Φαντασία

 

Λέγεται, χωρίς να είναι εξακριβωμένο ότι το είπε εκείνος που νομίζουμε ότι το είπε, πως ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος, ένας Γερμανός Εβραϊκής καταγωγής που τον έλεγαν Άλμπερτ, είπε κάποτε: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.»

Τό ΄πε-δεν-τό ‘πε αυτό ο Άλμπερτ, κάποιος τό ‘πε, αλλιώς δεν θα λεγότανε ότι λέχθηκε.
Ίσως να τό ‘πε κάποιος παρανοϊκός, περήφανος για την παράνοιά του.

Υποθέτω λοιπόν ότι είμαι κι’ εγώ παρανοϊκός επειδή, ενώ από ντουζίνες αναρτήσεις μου που διαπραγματεύονται επιστήμη και κοσμολογία τα τελευταία 15 χρόνια, καμία δεν έχει λάβει σχόλιο συζήτησης ή διευκρίνισης, εγώ επιμένω να τις γράφω τις αναρτήσεις αυτές χωρίς στατιστική προσδοκία να ενδιαφέρουν κανέναν 😊

Αυτό το οποίο ξέρουμε ότι πράγματι το είπε ο Άλμπερτ είναι ότι «Η φαντασία είναι περισσότερο σημαντική από την γνώση». Ρήση η οποία υποθέτω πως σημαίνει ότι η φαντασία είναι η μητέρα της γνώσης, με την έννοια ότι ενώ ένας γιατρός γνωρίζει πως να σώζει ζωές, το επάγγελμα του δασκάλου είναι πιο σημαντικό από το επάγγελμα του γιατρού, επειδή χωρίς δασκάλους κανείς δεν  θα διδασκόταν πως να γίνει γιατρός. Με την ίδια Αρχή, χωρίς φαντασία δεν θα ενδιαφερόταν ποτέ κανείς για το αν αυτά που φαντάζεται μπορεί να είναι επιτεύξιμα. Και δεν θα έμπαινε στον κόπο να κάνει έρευνα για να βρει αποδεικτικά στοιχεία, και μεθόδους. Επιστήμη.

Η φυσική δίψα του νου για κατανόηση.
Απαραίτητη για την επιβίωση.
Άλλωστε, ο Άλμπερτ είπε επίσης ότι «Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις απλά, δεν το καταλαβαίνεις αρκετά καλά.».
Η Ενέργεια ισούται με την μάζα, πολλαπλασιασμένη επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός. Απλό.
Το είχε καταλάβει καλά ο άνθρωπος.
Είχε βέβαια IQ γύρω στο 160. 

Τι θα είχε συμβεί άραγε, αν, καθώς καθόσασταν στην σπηλιά σας κοιτώντας την ζωγραφική στον τοίχο, αναγκασμένοι να κυνηγήσετε ζώα κα να μαζέψετε φυτά για να φάτε, να πάτε στο ποτάμι ή στην πηγή για νερό… πως θα είχε εξελιχθεί το μέλλον αν είχατε φανταστεί τηλεόραση, βρύση στην κουζίνα, ψυγείο και σούπερμάρκετ… Και ποπ κορν. Έξι-εφτά χιλιάδες χρόνια αργότερα ίσως και να είχαν γίνει πραγματικότητα οι φαντασίες σας.

Και… μια που ιδού, έχουν γίνει αυτά τα φανταστικά πράγματα πραγματικότητα, φτάσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψουμε και να κάνουμε, εφ' όσον παίζουνε Τούρκικα και Βραζιλιάνικα σήριαλ στο μπανιστίρ ντουλάπ, και χτυπάει το κουδούνι όταν έρθει η πίτσα.

Ή μήπως υπάρχει;

Σκεφτείτε πως βλέπετε τις φωτιές που έχουν ανάψει άλλοι άνθρωποι, αλλοι κυνηγοί σαν κι' εσάς, πολύ μακριά, και τις βλέπετε σπαρμένες στον ουρανό την νύχτα. Μετά από χιλιάδες χρόνια τα δισέγγονά σας κατάλαβαν ότι αυτά δεν είναι μακρινές φωτιές κυνηγών στο στερέωμα, όπου ψήνουν το φαγητό τους εκείνοι που είναι άγνωστοι σ' εμάς. Είναι μικρές τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας. Και η μέρα φέγγει από τις τρυπίτσες. 

