Τέρμα

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κλείνει λίαν προσεχώς. 

Για τον καθημερινό άνθρωπο η ΕΕ σήμαινε ότι μπορούσε να κινηθεί χωρίς διαβατήριο στην Ευρώπη, και χωρίς σύνορα. Και αυτό ήταν η Συνθήκη της Σέγκεν. Ενώ αυτό δεν σήμαινε τίποτα για τους βοριεοευρωπαίους που πηγαίνανε διακοπές στη Μεσόγειο όποτε ήθελαν και πριν (ντου γιου λάηκ μαμαζέλ δε γκρης;), σήμαινε τα πάντα για τους μεσογειακούς που ξαφνικά από τζουτζέδες-σερβιτόροι είχαν γίνει ευρο-πέη κι ας πλήρωναν το κόστος της ζωής τους με μισθούς από μισούς ως έν-τέταρτο των πραγματικών "ευρωπαίων" από το 2002. Μια τέτοια αυταπάτη άξιζε όσο-όσο. Τουλάχιστον δεν χρειαζόντουσαν διαβατήριο να πάνε τον χειμώνα στο Παρίσι να σκοτώσουν τα πουρμπουαρ που είχαν βγάλει το καλοκαίρι στην ταβέρνα.

Τι κοινό έχουν αφ' ενός το "προσωρινό" κλείσιμο της Σέγκεν (που έρχεται συντομότερα από όσο νομίζετε) το οποίο "επιβάλλεται" από το "προσφυγικό πρόβλημα", και αφ' εταίρου η "προσωρινή" έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ που είχε προταθεί πέρσι το καλοκαίρι ως "επιβαλλόμενη" από το "Ελληνικό πρόβλημα"; Ένα κοινό έχουν οι δύο αυτές ιστορίες. Από χρόνια τώρα οι μεγάλοι προσπαθούν να βρουν δικαιολογία να κατεβάσουν τα ρολά της Ένωσης και να επιστρέψει η Ευρώπη σε κράτη. Και ψάχνουν την σκανδάλη που θα το ξεκινήσει.

Επί 3-4 χρόνια ήταν σχεδόν σίγουροι ότι η δικαιολογία θα ήταν ο Νότος γενικά, και μετά, όταν η Ιταλοί, οι Ισπανοί, και οι Πορτογάλοι (και οι Ιρλανδοί) δεν τσίμπησαν, το σενάριο εστίασε στην Ελλάδα. Χρειαζόντουσαν μια γελοία κυβέρνηση που θα τα έκανε θάλασσα, γι' αυτό βάλανε πάγο στο ΝΔΣΟΚ ώστε να προωθήσουνε το μπουλούκι του Τσίπρα. Οι ρωμιοί τσιμπήσανε σαν χάνοι και βγάλανε το ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ευρωπαίοι ήταν έτοιμοι να δουν το ΣΥΡΙΖΑ να βγάζει την Ελλάδα από την Ευρώπη, πράγμα το οποίο θα ξεκίναγε την επιστροφή σε κράτη και το "αντίο" στην Ένωση που από χρόνια ήταν βαρίδι για τους μεγάλους. Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν: αντί για απλώς γελοία, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βγήκανε ανίδεοι χωρίς σπονδυλική στήλη, και, αντί να βγάλει την Ελλάδα από το Ευρώ απλά έστησε κώλο και προσέφερε βαζελίνη.

Πάει αυτό.

Κι έτσι τώρα βρήκανε το "προσφυγικό πρόβλημα" και την ανάγκη να ανασταλεί η συνθήκη της Σέγκεν και να λειτουργήσουν ξανά τα σύνορα των κρατών. Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ήδη παρελθόν.

Οι κερδισμένοι απ' όλα αυτά; Τουρκία, Μακεδονία (Πρώην Γιουκοσλαβική Δημοκρατία της ...) και φυσικά ο Ασάντ.

Άντε τώρα στο κανάλι της Βουλής στην ΣΥΡΙΖΙΤ να δείτε την μονομαχία Αλέξη και Κυριάκου. Τι άλλο έχει η τηλεόραση;

Ασφαλιστικά

Το αν και τι σύνταξη θα παίρνει ο κόσμος στα γεράματα δεν είναι Θεόδοτο δικαίωμα, λέω ο αφελής εγώ. 

Την σύνταξη την πληρώνει ένα ταμείο από τα λεφτά που έχει μέσα. 

Αν το ταμείο είναι άδειο σύνταξη δεν βλέπει κανείς ούτε με τηλεσκόπιο.

Στην Ελλάδα πληρωνόντουσαν χρόοοοονια περισσότερες συντάξεις από όσα χρήματα έμπαιναν στο ταμείο.

Για να πληρωθούν συντάξεις, τα έσοδα του ταμείου από εισφορές πρέπει να γίνουν περισσότερα από τα έξοδα πληρωμών συντάξεων. 

Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με τους εξής τρόπους:

1. Μείωση των συντάξεων, ή/και

2. Αύξηση των εισφορών από τους εργαζόμενους, ή/και

3. Αύξηση του αριθμού εκείνων που εργάζονται, ή/και

4. Μείωση του αριθμού των συνταξιούχων, και, φυσικά,

5. Όλα τα παραπάνω.

ή, από την άλλη,

6. Μπορούμε να βαρέσουμε νταούλια και να δούμε αν θα χορέψουν τα ταμεία.

Υπάρχει καμιά ερώτηση;

Μαλακίες

Πριν ένα χρόνο κάπου δύο εκατομμύρια Έλληνες ψήφισαν. Και άλλα τέσσερα-πέντε εκατομμύρια ψήφισαν κάτι άλλο. Αυτό που είναι σημαντικό σήμερα είναι τα τέσσερα πέντε εκατομμύρια να μην δείχνουν με το δάχτυλο τα πρώτα δύο, να μην ξεκαρδίζονται στα γέλια κοιτάζοντάς τους και προ παντός να μην τους βρίζουν. Αυτά τα δύο εκατομμύρια χρειάζονται φροντίδα, ίσως και επαγγελματική φροντίδα, και αγάπη, αλλά δεν χρειάζονται την χλεύη μας ή τις ύβρεις μας. Το ξέρουν ότι κάνανε μαλακία, δεν χρειάζονται εμάς να τους το πούμε. Και όσοι δεν το ξέρουν δεν θα καταλάβουνε ποτέ τίποτα. Άλλωστε, όποιος και να είχε εκλεγεί, στα ίδια θα είμασταν σήμερα έτσι ή αλλιώς, γιατί το πρόβλημα δεν είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση αλλά η σάπια κοινωνία και η προσχολική νοοτροπία της.

Ρίσκα

Στον εργασιακό χώρο είναι λάθος να κάνεις μια ερώτηση για την οποία να μην ξέρεις ήδη την απάντηση. Επίσης είναι λάθος να παίρνει κανείς οποιοδήποτε ρίσκο αν δεν είναι έτοιμος να τα χάσει όλα χωρίς να αισθανθεί την παραμικρή απώλεια. Η ζωή η ίδια, η ύπαρξη, είναι ένα ρίσκο. 

Ο κόσμος σ' αυτόν τον πλανήτη κάνει ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις όχι μόνο δεν τις ξέρει ήδη, αλλά δεν θα μπορούσε να τις αποδεχτεί κι' αν ακόμα γινόντουσαν προσιτές. Και αναρωτιέται αν τα ρίσκα που διακυβεύονται πρόκειται να κερδηθούν, στο τέλος. Και ελπίζει. Αυτή είναι η συνταγή της αποτυχίας.

Ο πολιτισμός μας απέτυχε ήδη αλλά δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε. Αποτύχαμε επειδή αναπόφευκτα ακολουθήσαμε την φύση μας, την επιβίωση του ισχυρότερου,  καθώς ονειρευόμασταν ότι ζούμε με κάποια διαβεβαίωση ασφάλειας. Όσο ο πολιτισμός μας έγινε περισσότερο οργανωμένος, τεχνολογικός και ανεπτυγμένος, τόσο πιστέψαμε ότι μας διέθετε ασφάλεια. Και δεχτήκαμε σαν γεγονός ότι η αυταπάτη της δομής στη οποία είχαμε επαναπαυτεί ήταν δικαιωματικά ισχύουσα πραγματικότητα. Δώσαμε στην απλή πραγματικότητα της επιβίωσης του ισχυρότερου μια ποιητική εικονογράφηση που την έκανε να φαίνεται σαν οτιδήποτε εκτός από αυτό που ήταν πραγματικά.

