Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Φύση













Ήμουνα από τους λίγους ανθρώπους, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος, που έκανε μία ώρα να οδηγήσει το νοικιασμένο αυτοκίνητό του από το διεθνές αεροδρόμιο του Ντένβερ, Κολοράντο, στο γραφείο των πελατών του, και εννέα έως δέκα ώρες να οδηγήσει από το γραφείο πίσω στο αεροδρόμιο. Ο λόγος ήταν ότι το γραφείο εκείνης της εταιρείας 600 τυχερών υπαλλήλων βρισκόταν μέσα στους λόφους, στους πρόποδες εκείνου του μεγαλείου που λέγεται Βραχώδη Όρη. Βγαίνοντας από το παρκινγκ για να γυρίσω στο αεροδρόμιο είχα δύο εκλογές: Να πάω αριστερά, ή να πάω δεξιά. Αριστερά θα με έβγαζε στον αυτοκινητόδρομο και το αεροδρόμιο μια ώρα αργότερα. Δεξιά θα με έβαζε στο Φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον, θα με ανέβαζε στο πάρκο του Έστε, και από εκεί μέσα από τα περάσματα, τις κορυφές και τα φαράγγια, νότια προς τον άλλον αυτοκινητόδρομο, και ανατολικά προς το αεροδρόμιο, εννέα-δέκα ώρες αργότερα.

Φυσικά, πάντα πήγαινα δεξιά, έξω από το παρκινγκ του γραφείου.

Την πρώτη φορά καθυστέρησα είκοσι λεπτά ψάχνοντας μαγαζί να αγοράσω ένα CD  του Τζων Ντένβερ με το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι. Γιατί, δεν μπορείς να μπεις μέσα στα Βραχώδη Όρη για πρώτη φορά χωρίς να τραγουδάς το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι.

Εκείνη την πρώτη φορά, ήταν χειμώνας. Είχε χιόνια και πάγο. Και, το φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον κατεβάζει από τις κορυφές τα κρύα και γάργαρα νερά του χείμαρρου Μπιγκ Τόμσον που αφρίζουν ανάμεσα στις πέτρες καθώς το ποτάμι-χείμαρρος τρέχει προς τις μεγάλες πεδιάδες των Σαϋέν και των Κρόου, και των Σιού.

Εκείνη την πρώτη φορά, ανεβαίνοντας μέσα από το φαράγγι, μέσα στα χιόνια, τον πάγο, τον γαλανό μεγάλο ουρανό και τα ψηλά βράχια σαν τείχη γύρω μου, έβλεπα το ποτάμι να τρέχει ακατάπαυστο και δεν μπόρεσα... ως νέος Τζερεμάϊα Τζόνσον σταμάτησα το μάστανγκ μου αποφασισμένος να δροσιστώ.

Έκανα περίπου δεκα πέντε λεπτά να κατέβω μέσ' το χιόνι τα βράχια από τον δρόμο στο ποτάμι και όταν έφτασα το μόνο που ήθελε η ψυχή μου ήταν να γονατίσω και να πιώ νερό και να ρίξω το νερό στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου. Αλλά το τελευταίο κομμάτι, τα τελευταία μέτρα ήταν καλυμμένα από τόσο πάγο και γλιστερούς βράχους που ακόμα κι εγώ, που ποτέ δεν σταμάτησα μπροστά σε τίποτα, σταμάτησα γιατί ήμουνα σίγουρος ότι θα με μαζεύανε οι Σαϋέν και οι Κρόου, και οι Σιού κάτω στις μεγάλες πεδιάδες που θα έφερνε το κουφάρι μου ο Μπιγκ Τόμσον σε καμιά δυό μέρες. Και χωρίς να πιώ νερό ανέβηκα την πλαγιά στο αυτοκίνητο και συνέχισα...


Όταν γύρισα στην Βοστώνη διηγήθηκα από το τηλέφωνο στους πελάτες μου πως και δεν κατάφερα να πιω νερό από τον Μπιγκ Τόμσον... και εκείνοι είπαν Δόξα τον θεό (Praise the Lord!) γιατί, μου είπανε, το νερό δεν πίνεται! Παρά πάνω στο βουνό, στο ίσωμα, στου Έστε, έχει Μους (Αμερικανικά Ελάφια), λέει, που κάνουνε κακά τους στον ποταμό!

Κι έτσι, όλα τα επόμενα χρόνια, άνοιξη, χειμώνα, καλοκαίρι, που έμπαινα στο φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον και έβλεπα τα γάργαρα νερά, σκεφτόμουνα τα ελάφια και τα βουβάλια που κάνανε κακά τους παραπάνω στο ίσωμα, και έπινα μια γουλιά από την κόκα κόλα μου...

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι πηγαίνοντας αριστερά φτάνεις στον προορισμό σου γρήγορα, ξεφεύγοντας από την φύση, πηγαίνοντας όμως δεξιά, φθάνεις με τον τρόπο που εσύ θέλεις, αρκεί να προσέχεις να μην πιείς κακά.

Βέβαια όταν στρίβεις δεξιά, εκεί, ψηλά, μαθαίνεις ότι στο τέλος είσαι ένα με την φύση και ότι όλη η ζωή, και όλοι οι άνθρωποι και η φύση, είναι μιά οικογένεια. Μέχρι να γυρίσεις στις πεδιάδες και να δεις πόσοι δεν το ξέρουν...






Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι πέντε χρόνια αργότερα, από τον Ιούνιο του 2005.




















6 σχόλια:

  1. χαχαχαχα εσύ έπρεπε να φτάσει μέχρι το κολοράντο για να φωτογραφήσεις ελάφια;;;;

    Εμάς μας ήρθανε στην αυλή μας προχθες το βράδυ!

    Κατοικημένη περιοχή του κερατά και όμως έσκασαν μύτη δυο ελαφάκια για φαγητό φρέσκο χορταράκι και παιχνίδια...Μετά έριξαν κι έναν ύπνο...Χαλαρά!

    Έχει παραγίνει το κακό με τα ελάφια πάντως...Είναι κίνδυνος θάνατος στους δρόμους. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχουμε υπερπληθυσμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπααα... ελάφια ερχόντουσαν συνέχεια και στον κήπο μας δίπλα στον ωκεανό στην Μασαχουσέτη. Ελάφια βέβεια, όχι Moose, και σίγουρα οχι Buffalo... αυτά τα βρίσκεις στο midwest. Βέβαια άλλο να τα βρίσκεις στο δικό τους φυσικό περιβάλλον, στο 2 και
      3 και 4.000 μέτρα... Μετά από τις κάτω φωτογραφίες πήγαμε καλεσμένοι και σε ένα ντόπιο αυθεντικό ρόντεο στο Γκράντμπυ!!

      Υπερπληθυσμός στα ανατολικά υπάρχει από δεκαετία...

      Τι ωραιότερο :-)

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Δημήτρη,

    Διαβάζοντας το κείμενο μου δημιουργήθηκαν τα παρακάτω ερωτήματα:

    α) Τα ελάφια εκεί πέρα κάνουν τα κακά τους μέσα στο (ορμητικό) ποτάμι;
    β) Πόσα ελάφια τελικά θα πρέπει να υπάρχουν, ώστε κάνοντας τα κακά τους μέσα στο ποτάμι ή έστω γύρω από το ποτάμι, αυτό να μολύνεται; Και τι στο καλό τρώνε τα έρμα τα ελάφια ώστε τα κακά τους να είναι τόσο μολυσμένα; Κακά ελαφιών είναι όχι κροκοδείλων.
    γ) Το νερό που πίνουμε στις αστικές περιοχές να είναι πιο υγιεινό από εκείνο των ποταμιών στα Βραχώδη όρη, έστω και με κακά ελαφιών;
    γ) Τα ζώα σε άλλες περιοχές, τα οποία ζουν σε παραποτάμιες περιοχές, που ακριβώς κάνουν τα δικά τους τα κακά και γιατί εκεί το νερό μπορεί να θεωρείται πόσιμο; π.χ. αν πιω νερό από τον Βοϊδομάτη στην Ήπειρο, λες να πάθω κάτι από τα κακά των αρκούδων;
    δ) Τελικά τι είναι καλύτερα; να πας αριστερά ή να πας δεξιά; Κι αν από δεξιά γλυτώσεις τα κακά των ελαφιών, μήπως από αριστερά πέσεις πάνω στα κακά κανενός βύσσωνα; Μήπως αν πας ευθεία γλυτώσεις τα κακά και βρεθείς στον Ειρηνικό να κάνεις το μπανάκι σου στο Μαλιμπού;

    ...λέγεται και burnout νομίζω, μη δίνεις σημασία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστές ερωτήσεις αγαπητέ μου Τζων Μπόη, καθώς έρχεται στο μυαλό η εικόνα εκατοντάδων ελαφιών, moose, και βουβαλιών, στις δύο όχθες, με τα οπίσθια γυρισμένα στα άγρια νερά, να τα μολύνουν ασύδοτα! Η αλήθεια είναι ότι οι εκτάσεις και οι πληθυσμοί άγριας ζωής εκεί πάνω είναι πέρα από τα νούμερα που έχουμε συνηθίσει εις τας Ευρώπας, αλλά το σενάριο είναι όντως τραβηγμένο από τα μαλλιά (ή τις τρίχες, αναλόγως). Νομίζω ότι οι φίλοι μου στις πεδιάδες εννοούσαν ότι ο Μπιγκ Τόμσον περνά από τον τουριστικό και αγροτικό συνοικισμό του Έστε, οπότε όλο και κάτι θα βρισκόταν μέσα στα νερά... και πράγματι, οι ρέηντζερς εκεί πάνω προειδοποιούν εγγράφως τους μοδέρνους Τζερεμάια Τζόνσον να προσέχουν τι βάζουν στο στόμα τους...

      Πάντως σε άλλες φορές, με άλογα στα βουνά, ψηλότερα, σταματούσαμε συχνά σε μικρούς χείμαρρους και ρυάκια και δροσιζόμασταν καταλλήλως, και ήπιαμε γάργαρο νερό καθώς πίναν και τα άλογα. Και βρέχαμε και την μπαντάνα μας πριν την ξαναδέσουμε γύρω από τον λαιμό.

      Στην Μαλιμπού, πάλι, κάνουν κακά τους καρχαρίες, αλλά εκεί τουλάχιστον είναι αλατισμένο το νερό... :-)

      Καλημέρα!!
      Don't worry about the burnout... just reboot!

      Διαγραφή
  3. Την καλημέρα μου από την πολύπαθη ...μολυσμένη Αθήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή