Αντρας

Άκουσα πάλι πρόσφατα έναν άνθρωπο να λέει σε έναν άλλον άνθρωπο ότι πρέπει να φέρεται σαν άντρας. Νάτηνε πάλι αυτή η τόσο χρησιμοποιημένη έκφραση του τι σημαίνει να είναι κανείς «Άντρας». Μια έκφραση που την θεωρώ άνευ ουσίας, όμως επίσης ξέρω ότι για να είναι τόσο κεντρική στους πολιτισμούς μας πρέπει κάποια διαχρονική έννοια να έχει. Και όμως εγώ δεν το αγοράζω, ούτε λιανική ούτε χονδρική.

Ποια είναι η πραγματικότητα της έννοιας; Ποιο είναι το μυστικό;

Είμαι πεπεισμένος μετά από 67 χρόνια κοιτώντας γύρω μου, ότι, στις σάπιες κοινωνίες υποκρισίας και καταπίεσης που χτίσαμε παντού επί έξι χιλιάδες χρόνια, το να είσαι άντρας τελικά είναι πολύ εύκολο. Αυτό που είναι πολύ δύσκολο, σ’ αυτές τις σάπιες κοινωνίες υποκρισίας και καταπίεσης, είναι να είσαι γυναίκα.

Ναι, ναι, βέβαια, ο προσδιορισμός «άντρας» φέρνει προς δύναμη, ευθήνη, ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, αιδώ, και λοιπά, και λοιπά, αλλά αυτές τις «αρετές» κάθε άνθρωπος μπορεί να τις φτάσει, είτε άντρας είτε γυναίκα. Γιατί άραγε στους αιώνες αποδίδονται σαν αρετές που προσδιορίζουν το να είναι κανείς «άντρας»;

Το θλιβερότερο είναι πως και οι άντρες και οι γυναίκες έχουν πιστέψει, διαχρονικά, σαν θέσφατα τα περί «ασθενούς φύλου»… «ωραίου φύλου»… του να φοράς παντελόνια… ή φουστάνια, οι γυναίκες στην κουζίνα και σιωπηλά. Χιλιετηρίδες όπου οι γυναίκες ήταν, και είναι, δευτέρας κατηγορίας άνθρωποι –μόνο τον τελευταίο αιώνα άρχισε να τους επιτρέπεται η ψήφος, και σε κάμποσες κοινωνίες να ψηφίζει η γυναίκα ότι της πει ο άντρας της. Να καλλωπίζονται με μέηκ-απ, απ' την εποχή των Φαραώ όπως στις Αιγυπτιακές απεικονίσεις για να αρέσουν στους άντρες. Να μπογιατίζονται και να σοβατίζονται για να θεωρούν εαυτούς με καθώς πρέπει ομορφιά.  Αλλού, η θρησκεία βάζει φερετζέ η χιτζάμπ. Στη Δύση, ο φερετζές είναι το μέηκ-απ. Η φυσική ομορφιά, έλξη και σεξουαλικότητα βελτειωμένη από την ...Revlon, σε καταναλωτική λιανική ευκαιρίας. Τι κρίμα. Τι μεγάλο κρίμα. 

Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι καμία από τις γυναίκες που είχαμε οποιαδήποτε σχέση στη ζωή μου δεν χρησιμοποιούσε μέηκ-απ. Δεν ήταν επί σχεδίου. Έτσι ερχότανε φυσικά. Τώρα μόλις το συνειδητοποίησα που τα γράφω αυτά. 

Και ποτέ δεν χρησιμοποιώ την έκφραση του αν έχει κανείς ή δεν έχει αρχίδια. Χρησιμοποιώ σπονδυλική στήλη για την έκφραση. Μιά και ενώ σπονδυλική στήλη έχουν όλοι οι άνθρωποι (συγγνώμη, στα Ελληνικά η λέξη άνθρωπος είναι γένους αρσενικού, ντροπή), οι γυναίκες δεν έχουν αρχίδια και οι άντρες δεν έχουν ωοθήκες, άρα το να αναφερόμαστε σε αυτά τα όργανα στις εκφράσεις περί ατομικής ακαιρεότητας είναι ολίγον μπουρδοειδές (μαλακίες, σαν να λέμε, όπου μαλακία σημαίνει σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση, έστω και φρασεολογικού χαρακτήρα μπροστά στον καθρέφτη).

Θυμάμαι κιόλας πως πρόπερσι αλλάξανε θυροτηλέφωνα και κουδούνια στην πολυκατοικία μας στο Φάληρο. Και ξαφνικά τα κουδούνια γίνανε όλα αρσενικά. Τα ονόματα των γυναικών συζύγων εξαφανίστηκαν από τα κουδούνια στην είσοδο. Ποιός αρσενικάρ'ς Ελληναράς αποφάσισε τα καινούργια κουδούνια, άραγε; (ξέρω ποιός αλλά δεν λέμε ονόματα μη θίγουμε υπολήψεις) Την ίδια μέρα που ήρθαμε από την Ιταλία πρόπερσι και είδα αυτήν την γελοιότητα άλλαξα το δικό μας κουδούνι με τα ονόματα και των δυό μας όπως και το κουδούνι ενός ζευγαριού ενοικιαστών μας με και τα δυό τους ονόματα. Η Μαργαρίτα κι’ εγώ, κι’ οι ενοικιαστές μας είναι τα μόνα κουδούνια και με τα δύο ονόματα του κάθε ζεύγους. Για ποιόν, ή ποιά χτυπάει το κουδούνι; Είμαι παράξενος άνθρωπος, σας λέω!

~~~