Εφηύραμε την ανταλλαγή αγαθών, και αυτό σύντομα οδήγησε στην εφεύρεση της έννοιας του χρήματος. Από την Μεσοποταμία μέχρι χθες, βασιλείς και δικτάτορες, ιδεολόγοι και πρόεδροι, οδήγησαν τις μάζες στο να συναγωνίζονται και να ανταγωνίζονται ποιος θα συλλέξει την υψηλότερη αξία σε περιουσία. "Χθες" όμως η συνολική αξία που είχε δημιουργηθεί κατακτήθηκε από λίγα έθνη και λιγότερες ελίτ οι οποίες αφού συνέλλεξαν ότι υπήρχε δεν μπόρεσαν να σταματήσουν. Ήταν η φύση τους να συνεχίσουν, κι' ας μην υπήρχε τίποτα πραγματικό να συλλέξουν.

Από πρόσφατα, εδώ και περίπου 15-20 χρόνια, οι ελίτ συνέχισαν να συλλέγουν αξία, περιουσία, θεωρητική --το έκαναν αυτό φουσκώνοντας το μπαλόνι της πίστωσης, υποσχόμενοι χρήματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Και το μπαλόνι έσκασε, πρώτα στις ΗΠΑ το 2007-8 και μετά στην Ευρώπη, ένα-δύο χρόνια αργότερα. Στην Ευρώπη το ξεχαρβάλωμα άρχισε από τις ηθικά ασθενέστερες κοινωνίες, τις Μεσογειακές, που είχαν πιστέψει ότι ήταν οι συνέταιροι των βορειότερων αντί οι πελάτες τους.

Οι τράπεζες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κάνουν ότι έκαναν. Αν τις εξουδετερώσουμε, επιστρέφουμε στο μηδέν. Αν δεν τις εξουδετερώσουμε, μας μηδενίζουν.

Ξέρετε πόσο εύκολο είναι να εξουδετερώσουμε τις τράπεζες; Τα τελευταία δέκα χρόνια, στην Ελλάδα, οι τράπεζες έδωσαν δεκάδες χιλιάδες δάνεια τα οποία τα ονόμασαν "στεγαστικά". Εκείνοι όμως που τα πήραν, δεν τα πήραν ούτε για να χτίσουν στέγη ούτε για να την αγοράσουν. Πάνω από το 90% των δανειοληπτών τα πήραν σαν στεγαστικά αλλά τα χρησιμοποίησαν σαν καταναλωτικά. Και οι τράπεζες το γνώριζαν αυτό. Αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, θα μπορούσαν να κριθούν παράνομες και οι τράπεζες και παράνομοι οι δανειολήπτες. Ναι, και οι δανειολήπτες. Είπαν ψέματα και οι μεν και οι δε ονομάζοντας τα δάνεια "στεγαστικά".

Γιατί δεν πάνε όλοι "μέσα"; Γιατί δεν λέγεται καν η απλή αυτή αλήθεια;

Ίσως επειδή όλα είναι ένα θέατρο. Ακόμα και η λαϊκή αγανάκτηση που ψάχνει δικαίωση είτε από την αριστερά είτε από τον φασισμό, ότι είναι πιο βολικό για τον καθένα. Ένα θέατρο που παίζεται γιατί δεν έχουμε την δύναμη να κατανοήσουμε τις απαντήσεις, και πιστεύουμε ότι οποιοδήποτε ρίσκο μπορεί, ίσως, να έχει και καλή έκβαση, στο τέλος. Όλα αυτά επειδή ο άνθρωπος ψάχνει την αποφυγή οποιασδήποτε απώλειας και έτσι χάνει την δύναμη που χρειάζεται για να πάρει πραγματικό ρίσκο. Έτσι, τουλάχιστον, μου φαίνεται.

Αύριο

Ήταν η πιο καθαρή, κρυστάλλινη ημέρα που θα μπορούσε να ήταν. Εντελώς γαλάζιος ουρανός, εκτυφλωτικός ήλιος, περίπου μείον 8 βαθμοί, στο ανοιχτό παρατηρητήριο στην κορφή του Έμπάιαρ Στέητ Μπίλντινγκ. Η πρώτη φορά της Μαργαρίτας στο Μανχάταν. Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε ορκιστεί πρόεδρος πριν λίγες ώρες. Ήταν 20 Ιανουαρίου, 2009.