Και αργότερα, τα δισέγγονα των δισεγγόνων αναρωτήθηκαν πόσο μακριά είναι άραγε αυτές οι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας και αναρωτήθηκαν αν θα μπορούσαμε ποτέ να πετάξουμε σαν πουλιά και να φτάσουμε να τις δούμε από ψηλά, από κοντά, και να δούμε μάλιστα τι υπάρχει πίσω από την κουβέρτα της νύχτας. Και από τι είναι φτιαγμένη η κουβέρτα... και πως απλώνεται ανελλιπώς κάθε μέρα στο στερέωμα για να έρθει η νύχτα.

Τώρα, βέβαια, ξέρουμε ότι δεν είναι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας, αλλά το κάθε ένα από αυτά τα χιλιάδες φωτάκια στον ουρανό είναι άστρα, ήλιοι σαν τον δικό μας, μερικοί μάλιστα είναι δεκάδες και εκατοντάδες φορές μεγαλύτεροι από τον δικό μας, και είναι τόσο, μα τόσο μακριά που φαίνονται σαν κουκκίδες μέσα στην νύχτα. Και οι χιλιάδες αυτοί ήλιοι βρίσκονται μόνο στην τοπική γειτονιά μας, του Γαλαξία μας, ενός από τρισεκατομμύρια Γαλαξίες στο Γνωστό Σύμπαν.

Δεν αφήνω ποτέ να ξεχάσουμε ότι κάθε άστρο που βλέπουμε στον ουρανό, το βλέπουμε σε διαφορετική χρονολογία του παρελθόντος, ανάλογα με την απόσταση του κάθε ενός βάση της οποίας απόστασης καθορίζεται το πόσα χρόνια κάνει το φως του κάθε ενός από τα άστρα να φτάσει σ' εμάς. Κάθε φορά που κοιτάμε τον ουρανό, βλέπουμε το παρελθόν. Διαφορετική στιγμή του παρελθόντος για κάθε άστρο.

Στις αναρτήσεις μου που πραγματεύονται την επιστήμη και την κοσμολογία δίνω πάντοτε θεμελιώδη και ριζική σημασία στην κατανόηση του Χρόνου. Τι είναι Χρόνος (επειδή η αίσθηση της διάρκειας του χρόνου όπως την συνειδητοποιούμε, είναι μια αυταπάτη).

Συγκεκριμένα, κατανόηση του ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χώρο τριών διαστάσεων όπου γεγονότα εξελίσσονται σε γραμμικό χρόνο, στο πριν-τώρα-μετά, αφ' ενός, και αφ' εταίρου της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χωροχρόνο, όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι «ένα», και όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, δηλαδή όλα τα γεγονότα, από αρχής έως τέλος του Σύμπαντος συνυπάρχουν ταυτόχρονα. 

Όπου, δηλαδή, η αίσθηση του χρόνου των 13,8 δισεκατομμυρίων ετών από την αρχή του Σύμπαντος, ή του μέσου όρου 80 ετών της ζωής του καθενός μας, δεν έχει σημασία αν είναι 13,8 τρισεκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια ή ένα δευτερόλεπτο. Ογδόντα χρόνια ή ένα λεπτό. Αυτό, το πόσο αδιάφορη και άνευ σημασίας είναι η αίσθηση του μήκους και της διάρκειας του χρόνου, ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να το συλλάβει σαν πρόταση. Ίσως επειδή αν το κατανοήσει, θα σταματήσει να υπάρχει, ...χάνοντας το νόημα της Ύπαρξης.

