Φύση

Ήμουνα από τους λίγους ανθρώπους, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος, που έκανε μία ώρα να οδηγήσει το νοικιασμένο αυτοκίνητό του από το διεθνές αεροδρόμιο του Ντένβερ, Κολοράντο, στο γραφείο των πελατών του, και εννέα έως δέκα ώρες να οδηγήσει από το γραφείο πίσω στο αεροδρόμιο. Ο λόγος ήταν ότι το γραφείο εκείνης της εταιρείας 600 τυχερών υπαλλήλων βρισκόταν μέσα στους λόφους, στους πρόποδες εκείνου του μεγαλείου που λέγεται Βραχώδη Όρη. Βγαίνοντας από το παρκινγκ για να γυρίσω στο αεροδρόμιο είχα δύο εκλογές: Να πάω αριστερά, ή να πάω δεξιά. Αριστερά θα με έβγαζε στον αυτοκινητόδρομο και το αεροδρόμιο μια ώρα αργότερα. Δεξιά θα με έβαζε στο Φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον, θα με ανέβαζε στο πάρκο του Έστε, και από εκεί μέσα από τα περάσματα, τις κορυφές και τα φαράγγια, νότια προς τον άλλον αυτοκινητόδρομο, και ανατολικά προς το αεροδρόμιο, εννέα-δέκα ώρες αργότερα.

Φυσικά, πάντα πήγαινα δεξιά, έξω από το παρκινγκ του γραφείου.

Την πρώτη φορά καθυστέρησα είκοσι λεπτά ψάχνοντας μαγαζί να αγοράσω ένα CD  του Τζων Ντένβερ με το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι. Γιατί, δεν μπορείς να μπεις μέσα στα Βραχώδη Όρη για πρώτη φορά χωρίς να τραγουδάς το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι.

Εκείνη την πρώτη φορά, ήταν χειμώνας. Είχε χιόνια και πάγο. Και, το φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον κατεβάζει από τις κορυφές τα κρύα και γάργαρα νερά του χείμαρρου Μπιγκ Τόμσον που αφρίζουν ανάμεσα στις πέτρες καθώς το ποτάμι-χείμαρρος τρέχει προς τις μεγάλες πεδιάδες των Σαϋέν και των Κρόου, και των Σιού.

Εκείνη την πρώτη φορά, ανεβαίνοντας μέσα από το φαράγγι, μέσα στα χιόνια, τον πάγο, τον γαλανό μεγάλο ουρανό και τα ψηλά βράχια σαν τείχη γύρω μου, έβλεπα το ποτάμι να τρέχει ακατάπαυστο και δεν μπόρεσα... ως νέος Τζερεμάϊα Τζόνσον σταμάτησα το μάστανγκ μου αποφασισμένος να δροσιστώ.

Έκανα περίπου δεκα πέντε λεπτά να κατέβω μέσ' το χιόνι τα βράχια από τον δρόμο στο ποτάμι και όταν έφτασα το μόνο που ήθελε η ψυχή μου ήταν να γονατίσω και να πιώ νερό και να ρίξω το νερό στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου. Αλλά το τελευταίο κομμάτι, τα τελευταία μέτρα ήταν καλυμμένα από τόσο πάγο και γλιστερούς βράχους που ακόμα κι εγώ, που ποτέ δεν σταμάτησα μπροστά σε τίποτα, σταμάτησα γιατί ήμουνα σίγουρος ότι θα με μαζεύανε οι Σαϋέν και οι Κρόου, και οι Σιού κάτω στις μεγάλες πεδιάδες που θα έφερνε το κουφάρι μου ο Μπιγκ Τόμσον σε καμιά δυό μέρες. Και χωρίς να πιώ νερό ανέβηκα την πλαγιά στο αυτοκίνητο και συνέχισα...

Όταν γύρισα στην Βοστώνη διηγήθηκα από το τηλέφωνο στους πελάτες μου πως και δεν κατάφερα να πιω νερό από τον Μπιγκ Τόμσον... και εκείνοι είπαν Δόξα τον θεό (Praise the Lord!) γιατί, μου είπανε, το νερό δεν πίνεται! Παρά πάνω στο βουνό, στο ίσωμα, στου Έστε, έχει Μους (Αμερικανικά Ελάφια), λέει, που κάνουνε κακά τους στον ποταμό!

Κι έτσι, όλα τα επόμενα χρόνια, άνοιξη, χειμώνα, καλοκαίρι, που έμπαινα στο φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον και έβλεπα τα γάργαρα νερά, σκεφτόμουνα τα ελάφια και τα βουβάλια που κάνανε κακά τους παραπάνω στο ίσωμα, και έπινα μια γουλιά από την κόκα κόλα μου...

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι πηγαίνοντας αριστερά φτάνεις στον προορισμό σου γρήγορα, ξεφεύγοντας από την φύση, πηγαίνοντας όμως δεξιά, φθάνεις με τον τρόπο που εσύ θέλεις, αρκεί να προσέχεις να μην πιείς κακά.

Βέβαια όταν στρίβεις δεξιά, εκεί, ψηλά, μαθαίνεις ότι στο τέλος είσαι ένα με την φύση και ότι όλη η ζωή, και όλοι οι άνθρωποι και η φύση, είναι μιά οικογένεια. Μέχρι να γυρίσεις στις πεδιάδες και να δεις πόσοι δεν το ξέρουν...

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι πέντε χρόνια αργότερα, από τον Ιούνιο του 2005.