Και εκεί που
μόλις είχαμε γυρίσει στο χωριό και περίμενα πως και πως να διαβάσω όλα τα
κείμενα που είχα χάσει και να σας πω και τα τελευταία τερπνά από εδώ, πήγε ο Δείμος του
Πολίτη και έγραψε αυτό το κείμενο. Το αυθόρμητό μου σχολιάκι κατέληξε να είναι
η παρακάτω ανάρτηση...
Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ
δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν
(να θεραπεύω τους
πάσχοντες κατά τη δύναμή μου και την κρίση μου χωρίς ποτέ, εκουσίως, να τους
βλάψω ή να τους αδικήσω)
Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι
ξυμβουλίην τοιήνδε. ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω.
(και να μη δώσω
ποτέ σε κανένα, έστω κι αν μου το ζητήσει, θανατηφόρο φάρμακο, ούτε να δώσω
ποτέ τέτοια συμβουλή. Ομοίως να μη δώσω ποτέ σε γυναίκα φάρμακο για ν΄ αποβάλει)
Οι λέξεις αυτές
είναι από τον Ιπποκράτειο Όρκο. Σημαίνουν ότι κάποιος που έχει πάρει αυτόν τον Όρκο
δεν μπορεί να πάρει μέρος στον προμελετημένο θάνατο κανενός. Τελεία. Παύλα.
Τα παραπάνω είναι
τα λόγια που λένε οι γιατροί σήμερα για να αποκτήσουν το δικαίωμα να παίρνουν
φακελάκια. Τα παρακάτω λόγια είναι όλα δικά μου:
- Έχουμε, ως είδος και ως άτομα, την υποχρέωση απέναντι στη Ζωή, την οποία ο καθένας απολαμβάνει, και απέναντι σε οτιδήποτε πιστεύουμε, να χρησιμοποιήσουμε όλες ανεξαιρέτως τις γνώσεις που μας επέτρεψε η εξέλιξη μας και η Ζωή να αποκτήσουμε, για να κρατήσουμε κάθε έναν άνθρωπο στην ζωή, έστω και για ένα παραπάνω λεπτό. Γιατί, και η πιο βασανισμένη Ζωή είναι Ζωή. Και η έλλειψη Ζωής είναι το μηδέν.
- Είμαστε αυτόματοι αναπνευστές. Δεν μπορούμε να διατάξουμε τα πνευμόνια μας ή την καρδιά μας ή το νευρικό μας σύστημα να σταματήσουν να λειτουργούν ώστε να επέλθει ο θάνατος. Ο κεντρικός "προγραμματισμός" του ανθρωπίνου εγκεφάλου είναι η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση. Ένας εγκέφαλος που δίνει εντολές αυτοκαταστροφής, την στιγμή που δίδεται τέτοια εντολή, λειτουργεί παρά φύση: υπόκειται σε προσωρινή ή μόνιμη "τρέλα". Δυσλειτουργεί.
- Αν και η Ζωή ξεκινά την στιγμή της σύλληψης, το έμβρυο δεν είναι αυτόνομος οργανισμός μέχρι την γέννα και την πρώτη εκούσια αναπνοή. Η έκτρωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του φιλοξενούντος οργανισμού.
Το πρώτο το είχα δώσει σαν απάντηση στην επιμελήτρια γνωστού νοσοκομείου η οποία το πρωί με είχε βάλει πόστα που τα περασμένα μεσάνυκτα, καθώς η μητέρα μου πέθαινε στα χέρια μου, ζήτησα να την διασωληνώσουν για να κερδίσουμε χρόνο και να βρούμε λύση. Μου είπε ότι έπρεπε να την είχα αφήσει να πεθάνει όπως η ίδια είχε αφήσει τον άντρα της να πεθάνει. Της απήντησα όπως έγραψα παραπάνω. Πήγα την μητέρα μου σε άλλο νοσοκομείο και σε 10 μέρες είχε ξυπνήσει από το τεχνητό κώμα και είχε επιστρέψει σπίτι. Πέθανε έξι μήνες αργότερα.
Το δεύτερο σημαίνει ότι όποιος βοηθά κάποιον να αυτοκτονήσει, απλά συμμετέχει σε μια παρά φύση δυσλειτουργική απόφαση με πλασματικές δικαιολογίες που δεν μπορούν, όσο έντεχνες και να είναι, να αναιρέσουν την υπόσχεση που βρίσκεται στην καρδιά του Ιπποκρατικού Όρκου. Ο Dr. Kevorkian δεν είναι απλά ένας γραφικός τυπάκος. Είναι ένας φρενοβλαβής εγκληματίας που δεν έχει τα κότσια να τερματίσει την άχρηστη ζωή του και τερματίζει την ζωή των άλλων. Και, εφ' όσον παραβαίνει τον όρκο του, δεν λέγεται πλέον Ιατρός, αλλά ανθρωπάκι.
Εκτρώσεις θα υπάρχουν πάντα είτε νόμιμες είτε όχι. Εδώ η πρώτη φροντίδα του γιατρού είναι να προστατέψει την ασθενή από τους τσαρλατάνους που θα την περιλάβουν αν αυτός αρνηθεί. Το θέμα της έκτρωσης είναι δύσκολο διότι το μέρος του Όρκου που υπόσχεται να μην πάρει μέρος σε έκτρωση, αντισταθμίζεται από το μέρος που επιβάλει την προστασία του ασθενή. Κατά γράμμα, ο Ιατρός πρέπει να σιγουρευτεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη η ασθενής, και τότε, για να μην την στείλει στα χέρια χασάπηδων πρέπει να την βοηθήσει να παραμείνει υγιείς μέσα από μια σωστή διαδικασία.
Η μάνα του γιού μου, τα τρία χρόνια μετά την γέννηση του Κώστα, δύο φορές είπε "θέλω να βγάλουν αυτό το πράγμα από μέσα μου" (I want them to take this thing out of me). Παρά τους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που έλεγε ο νόμος ότι έπρεπε να δούμε πριν την κάθε μία από τις δύο εκτρώσεις, και παρά την ικεσία μου να γεννηθούν τα παιδιά μου και μετά να με χωρίσει, να την πληρώνω, αλλά να μεγαλώσω τα παιδιά μου εγώ, τα κοκτέηλ ψυχιατρικών φαρμάκων που παίρνει όλη της την ζωή είχαν τον τελευταίο λόγο, κι έτσι ο Κώστας έχει δυό αδέλφια που δεν γνώρισε ποτέ, κι ένα πατέρα που έμεινε 17 χρόνια στην Αμερική για να τον μεγαλώσει.
Η ευθανασία, με ότι γιρλάντες, σοφιστείες, ναρκισσιστικές υπεροψίες ή φιλοσοφικές και ηθικοπολιτιστικές αεροβασίες και να ντυθεί, παραμένει, πάντα, ο Θάνατος με άλλο πανωφόρι να κρύβει το δρεπάνι του.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βρω την παραμικρή τρυπούλα μέσα από την οποία να σπρώξουμε τον ρεβιζιονισμό του όρκου που παίρνουν αυτοί που θέλουν να λέγονται γιατροί.
...τελικά, ο άνθρωπος πάντα θα βρίσκει δικαιολογίες για να διαπράτει νόμιμες δολοφωνίες, δολοφωνόντας έτσι όχι μόνο έναν συνάνθρωπο, αλλά και την ελπίδα της κοινωνίας να αγωνίζεται για την Ζωή.
- Έχουμε, ως είδος και ως άτομα, την υποχρέωση απέναντι στη Ζωή, την οποία ο καθένας απολαμβάνει, και απέναντι σε οτιδήποτε πιστεύουμε, να χρησιμοποιήσουμε όλες ανεξαιρέτως τις γνώσεις που μας επέτρεψε η εξέλιξη μας και η Ζωή να αποκτήσουμε, για να κρατήσουμε κάθε έναν άνθρωπο στην ζωή, έστω και για ένα παραπάνω λεπτό. Γιατί, και η πιο βασανισμένη Ζωή είναι Ζωή. Και η έλλειψη Ζωής είναι το μηδέν.
- Είμαστε αυτόματοι αναπνευστές. Δεν μπορούμε να διατάξουμε τα πνευμόνια μας ή την καρδιά μας ή το νευρικό μας σύστημα να σταματήσουν να λειτουργούν ώστε να επέλθει ο θάνατος. Ο κεντρικός "προγραμματισμός" του ανθρωπίνου εγκεφάλου είναι η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση. Ένας εγκέφαλος που δίνει εντολές αυτοκαταστροφής, την στιγμή που δίδεται τέτοια εντολή, λειτουργεί παρά φύση: υπόκειται σε προσωρινή ή μόνιμη "τρέλα". Δυσλειτουργεί.
- Αν και η Ζωή ξεκινά την στιγμή της σύλληψης, το έμβρυο δεν είναι αυτόνομος οργανισμός μέχρι την γέννα και την πρώτη εκούσια αναπνοή. Η έκτρωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του φιλοξενούντος οργανισμού.
Το πρώτο το είχα δώσει σαν απάντηση στην επιμελήτρια γνωστού νοσοκομείου η οποία το πρωί με είχε βάλει πόστα που τα περασμένα μεσάνυκτα, καθώς η μητέρα μου πέθαινε στα χέρια μου, ζήτησα να την διασωληνώσουν για να κερδίσουμε χρόνο και να βρούμε λύση. Μου είπε ότι έπρεπε να την είχα αφήσει να πεθάνει όπως η ίδια είχε αφήσει τον άντρα της να πεθάνει. Της απήντησα όπως έγραψα παραπάνω. Πήγα την μητέρα μου σε άλλο νοσοκομείο και σε 10 μέρες είχε ξυπνήσει από το τεχνητό κώμα και είχε επιστρέψει σπίτι. Πέθανε έξι μήνες αργότερα.
Το δεύτερο σημαίνει ότι όποιος βοηθά κάποιον να αυτοκτονήσει, απλά συμμετέχει σε μια παρά φύση δυσλειτουργική απόφαση με πλασματικές δικαιολογίες που δεν μπορούν, όσο έντεχνες και να είναι, να αναιρέσουν την υπόσχεση που βρίσκεται στην καρδιά του Ιπποκρατικού Όρκου. Ο Dr. Kevorkian δεν είναι απλά ένας γραφικός τυπάκος. Είναι ένας φρενοβλαβής εγκληματίας που δεν έχει τα κότσια να τερματίσει την άχρηστη ζωή του και τερματίζει την ζωή των άλλων. Και, εφ' όσον παραβαίνει τον όρκο του, δεν λέγεται πλέον Ιατρός, αλλά ανθρωπάκι.
Εκτρώσεις θα υπάρχουν πάντα είτε νόμιμες είτε όχι. Εδώ η πρώτη φροντίδα του γιατρού είναι να προστατέψει την ασθενή από τους τσαρλατάνους που θα την περιλάβουν αν αυτός αρνηθεί. Το θέμα της έκτρωσης είναι δύσκολο διότι το μέρος του Όρκου που υπόσχεται να μην πάρει μέρος σε έκτρωση, αντισταθμίζεται από το μέρος που επιβάλει την προστασία του ασθενή. Κατά γράμμα, ο Ιατρός πρέπει να σιγουρευτεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη η ασθενής, και τότε, για να μην την στείλει στα χέρια χασάπηδων πρέπει να την βοηθήσει να παραμείνει υγιείς μέσα από μια σωστή διαδικασία.
Η μάνα του γιού μου, τα τρία χρόνια μετά την γέννηση του Κώστα, δύο φορές είπε "θέλω να βγάλουν αυτό το πράγμα από μέσα μου" (I want them to take this thing out of me). Παρά τους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που έλεγε ο νόμος ότι έπρεπε να δούμε πριν την κάθε μία από τις δύο εκτρώσεις, και παρά την ικεσία μου να γεννηθούν τα παιδιά μου και μετά να με χωρίσει, να την πληρώνω, αλλά να μεγαλώσω τα παιδιά μου εγώ, τα κοκτέηλ ψυχιατρικών φαρμάκων που παίρνει όλη της την ζωή είχαν τον τελευταίο λόγο, κι έτσι ο Κώστας έχει δυό αδέλφια που δεν γνώρισε ποτέ, κι ένα πατέρα που έμεινε 17 χρόνια στην Αμερική για να τον μεγαλώσει.
Η ευθανασία, με ότι γιρλάντες, σοφιστείες, ναρκισσιστικές υπεροψίες ή φιλοσοφικές και ηθικοπολιτιστικές αεροβασίες και να ντυθεί, παραμένει, πάντα, ο Θάνατος με άλλο πανωφόρι να κρύβει το δρεπάνι του.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βρω την παραμικρή τρυπούλα μέσα από την οποία να σπρώξουμε τον ρεβιζιονισμό του όρκου που παίρνουν αυτοί που θέλουν να λέγονται γιατροί.
...τελικά, ο άνθρωπος πάντα θα βρίσκει δικαιολογίες για να διαπράτει νόμιμες δολοφωνίες, δολοφωνόντας έτσι όχι μόνο έναν συνάνθρωπο, αλλά και την ελπίδα της κοινωνίας να αγωνίζεται για την Ζωή.
Η διαφωνία μας είναι ουσιαστικά ότι μέσα από ένα προσωπικό βίωμα καθορίζεις μία ηθική στάση και αυτή την επιβάλλεις σε κάθε έναν. Πχ γιατί θεωρείς αυτονόητο ότι η ευθανασία θα επιβάλλεται στον καθένα; Η πρόταση που σήμερα τίθεται στην πραγματικότητα, αναφέρεται στην ελευθερία του ασθενούς πρωτίστως να αποφασίζει εκείνος για τη ζωή του (δίκην παθητικής αυτοκτονίας) ή να έχει ήδη αποφασίσει στο παρελθόν, εφόσον τώρα δε λειτουργεί πνευματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την άμβλωση πάντως κάνεις λάθος. Ο κάθε νόμος έχει τα δικά του στολίδια, αλλά η έκτρωση επιβλήθηκε από το φεμινιστικό κίνημα ως στοιχείο ελευθερίας της γυναίκας να διαθέτει το σώμα της όπως εκείνη θέλει (ως μηχανή αναπαραγωγής ή για καριέρα κλπ). Στην Ελλάδα η άμβλωση επιτρέπεται μέχρι τον 4ο/5ο μήνα κύησης, χωρίς να στοιχειοθετείται κίνδυνος για τη μητρική υγεία. Είναι ακριβώς το ίδιο θέμα<: η ελευθερία του ατόμου να διαχειρίζεται, να ορίζει, εαυτόν.
Αγαπητέ μου Δήμο, διαφωνώ ως προς το που θεωρείς ότι διαφωνούμε. Κατ' αρχάς όλοι μέσα από προσωπικά βιώματα καθορίζουμε μια ηθική στάση και μερικοί προσπαθούν να την επιβάλλουν, άλλοι να την προτείνουν. Η διαμόρφωση γνώμης είναι αδύνατη χωρίς προσωπική κατανόηση οποιουδήποτε θέματος, άρα, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων ένα ανθρώπινο όν να ΜΗΝ χρησιμοποιήσει προσωπικά βιώματα -εκτός αν κανείς τελεί υπό την πλάνη ότι η ακαδημαϊκή αντικειμενικότητα είναι εφικτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα της ανάρτησής μου είναι ότι κανένας ΙΑΤΡΟΣ δεν μπορεί να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε διαδικασία ευθανασίας, ούτε και να την προτείνει ως λύση γιατί του το απαγορεύει κατά λέξη ο Όρκος που πείρε (και οι Όρκοι δεν είναι σαν τους Ελληνικούς νόμους σουρωτήρια από τρύπες).
Άρα, αν σε μια κοινωνία αποφασισθεί αφ' ενός η ευθανασία, ή/και, η βοηθούμενη αυτοκτονία (δύο τελείως ξεχωριστά και διαφορετικά πράγματα), τότε οι λειτουργεί αυτών των διαδικασιών πρέπει να αποποιηθούν τον Ιπποκρατικό Όρκο, ή να μην τον έχουν πάρει ποτέ. Ίσως να πρέπει να φοράνε και περιβραχιώνια για να τους αναγνωρίζουμε και να τους απονέμουμε ένα κάποιο διαφορετικό είδος σεβασμού.
Τότε βέβαια θα πρέπει οι σοφοί της κοινωνίας να οροθετήσουν και να οριοθετήσουν τα σύνορα πέραν των οποίων ένας συγκεκριμένος άνθρωπος θα πηγαίνει γραμμή για ευθανασία, ή θα του επιτρέπεται η αυτοκτονία.
Και για να δεις ότι τα προσωπικά βιώματα δεν καθορίζουν απαραίτητα την ηθική πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, ενώ το προσωπικό μου βίωμα είναι ότι μια κοινωνία επέτρεψε τον τερματισμό δύο παιδιών δικών μου, πέρα αυτού και πάντα υποστηρίζω την έκτρωση. Αλλά, ας την λέμε ΕΚΤΡΩΣΗ, όχι άμβλωση. Έκτρωση την λέει ο κόσμος στους δρόμους. Τι; ακούγεται μήπως "άγρια" η λέξη;
Λοιπόν, στην έκτρωση το θέμα είναι απλό. Δεν είναι ότι "επιβλήθηκε από το φεμινιστικό κίνημα", αλλά, ότι είχε απαγορευτεί αυθαίρετα από το ανδροκρατικό καθεστώς αιώνων. Μέχρι την πρώτη αναπνοή το τι κάνει ένας άνθρωπος με το κορμί του είναι προσωπική υπόθεση από την οποία η πολιτεία και η θρησκεία ΠΡΕΠΕΙ να κρατάνε τα κουλά τους μακριά. Για φαντάσου πως θα είχε αντιμετωπισθεί το θέμα ανά τους αιώνες αν μπορούσαν να κυοφορήσουν και οι άντρες... τότε θα ήτανε όλα με το μαχαίρι μη και χάσει ο κύριος διευθυντάς την θέση του ή μπας και δεν μπορεί να δουλέψει ο χτίστης.
Υποκρισία, αγαπητέ, υποκρισία, που μασκαρεύεται μέσα από τον Ιπποκρατικό Όρκο. Περί αυτού ομιλώ...
Η απάντηση του Δείμου με καλύπτει πλήρως, αλλά θέλω να προσθέσω ότι η αναφορά σου στον όρκο του Ιπποκράτη μου θυμίζει την προσήλωση των παπάδων στην Παλαιά Διαθήκη που αν κάναμε ότι λέει θα γινόμαστε γνήσιοι εγκληματίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλυτικά λοιπόν:
1- Ο όρκος του Ιπποκράτη δεν είναι υποχρεωτικός για όποιον γίνεται γιατρός, και βέβαια έχει ακόμα και όταν δίνεται, δεν έχει καμιά ουσιαστική αξία γιατί ορκίζεται κανείς στον θεούς Απόλλωνα, Ασκληπιό Υγεία, Πανάκεια και όλους τους υπόλοιπους! Ακόμα και το παπαδαριό το παραβλέπει για να εστιάσει στην αναφορά του όρκου στην ευθανασία και τις εκτρώσεις.
2-Ορκίζεται κανείς να μεταδίδει τις ιατρικές του γνώσεις στα παιδιά του και σε ένα μικρό σινάφι και σε κανένα άλλο!
3-Επίσης ορκίζεται κανείς πως δεν χρησιμοποιήσει νυστέρι για αφαίρεση λίθου στην κύστη και το νεφρό γιατί τότε η χειρουργική δεν ανήκε στην ιατρική!
Και ένα σωρό άλλα που δεν έχουν σχέση με την σημερινή πραγματικότητα όπως τα σχετιζόμενα με την ευθανασία και τις εκτρώσεις.
Όσο για τις εκτρώσεις οι νομικές προυποθέσεις για να εκτελεστεί καθορίζονται από τον Ποινικό Κώδικα στο άρθρο 304. Αυτός επιτρέπει την έκτρωση μόνο με τη συναίνεση της εγκύου(όπως βλέπεις η βούληση του άνδρα δεν πάιζει ρόλο) και μόνο από γιατρό μαιευτήρα - γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα στις ακόλουθες περιπτώσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Εντός των πρώτων 12 εβδομάδων της κύησης σε κάθε περίπτωση. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η πλειονότητα των περιπτώσεων.
-Εντός των πρώτων 24 εβδομάδων, αν υπάρχουν ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού
-Εντός των πρώτων 19 εβδομάδων, αν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί
-Χωρίς χρονικό περιορισμό, αν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας της, βεβαιωμένος από αντίστοιχο ιατρό (στην περίπτωση αυτή ο όρος "έκτρωση" χρησιμοποιείται σε διακοπή που επισυμβαίνει πριν την 24η εβδομάδα). Επίσης σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτει και η περίπτωση έκτρωσης εμβρύου με αποδεδειγμένα σοβαρές δυσλειτουργίες.
Αθεόφοβε, η ανάρτηση αφορά το ότι οι γιατροί παίρνουν ένα όρκο. Όπως απήντησα και στον Δήμο η ευθανασία προϋποθέτει έναν επαγγελματία ή επιστήμονα που να έχει αποποιηθεί ή να μην έχει ποτέ πάρει τον Ιπποκρατικό Όρκο (όπως λες αν δεν κάνω λάθος και εσύ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την στιγμή που κάποιος δεν δεσμεύεται από τον Όρκο αυτό, δεν υπάρχει πρόβλημα εφ' όσον πράττουν κατά τον νόμο. Αν όμως κάποιος που δεσμεύεται από τον Όρκο έστω και τυπικά προχωρεί σε βήματα ευθανασίας, τότε για αυτό το ανθρωπάκι ο Όρκος γίνεται Υποκριτικός.
Δηλαδή, αν το καλοδείς ψύχραιμα, συμφωνούμε.
Και επίσης δεν βλέπω που διαφωνούμε ως προς την έκτρωση.
Αυτό όμως που ούτε ο Δήμος ούτε εσύ θίγετε είναι το πως τραβιούνται οι γραμμές. Ποιός αποφασίζει από πιο σημείο και μετά, για ποιόν και γιατί επιτρέπεται η ευθανασία. Ποιός καθορίζει τα σύνορα πέραν των οποίων ο κύριος τάδε μπορεί να έχει ευθανασία αλλά ο κύριος Δείνα δεν έχει ακόμα όλα τα ...προσόντα.
Αθεόφοβε, η ανάρτηση μου, αν καυτηριάζει οτιδήποτε, καυτηριάζει τον ναρκισσισμό, αλαζονεία και υποκρισία που μας επιτρέπουν να πιστεύουμε ότι έχουμε την αντικειμενικότητα να αποφασίζουμε ποιοι θα ζήσουν και ποιοί θα πεθάνουν, που τραβάμε την γραμμή, ποιός γράφει τους νόμους που παραθέτεις, ποιές γυναίκες μπορούν να κάνουν έκτρωση και ποιές όχι, γιατί στην12η εβδομάδα και όχι στην 8η ή στη 16η.
Επίσης, κατά την γνώμη σου, ένας ζων οργανισμός που αποφασίζει την αυτοκαταστροφή, πράττει με τις λειτουργίες του φυσικού του νευρικού συστήματος ανέπαφες, ή διακυβευμένες; Πάλι, κάποιος από εμάς πρέπει να αποφασίσει.
Στο τέλος, Αθεόφοβε, δεν μπορεί η ανθρωπότητα να ξεφύγει από ένα απλό φαύλο κύκλο όπου πάντοτε δικάζει τα πάντα κατά κανόνα πρόσκαιρης μόδας. Δεν διαφωνώ ότι ο Ιπποκρατικός Όρκος πρέπει να εκλείψει από την μοντέρνα αν βογκ αντιμετώπιση του ότι εμείς έχουμε την σοφία να αποφασίζουμε την γραμμή που χωρίζει την σωτηρία από την ευθανασία. Προτείνω ως εκ τούτου και κατά το σχόλιό σου, ότι οι Γιατροί δεν πρέπει αν παίρνουν τον Όρκο ώστε να μην αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να γίνονται Υποκριτές.
δημήτρη, δε δικαιολογώ την αυτοκτονία. δικαιολογώ την έκτρωση υπό συνθήκες και οσον αφορά τη διαδικασια τερμάτισης της ζωής του κεβορκιάν, έχω τις ενστασεις μου. είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέξει το είδος ζωής που θέλει. όταν ο πόνος η εξάρτηση από τους άλλους και η άπώλεια του αυτοσεβασμού σου, σε αναγκάζουν να επιλέξεις το θάνατο από τη διαρκή ταπείνωση του εαυτού σου, σου δίνεται τη ευκαιρία να επιλέξεις το χρόνο του θανάτου σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήλατρεύω τη ζωή αλλά σέβομαι απεριόριστα και αυτούς που επιλέγουν ένα γρήγορο και αξιοπρεπή θάνατο από την αργή και επώδυνη απώλεια της ζωής.
ria μου νομίζω ότι συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κύρια σημεία μου είναι το ποιός "τραβάει τη γραμμή και πού"; το ότι δεν μπορούμε να έχουμε ΚΑΙ Ιπποκρατικό Όρκο ΚΑΙ Κεβόρκιαν, ή το ένα ή το άλλο, και, τέλος, η ερώτηση του αν, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και περιστάσεις, ένας αυτόχειρας ενεργεί με απολύτως σώας, κατά την φύση, τας φρένας, και πάλι: ποιός το αποφασίζει και ποιός τραβάει την γραμμή.