Από την στιγμή που είχαμε προσγειωθεί στο Τζέη Εφ Κέη νωρίτερα, κάτι το υπέροχο γινόταν στην ψυχή μου. Για πρώτη φορά σε οχτώ χρόνια έβλεπα τους συμπολίτες μου χαρούμενους. Χαμογελούσαν. Γελούσαν. Αντάλλασσαν χαιρετισμούς με αγνώστους... Ο Τζωρτζ "νταμπγια" Μπους ανήκε στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Ένας σκοτεινός μανδύας είχε πεταχτεί από πάνω μας. Το Άσπρο Σπίτι στον αριθμό 1600 της οδού Πενσυλβανίας είχε καινούργιο, Δημοκρατικό ένοικο.

Άναψα ένα Μάρλμπορο στην κορφή του Έμπάιαρ, στον κρυστάλλινο αέρα. Είδα μπροστά μου αμέσως το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ηλικιωμένου φύλακα με στολή. "Είναι πολύς καιρός τώρα που δεν επιτρέπεται να καπνίζουμε σ' αυτό τον χώρο", μου είπε. Γέλασα με ύφος συγγνώμης λέγοντας πως με τέτοια ομορφιά δεν πρόσεξα να υπάρχει πινακίδα πουθενά. "Εγώ είμαι η πινακίδα", γέλασε ο ηλικιωμένος φύλακας.

Αυτές ήταν οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα μας αλλά δεν ήταν αυτές οι λέξεις που ακούγαμε. Στην πραγματικότητα ήταν σαν να λέγαμε "ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών"... "Ναι! ναι! δεν μπορώ να το πιστέψω! Τι ημέρα! Τι αύριο!"... Εκείνες τις ημέρες όλες οι συζητήσεις, ότι λέξεις και να χρησιμοποιούνταν, ήταν η ίδια συζήτηση: "ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών"... "Ναι! ναι! δεν μπορώ να το πιστέψω! Τι ημέρα! Τι αύριο!"

Σταθήκαμε με τον φύλακα, η Μαργαρίτα, εκείνος, και εγώ, κοιτώντας για λίγο το Μανχάταν, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Πόσο μακριά είχαμε φτάσει. Ο προ-πάππους του φύλακα πιθανόν να είχε ζήσει ημέρες όταν η θέση στην οποία τον είχε βάλει το χρώμα του δέρματός του ήταν η αιτία ενός εμφυλίου πολέμου. Και εκείνη την ημέρα, 144 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, ο Μπαράκ Ομπάμα είχε ορκιστεί Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένας Πρόεδρος που επρόκειτο να διεκπεραιώσει δύο θητείες.

Εχθές, 12 Ιανουαρίου του 2015, ο Μπαράκ Ομπάμα έδωσε την τελευταία του Ομιλία στο Κογκρέσο, την Ομιλία της Κατάστασης της Ένωσης την οποία ο Πρόεδρος κάνει κάθε Ιανουάριο. Ναι, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια Ομοσπονδία όπου η κυβέρνηση εκλέγεται την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου κάθε τέσσερα χρόνια, βρέξει-χιονίσει, επί δύο αιώνες και. Στις 20 Ιανουαρίου του 2017 ένας καινούργιος, ή καινούργια Πρόεδρος θα πάρει τον όρκο του αξιώματος.

Ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι ή, η Χίλαρυ Κλίντον, ή ο Μάρκο Ρούμπιο, ή ο Ντόναλντ Τραμπ. Αν πάρει το Δημοκρατικό χρίσμα ο Μπέρνι Σάντερς, αποκλείεται να βγει Πρόεδρος, οπότε θα βγει ο Ρεπουμπλικάνος. Από τους Ρεπουμπλικάνους μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ έχει την πιθανότητα να υπερισχύσει της Χίλαρυ. Ο Κρουζ και ο Ρούμπιο είναι πολύ δεξιά --δεν θα τους ψηφίσουν όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι. Η καλύτερη πιθανή έκβαση είναι να κερδίσει η Χίλαρυ. Η χειρότερη πιθανή είναι να κερδίσει ο Τραμπ. Κανείς όμως από αυτούς, δυστυχώς της Χίλαρυ συμπεριλαμβανομένης, δεν αντιπροσωπεύει κάτι το κάλλιστο. Για τις φετινές εκλογές απλά ελπίζουμε στο μη χείρον.

