Στην Nashville του Tennessee εκτός από το κέντρο της βιομηχανίας μουσικής Country (το Χόλυγουντ της μουσικής), υπάρχει και ο Παρθενώνας, σε ακριβείς διαστάσεις και λεπτομέρειες, σε ένα πάρκο. Ποιός να το φανταζότανε!Κοιτάχτε τώρα, λέμε, να το είχαμε φτιάξει εμείς εδώ, στο Ελληνικό (τα τετραγωνικά χιλιόμετρα του οποίου ακόμα σαπίζουν από το 2004 γιατί δεν εχουν αποφασίσει ακόμα ποιός θα φάει τα περισσότερα), να είχαμε κάνει ένα πάρκο Αρχαίας Ελλάδας με τα μνημεία μας, χτισμένα σαν χτες, να παίζουν Αρχαίους Έλληνες τα παιδιά των τουριστών, να τα επισκέπτονται τα σχολεία μας, να γίνονται διαλέξεις, διατριβές, έρευνες, και μερικά χιλιόμετρα παραπάνω να πηγαίνουν να βλέπουν το αληθινό... Αναπαραστάσεις της μάχης του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας κάθε Κυριακή το καλοκαίρι... Διαγωνισμοί ταχύτητας στο Φάληρο με τριήρεις για τους γεροδεμένους τουρίστες... πάρκο να μαθαίνουν τα παιδιά σπορ της αρχαίας Ελλάδας, και φαστφουντάδικα που σερβίρουν μόνο κουζίνα της Αρχαίας Αθήνας. Ηθοποιοί να απαγγέλουν σε τέσσερεις γλώσσες Πλάτωνα και Δημοσθένη... Και σουβενίρ, πουκάμισα, αγάλματα, αρχαία Ελληνικά παιδικά παιγνίδια... ενδυμασίες μόδας του Χρυσού Αιώνα στα μαγαζιά... Λούνα παρκ με λαβύρινθο και μινόταυρο μέσα, και κορδόνι να δούμε ποιος θα βρει τον μινόταυρο.Λέμε τώρα... αλλά καλύτερα να τον αφήσουμε τον Παρθενώνα στην ησυχία του εκεί που είναι: στο Nashville του Tennessee... Οι απόγονοι του Ντέηβι Κρόκετ τον χτίσανε το 1897 από ξύλο για την παγκόσμια έκθεση. Το 1920 ξαναχτίστηκε με μπετόν. Το εξωτερικό τελείωσε το 1925 και το εσωτερικό το 1931.Όχι, όχι... εμείς είμαστε σοβαροί άνθρωποι βρε αδελφέ! Όχι Αμερικανάκια!
Εμείς εδώ κάνουμε σοβαρή δουλειά, και έχουμε τον Παρθενώνα χρόοοοονια φίσκα με σκαλωσιές και γερανούς, και τον ξαναχτίζουμε κομμάτι-κομμάτι, με τα καινούργια κομμάτια άσπρα-άσπρα να φαίνονται διαφορετικά μπροστά στα αρχικά που είχαν απομείνει.
Και παράλληλα, καθώς κλέφτες αδειάζουν τα μουσεία από Ολυμπία και βάλε, εξουδετερώνοντας τον μοναδικό φρουρό με τα σπασμένα συστήματα ασφαλείας, εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα να επιστρέψουνε οι Άγγλοι τα αντικείμενα που τους πούλησαν νόμιμα οι Οθωμανοί -αλλά οι Άγγλοι μας λένε ποτέ την Κυριακή, και ούτε άλλη μέρα της εβδομάδας! Ο αγώνας συνεχίζεται καθώς οι τουρίστες φωτογραφίζουν σκαλωσιές, ο Παρθενώνας γίνεται καραγκιόζ μπερντέ για να "δένει" με την υπόλοιπη Αθήνα, και αν θέλετε να χαρείτε το μεγαλείο του Παρθενώνα όπως ήταν πριν 2.400 χρόνια, πηγαίνετε στην Nashville, στο Tennessee!