Για τον όρκο και την βαρύτητα του έγραψα προηγουμένως σχετικά. Όποιος έχει ορκιστεί και δεν τον έχει τηρήσει επακριβώς ας τον θεωρήσουν ο Απόλλων και οι άλλοι θεοί επίορκο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε σχέση τώρα με το ποιός τραβάει τις γραμμές στην έκτρωση.
Η 12 εβδομάδα είναι το όριο που μπορεί να γίνει η διακοπή της κυήσεως χωρίς κινδύνους για την γυναίκα και βέβαια σήμερα οι περισσότερες γίνονται αρκετά νωρίτερα.
Η 19η είναι για τις ακραίες και σπάνιες περιπτώσεις που αναφέρει ο νόμος.
Η 24η εβδομάδα είναι το όριο που από κεί και πέρα ένα έμβρυο είναι βιώσιμο εκτός μήτρας. Πχ όμως δεν θα αφήσουμε σήμερα να γεννήσει μια γυναίκα ένα παιδί με μια σοβαρή διαμαρτία διάπλασης όπως πχ ανεγκεφαλία.
Τώρα σε σχέση με τον Κερβόκιαν.
Αυτός δεν αποφασίζει πότε θα γίνει σε κάποιον ευθανασία.
Απλά βοηθάει άτομα με σαφώς προδιαγεγραμμένο, επώδυνο και βασανιστικό τέλος που έχουν σώας τας φρένας να πεθάνουν ανώδυνα με ιατρική υποβοήθηση μόνοι τους αντί να προσπαθήσουν με διάφορους τρόπους να το κάνουν οι ίδιοι με πολλές φορές τραγικά επακόλουθα.
Από κεί και πέρα δεν είναι αποδεκτή η ευθανασία παρά μόνο σε περιπτώσεις διαπιστωμένου, όχι από ένα μόνο γιατρό, εγκεφαλικού θανάτου ενός ανθρώπου που παραμένει στην ζωή μόνο χάρις σε μηχανική υποστήριξη.
Αγαπητέ μου Αθεόφοβε, ο Απόλλωνας, του οποίου, για την Αθήνα, το άρμα ξεκινάει την πορεία του το πρωί από τον Τρελό του Υμηττού και καταλήγει το σούρουπο στο Δαφνί, ας θεωρήσει επίορκο όποιον θέλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμάς, που τα έχουμε ξεπεράσει αυτά, ποσώς μας ενδιαφέρει. Η ερώτηση είναι, αν είναι ή όχι υποχρεωμένοι όλοι οι γιατροί να παίρνουν τον Όρκο, και, αν είναι υποχρεωμένοι, πόσοι από αυτούς που τον παίρνουν θα ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ τον ΕΑΥΤΟ τους επίορκο αν δεν τον τηρούσαν. Όχι ο Απόλλωνας, αλλά οι ίδιοι. Γιατί, υποθέτω, αν οι ίδιοι δεν αισθάνονται επίορκοι γιατί πήραν ένα Όρκο στον οποίον δεν πίστευαν, και τον πήραν μόνο και μόνο για να τους αφήσει ο νόμος να εξασκούν το επάγγελμα, τότε πάμε αλλού.
Σε τέτοια περίπτωση πρέπει να βγει ίσως καινούργιος νόμος που να ακυρώνει τους όρκους που επάρθηκαν ώστε να μπορούν οι γιατροί να βοηθάνε όλους όσους θέλουν να αυτοκτονήσουν. Γιατί, όπως ανέφερα πριν μία σειρά, αν κάποιος παίρνει τον Όρκο χωρίς να σκοπεύει να τον τηρήσει, αλλά μόνο επειδή είναι υποχρεωμένος να τον πάρει, υπάρχει πρόβλημα. Όχι;
Εν τω μεταξύ, ποιός αποφασίζει ποιανού ασθενούς που είναι σε κώμα θα τραβήξουνε την πρίζα; οι κληρονόμοι;
Για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου μιλάω Αθεόφοβε. Και την Υποκρισία του. Και τις δικαιολογίες του.
Βασικά, δεν το είδα έτσι το κείμενο. Μάλλον είδα τον όρκο του Ιπποκράτη ως εμπόδιο και ως θέση δική σου ώστε να μην μπορεί να επιτραπεί η ευθανασία. Αλλά βέβαια πόσοι γιατροί τηρούν τον όρκο; Ή ζητούσε φακελάκι ο Ιπποκράτης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστόςςςςς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία η εικόνα πάνω πάνω!
Ωραίο κείμενο Δημήτρη. Προσωπικά θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη κανονιστικών πλαισίων. Χωρίς κανόνες είμαστε έρμαια της συγκυρίας και της τύχης. Αν ωστόσο οι κανόνες δεν αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη πραγματικότητα δεν έχουμε παρά να τους τροποποιήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος σημειώνω πως η ιατρική πρακτική (αλλά και σε κάποιο βαθμό και το ιατρικό body of knowledge) με έχουν απογοητεύσει. Προχειρότητα, τυφλή εμπιστοσύνη της διαίσθησης, συχνή καταφυγή σε overtreatment... Και ας μη ξεχνάμε και τα αποτελέσματα του εύκολου (σε σχέση με το effort) και άνετου βιοπορισμό που εξασφαλίζει το επάγγελμα.
Φίλε Δημήτρη, καλώς σε βρήκαμε πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το συγκεκριμένο θέμα δεν έχω άποψη. Δεν έχει τύχει να το βιώσω και επειδή ακριβώς είναι κάτι πολύ σοβαρό δεν μπορώ να τοποθετηθώ ούτε υπέρ ούτε κατά. Είναι ένα μείζον θέμα το οποίο μπορεί να υποστηριχθεί με σοβαρά επιχειρήματα και από τις δυο πλευρές.
Αυτό που θέλω να επισημάνω, το έκανα και στο ιστολόγιο του Δείμου, είναι το γεγονός ότι γράφω μια από τις μικρές μου ιστορίες με ακριβώς αυτό το θέμα εδώ και τέσσερις πέντε μέρες και μου φαίνεται περίεργο ότι ο Δείμος κι εσύ ασχολείστε με αυτό (Λες να ισχύει αυτό που λένε για τα μεγάλα πνεύματα;). Δυστυχώς οι αυξημένες υποχρεώσεις δε με έχουν αφήσει ακόμα να το τελειώσω, σύντομα όμως θα το αναρτήσω. Σκέφτομαι να αφήσω να επιλέξουν το φινάλε οι αναγνώστες…
Δήμο και πάλι συγγνώμη για το ότι το κείμενό μου, που βασικά ήταν σχόλιο σε αυτό το δικό σου, βγήκε λίγο γρήγορα από τον φούρνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θέση μου είναι απλή και το κείμενο θα έπρεπε να την είχε παρουσιάσει καθαρά αν το είχα δουλέψει λίγο ακόμα.
1. Καλώς ή κακώς οι γιατροί παίρνουν τον Ιπποκρατικό όρκο. Πολλοί γιατροί τον θεωρούν πεπαλαιωμένο. Αυτό δεν το σχολιάζω. Σχολιάζω απλά ότι δεν μπορεί κάποιος να παίρνει ένα όρκο που ξέρει ότι τον θεωρεί γελοίο. Είναι θέμα αυτοσεβασμού. Και απλά δεν θα ήθελα να με κουράρει ένας άνθρωπος που δεν έχει αυτοσεβασμό και περιμένει μόνο το φακελάκι μου.
2. Θεωρητικά ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να διαλέξει πότε θα πεθάνει, και δεν αντιλέγω, αλλά παραθέτω το αξίωμα ότι η αυτοκαταστροφή οφείλεται σε προσωρινή ή μόνιμη παράνοια (παρά φύση). Το ερώτημα όμως που κάνω είναι ΠΟΙΟΣ αποφασίζει την γραμμή πέραν της οποίας επιτρέπεται η αυτοκτονία; Με τι κριτήρια; με τι διαδικασίες. Απλά "Θέλω να πεθάνω", "μάλιστα, περάστε σε εκείνο το δωμάτιο και έρχομαι. Χίλια Ευρώ παρακαλώ".