Αδυνατεί να καταλάβει ότι η κατανόηση του χωροχρόνου αφαιρεί την σημασία (και τον φόβο) του θανάτου. Αφαιρεί τον θάνατο.  Το επιτυγχάνει αυτό αφαιρώντας την απαραίτητη κατάσταση η οποία διοχετεύει την κατανόηση της Ύπαρξης (Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω) εφ’ όσον για να επιτελεστεί η διδαδικασία της σκέψης είναι απαραίτητο ο χρόνος να είναι γραμμικός με πριν-τώρα-μετά –όπου πάντα συνειδητοποιούμε την ύπαρξη του πριν όταν φθάνουμε στο μετά, από όπου να παρατηρήσουμε το πριν. Γνωρίζουμε ακριβώς τι γίνεται όταν έρθει ο θάνατος. Από χώρο συν γραμμικό χρόνο μεταλλάζουμε στον χωροχρόνο.

Η Ταχύτητα του Φωτός δεν είναι ταχύτητα και το φως δεν είναι φως. Το φως είναι ενέργεια και η ταχύτητα Υπάρχει μόνο, σχετικά, τοπικά, στην Ύλη. Όσο κοντύτερα βρισκόμαστε στην «Ταχύτητα του Φωτός» τόσο μικρότερες γίνονται οι αποστάσεις. Ο κοντινότερος σε εμάς Γαλαξίας της Ανδρομέδας απέχει από εμάς 2 εκατομμύρια έτη φωτός. Όμως αν ταξιδέψουμε από τον Γαλαξία μας στον Γαλαξία της Ανδρομέδας με ταχύτητα 99,999…% της ταχύτητας του φωτός δεν θα φτάσουμε εκεί σε 2 εκατομμύρια χρόνια αλλά σε ένα δευτερόλεπτο. Και όταν επιστρέψουμε στην Γη, για εμάς θα έχουν περάσει δύο δευτερόλεπτα αλλά στην Γη θα έχουν περάσει 4 εκατομμύρια χρόνια.

Κι, αν ταξιδέψουμε με 100% την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος σταματά να κυλά. Γίνεται Χωροχρόνος.

Από την δημιουργία του Σύμπαντος έως σήμερα έχουν περάσει 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ή ένα δευτερόλεπτο, ή μηδέν. Η αίσθηση του πόσος χρόνος έχει περάσει είναι ανούσια όσον αφορά το Όλον του Σύμπαντος, και σχετική μόνο με εμάς που αισθανόμαστε στον οργανισμό μας με το οργανικό μας μυαλό την διάρκεια που αποδίδουμε στον χρόνο.

Αν θέλετε να αισθανθείτε το ασύλληπτο μεγαλείο της Ύπαρξης και συνάμα να καταστήσετε τον Θάνατο ανούσιο, προσπαθήστε να κατανοήσετε τον Χωροχρόνο. 😊

Χορέψτε ένα αρμονικό βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια, μαζί και συνάμα με όλους και με όλα και με ότι Υπήρξε, ή έζησε, ή πρόκειται να Υπάρξει, ή να ζήσει.

 

Και, καθώς χορεύετε αυτό το υπέροχο βαλς ανάμεσα στ’ Αστέρια, με όλα όσα συνέβησαν στο Σύμπαν και όλα όσα πρόκειται να συμβούν στο Σύμπαν, όλα ταυτόχρονα, τότε κατανοήστε ότι αυτά που έγραψε ή θα γράψει η Ιστορία δεν είναι τα μόνα που συνέβησαν ή θα συμβούν, επειδή στον Χωροχρόνο συμβαίνουν ταυτόχρονα όλες οι άπειρες πιθανότητες του τι είναι δυνατόν να συμβεί. Πιθανότητες όπως ότι οι γονείς σας ζούν ακόμα ή ότι οι πρόγονοί σας δεν γεννήθηκαν ποτέ. Ότι είστε Ένα ομοούσιο σύνολο με το Σύμπαν, με την Ύπαρξη. Χορεύοντας ένα Βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια συνεπαρμένοι από την μαγεία του Γιόχαν Στράους.

 

Φιλαρμονική του Βερολίνου, Χέρμπερτ φον Κάραγιαν,
Γιόχαν Στράους, Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη,
Ντόυτσε Γκράμοφων
Αφού διαβάσετε την ανάρτηση, κλείστε τα μάτια και ακούστε όλο το βαλς.
Το βαλς αυτό στην Ελλάδα το λένε «Ο Γαλάζιος Δούναβης», αλλά ο Στράους το ονόμασε: «Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη».
Ο Στάνλυ Κιούμπρικ το επέλεξε για να απεικονίσει την αίσθηση του Σύμπαντος στο: 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)

Ο ανθρώπινος νους μπορεί εικαστικά να κατανοήσει μόνο μια δομή και κατεύθυνση. Μπορεί να κατανοήσει μόνο  «Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι Φυσικής» (σε τρισδιάστατο χώρο συν γραμμικό χρόνο). Και όταν άλλοι το βλέπουν ως «Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι Φυσικής» και άλλοι ως «Πατήρ-Υιός-Άγιο Πνεύμα», και όλοι πιστεύουν ότι το μεν και το δε είναι αντίθετα το ένα προς το άλλο (Επιστήμη-Θρησκεία), στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική διαφορά δεν έχει, λογικά, το ένα από το άλλο. Διαφορετικές φρασεολογίες/εκφράσεις της ίδιας ακριβώς δομής σκέψης και ικανότητας κατανόησης. Απλά, άλλοι αρκούνται στην φρασεολογία/έκφραση που φτάνει μόνο μέχρι την Θρησκεία, και άλλοι προχωράν παραπέρα, προς την Επιστήμη χωρίς ανασφάλεια και φόβο.

Αν υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ των δύο φρασεολογιών/εκφράσεων, αυτή έγκειται στο αν αναλαμβάνουμε την ευθυνη της ύπαρξής μας ή αν προτιμάμε να υπακούμε σε βούληση ανώτερη της δικής μας άρα να μην επωμιζόμαστε οποιαδήποτε ευθύνη πέρα από την της υποταγής.

Ο ανθρώπινος νους κατανοεί την ύπαρξη με κέντρο τον εαυτό. «Εγώ είμαι ο Δημήτρης, μέσα στο κορμί μου». Όμως το κάθε κορμί αποτελείται από εφτά δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια άτομα.

(7.000.000.000.000.000.000.000.000.000 άτομα)

Και το κάθε ένα από αυτά τα άτομα (Πυρήνας με πρωτόνια και νετρόνια, και ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τον πυρήνα) αποτελούνται από υπο-ατομικά σωματίδια που λέγονται Κουάρκς. Το κάθε κορμί είναι ένας γαλαξίας ατόμων. Το ότι ένας γαλαξίας ατόμων σκέφτεται ότι «Εγώ είμαι ο Δημήτρης», είναι σαν ένας Γαλαξίας, που αποτελείται από δισεκατομμύρια άστρα, με πλανήτες γύρω από το κάθε άστρο, να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Γαλαξίας». Ή, το Σύμπαν που αποτελείται από τρισεκατομμύρια γαλαξίες να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Σύμπαν». Το τι συμβαίνει σε εμάς, συμβαίνει σε υπο-ατομικό επίπεδο, σε άτομα που έρχονται και προστίθενται στο κορμί καθώς άλλα άτομα φεύγουν από το κορμί (άτομα που έρχονται καθώς τρώτε, και άτομα που φεύγουν καθώς ιδρώνετε, ή κάνετε πιπί σας η κακά σας, ή όταν ξύνεστε, παραδείγματος χάριν). Το *τι* αισθάνεται σαν «πραγματικότητα» «ένας» «άνθρωπος», που αισθάνεται ότι είναι αυτούσια και αυτόνομη οντότητα είναι μιά αυταπάτη.

Τα παραπάνω δεν είναι υποθέσεις ή εικασίες, ή φαντασιώσεις. Ή μάλλον γινονται κατανοητά μόνο μέσω της φαντασίας (άλλο φαντασία, άλλο φαντασίωση) (για να αναχθεί η φαντασίωση σε φαντασία χρειάζεται πρακτική οργάνωση μεθοδολογίας). Αυτά όλα τα παραπάνω είναι η αποδεδειγμένη πραγματικότητα όπως την καταγράφει η ανθρώπινη Επιστήμη. Το πρόβλημα είναι ότι η ανθρώπινη Επιστήμη περιορίζεται από την ικανότητα του ανθρώπινου νου, η οποία μόνο απειροελάχιστα μπορεί να συλλάβει, να χωρέσει στην υπολογιστική του ικανότητα, την μεγαλειώδη πραγματικότητα του Σύμπαντος.