>
-------------
Δημήτρη καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίταξε τώρα...Παρθενώνας απαστράπτων και αψεγάδιαστος και γύρω γύρω φρεσκοποτισμένο γκαζόν με λιμνούλες, δεν μου κάνει και πολύ για Παρθενώνας και ουδεμία συγκίνηση θα ένιωθα βλέποντάς τον, όπως αδιάφορος στάθηκα και μπροστά στη θέα ενός αντίστοιχου δημιουργήματος στη Βαυαρία (Walhalla) ή του πανομοιότυπου πύργου του Άιφελ στη Σαγκάη, όχι ότι και ο αυθεντικός με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Ο Παρθενώνας είναι κάτι περισσότερο από μια τουριστική ατραξιόν, από μάρμαρα, από μια κατασκευή. Είναι εκεί τόσες εκατοντάδες χρόνια και τον έχουν αντικρύσει εκατομμύρια μάτια τουριστών και μη κι έχουν συγκινηθεί με αυτόν ακόμα περισσότεροι, οι τουρίσετς κι όλοι εμείς, μπορούμε να ζήσουμε και με τις σκαλωσιές, αν αυτό είναι για το καλό του μνημείου.
Προφανώς αυτές οι σκαλωσιές και οι πολύχρονες εργασίες έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης εκεί πάνω. Γίνεται μια προσπάθεια να αποκατασταθούν τα αρχαία μνημεία με σεβασμό στην ιστορία, αλλά και να αποκατασταθούν παλαιότερες ατυχείς παρεμβάσεις συντήρησης. Στο κάτω κάτω, αυτό το μνημείο είναι τοσο συναισθηματικά φορτισμένο που ακόμα και με τις σκαλωσιές προκαλεί δέος και ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με το "αντίστοιχο" στο Tennessee, το οποίο ας επικεντρωθεί καλύτερα στην παραγωγή burbon που άλλωστε ξέρει να το κάνει καλά.
Όσον αφορά την έκταση στο Ελληνικό, είναι μια από τις ντροπές της νεο-ελληνικής πραγματικότητας, αλλά η δημιουργία πάρκου Αρχαίας Ελλάδας πιστεύω ότι θα ήταν εντελώς κιτς και αισθάνομαι και ξένο προς τα ευρωπαϊκά γούστα, αν δεν θέλουν να το κάνουν πάρκο (που δεν θέλουν) ας το κάνουν πίστα της φόρμουλα 1 (που επίσης δεν θέλουν).
Πάντως ένας γνωστός μου Αμερικανός μου λέει συνέχεια, ότι αυτό το μέρος είναι το ιδανικό για το Λας Βέγκας της Ευρώπης...
...περί ορέξεως...
Να προσθέσω επίσης, ότι είναι σαφώς ντροπή για τον πολιτισμό μας οι κλοπές από τα μουσεία μας, αλλά προφανώς οι κλέφτες έχουν αναπτύξει προηγμένες τεχνικές ή έχουν τόσο χαλαρώσει τα μέτρα ασφαλείας, που καταφέρνουν να κλέψουν έργα τέχνης ακόμα κι από σύγχρονα μουσεία, όπως πολύ πρόσφατα από το μουσείο του Ρόττερνταμ, άσε που κι εκείνη η έρμη η "Κραυγή" του Μουνκ, μόνο στο δικό μου σπίτι δεν έχει μπει ακόμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα του πολιτισμού στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις σκαλωσιές στον Παρθενώνα και τις κλοπές στα μουσεία.
Το έλλειμμα πολιτισμού σήμερα θα το δεις στα ελληνικά νοσοκομεία, στα ελληνικά σχολεία, στην καθημερινότητα μας την ίδια.
Η αλήθεια είναι πως έχεις δίκιο αγαπητέ μου Τζων Μπόη, δεν συγκρίνεται το πραγματικό δέος του να στέκεσαι πάνω στην Ακρόπολη μπροστά στον Παρθενώνα, ή και να βλέπεις την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα από οπουδήποτε στην Αθήνα, με το να βλέπεις και να στέκεσαι γύρω και μέσα στην πιο τέλεια ρέπλικα. Δεν υπάρχει σύγκριση, ούτε την προτείνω -αφού και στο κείμενο είπα ότι τα αληθινά θα ήταν λίγα χιλιόμετρα μακριά.