Δήμο, γιατί στην Ελλάδα δεν σκεφτόμαστε ποτέ αυτές τις ενοχλητικές λεπτομέρειες; ποιός αποφασίζει ποιός ασθενής έχει δικαίωμα ευθανασίας; Εκτός αυτού ένας άνθρωπος που αποφασίζει αυτοκτονία μπορεί να το μετανιώσει αύριο, ή μπορεί αν δεν βρει εύκολα τον Κεβόρκιαν να μην το κάνει από μόνος του, ή μπορεί λίγη ψυχανάλυση να τον βοηθήσει να μην το κάνει. Πότε λέει όχι ο γιατρός; πότε βοηθάει τον ασθενή να ζήσει αντί να πεθάνει; Αυτά στις συζητήσεις στο Ελλαδιστάν είναι ενοχλητικές λεπτομέρειες που ρίχνουν νερό στην φωτιά των μεγάλων λόγων των δήθεν φιλοσοφικών συζητήσεων. Αλλά πες μου: Ποιός τα αποφασίζει αυτλα τα μέτρα και τα σταθμά; η κυβέρνηση; οι γιατροί; Αφού είπαμε ότι δεν υπάρχει θεός τώρα πάμε να παίξουμε τους θεούς με πλήρη αδιαφορία για την Ζωή;
Όσο για τις εκτρώσεις, είναι απόλυτο δικαίωμα του φιλοξενούντος οργανισμού να σταματήσει την φιλοξενία. Αυτό που είχα πει παραπάνω και στο δικό μου μπλογκ είναι ότι αυτός ο γκαντέμης ο όρκος ο απηρχαιωμένος που τον παίρνουν οι γιατροί ξέροντας ότι θα τον αθετήσουνε, λέει α) να βοηθήσει τον ασθενή και β) να μην κάνει εκτρώσεις. Αυτά τα δύο αντιφάσκουν γιατί αν ο γιατρός αρνηθεί την έκτρωση η γυναίκα θα πάει σε κάποιον "χασάπη" που μπορεί να της κάνει κακό, άρα, ο πρώτος γιατρός (και ο νόμος) πρέπει να κάνει την έκτρωση για να σώσει την γυναίκα από τον "χασάπη".
Αυτά εννοώ Δήμο μου και τα είπα όσο καθαρότερα μπορούσα, και συγγνώμη για την πολυλογία.
Ύπνο, ευχαριστώ! Μ' άρεσε και μένα η εικόνα. Την βρήκα στο ιντερνέτ φυσικά, και δεν πρόλαβα να δώ από που είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Epanechnikov, όπως είδες εστιάζομαι στην Υποκρισία του να παίρνει κανείς ένα όρκο που δεν έχει πρόθεση να κρατήσει, και όπως βλέπεις και από την απάντηση που έδωσα αμέσως πάνω από αυτή στο Δήμο, και εδώ και στο ιστολόγιό του, πιστεύω ότι το θέμα είναι λίγο πιο πολύπλοκο από όσο θα ικανοποιούσε τους συζητητές του σαλονιού... Επίσης θα παρατηρήσω ότι και οι δικές μου εμπειρίες 52 χρόνια σε τέσσερεις χώρες συμπίπτουν απόλυτα με την γνώμη και εντύπωση που εξέφρασες. Απόλυτα.
Φίλε Τελευταίε, θα περιμένω να διαβάσω το κείμενό σου! Βασικά δεν το σκεφτήκαμε και οι τρείς το θέμα: οι δυό σας το σκεφτήκατε και εγώ το έγραψα αυτό σαν "σχόλιο" στον Δήμο. Πάντως αν δεις και την τελευταία απάντησή μου στον Δήμο αμέσως πιο πάνω, υπάρχουν στοιχεία σε αυτό το θέμα που δεν χρειάζονται ιδία πείρα αλλά, απλά, κοινή λογική και καθαρή σκέψη. Και σ' αυτά τα σημεία που θίγω στην τελευταία απάντηση θα με ενδιέφερε πολύ η γνώμη σου.
Για την ιστορία θα μεταφέρω αυτούσιο το σχόλιό μου από τη δική μου ανάρτηση: Thinks, δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος για συγνώμες κλπ για κάποια παρανόηση. Από τη στιγμή που λύνεται, όλα πάνε πρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ερώτησή σου: ο άνθρωπος πάντα ήταν ο θεϊκός εξουσιαστής του εαυτού του. Από τη στιγμή που έχει το φυσικό δικαίωμα να τερματίσει τη ζωή του ή να τερματίσει τη ζωή ενός άλλου, είναι και Θεός. Ο Θεός ήρθε να τα απαγορεύσει, αλλά μόνο στα λόγια (γιατί σκότωσε περισσότερους το εξουσιαστικό του προσωπείο).
Ποιος θα αποφασίσει την ευθανασία; Ο ίδιος ο ασθενής ή κάποιος συγγενείς του εφόσον ρητά και κατηγορηματικά -παρουσία εισαγγελέως- έχει δοθεί τέτοια εντολή. Από τη στιγμή που κάτι τέτοιο είναι νόμιμο, θα βρεθούν και γιατροί που τα πράξουν ή θα το κάνει ο συγγενής που συμφωνεί με τέτοια θέση.
Από την άλλη, δεν κρίνω ότι η ψυχολογία κι η ψυχιατρική θα διορθώσουν κάτι. Η επιθυμία να πεθάνει κάποιος με αξιοπρέπεια και χωρίς πόνο, δεν είναι ασθένεια, ούτε ιάσιμη ψυχική νόσος.
Δημήτρη, συμφωνώ ότι όταν χαθεί μια ζωή δεν υπάρχει περίπτωση να επανέρθει. Και ως εκ τούτου για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση πρέπει ο μη επιθυμών πλέον τη ζωή να είναι σε πλήρη πνευματική διαύγεια και να μην είναι επηρεασμένος από παράγοντες πέρα από τη λογική του, όπως πχ. φάρμακα, κατάθλιψη κλπ. Ίσως όντως να είναι παρά φύση η λήψη μιας τέτοιας απόφασης καθόσον αντιβαίνει στη λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και γνωρίζει ότι όσο περνάει ο καιρός θα χάνεται η αξιοπρέπειά του και θα πονάει ή θα γίνεται ανυπόφορη η ζωή του; Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; Και της λήψης μιας τέτοιας απόφασης; Ή όταν ο άνθρωπος είναι ασθενής κι έχει φτάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο του αφαιρείται η δυνατότητα να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό; Και ένας τέτοιος θάνατος είναι αυτοκαταστροφή ή απλώς η επίσπευση μιας ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένης πορείας και κατάληξης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να πάρω θέση. Είναι από τα πράγματα που δε συμφωνώ ούτε διαφωνώ. Νομίζω πως δεν μπορεί να υπάρξει μια γενική τοποθέτηση για ένα τέτοιο ζήτημα. Πρέπει να εξετάζεται κατά περίπτωση. Πως και με ποιους όρους δεν μπορώ να ξέρω…
Θα έλεγα ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Ουσιαστικά αυτός που τον αρνείται και μάλιστα πεισματικά δεν έχει αντιληφθεί το νόημα της ίδιας της ζωής του. ΠΧ η αυτοθυσία ενός αντιστασιακού, την ζωή υμνεί ,όχι τον θάνατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως δεν κατάλαβα την θέση σου στην περίπτωση που θίγει ο αθεόφοβος: « που υπάρχουν ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού» Είσαι υπέρ ή κατά της ευθανασίας/έκτρωσης/ άμβλωσης ή όπως αλλιώς λέγεται?
Με απασχολεί η δική σου σκέψη στο τι θα έκανες στην προκειμένη περίπτωση και όχι εάν ο γιατρός πράττει σύμφωνα με τον όρκο του ή όχι
Καλησπέρα thinks
Δήμο, ο "Θεός" δεν ήρθε ποτέ να το απαγορεύσει γιατί ο ¨Θεός" είναι δημιούργημα του ανθρώπου, και ξέρεις ότι την λέξη Θεό την χρησιμοποιώ ποιητικά για να καλύψω όλο το σύμπαν του οποίου είμαστε αδιαίρετο μέρος. Το να είμαστε μέρος του "Θεού"-Σύμπαντος είναι ένα πράγμα, αλλά το να παίζουμε τον Θεό που στο κάτω-κάτω η μισαλλοδοξία μας δημιούργησε είναι απλά ναρκισσισμός καμουφλαρισμένος πίσω από σοφιστείες. Η αλήθεια Δήμο είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα σε ένα άνθρωπο που βρίσκεται σε κώμα. Δεν ξέρουμε τι αισθάνεται αυτός που βοηθάμε να αυτοκτονήσει την τελευταία στιγμή όταν είναι πλέον αργά να σταματήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συνεχίσω; έχει κανένα ενδιαφέρον η γραμμή που ακολουθώ;
Τελευταίε και βέβαια ένας άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει και πρέπει να έχει την δυνατότητα να θέσει τέλος στη ζωή του. Αλλά το ερώτημα αφορά αυτόν που θα τον βοηθήσει. Δεν ξέρουμε τι αισθάνεται αυτός που βοηθάμε να αυτοκτονήσει την τελευταία στιγμή όταν είναι πια αργά να σταματήσει.
