περισσότερο αποδομεί την κοινωνία.

Κατά προσδιορισμό, το απόλυτο «Εγώ» είναι αντίθετο του απόλυτου «Μαζί», και, το εκάστοτε ισοζύγιο μεταξύ των δύο, ανάμεσα στα δύο, καθορίζει την αντοχή μιας κοινωνίας.

Ο βαθμός απομάκρυνσης ή προσέγγισης μεταξύ του «εγώ έχω δίκιο, εσύ έχεις άδικο», από την μια μεριά, και του «ας βρούμε πως η δική σου άποψη και η δική μου, μαζί, μπορούν να προσδιορίσουν μια γενικότερη οπτική», από την άλλη. 

Βέβαια, ο απόλυτος εχθρός της προόδου είναι η αναποφασιστικότητα. Η αναποφασιστικότητα είναι ο καρκίνος που αποδυναμώνει την οποιαδήποτε πρόοδο.

Η αναποφασιστικότητα είναι το αποτέλεσμα της δυσβάσταχτης, της αφόρητης προσπάθειας επιλογής ανάμεσα σε πιθανότητες διαφορετικών πράξεων. Η ανικανότητα επιλογής μιας μεταξύ διαφόρων πράξεων και προτεραιοτήτων. Η απραξία. Το κλείσιμο στην μοναξιά, και η επιστροφή στο καβούκι. Η επιστροφή στην σπηλιά.

Από που και πως ξεκινά η αποδυνάμωση μιας κοινωνίας και ενός κράτους;
Από το κάθε άτομο:
Την αντιμετώπιση του ατόμου από το σύνολο,
Την αντιμετώπιση του συνόλου από το άτομο.
Την κότα και το αυγό υπό την αρχή που λέγεται εντροπία.

Ανέκαθεν ο άνθρωπος χρειάζεται τεχνητή και χημική βοήθεια για να ξεγελάσει τον νου του στο να μην συνειδητοποιεί «μοναξιά»: λογοτεχνία, τέχνη, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, μαριχουάνα, ταμπάκο, αλκοόλ, ναρκωτικά, δημαγωγία… Σε αυτά τώρα προστέθηκε η ψηφιακή αυταπάτη μέσω προσωπικών συσκευών. Και η διαχείριση της συνοχής μιας κοινωνίας ξεχαρβαλώνεται πλέον πλήρως. Η χαριστική βολή είναι η λεγόμενη «Τεχνητή Νοημοσύνη» η οποία στην πραγματικότητα υποθάλπει και προωθεί το αντίθετο της νοημοσύνης με σκοπό της εξομοίωση όλων, στον στόχο του καταναλωτισμού μαζικής παραγωγής. Μια κατάσταση όπου η λεγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη εκλαμβάνεται σαν πολύτιμοι λίθοι αντί αυτό που είναι στην πραγματοικότητα: πολύχρωμες χάντρες.

Όταν η αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας στο να ικανοποιεί το άτομο υπερβαίνει την αποτελεσματικότητα της διανόησης του ατόμου προς την διαχείρηση της σκέψης στην επιλογή του πως να πράξει κανείς σαν μέρος ενός συνόλου, το σύνολο υποφέρει και αποσυντίθεται μέσα σε μοναξιά. Ένα άτομο που παραμένει αναποφάσιστο, παραδομένο στην απατηλή ζεστασιά τεχνολογίας εστιασμένης προς την προσωπική ικανοποίηση, το άτομο σβήνει μόνο του. Σιγά-σιγα... περιβλημένοι όλοι με ατομικές φαντασιακές, ψηφιακές, απομεμακρυσμένες, διαχωρισμένες κοινωνικές σχέσεις, σε μια αυταπάτη σύνδεσης με άλλους, μια αυταπάτη εκπλήρωσης του πόθου για επαφή και αρμονική σύμπνοια... όπου το νόμισμα των συναλλακτικών σχέσεων είναι η ανάγκη να μην γίνει συνειδητή η μοναξιά.

~~~

Οι δύο παραπάνω εικόνες
επιλεγμένες από το κινηματογραφικό έργο του 2023:
Daddio (Ελληνικός τίτλος: Μόνοι στη Νέα Υόρκη)
με τους Σων Πεν και την Ντακότα Τζόνσον,

Συγγραφή και σκηνοθεσία Κρίστι Χωλ.

(Ενώ ο Αγγλικός τίτλος έχει άμεση σύνδεση με το βαθύτερο νόημα του έργου,

ο Ελληνικός τίτλος φυσικά χάνει τον στόχο κατά χιλιόμετρα.)

Οι υπόλοιπες εικόνες στην ανάρτηση είναι από Google, images,
ερευνα με λέξεις κλειδιά: dystopian, urban, loneliness.

Στην εικόνα του ατόμου στην γωνία (δεν έχει σημασία αν είναι αγόρι ή κορίτσι)
έκανα μια μικρή επέμβαση με το Adobe Photoshop για να δώσω μια ζεστή χρωματική απόχρωση
στα γυαλιά τεχνητής πραγματικότητας ώστε να δοθεί η αίσθηση πως η τεχνητή πραγματικότητα
μεταφέρει αισθησιακά το άτομο μακριά από την νεκρή, κενή, σκοτεινή ψύχρα στην οποία βρίσκεται.

~~~