Η λύσσα την οποία αντιμετώπισε τα τελευταία εφτά χρόνια ο Μπαράκ Ομπάμα, όχι μόνο από τους ακραίους Ρεπουμπλικάνους αλλά και από τους κεκαλυμμένους Δημοκρατικούς ρατσιστές, το τοίχος της σιωπής και της απραξίας από μέρους του Κογκρέσου, είναι δύσκολο να περιγραφή σε όλη της την έκταση. Το ότι κατάφερε τα λίγα που κατάφερε παρά την λύσσα την οποία αντιμετώπισε είναι κάτι που αργότερα θα τον ανεβάσει, στα μάτια της Ιστορίας, πολύ πιο ψηλά από εκεί που είναι τώρα.

Τυχοδιωκτισμοί

Κάτι περίεργο συμβαίνει στην Αμερική. Την καλύτερη φράση για να το περιγράψω την είχα ακούσει το 1976 στην σειρά του BBC, Εγώ, ο Κλαύδιος, στο Λονδίνο: "Αφήστε όλα τα δηλητήρια που εκκολάπτονται στη λάσπη, να ξεπεταχτούν". Ταιριάζει πάρα πολύ στο τι τρέχει σήμερα.

Δεν είναι μυστικό ότι στις ΗΠΑ βρίσκει κανείς τον χειρότερο ρατσισμό που υπάρχει στον πλανήτη, ούτε ότι στις ΗΠΑ βρίσκεις τους νόμους, την κοινωνική νοοτροπία και την αποτελεσματική αστυνόμευση για να καταπολεμήσεις τον ρατσισμό καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη.

Επίσης δεν ήταν ποτέ μυστικό ότι στην Αμερική βρίσκεις όσους μουρλούς όσους και οπουδήποτε αλλού. Και ότι είναι το μόνο μέρος όπου τα όνειρα μπορούν ακόμη να γίνουν πραγματικότητα. Έστω και μουρλά όνειρα. Ρομαντικά-μουρλά, ή εγκληματικά-μουρλά. Όλο το φάσμα.

Μέχρι πρόσφατα, τα δηλητήρια του ρατσισμού, του φασισμού, και εν τέλει της εγκληματικής μούρλας, εκκολάπτονταν και σιγόβραζαν κάτω από την επιφάνεια. Τώρα έχουν αρχίσει να αναβράζουν στο φως της ημέρας, ανοιχτά.

Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων ήταν ένα σεβαστό κόμμα. Ακόμα και ένας βαμμένος Δημοκρατικός σαν κι' εμένα, μπορεί να διαφωνούσε με τους Ρεπουμπλικάνους επί θεμάτων διαχείρισης και οικονομίας, αλλά σεβόταν το κόμμα, σαν κόμμα.

Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων έχει αλλάξει ριζικά. Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει πια. Για να είναι κανείς Ρεπουμπλικάνος αυτές τις μέρες πρέπει να είναι ομοφοβικός, ξενόφοβος, να μετράει πόσες φορές πάνε οι άλλοι σε Χριστιανική εκκλησία, να πιστεύει ότι η οπλοκατοχή δεν είναι υπέρτατη ευθύνη αλλά ανεξέλεγκτο δικαίωμα, να αρνείται το δικαίωμα μιας γυναίκας για αποφάσεις πάνω στην ζωή της και το κορμί της, να αρνείται την επιστήμη, να φοβάται την πρόοδο, να δαιμονοποιεί την παιδεία... Για να είναι κανείς Ρεπουμπλικάνος αυτές τις μέρες πρέπει να επικαλείται τους πατέρες της Αμερικής καθώς την ίδια στιγμή παρανοεί την κάθε τους πράξη και κληρονομιά, επιζητώντας μιά μεσαιωνική δικτατορία αντί για την κοινωνική ελευθερία στην οποία είναι ριζωμένη η ιδέα της Αμερικής. Το κόμμα του Λίνκολν επισκιάζεται από φανατισμό ριζομένο στην άγνοια και το μίσος.

Με αυτή την αλλαγή άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα επί δεκαετίες και αιώνες ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί, ή βγαίναν έξω μόνο στο σκοτάδι της νύχτας στον βαθύ Νότο.