Καλησπέρα Καπετάνιε, σ' ευχαριστώ για την κρυστάλλινη καθαρότητα της ερώτησής σου την οποία έχω ήδη απαντήσει δύο φορές στην ζωή μου, πριν μάθω τα καλά αποτελέσματα της αμνιοσύνθεσης πριν γεννηθεί ο γιός μου, και τώρα που αν θέλει η ζωή θα ξαναγίνω μπαμπάς. Εάν υπάρχουν ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού, η γνώμη μου είναι ότι οι γονείς πρέπει να αποφασίσουν, και η πολιτεία, με νόμους, επαγγελματίες και νοσοκομεία πρέπει να παρέχει κάθε δυνατή φροντίδα για να σταματήσει η κυοφορία το δυνατόν γρηγορότερα.
Το να απαντήσω εγώ, ένας άνδρας, στην ερώτηση όμως είναι θεωρητικό και μόνο, γιατί η απόφαση πρέπει να είναι αναφαίρετο δικαίωμα της μητέρας.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γεννηθεί ένας άνθρωπος ο οποίος θα ζήσει μια σύντομη ζωή γεμάτη πόνο και δυσκολία.
Αν όμως το παιδί γεννηθεί πλήρες και υγειές και μέσα στο Μαιευτήριο πέσει από κάποιο τραπέζι και πάθει εγκεφαλική βλάβη, θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου βοηθώντας το να ζήσει. Και όχι μόνο σε τέτοια περίπτωση. Έζησα 17 χρόνια στην Αμερική για να μην μεγαλώσει ο γιος μου μόνος του με ψυχασθενή μητέρα.
Εάν είναι αυτό που θέλεις, στο εύχομαι από καρδιάς( να ξαναγίνεις μπαμπάς)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνούμε (και χαίρομαι γι αυτό) το λοιπόν ότι η ποιότητα της ζωής είναι ο αυτοσκοπός και όχι η ίδια η ζωή. Μένει να συμφωνήσουμε (ίσως κάποια άλλη στιγμή) στο εάν οι γιατροί , ως εφαλτήριο, μάχονται να διατηρήσουν πάση θυσία την ζωή ή να της δώσουν μια ποιότητα. Γνώμη μου: θα έβρισκα αρκετά α-νόητη (χωρίς νόημα) την πρώτη περίπτωση, δλδ μιας επιστήμης να συντάσσεται σε έναν αγώνα ενάντια στο βέβαιον
Η αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής έρχεται ως αποτέλεσμα ενός αγώνα γα την καλυτέρευση των συνθηκών της σε όλους, όχι μόνο στην υγεία, τομείς.
καλημέρα thinks, χάρηκα που τα είπαμε
Αγαπητέ μου things πρέπει ξανά να τονίσω ότι δεν υπάρχει κανένας νόμος που να υποχρεώνει τους γιατρούς να πάρουν τον όρκο του Ιπποκράτη και όπου γίνεται αυτό έχει απλά και μόνο τελετουργικό χαρακτήρα και αυτό είναι αυτονόητο για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Δημήτρη, αν κατάλαβα καλά, από τη σκοπιά του ασθενούς, θεωρείς ότι έχει το δικαίωμα να πάρει μια απόφαση περί τερματισμού της ζωής του, αν και μπορεί να τελεί υπό την επήρεια καταστάσεων, όπως η κατάθλιψη, που επηρεάζουν τη διαύγεια της κρίσης του. Από αυτή τη σκοπιά, πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να μπορεί να αποφασίσει τη ζωή ή το θάνατο που θέλει να ζήσει, διότι ακόμη κι αν δεχτώ ότι μπορεί η πνευματική κατάσταση του ασθενούς να μην τον αφήνει να δει καθαρά, είναι αυτή η πενυματική (ή/και σωματική) κατάσταση με την οποία πρέπει να συνεχίσει ζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πλευρά του ιατρού, προφανώς θεωρείς ότι κανείς που έχει σπουδάσει και έχει ταχθεί στην ίαση δεν μπορεί να πάρει μέρος στη διαδικασία τερματισμού μιας ζωής. Κατά τη γνώμη μου, και αυτή η απόφαση είναι προσωπική και υποκειμενική, αλλά και επιστημονική, ανάλογα με τον ιατρό. Ο γιατρός που γνωρίζει ότι ο ασθενής του δεν έχει επλίδες επιβίωσης και ηθικά επιτρέπει στον εαυτό του τη συμμετοχή σε μια διαδικασία τερματισμού της ζωής του (εφόσον φυσικά κάτι τέτοιο επιτρέπεται νομικά), δεν είναι περισσότερο κατακριτέος ή σεβαστός από τον γιατρό που θα αποφάσιζε το αντίθετο.
Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με την ευθανασία είναι το νομικό σκέλος της, υπό την έννοια ότι θεωρώ ότι είναι απίστευτα δύσκολη τη νομική διατύπωση που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει όλες τις πιθανές περιπτώσεις του μέλλοντος. Επίσης, με προβληματίζει το γεγονός ότι ο νόμος σχεδόν αναπόδραστα επηρεάζεται από την "ιδεολογία" που επικρατεί κατά την εκπόνηση του και συνεπώς υπόκειται σε αλλαγές (αυτό είναι το θετικό). Εν ολίγοις, θεωρώ ότι η νομική αποτύπωση της ευθανασίας χρήζει τεράστιας προσοχής, αλλά στην ουσία είμαι υπέρ της. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του και - ρομαντικά ίσως - πιστεύω ότι μπορεί να διαχειριστεί αυτή την ευθύνη.
Σ' ευχαριστώ Καπετάνιε, κάνουμε ότι μπορούμε και ελπίζουμε για φέτος! Πράγματι συμφωνούμε και θα βρεις ότι οι σκέψεις μου καμιά φορά ακούγονται εκ πρώτης όψεως συντηρητικές, αν όχι οπισθοδρομικές, όχι επειδή είναι, αλλά, επειδή θέλω να εξετάζω τις λεπτομέρειες πριν τα πάρει όλα η μπάλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδείγματος χάριν, ως προς το εάν οι γιατροί μάχονται να διατηρήσουν πάση θυσία την ζωή ή να της δώσουν μια ποιότητα: καταλαβαίνω ότι το δίλλημα που παρουσιάζεις είναι "το ένα ή το άλλο", και η απάντησή μου είναι ότι ο στόχος της ιατρικής, όπως και κάθε επιστήμης ή φιλοσοφίας, είναι και τα δύο: και να διατηρηθεί η ζωή, και να έχει την υψηλότερη δυνατή ποιότητα. Αυτό βέβαια θα μας φέρει κάποια στιγμή στο σταυροδρόμι όπου η διατήρηση της ζωής γίνεται εις βάρος της ποιότητας (και το αντίθετο), οπότε οι δύο αυτοί στόχοι, τότε, γίνονται αντιφατικοί. Η απάντηση μου, σαν γενικότητα, είναι "ποιότητα", άρα ευθανασία. Είναι όμως τόσο απλό;
Η θέση μου σε αυτή την ανάρτηση είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το δίλημμα που αντιμετωπίζει ένα κομπιούτερ όταν το ρωτάμε αν ένας άνθρωπος έχει αρχίσει να φαλακρώνει. Εμείς οι άνθρωποι θα ρίξουμε μια ματιά και θα πούμε, Ναι! άρχισε να φαλακρώνει! Το κομπιούτερ όμως χρειάζεται τον αριθμό του πόσες τρίχες είχε στο κεφάλι του ο άνθρωπος όταν είχε σε μια στιγμή της ζωής του τις περισσότερες τρίχες στο κεφάλι, σε πιο ακριβές σημείο της φαβορίτας οι τρίχες θεωρούνται μαλλιά αντί για γένια, και πόσο ακριβές ποσοστό τοις εκατό τριχών αντιπροσωπεύει την αρχή της έννοιας "φαλακρώνει".
Σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να πούμε, "άααα... τούτος εδώ, μου φαίνεται, καλύτερα πια να αναπαυθεί". Συμφωνούμε όλοι πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό. Κάποιος πρέπει να νομοθετήσει συγκεκριμένες παραμέτρους. Κάποιος πρέπει να αποφασίσει αν ένα συγκεκριμένο άνθρωπο θα τον αφήσουμε να ακολουθήσει τη φυσική πορεία προς τον θάνατο χωρίς περεταίρω βοήθεια της επιστήμης, ή ακόμα αν θα κάνουμε βήματα για να δώσουμε τέλος στην ζωή του. Όσον αφορά οποιοδήποτε είδος ευθανασίας, η απόφασή μας πρέπει να βασίζεται σε συλλογισμούς και ακριβή στοιχεία όπως θα ζητούσε και ένα κομπιούτερ.