Αρχίστε τότε να συλλογίζεστε την ουσία της έκφρασης: Άπειρο.
Πόσο θα φτάσει ο συλλογισμός του καθενός σας πριν σταματήσει το ατελές, οργανικό μυαλό;
Που και πως μπορούν να φτάσουν μυαλά άλλων ειδών ζωής;
(ιδέα δεν έχουμε πως και τι και πόσο κατανοούν άλλα είδη ζωής)
(ή, ποια είδη, πως και πόσο αυτο-συνειδητοποιούν την ύπαρξή τους)

Είναι άραγε η τεχνολογία απαραίτητη, ή μήπως ο σκοπός είναι η συνειδητοποίηση της αίσθησης;
(όπου η τεχνολογία δεν είναι απαραίτητη για δυνατότητα πνευματικής ανύψωσης της Ύπαρξης και επικοινωνίας)

 

Αντίο και ευχαριστούμε για όλα τα ψάρια!

(So long and thanks for all the fish!)

~~~

Κοιτάζοντας το παρελθόν
(χιλιάδες διαφορετικές στιγμές του παρελθόντος σε μία ματιά)

Αυτή  την φωτογραφία του Γαλαξία μας την πήρα με την Nikon Z9, φακός Nikkor 14 mm, ISO 800, 8"
13 Αυγούστου 2023, 11:06 μμ

Το φως από το κέντρο του Γαλαξία ξεκίνησε πριν περίπου 25.800-22.000 χρόνια για να φτάσει να το φωτογραφίσω,
και το φώς από κάθε κουκκίδα (άστρο) μεταξύ 6 χρόνια και 22.000 χρόνια, ανάλογα με την απόσταση του καθ' ενός.
Την στιγμή της φωτογραφίας, κανένα από αυτά τα άστρα δεν βρισκόταν εκεί που φαίνεται.
Φαίνεται, το καθ' ένα, εκεί που ήταν όταν το φως που έφτασε στην φωτογραφία έφυγε από το κάθε άστρο.

Αν στην Μαύρη Τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία ο Γαλαξίας μας ήδη κατέρρευσε ή εξερράγη,
δεν θα το μάθουμε για άλλα, μέχρι και 25.800 χρόνια.

Από πλανήτες γύρω από αρκετά από αυτά τα άστρα βλέπουν την Γη όπως ήταν την εποχή των Σουμερίων.
Τα πρώτα ραδιοσήματα που εκπέμψαμε σαν τεχνολογικός πολιτισμός έχουν φτάσει σε ακτίνα μόνο 130 ετών φωτός από την Γη,
σε ένα Γαλαξία διαμέτρου 105.700 έτη φωτός.
Μόνο ένα 0,21% του γαλαξία μπορεί να ανιχνεύσει τεχνολογικό πολιτισμό στην Γη.

~~~

Η ανάρτηση αυτή δημοσιεύτηκε στις 20 Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που συμβολικά σημαδεύει το τέλος της περιόδου των 80 χρόνων από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, την νίκη κατά του φασισμού και του Ναζισμού και την άνθιση της ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, έως την αναζωπύρωση και νίκη του φασισμού και του Ναζισμού και την επιστροφή εθνικιστικών και ρατσιστικών ολιγαρχιών.

Η ημέρα της ανάρτησης αυτής συμβολίζει την επικράτηση της απέχθειας για οποιαδήποτε γνώση, ελευθερία ή πρόοδο.
Ο ουρανός έχει συννεφιάσει με σύννεφα βαριά και πυκνά, και ψιχαλίζει.

Επίσημο πορτραίτο εκείνου του της λαϊκής επιλογής, 20 Ιανουαρίου 2025

Επιστρέφουμε στην σπηλιά μας,
κάτω από την κουβέρτα της νύχτας, με τις τρυπίτσες,
μέχρι τον επόμενο Όμηρο ή τον επόμενο Ντα Βίντσι ή τον επόμενο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

~~~