Ο καταλύτης και φορέας που δίνει φωνή σε όλα αυτά και ελπίδα σε όσους κρυβόντουσαν στις σκιές τόσο καιρό, είναι ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ --ένας άνθρωπος που θεωρητικά έχει κάποιες πιθανότητες να ορκιστεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 21 Ιανουαρίου του 2017.

Αν βγει πρόεδρος ο Τραμπ ο πλανήτης όπως τον γνωρίζουμε θα αλλάξει ριζικά. Θα είναι ένας εφιάλτης χειρότερος από την δολοφονία της Υπατίας της Αλεξανδρινής, της τελευταίας εφόρου της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας το 415 της Κοινής Εποχής.

Για να προσφέρω μια τρομακτικά ακριβή εικονογράφηση του τι είναι ο Τραμπ, σκεφτείτε τον σαν μια Αμερικανική έκδοση του Τσίπρα. Δεν έχει σημασία αν τέτοιοι τυχοδιώκτες πουλάνε σαν πλασιέ την Αριστερά ή την Δεξιά, αν πουλάν τον εαυτό τους σαν πλασιέ πάμπλουτο ή φτωχό --σαν "χρυσό παιδί" ή σαν "παιδί του λαού". Το κοινό σημείο είναι ο τυχοδιωκτισμός για τον οποίον πουλάνε στον κόσμο την αυταπάτη του ότι θα πραγματοποιήσουν τα απωθημένα του κάθε αρνητή της πραγματικότητας. Είναι κοινό μυστικό ότι ο Τραμπ δεν πιστεύει τις μπούρδες που λέει αλλά έχει υπολογισμένα κουρδίσει τα πυροτεχνήματά του για να "ανάψει" εκείνους που δεν είχαν μέχρι τώρα "αντιπροσώπευση". Στην προκειμένη περίπτωση τους αγγράμματους, ανίδεους φασίστες.

Και όπως η μεγάλη πλειοψηφία που ψήφισε τον Τσίπρα στην Ελλάδα έχει τώρα μουλώξει περιμένοντας τον επόμενο σωτήρα που θα τους υποσχεθεί ότι υπάρχουνε λεφτά, έτσι και στην Αμερική, αν βγει ο Τραμπ, όλα τα δηλητήρια που ξεπέταξε η εκστρατεία του θα επιστρέψουν στην κρυψώνα τους, στην λάσπη και οι  φασίστες θα μουλώξουν πάλι--αλλά θα είναι αργά. Η διαφορά είναι ότι όταν αυτοκαταστρέφεται η κοινωνία της Ελλάδας κανείς στον πλανήτη δεν δίνει δεκάρα. Αλλά όταν αυτοκαταστραφεί η Αμερικανική κοινωνία και οικονομία, θα το καταλάβει όλη η Υφήλιος καθώς η επόμενη Εποχή Σκοταδισμού θα έχει γίνει πλέον πραγματικότητα.

Ευτυχώς, κάθε ρεαλιστική σκέψη οδηγεί στην ελπίδα ότι ο Τραμπ δεν θα πάρει το χρίσμα ή/και ότι θα εκλεγεί η Χίλαρι. Αν και συνήθως ψηφίζω από μακριά, από το κομπιούτερ μου, τον Νοέμβριο θα πάω να ψηφίσω "ζωντανά" στην παλιά μου κωμόπολη πάνω στον ωκεανό...

Στιγμές

Όταν ήμουν τριών-τεσσάρων χρονών στο ημιυπόγειο με τον κήπο στο Παλιό Φάληρο, είχα ένα ψάθινο τραπεζάκι και ένα ψάθινο καρεκλάκι στα μέτρα μου. Οι γονείς μου, σεβάσμιοι μεγάλοι τότε, 27 χρονών περίπου, καμιά φορά κάνανε και τους τρεις μας να σκάμε στα γέλια λέγοντάς μου να βάλω τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι για να κάτσω σαν Αμερικάνος.