Εν αντιθέσει με την έκτρωση, που συμφωνούμε, εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πριν πάρα πολύ σκέψη (όχι εμείς οι δύο αλλά οι άνθρωποι γενικότερα). Και στην ανάρτησή μου κρούω δύο κώδωνες κινδύνου. Ο πρώτος, συμβολικός και μεταφορικός, είναι πόσο εύκολα λέμε ότι ο όρκος που παίρνουν πολλοί γιατροί δεν θεωρείται "σοβαρός" ή επίκαιρος και τον πήρανε για τα μάτια. Ο δεύτερος κώδωνας είναι ότι για να απαντηθεί η ερώτηση της ευθανασίας, αργά ή γρήγορα, κάποιος ασθενής γιατρός ή συγγενής πρέπει να παίξει τον παντογνώστη.
Δεν έχω τελική απάντηση και φοβάμαι ότι η μόνη ημι-τελική απάντηση θα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει αντικειμενικά.
Μιλώντας για μένα, εκτός από τις δύο φορές που αποφάσισα τι θα έκανα και τι θα κάνω αν ένα έμβρυο δεν είναι φυσιολογικό, και η απόφαση πρέπει να είναι έκτρωση, η ζωή μου έδωσε και δύο ευκαιρίες κατά τις οποίες έπρεπε να αποφασίσω για την ευθανασία της μητέρας μου. Την πρώτη φορά οι γιατροί την περίμεναν να φύγει άμεσα, αλλά κρατώντας την στη ζωή τελικά ξύπνησε, γύρισε σπίτι και έζησε άλλους έξι μήνες με πόνο αφόρητο, λέγοντας μου όμως "ωραία είναι η ζωή, ότι κι αν είναι". Την δεύτερη φορά διάλεξα και πάλι να την κρατήσω στη ζωή, μετά όμως από 30 μέρες διασωλήνωσης, έφυγε.
Καπετάνιε, καλώς ήλθες, και χαίρομαι κι εγώ που τα λέμε!
Πάντα αγαπητέ μουΑθεόφοβε, σ' ευχαριστώ: και βέβαια είναι εκλογή του νέου γιατρού ο όρκος. Η ερώτησή μου είναι, υποθέτω ακαδημαϊκή, ως προς το πόση βαρύτητα τύπου αυτοσεβασμού δίνει στον όρκο ένας γιατρός που διάλεξε να τον έχει πάρει, όταν η ζωή και οι γνώσεις του τον κάνουν να πιστεύει ότι δεν πρέπει να τον τηρεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες είναι τελετουργικό, άρα άνευ ουσιαστικής σημασίας. Και ο όρκος ενός μάρτυρα σε δικαστήριο είναι τελετουργικός, εφ' όσον ο μάρτυς δεν πιστεύει στην οντότητα στην οποία ορκίζεται. Μπορεί δηλαδή ο μάρτυρας να δώσει την κατάθεσή του χωρίς να αισθάνεται δεσμευμένος από τον τελετουργικό και άνευ αντικρίσματος όρκο που πήρε, μια που τα 80% των ανθρώπων στην αίθουσα του δικαστηρίου πιστεύουν πως κανένα βιβλίο καμιάς θρησκείας δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα. Κι αν ζητήσει ο μάρτυρας βιβλίο αστροφυσικής ποιός αποφασίζει ποιανού συγγραφέα.
Τελετουργικό κι αυτό δηλαδή, άρα άνευ πραγματικής δεσμεύσεως.
ESKARINA, καλησπέρα! Και βέβαια, καλά κατάλαβες τι προσπαθώ να πω, κι εγώ συμφωνώ με το ότι κι αν η πνευματική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να βλέπει καθαρά, σε αυτή την κατάσταση θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του, κατά πάσα πιθανότητα. Και σε αυτό το "κατά πάσα πιθανότητα" σκαλώνω εγώ, κι αν ακόμη αυτό αντιπροσωπεύει ένα μόνο δευτερόλεπτο αλλαγής γνώμης πριν τον θάνατο. Και για αυτό συνιστώ περισσότερη προσοχή για όταν την ευθύνη την μοιράζεται και ένας "βοηθός".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πλευρά του Γιατρού αλλά και της πολιτείας, πιστεύω ότι και στην περίπτωση ασθενούς σε τελικό στάδιο ή κώμα αλλά και στην περίπτωση αυτοκτονίας, υπάρχει ακαδημαϊκά λόγος ουσιαστικός να σκεφτεί κανείς την ευθανασία. Και, όπως λες είναι υποκειμενικό, ανά γιατρό και περίπτωση. Δεν τίθεμαι εναντίων, αλλά, απλώς υπογραμμίζω ότι είναι υποκειμενικό και ανά περίπτωση. Θα δεχτώ την αρχή της ευθανασίας ανά συγκεκριμένη περίπτωση αν ο γιατρός που την προτείνει πει "η γνώμη μου είναι...". Αν πει "Το σωστό είναι...", τότε δεν θα τον δεχτώ αυτόν τον γιατρό. Βγάζει νόημα αυτό που έγραψα τώρα;
Αλλά τώρα πετυχαίνεις τον στόχο στο κέντρο λέγοντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το νομικό σκέλος της! Η τελευταία σου αυτή παράγραφος με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και λέω μακάρι να μπορούσα να τα είχα διατυπώσει κι εγώ ακριβώς έτσι.
Το δε τέλος, ρομαντικό ίσως, είναι το πλέον ανθρώπινο κλείσιμο των σκέψεων του σχολίου σου γιατί δεν ξεχνά ότι είμαστε πράγματι τίποτα λιγότερο, ή περισσότερο, από άνθρωποι, των οποίων η ζωή και ο θάνατος παίρνουν πρόσωπο και υφή στην ψυχή. Όχι μόνο στην καρδιά ή μόνο στο μυαλό.
Μια παρατήρηση. Ο γιατρός ΔΕΝ έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει αν ο ασθενής του δεν έχει ελπίδες επιβίωσης. Θεωρητικά ο ασθενής έχει πάντα ελπίδες. Αυτό που συμβαίνει στη πράξη είναι πως ο γιατρός λαμβάνει τις αποφάσεις του διαισθητικά βασιζόμενος στην ατελή εμπειρία που έχει αποκτήσει αντιμετωπίζοντας περιορισμένο αριθμό περιστατικών. Δηλαδή δεν συμπεριφέρεται σαν τη μηχανή (στην οποία πολύ εύστοχα αναφέρθηκε ο Δημήτρης) αλλά ούτε και σαν το μαθηματικό που προσπαθεί να επιλύσει ένα άλυτο μαθηματικό πρόβλημα. Οι αποφάσεις του γιατρού λαμβάνονται στην αμυγδαλή και όχι στο neocortex - μιλάμε δηλαδή για gut feelings. Η ιατρική επιπλέον βρίσκεται ακόμα σε μεσαιωνικό στάδιο - στη rule-of-thumb era (τρομερό breadth αλλά lack of depth and generality). Δηλαδή πολύ "knowing" (από recorded facts που περνάνε από γενιά σε γενιά) αλλά λίγο understanding. Τα περιθώρια λάθους του γιατρού είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι νομίζουμε. Ο ιατρός συνεπώς δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Θεό (ή τη φύση) στην απόφαση της ζωής ή του θανάτου.
ΑπάντησηΔιαγραφήEpanechnikov, ακριβώς αυτό πιστεύω και εγώ όπως απήντησα λίγο παραπάνω και στον Καπετάνιο και την ESKARINA.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την παρατήρηση σου κλείνεις τον κύκλο του συλλογισμού της ανάρτησης, ο οποίος προσπαθεί να εικονογραφήσει το γεγονός ότι όλο αυτό το θέμα βασίζεται σε υποκειμενικές κρίσεις βασισμένες σε εμπειρία και γνώμη, και χαρακτήρες ανθρώπων, όχι σε γεγονότα ή γνώσεις, και απλά πιστεύω ότι πρέπει να δίνουμε το πρέπον βάρος σε αυτή την πραγματικότητα αντί να πιστεύουμε ότι λέμε κάτι το αντικειμενικά σωστό, ή ότι ο γιατρός αντιπροσωπεύει κάτι το υπεράνω αμφιβολίας. Και, τότε, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οποιαδήποτε ευθανασία δεν είναι στο τέλος και δολοφωνία;
Ιδίως στην Ελλάδα είναι μέρος της λαϊκής συνείδησης να έχει ο κόσμος ένα δέος στους γιατρούς, επιτρέποντας έτσι στους γιατρούς να φέρονται με ένα τρόπο διαφορετικό από ότι έχω συναντήσει εγώ τουλάχιστον στην Αγγλία και ΗΠΑ.
"Αν πει "Το σωστό είναι...", τότε δεν θα τον δεχτώ αυτόν τον γιατρό."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά Δημήτρη. Ο παραπάνω ισχυρισμός θα μπορούσε να ειπωθεί μόνο από απαίδευτο.
Θεωρώ πως το θέμα που συζητάμε είναι καθαρά ηθικό. Συνεπώς δεν νομίζω πως έχει νόημα να αναφερόμαστε στις (βάσιμες ή μη) εικασίες ή τη γνώμη των επιστημόνων. Αλλά ας υποθέσουμε πως έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως (παρά την άγνοια μας) η ευθανασία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Ποια είναι η λογική που επιβάλλει η συγκεκριμένη πράξη να γίνεται αποκλειστικά από επαγγελματίες οι οποίοι υποτίθεται πως υπηρετούν την ανθρώπινη υγεία; Για ποιο λόγο, λόγου χάρη, να μη δίνεται η δυνατότητα στον απελπισμένο να φύγει από τα χέρια του καλύτερου του φίλου;
Epanechnikov, αυτή ήταν η κεντρική σκέψη με την οποία άρχισα να γράφω, ότι είναι θέμα ηθικής, και για αυτό άρχισα με το θέμα του ότι κάποιος παίρνει ένα όρκο, αντί να αρχίσω με άποψη "επιστημονική" που θα την θεωρούσα, σ' αυτή την περίπτωση" τουλάχιστον αμφισβητούμενη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, πολύ σωστά λες: "Ποια είναι η λογική που επιβάλλει η συγκεκριμένη πράξη να γίνεται αποκλειστικά από επαγγελματίες οι οποίοι υποτίθεται πως υπηρετούν την ανθρώπινη υγεία"
Αυτό κρυβόταν πίσω από την απλοϊκή μου αναφορά στον "όρκο" ο οποίος υποτίθεται ότι εστιάζει στην διατήρηση της ζωής.
Γι αυτό και σε μια από τις απαντήσεις μου πρότεινα, μόνο λίγο αστειευόμενος, ότι οι γιατροί που θα ασχολούνταν με την ευθανασία θα έπρεπε να φοράν κάποιο αναγνωρίσιμο σύμβολο, όπως ένα περιβραχιόνιο. ...αλλιώς, το πρόγραμμα του πρωινού γιατρού: 10:00 ΠΜ: εγχείρηση να σώσουμε τον κύριο Τάδε. 11:30 PM: Ευθανασία του κυρίου Δείνα. Κάτι δεν στέκεται καλά με αυτή την εικόνα...
Δημήτρη δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι ιατροί που ασχολούνται ήδη με την ευθανασία. Ο "θεράπων" ιατρός ενός εξαιρετικά αγαπητού μου προσώπου αποκρίθηκε στις ερωτήσεις της αδελφής μου λέγοντας πως θα έπρεπε να ευχόμασταν ο (χτυπημένος από εγκεφαλικό αλλά fully conscious) ασθενής του να είχε πεθάνει (για να μη φάμε το σκατό με το κουτάλι μάλιστα!!!). Αργότερα με τις πράξεις του οδήγησε (ή επιτάχυνε) σε αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήEpanechnikov λυπάμαι τόσο πολύ όταν ακούω τέτοια περιστατικά, τα οποία κρέμονται μόνο από τον χαρακτήρα ενός οποιουδήποτε γιατρού που θα εκφέρει αψυχολόγητα γνώμη, ή ακόμα χειρότερα θα προβεί σε ενέργειες οι οποίες θα φέρουν το αποτέλεσμα που θεωρεί εκείνος εν τη "σοφία" του "σωστό" -κι αν ακόμα το αποτέλεσμα έρθει όχι μέσω πράξεων αλλά έλλειψης αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και υιοθετώ ιδιαίτερη προσοχή όταν σε συνομιλία με γιατρό αντιλαμβάνομαι ότι έχει μετατρέψει το λειτούργημα σε δρουιδικό επάγγελμα.
Είναι μεγάλο, αλλά αν έχεις χρόνο μπορείς να διαβάσεις ένα μέρος της σχετικής εμπειρίας μου στην ανάρτησή μου http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/05/blog-post_20.html
Epanechnikov, αν ήμουν εγώ στη θέση ασθενούς που επιθυμεί την ευθανασία, θα προτιμούσα να με βοηθήσει ένας γιατρός, ώστε να είναι πιο σίγουρο ότι θα πετύχω το αποτέλεσμα. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Θεωρώ ότι είναι πολύ εγωιστικό και σκληρό να ζητήσεις από έναν άνθρωπο που σε αγαπά να σε βοηθήσει να πεθάνεις. Αν μπορώ θα το κάνω μόνη μου, αν όμως όχι, δεν θέλω να επωμιστεί κάποιος που με αγαπά αυτό το φορτίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήESKARINA, το σκεφτόμουνα κι εγώ αυτό που είπε ο Epanechnikov. Πρέπει να πω ότι συμφωνώ μαζί σου. Όμως το σκεπτικό του Epanechnikov με έκανε να ξανασκεφτώ το κατά πόσον είναι δουλειά γιατρού η ευθανασία. Το να σώζει μια ζωή το πρωί και να παίρνει μια ζωή το απόγευμα θα μπέρδευε και τον δυνατότερο γιατρό. Πράγμα που μας επιστρέφει σε όλον τον παραπάνω προβληματισμό...
ΑπάντησηΔιαγραφήEskarina γιατί την ευθανασία να τη κάνει ο ιατρός και όχι κάποιος επαγγελματίας ψυχοβγάλτης/δήμιος ή όποιος άλλος επιθυμεί ο ασθενής (για τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί); Τη πρόταση αφαίρεσης της ζωής από φίλο δεν την ανάφερα τυχαία. Κάποιο πρόσωπο που θα σε αγαπούσε στον ίδιο σχεδόν βαθμό με εκείνον που αγαπάς εσύ τον εαυτό σου δεν θα έπαιρνε την απόφαση χωρίς να σκεφτεί διεξοδικά τις πιθανές επιπτώσεις της πράξης του (σε αντίθεση με τον επαγγελματία). Σε καμία περίπτωση δεν θα επιθυμούσε να προκαλέσει το κακό σε πιστό του φίλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη λυπάμαι πραγματικά για τον τρόπο που έχασες του γονείς σου. Ελπίζω η οργή να έχει σβήσει πλέον μέσα σου.
Βλέπω η συζήτηση έχει προχωρήσει πολύ. Το ζήτημα είναι αν έχει το δικαίωμα το άτομο να αφαιρέσει μέσω τρίτου τη ζωή του ή του επιτρέπεται να δώσει σχετική εντολή όσο ακόμη είναι ζωντανός. Η Ηθική και η Νομική στην ουσία πρέπει να απαντήσουν σε τούτο, αν δηλαδή αναγνωρίζουν τέτοιο ατομικό δικαίωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήEpanechnikov, σ' ευχαριστώ. Η οργή είναι η τελευταία ανάμνηση των γωνιών μου και σιγά-σιγά σβήνει, αλλά, κάθε παραλληλισμός που βρίσκεται μπροστά μου στη ζωή δεν την αφήνει να πεθάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζήτησή σου με την ESKARINA συγκλίνει τελικά, μάλλον, στην άποψη ότι χρειάζεται μια ξεχωριστή ειδικότητα. Γιατί, αν η κοινωνία και η πολιτεία, αλλά και οι ίδιοι οι γιατροί, έλεγαν ποτέ ότι ο παθολόγος, φερ' ειπείν, μπορεί και να θεραπεύει και να βοηθά σε ευθανασία, τότε, εμένα τουλάχιστον, κάτι δεν θα μου πήγαινε με την εικόνα. Και στο τέλος, μια τέτοια "ειδικότητα" τι είναι; δήμιος. Εκτελεστής. Βοηθά να διατηρήσει ο ασθενής μια ποιότητα ζωής με το να σταματήσει την ζωή.
Δήμο, όχι ακριβώς: το άτομο νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι έχει κάθε δικαίωμα να θέλει ότι θέλει, ακόμα και την αφαίρεση της ζωής του από τρίτο. Το ερώτημα είναι τι υποχρεώσεις και σκέψεις και ηθική έχει ο τρίτος, ο οποίος και θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι ο πελάτης του δεν θα αλλάξει γνώμη ένα δευτερόλεπτο πριν πεθάνει, όταν θα είναι αργά!