ΔιαγραφήΚαι φυσικά δεν προτείνω σοβαρά το πάρκο Αρχαίας Ελλάδας, γιατί πιστεύω, και συμφωνώ, ότι η Ευρωπαϊκή (όχι μόνο Ελληνική) νοοτροπία δεν σηκώνει τέτοια. Για εδώ είναι πράγματι κιτς. Άλλωστε ακόμη και η Disneyworld κοντά στο Παρίσι απέτυχε.
Δεν βλάπτει όμως να βλέπει κανείς την μεγαλύτερη εικόνα, και αυτή είναι ότι όταν πας στα κιτς αυτά μέρη που φτιάχνουν στις ΗΠΑ περνάς καλά, αισθάνεσαι ωραία και χαίρεσαι να ξοδεύεις όσα χρήματα έφερες μαζί σου. Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι που έλεγαν κι εκείνοι που έχτισαν τον Παρθενώνα... Απλά έχει ενδιαφέρον, στην τελική, να βλέπουμε πόσο διαφορετικά πράττουν και αισθάνονται οι άνθρωποι σε διαφορετικές κοινωνίες και κουλτούρες, και να φανταζόμαστε έτσι χάριν του λόγου πως θα ήταν...
Βλέπεις πάντως και ο γνωστός σου ο Αμερικανός ήρθε στο σκεπτικό από την ίδια μεριά που "έπαιξα" κι εγώ. Αυτή η "μεριά" θεμελιώνεται σε τρία πράγματα: πρώτον την ευρηματικότητα όσον αφορά την διασκέδαση και δεύτερον τον τρόπο να βγουν λεφτά, και, τρίτον, ότι όλοι οι χώροι ανήκουν στην κοινωνία/κοινότητα/κοινό όφελος.
Υπάρχουν τόσα πράγματα στην Ευρώπη (και φυσικά στην Ελλάδα) που θεωρούνται προβλήματα, ή έχουν προβλήματα, και η Αμερικανική νοοτροπία θα έδινε λύσεις αμέσως, όσο κιτς και να ήτανε...
Το Ελληνικό, οπωσδήποτε είναι μια από τις (πληθυντικός) ντροπές της νεο-ελληνικής πραγματικότητας, και για μένα, προσωπικά, υποκειμενικά, είναι το τέλειο παράδειγμα για αυτό που έγραψα, ότι δεν έχει γίνει τίποτα γιατί ακόμα τσακώνονται ποιός θα φάει τα περισσότερα.
Όσο για την κατάσταση στον πραγματικό Παρθενώνα, που τον επισκέπτομαι με φίλους και οικογένεια που δεν είναι Έλληνες, μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ότι πολλοί μη-έλληνες επισκέπτες δεν ...θαυμάζουν την μεταχείριση του μνημείου όσο πολλοί Έλληνες :-) Είναι ενδιαφέρον να ακούει κανείς ειλικρινείς γνώμες ξένων, σε ιδιωτικές συζητήσεις, σχετικά με το πως βλέπουν την έμπρακτη, ή άπραγη, ή λυπηρή, κηδεμονία των μνημείων.
Όσο προηγμένοι και να ήταν οι κλέφτες, στις εφημερίδες διάβασα για έναν μόνο φρουρό στην Ολυμπία, και στην πινακοθήκη δεν δούλευαν οι κάμερες, οπότε δεν χρειαζόταν να ήταν και τόσο πολύ προηγμένοι οι κλέφτες :-)
Μιλάς πάρα πολύ σωστά όταν λες ότι πρέπει να κοιτάξουμε αλλού για να δούμε ένα πρόβλημα πολύ βαθύτερο και μεγαλύτερο... Πάρα πολύ σωστά.
...πάντως, το Ελληνικό, είτε Πάρκο Αρχαίας Ελλάδας (AncientWorld!), είτε Καζίνο (Philosopher's Luck), είτε Μεσογειακό Κέντρο Σπουδής Θαλάσσης και Ηφαιστειολογίας, είτε Διεθνές Κέντρο Εμπορίου Εγγύς Ανατολής, είτε Σιρκουί Ελληνικού Γκραν Πρι, θα μπορούσε να γίνει οτιδήποτε που θα προσήλκυε και ξένους και τρελά χρήματα...