Κάπου 37 χρόνια αργότερα έβαζα πάντα τα πόδια μου πάνω στο γραφείο μου για επαγγελματικές συζητήσεις, σε μία εταιρία που είχα φτιάξει και είχα 100% των μετοχών, 55 χιλιόμετρα νότια της Βοστώνης στην Αμερική. Και όχι μόνο για επαγγελματικές συναντήσεις: έβαζα τα πόδια μου πάνω στο γραφείο μου και για να ξεκουραστώ λίγο πριν πάω να κάνω τον προπονητή μπέησμπωλ για τα εξάχρονα της κωμόπολής μας, του γιού μου συμπεριλαμβανομένου.

Και, 16-17 χρόνια αργότερα, έχω ακόμη την εταιρειούλα μου στην Αμερική, αλλά, εδώ σ' αυτό το ευλογημένο χωριουδάκι, χαμένο στα βουνά της Ιταλίας, δεν βάζω τα πόδια μου στο γραφείο μου για να μην ρίξω κατά λάθος καμιά κλωτσιά στις δύο εικοσπεντάρες οθόνες μου. Καμιά φορά γυρνάω την σβουριχτή μου πολυθρονοκαρέκλα αντίθετα από το γραφείο και ακουμπάω τα πόδια μου στην πλάτη του καναπέ --αυτό όμως συχνά προκαλεί την αυστηρή ματιά της Μαργαρίτας, κι ας είναι οι μποτοπαντόφλες μου πεντακάθαρες, γεγονός καθαριότητας που το χρησιμοποιώ πάντα σαν ελαφρυντικό στοιχείο!

Ο Άγιος Βασίλης μου έφερε τις καλύτερες χορδές κιθάρας που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ: GHS silk and steel, Light 10-43. Έκαναν μεγάλο ταξίδι για να μου έρθουνε: Από το Amazon στην Ντεητόνα Μπητς, πάνω στην Νέα Υόρκη, κάτω στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, πίσω στην Νέα Υόρκη, κατ' ευθείαν στο Άμστερνταμ, στην Μπολώνια και στο Σαν Μπενεντέτο ιν Αλπε. Ο Άη Βασίλης ξέρει να ταξιδεύει και οδηγεί το έλκυθρο μόνος του. Ξέρει και καλό μπέησμπωλ.

Απόψε κάθισα κάτω στο χαλί μπροστά στην Μαργαρίτα που έβλεπε τηλεόραση από τον καναπέ και έβγαλα τις παλιές χορδές από την κιθάρα μου που ήταν πια 7-8 χρονών. Την κιθάρα αυτή την είχα αγοράσει στην Κονεκτικούτη το '83 (την πρώτη την είχα αγοράσει στο Λονδίνο το '77 και την τρίτη στο Νιου Μπέντφορντ το '03 αλλά αυτές οι δύο είναι στο Παλιό Φάληρο). Την καθάρισα με ειδικό υγρό και μετά έβαλα μία-μία τις καινούργιες χορδές και την κούρδισα με το αυτί. Μετά για να τις δοκιμάσω έπαιξα τον ύμνο μου, το The Boxer των Σάιμον εν Γκάρφάνκελ. Είναι τέλειες! 

Όταν ο πατέρας μου δεν μου έλεγε να κάτσω σαν Αμερικάνος με τα πόδια στο τραπέζι, μου έλεγε ότι μια μέρα πρέπει να καταλάβω την αξία του χρήματος. Αυτό μου το έλεγε πάντα, μέχρι και αφού είχα την εταιρειούλα μου στην Αμερική. Λίγο πριν πεθάνει, το '07 πρόλαβα να του πω, "Μπαμπά, επί τέλους κατάλαβα την αξία του χρήματος. Η αξία του χρήματος είναι Μηδέν".

Δεν ξέρω τι έκανα, ή τι δεν έκανα, για να μου δώσει η φύση τον παράδεισο στην ψυχή, χωρίς καν να πεθάνω... αλλά αυτές τις μέρες το μόνο που θέλω είναι να μπορούσα να μοιραστώ αυτή την ομορφιά, την ζεστασιά και την ειρήνη με όλη την Γη που παραπαίει στο σκοτάδι, με όλους --αυτό εύχομαι για όλους το 2016 και κάθε χρόνο: πραγματική ευτυχία. Εντάξει, και υγεία. Χρειάζεται κι' αυτή, αλλά, μεταξύ μας, η αξία της δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη του χρήματος. Η αξία είναι στις στιγμές. Σας εύχομαι όλη η ζωή να είναι έτσι, μια υπέροχη στιγμή χωρίς τέλος.