ΔιαγραφήΘα συμφωνήσω ότι η Αμερικανική νοοτροπία θα έβρισκε λύσεις σε σχέση με τις ευρωπαϊκές παλινοδίες και αγκυλώσεις, αλλά το ζητούμενο είναι να βρούμε λύσεις για τις λύσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γνωστός μου Αμερικάνος είδε το Ελληνικό, μόνο ως ένα "προιόν" το οποίο θα αποφέρει κέρδη και μόνο κέρδη, αδιαφορεί για το αγαθό, αδιαφορεί για την απόδοση του χώρου στην κοινωνία. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το Λας Βέγκας είναι ανοικτό και προσβάσιμο στην κοινωνία, θα ήθελα να μου απαντηθεί για ποιά ακριβώς κοινωνία μιλάμε και με τι είδους χαρακτηριστικά, κι αν το Λας Βέγκας ή Disneyland θεωρούνται κοινωνικά αγαθά. Ακόμα και στην ελεύθερη Αμερική, η πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά είναι τόσο εύκολη όσο και η πρόσβαση στο Λας Βέγκας;
Αν τα σχόλια για την κατάσταση στον Παρθενώνα είναι απαξιωτικά, τότε θα ήθελα να ξέρω από ποιούς γίνονται και με ποια ιδιότητα.
Επαναλαμβάνω ότι δεν βλέπω τον Παρθενώνα ως τουριστική ατραξιόν, ακόμα και οι σκαλωσιές αυτές εμένα μου δημιουργούν ένα είδος ασφάλειας ότι εκεί πάνω υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται. Θα μπορούσα να δεχτώ με μεγαλύτερη ευκολία τα σχόλια τα οποία έχουν να κάνουν π.χ. με το κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων λόγω απεργιών ή την ανάρτηση κουρελο-πανώ πάνω στα μνημεία με πολιτικό περιεχόμενο με σκοπό τον φτηνό εντυπωσιασμό.
Πράγματι η Αμερικανική νοοτροπία βλέπει οτιδήποτε ως προϊόν. Εγώ προσωπικά συμφωνώ με αυτό τον τρόπο σκέψης γιατί έχω δει έμπρακτα ότι όταν τα προϊόντα αναπτύσσονται δημιουργούν δουλειές και εισόδημα που κατόπιν ενεργούν ευεργετικά για τα πράγματα που δεν είναι προϊόντα, όπως το να υπάρχουν λεφτά για το γήπεδο των παιδιών της πόλης, την κουζίνα δωρεάν φαγητού για τους φτωχούς κλπ., κλπ.
ΔιαγραφήΤα σχόλια δεν είναι αραιωτικά για τα μνημεία, προς θεού, αλλά, συχνά για τον τρόπο με τον οποίον κηδεμονεύονται τα μνημεία από τους κηδεμόνες. Η ιδιότητα με την οποία γίνονται τα σχόλια είναι η ιδιότητα του επισκέπτη, αλλά ανάμεσα στους επισκέπτες βρίσκεις και καθηγητές, και άνεργους, και επιχειρηματίες, και υπαλλήλους. Απλά οι διαφορετικοί τρόποι που βλέπουν το ίδιο πράγμα διαφορετικοί άνθρωποι...
Ο Παρθενώνας δεν είναι τουριστική ατραξιόν, όμως προσελκύει την πλειοψηφία των τουριστών :-)
Και πάλι, συμφωνούμε, βασικά :-)
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, την προηγούμενη απάντηση την έγραψα στα γρήγορα, λόγο βραδινού, και θέλω να προσθέσω κάτι...
Διαγραφή"Ανοικτό και προσβάσιμο στην Κοινωνία", όχι ακριβώς, γιατί τα πάντα προσπαθούν να τα πάρουν μεγάλες, μεγαλύτερες και μέγιστες εταιρείες, σε μια αλυσίδα τροφής -όμως υπάρχουν δύο δυνάμεις που κατά κάποιο τρόπο ζυγοσταθμίζουν μερικές φορές το κοινωνικό καλό, και αυτές είναι αφενός η εύκολη πρόσβαση του κοινού να ελέγξει τις εταιρείες, όταν το αποφασίσει, και αφ' εταίρου αυτό που ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση, ότι δηλαδή, η οικονομική και διοικητική δομή τω μικρών και μεγάλων πόλεων λειτουργεί στο να διοχετεύει στην κοινότητα/κοινωνία τα ευεργετήματα της ανάπτυξης των "προϊόντων".
Η πρόσβαση στο Βέγκας, ας πούμε, είναι εύκολη για τους επισκέπτες (καταναλωτές), αλλά η πρόσβαση της τοπικής περιφέρειας στα ευεργετήματα είναι αυτονόητη και χτισμένη μέσα στο "σύστημα".
Συμφωνώ ότι οι σκαλωσιές στον Παρθενώνα μας δίνουν και κάποια σιγουριά ότι κάποιος τον φροντίζει, αλλά ο βαθμός της σιγουριάς αυτής είναι και ευθέως συνδεδεμένος με την εμπιστοσύνη που εμπνέεται από εκείνους που τον φροντίζουν. Όπως μάλλον θα συμφωνήσεις, δεν υπάρχουν πολλές υπηρεσίες στην Ελλάδα που να μας εμπνέουν εμπιστοσύνη, και αν το συνδυάσεις αυτό με πείρα από άλλες υπηρεσίες σε άλλα μέρη οι οποίες εμπνέουν εμπιστοσύνη, η τελική αίσθηση δεν είναι, για μένα τουλάχιστον πολύ ενθαρρυντική. Απλά, σε μένα, υποκειμενικά και χωρίς χειροπιαστά στοιχεία υπέρ ή κατά, δεν δημιουργείται η ίδια εμπιστοσύνη που περιγράφεις εσύ. Και ίσως αυτό να είναι μια γενικότερη πραγματικότητα στην Ελλάδα: η έλλειψη εμπιστοσύνης στους ιθύνοντες...
Η δική μου ενστικτώδης αντίδραση όταν είδα στα νέα τους διαδηλωτές να κρεμάνε τα μεγάλα πανό στον βράχο, ήταν να σκεφτώ ότι χάθηκε μια ευκαιρία για τους ανθρώπους της Αθήνας να περάσουν ένα πραγματικό/αληθινό/σημαντικό μήνυμα στους τηλεθεατές των άλλων χωρών. Σκέφτηκα ότι σωστά μηνύματα γραμμένα σωστά σε ξένες γλώσσες, όχι πολιτικά αλλά ανθρώπινα γραμμένα θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένα σε μια ανθρωπιστική κρίση. Για μένα ήταν λάθος παρουσίαση λάθος μηνυμάτων, αλλά δεν διαφώνησα με την πράξη θεωρητικά...
σημ., στην προηγούμενη απάντηση, δεύτερη παράγραφο, "αραιωτικά" έπρεπε να γράφει "απαξιωτικά" :-)
Συμφωνώ με τον Τζον Μπου, απολύτως, ολα τα άλλα είναι όπως το είπες Αμερικανιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό μήνα
Καλή σου μέρα Μαρία και καλό μήνα!
ΔιαγραφήΚι εγώ συμφωνώ ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα. Και πράγματι είναι "αμερικανιές", με την έννοια του ότι θα τα έκαναν συγκεκριμένοι άλλοι και όχι εμείς, γιατί εμείς έχουμε την γνώμη μας, και την αισθητική μας, και την αίσθηση καλού-κακού η οποία ισχύει δίκαια για μας.
Το ενδιαφέρον που προτείνω είναι στην τελική, η ερώτηση της συνύπαρξης. Τώρα πια που δεν χρειάζεται ο μετανάστης δέκα μέρες με καράβι να πάει στην Αμερική, η επικοινωνία δεν χρειάζεται τρεις μήνες με αλληλογραφία, και ο Μάρκο Πόλο δεν χρειάζεται τέσσερα χρόνια να φτάσει την Κίνα, τώρα που πάμε για οχτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι... δεν έχουμε άλλη εκλογή από το να ζούμε σε πάρα πολύ κοντινή και άμεση ύπαρξη με όλους τους άλλους.
Οπότε, η συνύπαρξη βασισμένη σε θετικά αποτελέσματα, αντί για την αποστασιοποίηση πίσω από τα όλο και ασφυκτικότερα τείχη του καθενός, βασίζεται όχι στην αποδοχή των αξιών κανενός άλλου, αλλά στην παραδοχή του ότι όσο και οι αξίες μας να είναι σωστές για μας, εδώ, αντικειμενικά δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστές από τις αξίες κάποιου άλλου στον δικό τους τόπο.
Ότι, υπάρχει η επιλογή να πούμε εμείς ότι κάνουν "αμερικανιές", και να πούνε εκείνοι ότι κάνουμε "ελληνικούρες", ή η επιλογή του να κρατήσουμε μεν τις αξίες μας αλλά να προσθέσουμε και να βελτιώσουμε τα αποτελέσματά μας μαθαίνοντας από τους γύρω μας.
Αυτό πηγαίνει όχι μόνο στο συγκεκριμένο (ίσως αστείο) παράδειγμα του Πάρκου Αρχαίας Ελλάδας) αλλά πηγαίνει στο απλό και αναμφισβήτητο γεγονός ότι κάποια Αμερικανική νοοτροπία αυτή την στιγμή θα μπορούσε να μας βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές μας, σε οποιαδήποτε έκφραση της οικονομίας ή της κοινωνικής ζωής. Μπορούμε να πούμε, και θα έχουμε δίκιο: "όχι εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν σκεφτόμαστε έτσι". Αλλά στο τέλος θα μείνουμε με το ονόρε. Αδέκαροι. Και, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ήδη χάνουμε και τον τουρισμό που είχαμε...
Δηλαδή, απλά, ακαδημαϊκά, γενικά, ρωτάω μήπως υπάρχουν λύσεις σε περιοχές και σφαίρες που δεν φανταζόμαστε, και αν ναι, αν αξίζει να πεθάνουμε για να διατηρήσουμε αξίες που δεν μας βοηθάν...
Αν μιλάς για συνύπαρξη, συμφωνώ απολύτως, έτσι είναι τα πράγματα όπως τα περιγράφεις, αλλά ας κρατήσει ο κάθε λαός τις αξίες του και να αφομοιώσει τις αξίες του άλλου αν τον βελτιώνουν σαν άνθρωπο. Αλλά αν πρόκειται για αξίες που τον γυρίζουν πίσω και απο άποψη αισθητικής αλλά και νοοτροπίας, οχι δεν θα πάρω. Προτιμώ το ονόρε απο τα δολάρια. Και τον τουρισμό ασφαλώς και τον θελουμε αλλά όχι τουρισμό τύπου Λας Βέγκας με τις Πυραμίδες της Αιγύπτου και τον Παρθενώνα καζίνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό βράδυ φίλε μου.
Πράγματι μιλάω για συνύπαρξη, και συμφωνούμε σε αυτά, αλλά επίσης μιλώ και για κάτι άλλο, το οποίο θεωρώ θεμελιώδες για την μακροχρόνια επιτυχία οποιασδήποτε συνύπαρξης εφτά εκατομμυρίων ανθρώπων ή και μόνο δύο -άλλωστε η συνύπαρξη από δύο αρχίζει:
ΔιαγραφήΑπλά: Να κρατήσουμε τις αξίες μας (ίσως και να τις βελτιώσουμε με άλλες με τις οποίες συμφωνούμε), και, για τις αξίες με τις οποίες διαφωνούμε, ή δεν μας αρέσουν, να πούμε, όπως λες "δεν θα πάρω", αλλά, να σταματήσουμε πριν περάσουμε την ετυμηγορία ότι οι άλλες αξίες είναι "χειρότερες" ή "κακές" ή "λάθος". Νομίζω ότι πράγματι πρέπει να επιλέγουμε, αλλά, να μην πιστεύουμε ότι αυτό που επιλέγουμε είναι καλύτερο. Διαφορετικό, και το προτιμούμε, ναι. Καλύτερο όμως, και των άλλων χειρότερο, γιατί; Το ίδιο δεν μπορούν να πουν και οι άλλοι για μας; εκεί είναι που η συνύπαρξη διαλύεται. Όχι όταν κάνουμε πράγματα διαφορετικά από τους άλλους, αλλά όταν πιστεύουμε ότι τα δικά μας είναι αντικειμενικά καλύτερα από των άλλων. Το να είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι δεν σημαίνει ίδιοι. Το να μην βλέπουμε όμως την αντικειμενική ισότητα, και να εκφέρουμε άποψη ποιότητας, πάει αλλού, στην υποκειμενικότητα που δημιουργεί στρατόπεδα...
Καλό σου βράδυ :-)